Gebruikersavatar
Mandarijntje1
Berichten: 6
Lid geworden op: 29 apr 2018 10:12

Fasciatherapie

Hallo iedereen,

Is er iemand van jullie die ervaring heeft met fasciatherapie?

Ik ben er zo'n 10 weken geleden mee begonnen op aanraden van de psychologe, maar na 10 weken ondervind ik eigenlijk nog weinig effect.
Is dit normaal? Moet ik nog wat geduld hebben?
Ik ben hiermee gestart wegens stressklachten, hyperventilatie, ...

Hopelijk hoor ik hier wat positieve verhalen.

Alvast bedankt.

Groetjes
Mandarijntje
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Fasciatherapie

Helaas zie ik dat er geen verhalen gedeeld zijn, maar misschien is het voor jezelf een goed idee om bepaalde ervaringen die je nu hebt hier te blijven delen?
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Mandarijntje1
Berichten: 6
Lid geworden op: 29 apr 2018 10:12

Re: Fasciatherapie

Ja, ik was eigenlijk net hetzelfde aan het denken.
Ik ga hier straks of morgen mijn heel verhaal plaatsen, dat iedereen ook weer waarover het gaat.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24428
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: Fasciatherapie

Mandarijntje1 schreef: 21 jul 2018 12:48 Ja, ik was eigenlijk net hetzelfde aan het denken.
Ik ga hier straks of morgen mijn heel verhaal plaatsen, dat iedereen ook weer waarover het gaat.
Goed idee, zo kunnen we elkaar helpen en wie weet heb jij er iets aan maar een ander ook. [045]
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Gebruikersavatar
Mandarijntje1
Berichten: 6
Lid geworden op: 29 apr 2018 10:12

Re: Fasciatherapie

Ik ga mijn best doen om zo duidelijk mogelijk mijn verhaal te schetsen.

Al jaren heb ik last van vage lichamelijke problemen. Problemen waar nooit echt een oorzaak voor gevonden werd. Dat begon vrij onschuldig met pijn in mijn onderrug, schouders nek, dan naar migraine aanvallen steeds vaker en vaker. Er werd me door de huisarts gezegd dat dit door stress confused5 kwam en hij raadde me aan om meer te gaan sporten. Ik speelde al badminton en ging al zwemmen op dat moment.

In 2013 ben ik dan nog meer gaan sporten. Ik vond dat niet erg dus ik deed dat met veel plezier. Ik ging voor de echte intensieve sporten. Ik was gestopt met zwemmen, deed wel nog badminton, ging ondertussen ook thaiboksen en deed aan spinning. Vooral in die spinning was ik erg gedreven. Als ik daaraan begon was het nooit voor 1u maar voor minstens 2u aan een stuk. Zo heb ik ooit een marathon van 6u gedaan voor het goede doel. Ik vond het geweldig en dit was voor mij echte ontspanning!

Op een zaterdagavond in februari, ik zat in de auto onderweg naar huis, werd ik opeens duizelig in de auto. Ben ik langs de kant gaan staan, mijn ouders gebeld, die zijn me dan komen halen (tegen hun zin: lees verder). Is daarna de dokter van wacht geweest en die stelde vast dat er niks mis was. Bloeddruk was oke, evenwichtsorgaan was oke, suiker was oke, en dat terwijl ik me nog steeds duizelig voelde. Bloedtest achteraf was ook perfect, kon niet beter! Heb 2 weken in bed gelegen en toen was het voorbij. Vervelend want mijn collega's wilden natuurlijk weten wat er aan de hand was, en ikzelf ook, maar dat wist ik niet.

In datzelfde jaar, eind juli 2016, was ik onderweg naar mijn werk en had ik weer datzelfde gevoel. Terug duizelig, aan de kant gaan staan, vrienden opgebeld en die zijn me komen ophalen. Toen ben ik zo in tranen uitgebarsten, compleet gebroken. Ik wist niet wat er scheelde en had bang. Huisarts constateerde toen dat ik een burn-out had. Eind augustus met spoed opgenomen met hartritmestoornissen, bleek dat er wat scheelde met mijn schildklier, een week later terug op controle geweest en alles was toen weer normaal, alweer niks te zien terwijl ik me echt slecht voelde.
10 maanden thuis gezeten en vorig jaar juni terug aan een werk gegaan in een compleet andere job omdat mijn (ex)collega's en werkgever totaal geen respect en begrip hadden voor de sitatie. Ik was intussen ook compleet gestopt met sporten want dat ging gewoon niet meer.

De eerste paar maanden gingen vrij goed, het was natuurlijk aanpassen in zo'n nieuwe job en stress heb je dan toch altijd. Maar hoe meer tijd erover ging hoe erger die klachten terug kwamen. November 2017 terug naar een psychologe geweest, dit keer naar iemand die zich meer bezig hield met psychosomatische klachten. Het was een hele zoektocht en voor haar ook niet meteen duidelijk wat de oorzaak kon zijn. Maar hoe erger die klachten hoe slechter ik me mentaal ook voelde. Eind januari terug compleet ingestort, niet mentaal maar lichamelijk. Ik was aan het werk, werd duizelig (kantoorjob), lijkbleek. Ik kon niet meer. Terug naar de huisarts, niks te vinden... Eén week thuisgebleven, dan terug aan het werk. Ik voelde me zo angstig maar wilde ook gewoon terug aan het werk. Thuis zat ik te piekeren en wilde niet nog eens zo lang thuis zitten.

Toen dacht de psychologe erachter dat het wel eens chonische hyperventilatie zou kunnen zijn. Ik had er wel al over gelezen, maarja dat zal het wel niet zijn dacht ik. Ze heeft me naar een kinesist gestuurd voor fasciatherapie. Bij haar heb ik enorm veel bijgeleerd.

Het probleem was dus: Mijn lichaam was niet in staat om zich volledig te ontspannen en om een correcte ademhaling toe te laten. Dit kwam door mijn jeugd en mijn opvoeding. Doordat ik als kind nooit een veilig gevoel gekend heb, nooit gevoelens kon en mocht uiten, vaak uitgelachen werd door ouders, familie en vrienden, doordat ze mij altijd het gevoel gaven dat het nooit goed genoeg was en nooit snel genoeg was, doordat er altijd ruzie en spanningen waren in de familie of met buren,... eigenlijk allemaal negatieve ervaringen. Hierdoor heb ik altijd in een verkramte houding geleefd, omdat ik altijd klaar moest staan voor actie, Als ik mijn gevoelens uitte, zowel negatief als positief, moest ik zwijgen, stil zijn, of niet zo flauw doen. Dit alles zorgde voor heel wat blokkades, verkrampingen, opgekropte emoties,....

Door al deze blokkades had ik rugpijn, migraine, hartkloppingen, duizeligheid,.... Door die verkrampingen kon ik niet meer ademen, ik dacht dat ik mij ontspande maar dat was niet zo, ik had nooit geleerd om me te ontspannen. Ik was altijd in actieve modus: opletten wat ik deed of zei want alles werd tegen me gebruikt, alles goed verstoppen want mijn ouders trokken altijd alle kasten gewoon open op mij kamer, ik had geen privacy, mocht nooit alleen op mijn kamer zitten,.... Mijn lichaam gaf al langer de signalen aan maar er werd niet naar geluisterd omdat ik het niet wist, niemand wist het.

Nu werkt die kinesist dus op die blokkades en probeert ze terug wat beweging, wat leven in mijn lichaam te krijgen. Het is erg heftig geweest en nu nog steeds. Want nu komen al die opgekropte emoties van al die jaren (bijna 30 jaar) omhoog. Hierdoor ben ik soms dagen aan een stuk aan het huilen zonder echt te weten waarom. Ik weet wel waarom, ik weet dat het opgekropte emoties zijn, maar het is niet zo dat er op dat moment iets gebeurd is ofzo. Ik ga telkens op vrijdagavond bij haar, en ik heb al heel veel weekends niks anders kunnen doen dan in bed liggen met migraine, door die fasciatherapie. Het was me wel duidelijk dat iets wat 30 jaar fout gegaan is niet zomaar op 1 2 3 zou weggaan, maar ik ben echt door een hel gegaan. De kinesist zegt zelf nooit zoiets ernstig gezien te hebben. Vorige week legde ze haar vingers op mijn kaken, heel lichtjes, en ik kreeg het gevoel dat ik aan het stikken was. Al de klachten die er nog eens extra bovenop kwamen door die fasciatherapie maakten het mentaal nog zwaarder.

Ik ben hiermee gestart in januari en nu pas begint er wat beweging te komen in mijn lichaam. Ik mag nu ook terug stilaan beginnen sporten van haar, niet zo intensief als vroeger natuurlijk, maar ze is ervan overtuigd dat ik dat ooit wel weer kan. Want die klachten kwamen niet door het vele sporten maar door trauma's. Het enige wat me echt tegenhoud is de angst om me terug duizelig te voelen. Ik heb echt bang om terug iets actiefs te ondernemen uit schrik om terug dat gevoel te krijgen. Het is iets waar ik me overheen moet zetten, ik moet nu terug leren om vertrouwen te krijgen in mijn lichaam, en te leren voelen welke signalen mijn lichaam geeft. Want door geleerd te hebben om alles op te kroppen voelde ik niet wat mijn lichaam me wilde zeggen. Vandaar dat ik het pas merkte als het al te laat was.

Het positieve aan heel het verhaal is dat ik door mijn jeugd en opvoeding wel geleerd heb om alles op wilskracht te doen. Hierdoor ben ik een echte doorzetter, alleen moet ik nu leren mijn grenzen aan te voelen want dat deed ik vroeger niet omdat ik ze niet voelde.

Het gaat nog niet super goed met mij, maar wel al beter Ik weet nu ook wat de oorzaak is en heb nog een hele weg te gaan.

Ik raad iedereen met psychosomatische klachten, angststoornissen en stress en trauma's aan om met fasciatherapie te starten. Weet dat het enorm heftig kan zijn, maar zet aub door want het einde is zoveel mooier. Je gaat je lichaam, je emoties en je karaktereigenschappen veel beter leren begrijpen.

Meer informatie en therapeuten vind je op deze website: https://www.fascia.be/nl/fasciatherapie

Je kan mij ook altijd vragen stellen, ik ben geen therapeut maar wel ervaringsdeskundige :)

Ik ga ook mijn best doen om het verdere verloop hiervan ook af en toe te posten hier.

Fijne namiddag nog iedereen!

Mandarijntje1

Terug naar “Overige problemen en vragen”