Ik ben Olivia, ik ben nieuw op dit forum en ik wil graag even mijn verhaal kwijt.
Al een hele ruime tijd heb ik last van stemmingswisselingen, niets extreems. Ik denk dat veel vrouwen hun humeur wel eens snel kan omslaan?
Maar de laatste tijd kan ik er minder goed mee om precies.Ik zat lange tijd niet goed in mijn vel, doodlopende relatie, geen leuk werk... Maar toen heb ik op bepaald moment knopen doorgehakt. Van job veranderd, mijn relatie beëindigd en ondertussen heb ik een nieuwe vriend en die is echt helemaal geweldig voor mij maar toch voel ik mij nog altijd niet gelukkig. Erg hé. Ik heb alles wat ik altijd dacht wat ik wou en ik voel mij de laatste tijd alleen maar slechter ipv beter.
De laatste weken is elke dag een strijd, elk uur eigenlijk. Ik zou mij willen opsluiten bij mijn thuis en slapen slapen slapen. Ik kan ook maar blijven slapen. Heb dan eens bloed laten trekken bij de huisdokter maar daar was alles in orde dus ik weet niet waar het aan ligt.
En het probleem is ook dat ik gevoel heb dat mijn lichaam niet meer kan volgen. Ik kan echt elk moment van de dag in tranen uitbarsten maar toch heb ik ook nog leuke momenten. Gisteren avond hebben we de kerstboom opgezet en dat was echt zo leuk maar als ik dan over moet naar de dagdagelijkse dingen komt dat rare gevoel weer over mij. En ik ben zelfstandig, mijn ouders zijn zelfstandig. Ik ben helemaal opgevoed met het idee van een 'zelfstandige kan zich niet permitteren om ziek te worden'. En hoewel mijn ouders nu heel erg mijn best doen voor mij, toch zit die filosofie er nog altijd in. En ik weet dan ook niet wat ik moet doen. Moet ik even aan niets denken en gewoon rust nemen? Of moet ik juist voor afleiding zorgen? Iedereen zegt maar, zoek afleiding, hou jezelf bezig maar ik voel mij zo leeg. Ik sta in de verkoop en ik moet dus de hele dag opgewekt en blij zijn en dit kost mij zoveel moeite. Terwijl ik de job op zich heel leuk vind hé maar ik kan nu niets meer opbrengen.
Nu, donderdag kan ik terecht bij een psychiater maar sinds die afspraak vast staat, lijkt het alleen maar erger te worden. Ik zou er bij wijze van spreken nu naartoe willen lopen en om hulp vragen. Ik weet gewoon niet wat er met mij scheelt. Ik zou gewoon eens een paar weken thuis willen zijn, in bed kruipen, niets doen, geen zorgen maar natuurlijk gaat dat niet.
Is er iemand die zich herkent in mijn verhaal en die misschien tips heeft voor mij?
