Sinds mijn puberteit(ik ben nu 30) weet ik dat mijn mama twijfelde om weg te gaan bij mijn papa. Ze wou meer rust, vaker alleen zijn. Mijn ouders maakten geen ruzie, ze hadden eerder een broer/zus relatie. Dit bracht natuurlijk wel veel onzekerheid in het gezin. Gaat mama verhuizen? Wanneer? Jarenlang twijfel.
In 2018 heeft ze de stap gezet. De scheidingspapieren werden getekend en even later kocht ze zelfs haar eigen huis. Een hele duidelijke stap dus. Mijn papa heeft mijn mama alle vrijheid gegeven om voor haar geluk te kiezen maar voor hem hoefde ze niet te scheiden. Hij had het er moeilijk mee en polste vorig jaar nog eens bij mama of het echt voorbij was en zij gelukkig alleen was. Mijn mama heeft daarop geantwoord dat het niet meer goed komt. Nu had mijn papa sinds kort een nieuwe relatie. Een vrouw met wie hij alle deugden van het leven kon delen, maar ze woonden wel apart. Ik zette dus mijn mindset op “ik heb een plusmama, supertof!”. Toen mijn papa dit aan mijn mama vertelde, is mijn mama ingestort. Blinde paniek. Het was nu echt voorbij ofzoiets. Wekenlang gehuil, wat ik begrijp, het is niet fijn om te weten dat je ex-man opnieuw iemand heeft. Mijn papa is daar heel erg van verschoten, mama zei ook plots dat ze dacht dat het nog wel goed ging komen. Terwijl zij over scheiden begonnen is, zij een nieuw huis heeft gekocht en zij tegen papa zei “dit komt niet meer goed”.
Nu heeft mijn papa besloten om terug met mijn mama te proberen of het samen nog werkt. De nieuwe vriendin van papa is op de hoogte, hun relatie is stop gezet, uiteraard. Wat natuurlijk wel heel pijnlijk was voor die vrouw. Ook voor papa want zo’n keuze is niet evident. Daarnet heb ik met papa gebabbeld, ik heb hem verteld dat ik het met dit verhaal toch wel heel moeilijk heb. In mijn hoofd gaat het zo; mama zet ons gezin 10 jaar lang in twijfel, ik als dochter weet heel de tijd niet of mijn ouders samen blijven of uiteen gaan, uiteindelijk scheiden ze, rij ik dus vanaf 2018 naar mama en papa in aparte huizen, en nu plots als papa terug gelukkig is komt mama terug gekrabbeld? Ik vind het heel normaal dat mama verdriet heeft, begrijp me niet verkeerd. Ik erken dat ook, zij mag best verdrietig zijn. Maar om nu opeens terug papa voor haar te winnen? Nu hij eindelijk weer zijn geluk had gevonden met iemand nieuw? Ik ben daar eigenlijk een beetje boos over.
Ik vind dat ze zich veel permitteert, en ik ben ook van mening dat als je keuzes maakt in het leven, en je hebt daar spijt van (plots, nu je beseft dat het onomkeerbaar is) dat je je er bij moet neerleggen hoeveel pijn dat ook doet. Nogmaals ik erken haar verdriet. Nu wil ik dus wel papa zijn keuze respecteren, hij kiest voor mama terug en mama gaat terug mee in het ouderlijke huis wonen. Maar ik heb wel gezegd wat ik dacht, zo ben ik nu eenmaal. Op een normale correcte manier heb ik mijn mening over de situatie gegeven. Mijn papa zijn antwoord was “ik dacht dat ik u blij ging maken door terug voor mama te kiezen? Het zou net leuk moeten zijn dat je ouderlijke nest weer helemaal als vroeger is?!”
Is het normaal dat ik hier toch enige weerstand tegenover voel? Of moet ik inderdaad gewoon blij zijn dat mijn ouders weer gezellig samen wonen? Als ik eerlijk ben, ben ik eigenlijk gewoon heel boos hoe mijn mama zo veel macht uitoefent door eerst de jaaarenlange twijfel, dan alles concreet te maken door scheidingspapieren te tekenen, zelfs een huis te kopen en er te gaan wonen en nu plots als papa iemand nieuw heeft moet alles weer veranderen voor haar? En zij krijgt dat ook zo maar gedaan van papa omdat papa heeft gezien hoe hard ze verschoot toen hij zei dat hij iemand nieuw heeft. Is het normaal dat ik boos ben op mijn mama? Dat ik eigenlijk niet blij ben dat papa zijn vriendin laat vallen voor mama? Dat ik eigenlijk er niet naar uitkijk van naar mijn ouderlijk huis te rijden en daar papa én mama aan te treffen? En daarbij voel ik ook de verwardheid van “kan ik nu zelf niet blij zijn dat mijn ouders terug gelukkig gaan proberen worden? Is dit eigenlijk geen luxeprobleem, ouders die terug samen komen?”
Ik respecteer elke keuze die mijn papa maakt, zo lang hij maar gelukkig is. Maar binnen in mij is het echt wel chaos
hopelijk door wat reacties te lezen, kan ik het wat beter plaatsen 
