Gebruikersavatar
Lene
Berichten: 2
Lid geworden op: 11 mar 2019 21:11

Vriendschap redden

Hoi iedereen,

Ik zit al erg lang met een probleem, kan aan niks anders denken en heb soms het gevoel dat ik erdoor wat depressief word.

Het gaat over een hele goede vriendin, mijn allerbeste vriendin al sinds ons 12. We voelden elkaar echt super goed aan, hadden nooit ruzie of onenigheid en konden echt goed met elkaar lachen. Top vriendschap, echt .

Het is wel zo dat we sinds vorig jaar ook collega's zijn geworden op een lagere school waar we beiden dus lesgeven. We zien elkaar op school en ook daarbuiten veel.

Maar er is iets veranderd sinds de herfstvakantie. We gingen toen samen op citytrip naar Amsterdam. Ik had het wel een beetje lastig met mijzelf op dat moment. Heb deze zomer ontdekt dat ik bi-seksueel ben en zij is 1 van de weinigen die dit weet (en er ook echt heel lief op gereageerd heeft!!). Ik heb ook al sinds mijn lagere school soms wat last van paniekaanvalletjes, ze wist dit niet. We waren net aangekomen in Amsterdam en ik floepte eruit dat ik binnenkort een familieopstelling ging doen omdat ik soms paniekaanvalletjes heb en mijn nicht heeft dit ook en dat had haar geholpen. Ik heb toen uitgelegd aan haar hoe dit werkt en ze vertelde mij dat ze soms wat onzeker is of ze mij kan helpen en of ze wel de juiste dingen zegt. Ik voelde mij toen vanaf dat moment heel erg onzeker . Een aansteller en een probleemmaker, met die rare dingen zoals een familieopstelling. Dat beïnvloede mijn gedrag en ik werd wat stiller en schuldig dat ik haar soms onzeker maak. Toen ik merkte dat zij ook stil werd, ging ik mij (overdreven denk ik soms) happy gedragen, ik wilde geen pijnlijke stiltes. Soms was het wel heel spontaan maar ik voelde dat ze niet in haar normale doen was en werd hier erg onzeker van, bang dat ik niet leuk genoeg was, dat het door dat verhaal van die Familieopstellingen komt, ik overkom als een probleemmaker.

Terug thuis knaagde dit echt aan mij. Dat we allebei niet onszelf waren en stuurde ik op een avond een berichtje waarin ik mij excuseerde voor mijn onzeker gedrag. Dat ik bang ben dat ik haar soms wat téveel betrek, niet dat ik dat niet wil en dat ik soms bang ben dat mensen zich ook gaan ergeren aan mijn slechte kantje dat ik niet goed kan loslaten
Net zoals ik mij daar zelf aan erger. Ze reageerde dat ze soms het gevoel had dat ik mijzelf wat verlies ik mijn onzekerheid, dat ik niet zo bang moet zijn wat zij of iemand anders van mij denkt etc. Wel lieve dingen en ook waar.

Toen we elkaar nadien zagen op school was het wat Awkward. Ik ben later die dag een "goedmaaktaartje" gaan afgeven. We konden beiden niet zeggen wat er nu eigenlijk precies was maar we gingen wel leuk met elkaar om op dat moment. Toch wrong er echt iets bij mij was het nog niet over, omdat ik geen duidelijk antwoord had op wat er nu net was, en op dat moment had ik het moeten loslaten en ik heb heel veel spijt dat ik dat niet heb gedaan. In de plaats daarvan ging ik redenen zoeken hoe het kwam dat ze zo stil was, vond ik mijzelf dramatisch over dat met de familieopstellingen, ... Ik gedroeg mij niet zoals normaal maar zij ook niet. We wisten ons precies geen houding te geven. Ik werd onzeker over of ik wel leuk genoeg was,... Toen ik de familieopstelling had gedaan vroeg ze ernaar en heb ik een uitleg gegeven, tijdens die uitleg leek ze een beetje afwezig, alsof er een muur rond haar stond. Voelde mij meteen terug slecht.

Maanden zijn gepasseerd en mijn gevoel is nooit weggegaan. We bleven elkaar ook altijd maar zien elke dag op school. Ik heb nog een paar gesprekjes met haar gehad waaruit ze zei dat we elkaar veel zien, ik vooral haar heb om dingen aan te zeggen en zij ook haar vriend., Waarin ik mij ook heb geëxcuseerd dat ik zo problemen heb gemaakt die er niet zijn, maar ik moest mij daar helemaal niet voor excuseren zei ze.

In de kerstvakantie ben ik nog gaan helpen met haar verhuis (ze ging samenwonen) en zijn we nog iets gaan eten. Was wel gezellig toen maar was nog steeds niet 100% op mijn gemak, soms zo onzeker.

Ik bleef mij maar slecht voelen, slecht denken over mijzelf als een negatieve persoon etc. En dat ik haar kwijt zal geraken, overdacht alles wat ik al had gezegd of gedaan. En heb toen een lieve brief geschreven naar haar, hoe ik haar apprecieer etc. en ik door al de dingen in mijn hoofd dit soms niet goed liet zien. Ze stuurde hartjes terug . Toch was ze daarna soms terug heel afstandelijk. Ik zat ondertussen in een diepe put en het voelde niet juist dat ik dit niet aan haar vertelde. Ik kon mijzelf niet zijn maar dacht dat dat ook deels was omdat ik niet vertel wat er in mij speelt. Ik heb gevraagd om iets te gaan drinken met het idee om dit te vertellen. Ze voelde zich heel ongemakkelijk bij aankomst ik voelde dit meteen aan. Heb verteld dat ik soms geen blijf weet met mijn eigen emoties, het tegen haar wil zeggen ma tegelijkertijd niet zwaar wil overkomen. Ze zei dat ze soms het gevoel heeft dat ze moet opletten met wat ze zegt of doet om mij niet te kwetsen , dat ik sterker in mijn schoenen moet staan en zelfzekerder mag zijn. Dat ik mss hulp moet zoeken want dat ze te dicht bij mij staat om te kunnen helpen. Ze had volledig gelijk en ik heb dit ook gedaan: hulp gezocht . Ik voelde mij beter na dit gesprek. Had het wat los gemaakt van haar had ik het gevoel. Daarna was ze de eerste dag afstandelijker , had een muurtje rond haar gebouwd. Had meteen spijt dat ik terug iets diep had gezegd en heb me voorgenomen dit niet meer te doen. Niks meer te doen en haar wat te laten . De dag daarna was ze wel opeens rustiger, opener en opgewekter naar mij toe, ik ook. Dus dacht opeens dat het gesprek dus toch niet zo slecht was.

Dan was het krokusvakantie. Ik heb haar gezien samen met andere vrienden maar niet met ons 2. Ik was soms heel los en soms plots heel onzeker . Ik weet zeker dat ze dit voelt. Ze heeft die vakantie ook afgesproken met andere vrienden waar ik geen probleem mee heb, maar stiekem was ik wel jaloers op een vriendin waarmee ze alleen ging shoppen omdat wij dit normaal altijd samen doen. Maar ik heb mij hier rap over gezet! Ik wil echt niet bezitterig zijn. Vandaag, eerste dag na de vakantie, was ze echt afstandelijk. Maakte geen oogcontact met mij en reageerde wat droog. Ik voel mij zo zo slecht. Alsof de emmer is overgelopen, ze heeft ingezien dat ze zich veel beter amuseert met andere mensen dan met mij. Dat gevoel heb ik. Ik voel mij leeg nu, boos op mijzelf dat ik niet veel sneller heb losgelaten en haar heb weggeduwd met mijn onzeker gedrag (Dat ik soms wel echt probeerde verstoppen maar ze kent mij beter dan wie ook, ziet daardoor) ik wil niks meer ondernemen, heb genoeg gedaan en zou averechts werken denk ik. Maar ik weet niet meer wat ik moet denken en hoe mij te gedragen: haar volledig met rust laten , geen contact meer zoeken of juist wel? Ik mis haar heel erg. En weet niet of dit nog goed komt ooit... Ik kan niet meer zo helder nadenken en heb een nuchtere kijk nodig van iemand buitenaf denk ik in tussentijd tot ik naar de psycholoog kan.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15118
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Vriendschap redden

Lene schreef: 11 mar 2019 22:02 Ik kan niet meer zo helder nadenken en heb een nuchtere kijk nodig van iemand buitenaf denk ik in tussentijd tot ik naar de psycholoog kan.
Vriendinnen zijn is mooi, maar het is niet altijd handig om ook collega's te worden op het werk. Als je binnenkort naar een psycholoog gaat, lijkt het me zinvol om aandacht te besteden aan je onzekerheid en je houding ten opzichte van je vriendin, waarin jij je vaak laat leiden door jaloezie, angst verlaten te worden, claim gedrag etc. Dat is geen gezonde basis voor een vriendschap.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Vriendschap redden

Lene schreef: 11 mar 2019 22:02 We voelden elkaar echt super goed aan, hadden nooit ruzie of onenigheid en konden echt goed met elkaar lachen. Top vriendschap, echt .
Een topvriendschap gaat altijd gepaard met zo nu en dan onenigheid. Wellicht is dit jullie eerste beproeving, in gang gezet door de stap om collega's te worden. Dit is helemaal niet zo gek en kan je vergelijken met een koppel dat voor het eerst gaat samenwonen, het levert spanningen op. Gun jezelf en haar wat tijd en ruimte, zodat je beide tot een helder inzicht komt van wat deze vriendschap voor je betekent. Zeer waarschijnlijk drijven jullie dan als vanzelf weer dichter naar elkaar toe.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Gebruikersavatar
112019
Berichten: 290
Lid geworden op: 02 jan 2019 00:11

Re: Vriendschap redden

volhoudertje schreef: 12 mar 2019 14:05
Lene schreef: 11 mar 2019 22:02 Ik kan niet meer zo helder nadenken en heb een nuchtere kijk nodig van iemand buitenaf denk ik in tussentijd tot ik naar de psycholoog kan.
Vriendinnen zijn is mooi, maar het is niet altijd handig om ook collega's te worden op het werk. Als je binnenkort naar een psycholoog gaat, lijkt het me zinvol om aandacht te besteden aan je onzekerheid en je houding ten opzichte van je vriendin, waarin jij je vaak laat leiden door jaloezie, angst verlaten te worden, claim gedrag etc. Dat is geen gezonde basis voor een vriendschap.
@ volhoudertje echt totaal waar wat je zegt! Heb ooit therapie gehad van een kennis van mijn ouders en op een gegeven moment had ik zo'n hekel aan die man en tja hij kwam ook serieus als gewoon man langs. En dan ging hij nog een beetje zijn psychologische dingen doserend vertellen.
Het is helemaal goed gekomen maar had zo'n hekel aan hem! En terwijl hij de therapie uitvoerde zat hij zelf ook slecht in zijn vel.
Hoi ik ben een jongeman tussen 24 en 33 jaar die vaak stress, spanning, frustratie en eenzaamheid ervaart. Ik werk niet. Ik ben in het verleden gediagnosteert met een A.S.S. hoewel ik niet veel herken.
Gebruikersavatar
Lene
Berichten: 2
Lid geworden op: 11 mar 2019 21:11

vriendschap en spijt

Hoi,

Ik zit in een lastige periode. Ik heb/had een beste vriendin met wie ik alles kon delen, we voelen elkaar piekfijn aan, konden over alles praten, ...
We waren in de herfstvakantie samen weggeweest en toen was het opeens anders. Een beetje stil soms. We zagen elkaar wel altijd veel: zijn collega's geworden, hebben dezelfde vriendenkring, zelfde hobby, ... We zagen elkaar echt veel. Misschien was het toen op dat moment een beetje téveel. Ik zat echter ZO hard in met hoe de sfeer was die citytrip en begon alles te analyseren: vooral op wat ik fout zou kunnen gedaan hebben. Ik sprak haar erover aan en ze reageerde dat ik mijzelf graag moest zien en dat ze zag dat ik mij toen wat verloren was in mijn onzekerheid etc. Het was nadien soms een beetje raar tussen ons, omdat wij nog nooit zoiets hadden meegemaakt. Normaal was het altijd leuk tussen ons, nooit een issue, nooit ruzie of ongemakkelijkheden, ...nu voelde ik mij erg onzeker bij haar omdat ik wou luisteren naar wat ze mij had gezegd: zelfzeker zijn, mijzelf niet verliezen in onzekerheid en mijzelf graag zien. maar ging niet zo goed, werd er onzekerder van.

Ik heb dit echter nooit kunnen loslaten, de situatie had iets in mij getriggerd en mijn gevoel slorpte mij volledig op., ik rolde er volledig in en alles werd erger in mijn hoofd. Dit heeft echt een halfjaar geduurd en is nog steeds wat bezig, wel in mindere mate. Bijna heel het schooljaar dus, we werken samen als juf en zien elkaar dus elke dag, doen nieuwe indrukken over elkaar op. Ik denk vaak dat we eigenlijk wat ruimte nodig hadden na die citytrip, maar we konden dit elkaar nooit geven want moesten elkaar elke dag zien. Ik deed mijn best om ons dichter bij elkaar te brengen, want het voelde alsof we 100 km van elkaar stonden: ik vroeg om af te spreken (maar ik lette er wel op dat ik dit niet téveel vroeg, ze heeft het ook erg druk omdat ze in januari alleen is gaan wonen met haar vriend), had een lieve maar wel melige brief gestuurd, ... ) maar dit had net het tegenovergestelde effect en ik duwde mijzelf dieper de put in en weg van haar, of dat gevoel had ik toch. want elke afwijzing (in mijn ogen) duwde mij dieper in mijn onzeker en bang gevoel dat ik iets fout had gedaan. Op een bepaald moment zat ik zo slecht in mijn vel dat ik echt met iemand wou praten, ik wou met haar praten want zij was altijd al degene met wie ik het beste kon praten en het voelde zo slecht dat ik dat niet deed. Ik was ook niet mijzelf , reageerde niet op dingen zoals normaal, kwam vaak gekwetst over (dit vertelde ze toen ook) werd erg stil, … en ik wou dat ze wist hoe dat kwam: dat ik emotioneel in de knoei zat en dat het niet per se door haar komt. Ik heb spijt van dit gesprek eigenlijk, want nu had ik het label "hopeloze, afhankelijke zielepoot die ze MOEST helpen" op mijzelf gedrukt met dit gesprek, of zo voelde het toch. Ze voelde zich ook érg ongemakkelijk tijdens dat gesprek en ook nadien toen ze mij zag op school en raadde mij aan om eventueel eens met een psycholoog moest gaan praten. Ik heb haar denk ik echt afgeschrikt toen. Ik weet dat ze altijd iedereen wil helpen en zelf onzeker wordt wanneer ze het gevoel heeft dat dit niet lukt. En dan doe ik toch dit. Voelde mij hier weer schuldig over. Weer iets op de hoop. Van de altijd goedlachse, vrolijke, optimisctische vriendin die ik was, schoot er niet veel meer over. ik maakte mij heel de tijd zorgen, ik uitte dit wel niet zoveel tegenover haar (wel tegenover ouders), was erg stil, kwam onzeker over, overdacht alles, ... ik was net een spook. Al probeerde ik mij er élke dag over te zetten, dat kwam soms heel fake over denk ik.


Ik focuste mij op alles zo hard en voelde wel dat ze mij soms wat ontweek, stiller was, minder oogcontact zocht, meer met andere vriendinnen afsprak, … ze negeerde mij zeker niet hoor, heeft mij niet laten vallen maar toch voelde het zo fout voor mij. Ik voelde mij vaak gekwetst en bang dat ze dacht dat ik boos was op haar, of dat ze mij niet kon helpen, dat ik haar verstik, …. ik wil gewoon niet dat ze zich vervelend voelt over mij en ik miste haar liefde en aandacht. ik wou niet dat dit zo ging gaan en ik wist dat het voor een groot deel aan mijzelf lag. Ik ga ook al een tijdje naar de psycholoog, probeer écht aan mijzelf te werken. Het werkt maar ik verval wel erg snel als ik even niet ben geweest naar de psycholoog. Ik praat hier ook niet zoveel over met haar, wil geen klager zijn. Ik wil onze vriendschap echt niet kwijt, is mij heel veel waart. ik was mij bewust van mijn eigen gedrag en wou gewoon normaal doen en niet zo geforceerd tegenover haar. Maar soms was mijn schuldgevoel, negatief zelfbeeld zo aanwezig dat dit echt heel lastig was. Wanneer ze afstandelijk deed, hakte dit érg hard in op mij. Wanneer ze de ring die ze van mij had gekregen had uitgedaan, ben ik dit gaan zien als een teken: zie je wel dat ze je loslaat en u vriendin niet meer wil zijn, het was téveel, jij bent téveel, ze heeft het gehad met u, je hebt haar gekwetst, .... dit heeft mij erg gekwetst, al maak ik het waarschijnlijk groter in mijn hoofd. Ik weet ook zo weinig over haar leven nu: over haar vriend, familie, … ze vertelt minder spontaan dingen en als ik ernaar vraag was zo soms wat kort "goed hoor". Maar mss kwam het wat geforceerd over.


Ik heb echter overlaatst besloten om volgend jaar niet opnieuw te werken op de school (ik zal dus geen collega meer zijn met haar) en te gaan reizen. Ik heb het gevoel dat ik echt nood heb aan verandering van omgeving, nieuwe mensen leren kennen, mijzelf wa terugvinden, ... en ik wil dit al erg lang doen maar durfde nooit. ik heb dit meteen aan haar verteld en ze steunt mij zeker, ze verschoot maar staat er wel achter. Ook merk ik dat ze minder afstandelijk is, ook normaler tegen mij doet. Ik heb toen ook een luchtig gesprek met haar gehad. Ze vertelde me dat ze ook soms dacht aan ons soms, dat ze ook voelde dat het na die citytrip niet meer echt zoals ervoor is geworden. Dat het niet aan mij of aan haar ligt (ik denk er anders over omdat ik mijzelf in deze periode nooit geweest ben voor de 100%, daar ligt het voor mij eerder aan of voor mijn gevoel) en dat we in een andere levensfase zitten: zij is gaan samenwonen met haar vriend en heeft het drukker dan voorheen, ik ben nog steeds single en woon nog thuis. Dat ze graag wil afspreken en als ze zegt dat ze niet kan dat dat ook echt zo is, dat ze zeker geen uitvlucht zoekt. Dat het vanzelf wel wat overgaat, dat het wat zoeken is en dat we daarom geen slechtere vriendinnen zijn. Dat ik ook geen sorry moet zeggen dat ik soms wat drama-achtig was. We hebben nadien nog goed gelachen met andere zaken en dit voelde ZO GOED. voelde toen wel zoals vroeger.

Toch blijven dingen wringen: het afstandelijk gedrag, botte reacties soms waar ik nog altijd niet zo goed weet waarom dat zo was, durfde dit niet goed vragen, hoe ik deed: zo onzeker, pleasen, bang om haar te verliezen maar soms ook heel erg stil en awkward, de ring waar ik elke dag aan word herinnerd (ook al lijkt dit zo stom, doet elke keer pijn als ik haar oude ring aan haar vinger zie). Deze vriendschap is mij gewoon zoveel waart en ik kan die slechte herinneringen zo moeilijk loslaten en relativeren. Ik blijf mijzelf maar pijn doen met eraan terug te denken wat ik niet had moeten doen, hoe ik mij niet had mogen gedragen, dat ik mijzelf zoveel pijn heb gedaan door mij zo te focussen op alles en alles te overdenken. Ik ben heel de tijd bang dat ik onze vriendschap schade heb aangericht.

Ik mis onze echt hechte vrienschap, maar wil het écht loslaten en alles "vergeten" om verder te groeien samen, mijzelf niet meer pijn doen met eraan terug te denken. EN VOORAL: eigenlijk wil ik gewoon dat we ons terug allebei volledig goed voelen bij elkaar, geen issues meer, terug oprecht en hard lachen samen, dat we elkaar graag willen zien zonder geforceerde dingen, dat we ons gewoon goed voelen bij elkaar en alles terug kan, niemand op zijn tippen moet lopen. Ik zie haar erg graag, wil een goede vriendin zijn en wil graag nieuwe, leuke herinneringen maken. Zeker voordat ik vertrek op wereldreis voor 6 maanden. Heeft iemand tips voor mij? Of een andere kijk hierop? Ik bespreek het ook met de psychologe, maar moet weer eventjes wachten. ;)

Terug naar “Overige problemen en vragen”