Tien jaar angst, niet meer uit huis durven, maanden lang op de bank zitten, wachten tot je man thuis is, als ie eindelijk thuis is piekeren over de volgende dag als hij weer weg moet. Elk moment van de dag bang, onzeker, piekeren. Niets durven, niet naar buiten, niet werken, angst om thuis te zijn. Laat staan dat je er aan denkt om van het leven te genieten. Dingen doen die je leuk vind. Denken dat er geen uitweg meer is, je leven niets meer waard vinden. Aan je haren trekken omdat je niet meer weet hoe je verder moet. Af en toe compleet doordraaien, hopen dat er iemand komt om je te helpen. hopend op een oplossing.
Dit is jaren lang mijn leven geweest. Elke dag, tien jaar lang overleven.
De reden dat ik dit bij positieve verhalen schrijf is omdat ik eindelijk weer licht zie, van mijn leven geniet, niet meer elk moment van de dag pieker, niet meer bang ben (niet vaak althans). En dat alles zonder medicijnen. Alles met hulp van een goede homeophaat, een goede psycholoog en een schoonzusje die mee wees op het feit dat aan alles een negatieve kant en een positieve kant zit (ookal is die ver te zoeken). Ze zei, richt je meer op het positieve. Vanaf toen ben ik hoe moeilijk ook gaan kijken naar het positieve.
Net als iedereen vind ik het leuk om een plekje te hebben op dit forum, waar ik mijn verhaal kwijt kan. Ik zou alleen tins niet zijn als dit niet onder positieve verhalen zou zijn
Of je het gaat lezen of niet.... Tja das iedereen eigen keuze, maar denk dat het wel goed is om te weten dat een verhaal op dit forum ook een positief einde kan hebben. Heb het begin geschreven om te laten weten hoe moeilijk het voor me is geweest, was niet echt een klein probleempje wat ik had. Psychologen dachten dat ik hier niet uit zou komen zonder medicatie.
Maar heb ze allemaal versteld doen staan.
Ga hier telkens mijn verhaal neerzetten........
En als er vragen zijn of als ik je kan helpen met advies of tips, dat doe ik graag
tins