Ik huil als ik blij ben

[Ricarda]

Hallo iedereen,

Kunnen jullie hier wijs uit worden?

Al een paar jaar heb ik last van dat ik te pas en te onpas moet huilen. Het is geen huilen van verdriet of pijn. Het komt altijd als ik aan dingen denk, iets zie, meemaak of vertel dat te maken heeft met blijdschap, liefde, zorg, vrede en vriendschap. Eigenlijk om alles wat goed en mooi is in het leven. Alles ontroerd mij en ik krijg een brok in mijn keel en schiet vol. Om de meest uiteenlopende dingen wil ik gaan janken. En dat gebeurt, elke dag, de hele dag lang, overal. Zelfs tijdens sollicitatiegesprekken gebeurde het bijna. Als het even kan probeer ik mij in te houden want ik begin het heel irritant te vinden en heb er last van in mijn leven. Het is niet zo dat ik mezelf niet toesta om te huilen want ik huil vaak genoeg en laat het dan lekker gaan. Maar ik ben het echt zat. En ook begin me zorgen te maken dat er iets niet goed zit in mijn brein. Dit had ik niet altijd maar is zo’n 6 jaar geleden begonnen met af en toe en steeds meer geworden.

Heeft iemand enig idee? Of herkenning?

Ik wil er zo graag wat aan doen maar weet niet zo goed welke kant op te zoeken. Een therapeut die ik het vertelde zei dat ik het gewoon niet moest inhouden. Dat werkt niet. Het blijft maar komen. En ik kan toch niet de hele dag jankend door het leven gaan??

Hellup!

Rici

[volhoudertje]

Al een paar jaar heb ik last van dat ik te pas en te onpas moet huilen. Het is geen huilen van verdriet of pijn. Het komt altijd als ik aan dingen denk, iets zie, meemaak of vertel dat te maken heeft met blijdschap, liefde, zorg, vrede en vriendschap. Eigenlijk om alles wat goed en mooi is in het leven.

Ik vind dat je therapeut gelijk heeft dat je het niet moet inhouden. Bij een solliciatiegesprek is het misschien wat onpraktisch als je emotioneel wordt omdat er iets op het spel staat en je er op beordeeld kunt worden, maar bij andere gelegenheden maakt het toch weinig uit?

Ik vind het helemaal niet raar om te huilen om dingen die ontroeren, dat gebeurt me vaak, bij speelfilms, mooie muziek, of dingen die je op tv ziet. Ik heb de afgelopen Olympische Spelen heel wat traantjes weggepinkt bij de televisie, hoor. Het is toch mooi als dingen je ontroeren? Geniet er van, zou ik zeggen. Het zijn positieve emotes, dus altijd goed.

[Troost]

Toch even wat voorbehoud...
"Uithuilen" staat meestal in relatie met droefenis, rouw, verdriet over stress (overprikkeling, vermoeidheid) en depressie tot ontroering (film, verhaal). Sommige wetenschappers gaan ervan uit dat dit huilen de aanmaak van endorfines stimuleert waardoor men zich achteraf "beter" gaat voelen.
Huilen moet je in dit verband zien als uiting van een emotie .Het huilen (of lachen) staat ook in direct verband met de emotie. En vooral, nadien voel je je beter.

Anders is het als men huilt bij emoties die dit gedrag normaler wijze niet ontlokt, of als men om de haverklap huilt, zelfs zonder reden of huilt wanneer men eerder lachen zou verwachten... Men spreekt dan mogelijks over "dwanghuilen". Het huilen is veelvuldig, onvrijwillig en oncontroleerbaar.
In de literatuur ga je dit terugvinden onder "PBA" - PseudoBulbair affect. Dit kan te wijten zijn aan een neurologisch aandoening, waarbij het centrum in de hersenen niet meer of onvoldoende in staat is de uiting en de emotie juist te koppelen. Dit kan het gevolg zijn van een hersentrauma, vb hersenschudding, of een indicatie van meer (kleine CVA,...). Dus toch misschien eens laten nagaan.

Is dit uitgesloten dan moet je misschien zoeken in de richting van "traanreflex" : "iedere "kleine" emotie geef aanleiding tot huilen en een reactie die door de persoon niet tegengehouden kan worden". Vervelend, maar onschadelijk.
In zo'n geval kan "afleiding" een optie zijn : dit gaat van je concentreren op je ademhaling, bewegen, ontspannen, tot op iets waarop je je kunt concentreren : een berekening uit het hoofd, een gedicht opzeggen, denken aan een liedje, kortom zorgen voor een mindshift.
Op het internet vind je zeker een paar goeie, eenvoudige, oefeningen (Wikihow bvb), maar jouw therapeut kan je daar zeker ook bij verder helpen.

Maar misschien toch eerst een arts consulteren?

[Ricarda]

Al een paar jaar heb ik last van dat ik te pas en te onpas moet huilen. Het is geen huilen van verdriet of pijn. Het komt altijd als ik aan dingen denk, iets zie, meemaak of vertel dat te maken heeft met blijdschap, liefde, zorg, vrede en vriendschap. Eigenlijk om alles wat goed en mooi is in het leven.

Ik vind dat je therapeut gelijk heeft dat je het niet moet inhouden. Bij een solliciatiegesprek is het misschien wat onpraktisch als je emotioneel wordt omdat er iets op het spel staat en je er op beordeeld kunt worden, maar bij andere gelegenheden maakt het toch weinig uit?

Ik vind het helemaal niet raar om te huilen om dingen die ontroeren, dat gebeurt me vaak, bij speelfilms, mooie muziek, of dingen die je op tv ziet. Ik heb de afgelopen Olympische Spelen heel wat traantjes weggepinkt bij de televisie, hoor. Het is toch mooi als dingen je ontroeren? Geniet er van, zou ik zeggen. Het zijn positieve emotes, dus altijd goed.

Beste volhoudertje,
Bedankt voor je bericht. Ook al lijken het positieve emoties, zo voelt het niet. Het gevoel dat erbij komt is een soort van wanhoop. en het komt in me op zodra ik er al aan denk. Dit is heel vermoeiend en niet te doen. Zelfs niet als het prive gebeurt waar het op zich niets uit zou maken. Maar ik wil gewoon weer eens normaal blij zijn, zonder dat meten mijn keel dicht zit en de tranen lopen. Gewoon een verhaal kunnen vertellen zonder halverwege niet meer verder kunnen praten door de brok in mijn keel.
Ik ga er verder onderzoek naar doen want ik wil echt dat het minder wordt.
Groetjes,
Ric

[Ricarda]

Toch even wat voorbehoud...
"Uithuilen" staat meestal in relatie met droefenis, rouw, verdriet over stress (overprikkeling, vermoeidheid) en depressie tot ontroering (film, verhaal). Sommige wetenschappers gaan ervan uit dat dit huilen de aanmaak van endorfines stimuleert waardoor men zich achteraf "beter" gaat voelen.
Huilen moet je in dit verband zien als uiting van een emotie .Het huilen (of lachen) staat ook in direct verband met de emotie. En vooral, nadien voel je je beter.

Anders is het als men huilt bij emoties die dit gedrag normaler wijze niet ontlokt, of als men om de haverklap huilt, zelfs zonder reden of huilt wanneer men eerder lachen zou verwachten... Men spreekt dan mogelijks over "dwanghuilen". Het huilen is veelvuldig, onvrijwillig en oncontroleerbaar.
In de literatuur ga je dit terugvinden onder "PBA" - PseudoBulbair affect. Dit kan te wijten zijn aan een neurologisch aandoening, waarbij het centrum in de hersenen niet meer of onvoldoende in staat is de uiting en de emotie juist te koppelen. Dit kan het gevolg zijn van een hersentrauma, vb hersenschudding, of een indicatie van meer (kleine CVA,...). Dus toch misschien eens laten nagaan.

Is dit uitgesloten dan moet je misschien zoeken in de richting van "traanreflex" : "iedere "kleine" emotie geef aanleiding tot huilen en een reactie die door de persoon niet tegengehouden kan worden". Vervelend, maar onschadelijk.
In zo'n geval kan "afleiding" een optie zijn : dit gaat van je concentreren op je ademhaling, bewegen, ontspannen, tot op iets waarop je je kunt concentreren : een berekening uit het hoofd, een gedicht opzeggen, denken aan een liedje, kortom zorgen voor een mindshift.
Op het internet vind je zeker een paar goeie, eenvoudige, oefeningen (Wikihow bvb), maar jouw therapeut kan je daar zeker ook bij verder helpen.

Maar misschien toch eerst een arts consulteren?

Beste Troost,
Dank voor je bericht. Wat je schrijft over PBA vind ik zeer interessant. Ik heb zelf al in die hoek sitten denken omdat het iets is dat opeen moment is opgekomen en zo alles overheersend is zonder dat ik zwaar depressief ben. Ik had soms idd het gevoel dat er iets in mijn hoofd ‘geknapt’ moet zijn omdat dit me zo vreemd is.
Ik ga hier verder onderzoek naar doen.
Met groet,
Ric.