Hoi iedereen,
Ik zit al erg lang met een probleem, kan aan niks anders denken en heb soms het gevoel dat ik erdoor wat depressief word.
Het gaat over een hele goede vriendin, mijn allerbeste vriendin al sinds ons 12. We voelden elkaar echt super goed aan, hadden nooit ruzie of onenigheid en konden echt goed met elkaar lachen. Top vriendschap, echt .
Het is wel zo dat we sinds vorig jaar ook collega's zijn geworden op een lagere school waar we beiden dus lesgeven. We zien elkaar op school en ook daarbuiten veel.
Maar er is iets veranderd sinds de herfstvakantie. We gingen toen samen op citytrip naar Amsterdam. Ik had het wel een beetje lastig met mijzelf op dat moment. Heb deze zomer ontdekt dat ik bi-seksueel ben en zij is 1 van de weinigen die dit weet (en er ook echt heel lief op gereageerd heeft!!). Ik heb ook al sinds mijn lagere school soms wat last van paniekaanvalletjes, ze wist dit niet. We waren net aangekomen in Amsterdam en ik floepte eruit dat ik binnenkort een familieopstelling ging doen omdat ik soms paniekaanvalletjes heb en mijn nicht heeft dit ook en dat had haar geholpen. Ik heb toen uitgelegd aan haar hoe dit werkt en ze vertelde mij dat ze soms wat onzeker is of ze mij kan helpen en of ze wel de juiste dingen zegt. Ik voelde mij toen vanaf dat moment heel erg onzeker . Een aansteller en een probleemmaker, met die rare dingen zoals een familieopstelling. Dat beïnvloede mijn gedrag en ik werd wat stiller en schuldig dat ik haar soms onzeker maak. Toen ik merkte dat zij ook stil werd, ging ik mij (overdreven denk ik soms) happy gedragen, ik wilde geen pijnlijke stiltes. Soms was het wel heel spontaan maar ik voelde dat ze niet in haar normale doen was en werd hier erg onzeker van, bang dat ik niet leuk genoeg was, dat het door dat verhaal van die Familieopstellingen komt, ik overkom als een probleemmaker.
Terug thuis knaagde dit echt aan mij. Dat we allebei niet onszelf waren en stuurde ik op een avond een berichtje waarin ik mij excuseerde voor mijn onzeker gedrag. Dat ik bang ben dat ik haar soms wat téveel betrek, niet dat ik dat niet wil en dat ik soms bang ben dat mensen zich ook gaan ergeren aan mijn slechte kantje dat ik niet goed kan loslaten
Net zoals ik mij daar zelf aan erger. Ze reageerde dat ze soms het gevoel had dat ik mijzelf wat verlies ik mijn onzekerheid, dat ik niet zo bang moet zijn wat zij of iemand anders van mij denkt etc. Wel lieve dingen en ook waar.
Toen we elkaar nadien zagen op school was het wat Awkward. Ik ben later die dag een "goedmaaktaartje" gaan afgeven. We konden beiden niet zeggen wat er nu eigenlijk precies was maar we gingen wel leuk met elkaar om op dat moment. Toch wrong er echt iets bij mij was het nog niet over, omdat ik geen duidelijk antwoord had op wat er nu net was, en op dat moment had ik het moeten loslaten en ik heb heel veel spijt dat ik dat niet heb gedaan. In de plaats daarvan ging ik redenen zoeken hoe het kwam dat ze zo stil was, vond ik mijzelf dramatisch over dat met de familieopstellingen, ... Ik gedroeg mij niet zoals normaal maar zij ook niet. We wisten ons precies geen houding te geven. Ik werd onzeker over of ik wel leuk genoeg was,... Toen ik de familieopstelling had gedaan vroeg ze ernaar en heb ik een uitleg gegeven, tijdens die uitleg leek ze een beetje afwezig, alsof er een muur rond haar stond. Voelde mij meteen terug slecht.
Maanden zijn gepasseerd en mijn gevoel is nooit weggegaan. We bleven elkaar ook altijd maar zien elke dag op school. Ik heb nog een paar gesprekjes met haar gehad waaruit ze zei dat we elkaar veel zien, ik vooral haar heb om dingen aan te zeggen en zij ook haar vriend., Waarin ik mij ook heb geëxcuseerd dat ik zo problemen heb gemaakt die er niet zijn, maar ik moest mij daar helemaal niet voor excuseren zei ze.
In de kerstvakantie ben ik nog gaan helpen met haar verhuis (ze ging samenwonen) en zijn we nog iets gaan eten. Was wel gezellig toen maar was nog steeds niet 100% op mijn gemak, soms zo onzeker.
Ik bleef mij maar slecht voelen, slecht denken over mijzelf als een negatieve persoon etc. En dat ik haar kwijt zal geraken, overdacht alles wat ik al had gezegd of gedaan. En heb toen een lieve brief geschreven naar haar, hoe ik haar apprecieer etc. en ik door al de dingen in mijn hoofd dit soms niet goed liet zien. Ze stuurde hartjes terug . Toch was ze daarna soms terug heel afstandelijk. Ik zat ondertussen in een diepe put en het voelde niet juist dat ik dit niet aan haar vertelde. Ik kon mijzelf niet zijn maar dacht dat dat ook deels was omdat ik niet vertel wat er in mij speelt. Ik heb gevraagd om iets te gaan drinken met het idee om dit te vertellen. Ze voelde zich heel ongemakkelijk bij aankomst ik voelde dit meteen aan. Heb verteld dat ik soms geen blijf weet met mijn eigen emoties, het tegen haar wil zeggen ma tegelijkertijd niet zwaar wil overkomen. Ze zei dat ze soms het gevoel heeft dat ze moet opletten met wat ze zegt of doet om mij niet te kwetsen , dat ik sterker in mijn schoenen moet staan en zelfzekerder mag zijn. Dat ik mss hulp moet zoeken want dat ze te dicht bij mij staat om te kunnen helpen. Ze had volledig gelijk en ik heb dit ook gedaan: hulp gezocht . Ik voelde mij beter na dit gesprek. Had het wat los gemaakt van haar had ik het gevoel. Daarna was ze de eerste dag afstandelijker , had een muurtje rond haar gebouwd. Had meteen spijt dat ik terug iets diep had gezegd en heb me voorgenomen dit niet meer te doen. Niks meer te doen en haar wat te laten . De dag daarna was ze wel opeens rustiger, opener en opgewekter naar mij toe, ik ook. Dus dacht opeens dat het gesprek dus toch niet zo slecht was.
Dan was het krokusvakantie. Ik heb haar gezien samen met andere vrienden maar niet met ons 2. Ik was soms heel los en soms plots heel onzeker . Ik weet zeker dat ze dit voelt. Ze heeft die vakantie ook afgesproken met andere vrienden waar ik geen probleem mee heb, maar stiekem was ik wel jaloers op een vriendin waarmee ze alleen ging shoppen omdat wij dit normaal altijd samen doen. Maar ik heb mij hier rap over gezet! Ik wil echt niet bezitterig zijn. Vandaag, eerste dag na de vakantie, was ze echt afstandelijk. Maakte geen oogcontact met mij en reageerde wat droog. Ik voel mij zo zo slecht. Alsof de emmer is overgelopen, ze heeft ingezien dat ze zich veel beter amuseert met andere mensen dan met mij. Dat gevoel heb ik. Ik voel mij leeg nu, boos op mijzelf dat ik niet veel sneller heb losgelaten en haar heb weggeduwd met mijn onzeker gedrag (Dat ik soms wel echt probeerde verstoppen maar ze kent mij beter dan wie ook, ziet daardoor) ik wil niks meer ondernemen, heb genoeg gedaan en zou averechts werken denk ik. Maar ik weet niet meer wat ik moet denken en hoe mij te gedragen: haar volledig met rust laten , geen contact meer zoeken of juist wel? Ik mis haar heel erg. En weet niet of dit nog goed komt ooit... Ik kan niet meer zo helder nadenken en heb een nuchtere kijk nodig van iemand buitenaf denk ik in tussentijd tot ik naar de psycholoog kan.