Dag juweeltje,
Ik zag dat je al heel wat tips kreeg van Parsie en Jazz : hele goeie tips ten andere. Het label autist, asperger en we kunnen zo nog even door gaan, mag geen excuus zijn voor de betrokkene om zich in het "slachtofferschap", zoals dat in de literatuur wordt genoemd te wentelen en geen verantwoordelijkheid te nemen voor zijn of haar gedrag. Anderzijds mag een partner/ouder/vriend/... het label niet beschouwen als iets uitzichtloos of als een "medisch" label , waarbij we moeten wachten op de ontdekking van de juiste pil.
Er moet continu verder aan gewerkt worden : voor het "slachtoffer", maar ook voor je zelf, want anders kom je in wanhoop terecht en dat is nu echt geen goeie raadgever : "niet aflatende psycho-educatieve verzorging" zoals Parsie dat zo pakkend zegt.
En ik weet het : het is niet gemakkelijk : veel hangt af van de graad en de soort aandoening en veel therapeutische programma's tot sociabilisering hebben weinig of geen effect en dan dikwijls slechts kortdurend, zoals we recentelijk in de literatuur moeten lezen : het is het "niet - aflatende" en de sterkte van de relatie die bepalend is.
Het is een leerproces, zeer individueel : wat werkt er bij hem/haar, wat werkt er niet, wat moet ik negeren, wat moet ik aangrijpen en wanneer/in welke omstandigheden om de persoon tot inzicht te brengen, hoe beperkt dan ook. En het is vooral een proces van kleine succesjes die de relatie leefbaar houden.
Verlies vooral één iets niet uit het oog : de persoon is niet zijn aandoening : er is veel meer persoon. Laat de aandoening dan ook niet de bovenhand halen, maar focus net op die andere elementen en probeer het storende te negeren.
Een eerste stap is om de "aandoening" en haar kenmerken beter te leren kennen : er is daar een hoop literatuur op het internet over te vinden. Tweedens is het belangrijk om de aandoening van je partner heel individueel met deze kenmerken te beschrijven : wat gaat in zijn/haar geval op, wat minder en wat helemaal niet. Je zult versteld staan van de verscheidenheid binnen deze "labels", en dus ook van de individuele mogelijkheden en opportuniteiten.
Ten derde kun je zo zelf tot inzicht komen waar en wanneer de "aandoening" boven komt en zodat het makkelijker wordt om dit "storend" gedrag op dat moment te negeren of minimum in zijn juiste context te plaatsen, waardoor je er zelf minder emotioneel door geraakt wordt en je het beter van je af kunt zetten. Belangrijk is dat je dit leerproces gestructureerd aanpakt
Nu in dit leerproces hoef je niet alleen te staan : aarzel niet de hulp in te roepen van een "expert", liefst met veel ervaring in omgang met zo'n persoon.
Een eerste stap deed je door hier een reactie te plaatsen. Is het niet Parsie, Jazz, Koen,Susanne, memories,en de zovele anderen die al op dit onderwerp autisme spectrum stoornissen reageerden ?
Hebben jullie nog goeie tips voor Juweeltje ?
Juweeltje : laat die eieren maar komen