07 jul 2013 21:58
Mijn ervaringen zijn heel divers. Ik ben op mijn elfde begonnen met een kindertherapeut, ik heb daar soms herinneringen aan, dat ik aan het spelen ben in de kamer en daarna therapie krijg in aanwezigheid van mijn ouders. Vooral de ruzies zijn blijven hangen.
Op mijn 15de kwam ik bij de eerste psycholoog, vanwege ernstige depressie klachten. Het lag toen vooral aan mijzelf dat er geen gevolg werd gegeven aan therapie, ik weigerde mezelf pertinent bloot te stellen. Er volgde twee jaar later een mannelijke therapeut, waar ik (mede door seksueel misbruik op mijn 9de) compleet geen fiducie in had. Hij was veel te direct en de spreekwoordelijke trein ging veel te hard voorbij en ik bleef op het perron achter. Op mijn 18de kwam ik terecht bij een vrijgevestigd psychiater, ook een man. Hele zachtaardige kerel, maar wederom stond er een dikke muur tussen ons in waardoor therapie alleen resultaat had vanwege de medicatie die ik kreeg. Op mijn 21ste kreeg ik een vrouwelijke psych, maar ik zat toen zo diep in een depressie dat ik therapie niet opgebracht kreeg. Er staat me weinig meer van bij.
Vorig jaar heb ik een super psychotherapeut getroffen, waar ik heel erg open bij durf te zijn. Met haar benadering, bejegening en behandeling ben ik echt gezegend. Ik zeg wel eens gekscherend tegen haar dat het toch jammer is dat ik haar 18 jaar geleden niet tegen was gekomen. Kortom, om je vraag te beantwoorden, ik heb zowel goede als minder goede ervaringen. Maar ik zou niet durven beweren dat het enkel aan de therapeut ligt, je eigen instelling speelt zeker ook parten.