Ik weet nog dat ik vroeger ( voor mijn 12 ) altijd naar de kust ging met mijn ouders en dat ik daar echt heel hard naar uitkeek.
Toen is het allemaal een beetje stilgevallen tot ik met kameraden op mijn 18 de terug naar de kust ging en ik was er weer gek van, van deze badstad. Vanaf toen ben ik elk jaar terug naar ginder gegaan. Maar sinds enkel jaren heb ik een probleem. Ik vertrek elke keer tegen mijn zin terug naar huis en zit dan zelfs vaak enkele weken in een dip.Nu die dip dat gaat wel weg maar ik blijf echt een heimwee gevoel hebben, een gevoel van missen. Ik hunker steeds naar die badplaats. Natuurlijk zou ik naar daar kunnen gaan wonen ( iets huren ). Ik moet geen rekening houden met een vriendin want ik ben single, werk vinden moet daar normaal gezien ook wel lukken.
Wat houd me dan toch nog tegen ?
Dat ik toch mijn ouders moet achterlaten en de onzekerheid of ik daar wel een echt sociaal leven zou kunnen opbouwen en vrienden kan maken.
Ik ben zo iemand die niet graag alleen is. Ik ben ook iemand die als er toch eens een moeilijkere periode is, praat met vrienden hierover , maar die zekerheid is er niet als ik daar zou gaan wonen. Ik ben bang dat het toch niet gaat lukken en ik ten onder zou gaan aan éénzaamheid.
Maar bij mij blijft de vraag waarom ik dat heimwee gevoel blijf hebben het is net of ik daar gewoon naartoe word gezogen en dat ik daar thuis hoor.
Als ik daar ben voel ik me zooo goed.
Waarom blijft dat heimwee gevoel hangen soms word ik er echt emotioneel van ?
Zijn er hier nog mensen die dat hebben, hoe gaan hun ermee om ?
Zijn er hier mensen ( liefst single ) die ver van huis zijn gaan wonen zonder er echt iemand te kennen ?
Hoe zijn jullie ermee om gegaan , hoe verliep het voor jullie ?
Bedankt.