Ik heb nu reeds een aantal gesprekken gehad met "mijn" psycholoog en het voelt telkens héél goed aan als ik achteraf naar buiten wandel. Het is in een huiselijke sfeer waar we praten en aangezien ik best open kan praten heb ik geen remmingsgevoel om alles wat ik meegemaakt heb wat ik voel te vertellen.
Wat zijn jullie ervaringen met klinisch psychologen? Ik lees op het Internet dat deze sessies maar echt kunnen helpen als je je compleet openstelt en je het ook effectief zelf wilt.
-
Whisper1980
-
Esse
Re: psychologen
Mijn ervaringen zijn heel divers. Ik ben op mijn elfde begonnen met een kindertherapeut, ik heb daar soms herinneringen aan, dat ik aan het spelen ben in de kamer en daarna therapie krijg in aanwezigheid van mijn ouders. Vooral de ruzies zijn blijven hangen.
Op mijn 15de kwam ik bij de eerste psycholoog, vanwege ernstige depressie klachten. Het lag toen vooral aan mijzelf dat er geen gevolg werd gegeven aan therapie, ik weigerde mezelf pertinent bloot te stellen. Er volgde twee jaar later een mannelijke therapeut, waar ik (mede door seksueel misbruik op mijn 9de) compleet geen fiducie in had. Hij was veel te direct en de spreekwoordelijke trein ging veel te hard voorbij en ik bleef op het perron achter. Op mijn 18de kwam ik terecht bij een vrijgevestigd psychiater, ook een man. Hele zachtaardige kerel, maar wederom stond er een dikke muur tussen ons in waardoor therapie alleen resultaat had vanwege de medicatie die ik kreeg. Op mijn 21ste kreeg ik een vrouwelijke psych, maar ik zat toen zo diep in een depressie dat ik therapie niet opgebracht kreeg. Er staat me weinig meer van bij.
Vorig jaar heb ik een super psychotherapeut getroffen, waar ik heel erg open bij durf te zijn. Met haar benadering, bejegening en behandeling ben ik echt gezegend. Ik zeg wel eens gekscherend tegen haar dat het toch jammer is dat ik haar 18 jaar geleden niet tegen was gekomen. Kortom, om je vraag te beantwoorden, ik heb zowel goede als minder goede ervaringen. Maar ik zou niet durven beweren dat het enkel aan de therapeut ligt, je eigen instelling speelt zeker ook parten.
Op mijn 15de kwam ik bij de eerste psycholoog, vanwege ernstige depressie klachten. Het lag toen vooral aan mijzelf dat er geen gevolg werd gegeven aan therapie, ik weigerde mezelf pertinent bloot te stellen. Er volgde twee jaar later een mannelijke therapeut, waar ik (mede door seksueel misbruik op mijn 9de) compleet geen fiducie in had. Hij was veel te direct en de spreekwoordelijke trein ging veel te hard voorbij en ik bleef op het perron achter. Op mijn 18de kwam ik terecht bij een vrijgevestigd psychiater, ook een man. Hele zachtaardige kerel, maar wederom stond er een dikke muur tussen ons in waardoor therapie alleen resultaat had vanwege de medicatie die ik kreeg. Op mijn 21ste kreeg ik een vrouwelijke psych, maar ik zat toen zo diep in een depressie dat ik therapie niet opgebracht kreeg. Er staat me weinig meer van bij.
Vorig jaar heb ik een super psychotherapeut getroffen, waar ik heel erg open bij durf te zijn. Met haar benadering, bejegening en behandeling ben ik echt gezegend. Ik zeg wel eens gekscherend tegen haar dat het toch jammer is dat ik haar 18 jaar geleden niet tegen was gekomen. Kortom, om je vraag te beantwoorden, ik heb zowel goede als minder goede ervaringen. Maar ik zou niet durven beweren dat het enkel aan de therapeut ligt, je eigen instelling speelt zeker ook parten.
-
Superwoman
Re: psychologen
Mijn psych is een hele fijne.
De eerste was ook fijn tot ze zei dat ik al zoveel gesprekken had gehad dat ik nu toch wel moest weten hoe ik moest handelen als ik me. Slechter voelde. Jammer, ze had moeglijk eerder kunnen ontdekken dat er meer aan de hand was. Maar toch heeft ze haar best voor me gedaan en neem ik het haar niet kwalijk.
Psychologen doen de opleididng omdat ze anderen willen helpen. Ze heebn dus wel goede bedoelingen. Maar omdat het menselijk werk blijft, zullen er fouten gemaakt worden. Dat kun je niet 100% voorkomen.
Zelf heb je daar ook een rol in. Zoek iemand met wie je een klik hebt en laat het weten als je vermoedt dat er iets niet klopt. Het is en blijft jouw eigen leven.
De eerste was ook fijn tot ze zei dat ik al zoveel gesprekken had gehad dat ik nu toch wel moest weten hoe ik moest handelen als ik me. Slechter voelde. Jammer, ze had moeglijk eerder kunnen ontdekken dat er meer aan de hand was. Maar toch heeft ze haar best voor me gedaan en neem ik het haar niet kwalijk.
Psychologen doen de opleididng omdat ze anderen willen helpen. Ze heebn dus wel goede bedoelingen. Maar omdat het menselijk werk blijft, zullen er fouten gemaakt worden. Dat kun je niet 100% voorkomen.
Zelf heb je daar ook een rol in. Zoek iemand met wie je een klik hebt en laat het weten als je vermoedt dat er iets niet klopt. Het is en blijft jouw eigen leven.
-
Esse
Re: psychologen
Wat bijzonder dat ze niet in de gaten had dat er meer aan de hand was. Zelf herken ik het in zoverre dat ik steeds weer een terugval had, en op een gegeven moment zelf ging denken dat het helemaal geen nut had wat we aan het doen waren tijdens therapie. Totdat ik besefte dat ze eerst moest weten dat er een continuiteit in de klachten zaten om BPS vast te stellen. Ik ging eerst even twijfelen aan de psych, zo van, goh ´waarom doe je er niets anders aan´, maar dat was een welbewuste en doordachte strategie. Vervelend dat het bij jou tot niets geleid heeft Superwoman!
Re: psychologen
In mijn ogen heb je goede en slechte psychologen .
Ik heb er één gehad waar ik nu gezien veel te lang geld aan heb uitgegeven.
Het enigste wat ik daar kon doen is mijn verhaal vertellen , verder zegde deze steeds , je moet rustig blijven , positief blijven en ga eens rustig fietsen ofzo.
Meer kwam er als oplossing niet uit bij die psycholoog.
Op den duur toch de beslissing genomen ermee te stoppen .
Nu in behandeling bij een andere psycholoog.
En het lijkt wel te klikken .
Deze laat me rustig mijn verhaal doen en antwoord op mijn vragen .
Voor mij is dit goed omdat hij waarschijnlijk aan de hand van mijn vragen aan hem kan uitmaken wat voor persoon ik ben .
Maar ik heb er toch een vrij goed gevoel bij en er lijkt een soort vertrouwensband te onstaan tussen ons .
Dus ik hoop op een positieve behandeling eventueel terug met medicatie , maar naar mijn mening is hiervoor mijn probleem niet erg genoeg.
Ik heb er één gehad waar ik nu gezien veel te lang geld aan heb uitgegeven.
Het enigste wat ik daar kon doen is mijn verhaal vertellen , verder zegde deze steeds , je moet rustig blijven , positief blijven en ga eens rustig fietsen ofzo.
Meer kwam er als oplossing niet uit bij die psycholoog.
Op den duur toch de beslissing genomen ermee te stoppen .
Nu in behandeling bij een andere psycholoog.
En het lijkt wel te klikken .
Deze laat me rustig mijn verhaal doen en antwoord op mijn vragen .
Voor mij is dit goed omdat hij waarschijnlijk aan de hand van mijn vragen aan hem kan uitmaken wat voor persoon ik ben .
Maar ik heb er toch een vrij goed gevoel bij en er lijkt een soort vertrouwensband te onstaan tussen ons .
Dus ik hoop op een positieve behandeling eventueel terug met medicatie , maar naar mijn mening is hiervoor mijn probleem niet erg genoeg.