Gebruikersavatar
Delicatesse
Berichten: 10
Lid geworden op: 09 jul 2015 22:22

Hoe ga ik hier mee om? Help!

Hallo allemaal,

sinds een halfjaar een hele lieve jongen in mijn leven, een bijzondere jongen.
Super lief en daarnaast enorm getalenteerd,
verder heeft hij een ass-diagnose (welke precies weet ik niet) en een wajong uitkering.

Na een half jaar merk ik dat ik het heel erg fijn met hem heb maar soms ook lastig vind.
Wat ik lastig vind is dat ik zelf werk als hulpverlener en daardoor heb ik soms een beetje een identiteitscrisis.
Hoe kan ik nu met iemand zoals hij zijn? Zo wil ik helemaal niet denken, want ik zie hem niet als zijn diagnose maar gewoon als pietje (fictieve naam).
Daarnaast denk ik ook, waarom wil jij bij mij zijn, zo getalenteerd, en wat kan ik nu? (ja, lekker babbelen maar verder??)
Als ik niet kijk naar wat andere denken (want daar denk ik veel over na, wat zullen mensen denken als ze weten dat hij, mijn vriendje, een diagnose heeft).
Wanneer ik bij hem voel ik me gewoon fijn. Geaccepteerd, gerespecteerd en geliefd.

Wat soms ook lastig is, is dat hij weinig praat over echt belangrijke dingen.. Ik heb het idee dat ik nu wel op een punt kom dat ik hem écht beter wil leren kennen maar dat dit niet echt lukt.
Hij vind dat hij alles al wel heeft verteld wat er toe doet, en toen ik hem er op aansprak grapte hij dat ik hem maar een vragenlijst moest sturen. Andere dingen waar ik tegenaan loop is dat hij weinig initiatief neemt in andere dingen dan zijn gebruikelijke bezigheden, wel vind hij het leuk als ik hem mee vraag iets te gaan doen.

Als ik denk aan de toekomst dan vind ik dat lastig, is dit wel een goede keus? Ik vind het moeilijk, ik kan hier ook lastig over praten met hem omdat hij, wanneer ik hier over praat bang is dat ik hem zal verlaten.

Ik wil niet in de hulpverlener-rol gaan zitten bij hem, ik weet hoe ik volgens 'de boekjes' met iemand met ass moet praten maar dit wil ik niet op hem projecteren. Ik wil een liefdesrelatie geen client-hulpverlener-relatie ontwikkelen.

Graag zou ik van jullie tips ontvangen, mensen met een ass diagnose of partners van mensen met een ass diagnose.

Geef me tips, help! Alvast bedankt!

Delicatesse
The world will break your hearts 10 ways to sunday. That's guaranteed.
I can't begin to explain that. Or the craziness inside myself & everybody else.
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: Hoe ga ik hier mee om? Help!

kwaliteiten als super lief, enorm getalenteerd, heel bijzonder vormen an sich geen basis voor een intieme gelijkwaardige symmetrische relatie
veeleer zouden dat in mijn ogen de voorwaarden zijn waaraan het juist nogal lijkt te schorten: communicatie, enthousiasme, wederkerige inspiratie en stimulatie, of anders gezegd: herkenning, resonantie, een klankbord voor elkaar zijn, bijna 1 bewustzijn delen met mekaar. Dat heb ik altijd de meest belangrijke kwaliteit gevonden in en relatie.
Gebruikersavatar
volhoudertje
Moderator
Berichten: 15116
Lid geworden op: 02 jul 2006 23:04
Locatie: In Nederland Door Omstandigheden

Re: Hoe ga ik hier mee om? Help!

Delicatesse schreef:Ik wil niet in de hulpverlener-rol gaan zitten bij hem, ik weet hoe ik volgens 'de boekjes' met iemand met ASS moet praten maar dit wil ik niet op hem projecteren. Ik wil een liefdesrelatie, geen cliënt-hulpverlener-relatie ontwikkelen.
Waarom denk je eigenlijk dat dit risico bestaat?

Er zitten wat tegenstrijdige kanten aan je verhaal. Je vraagt je aan de ene kant af waarom zo’n 'enorm getalenteerde jongen' bij jou wil zijn. Je portretteert jezelf, in vergelijking met hem, als een miepje dat alleen maar mooi kan babbelen maar verder niets.
Maar aan de andere kant lijk je zeer bewust van het overwicht dat je in bepaalde situaties op hem zou kunnen hebben.

Je zegt dat je het heel fijn voelt bij hem, maar dat je ook twijfels hebt over de toekomst. Hoewel je zegt dat je niet In de hulpverlener-rol wilt gaan zitten tegenover je vriend, lijkt zo’n opstelling dus ook voordelen te kunnen bieden, omdat je op die manier sturing kunt geven aan jullie relatie en de knelpunten op te lossen die je na een half jaar al gesignaleerd hebt.

Maar de crux zit hem hier in: waarom zie je iemand die de diagnose ASS heeft en waar je als privé persoon mee te maken hebt als cliënt? Daar komt ook nog eens bij dat je niet eens precies weet welke ASS diagnose er ooit bij je vriend gesteld is. Je kunt dan nog zo vaak 'volgens de boekjes' met je vriend proberen te praten, maar ik heb het idee dat jij je vakkennis op dit punt verkeerd inschat en op de verkeerde manier probeert toe te passen.
* Liebe Macht Frei *
Gebruikersavatar
Minerva
Berichten: 17643
Lid geworden op: 28 aug 2006 21:04
Locatie: Breda
Contacteer: Website Twitter

Re: Hoe ga ik hier mee om? Help!

Buiten de goede antwoorden die hier al gegeven zijn vraag ik me af wat maakt dat je hem zo met zijn diagnose lijkt te vereenzelvigen. Zou je dat ook gedaan hebben als hij in een rolstoel had gezeten? Of als hij een arm miste? Of blind was?

Ik weet wel dat autisme een impact geeft op zijn doen en laten, zijn manier van denken en voelen maar aan de andere kant beschrijf je hem als een hele lieve jongen en enorm getalenteerd. Je haalt jezelf zelfs een beetje omlaag als je gaat vergelijken. Dat vergelijken doe je nogmaals als je daar de cliënt hulpverlener relatie tegenover zet.

Kan je al die vergelijkingen eens los laten en dan gewoon als man/vrouw naar je relatie kijken en wat voor behoeften en verwachtingen je daarvan hebt? En moet jouw relatie voldoen aan alle standaardnormen die je verwacht bij een relatie of mag het ook een beetje afwijken?
Inzicht als Uitweg..
Gebruikersavatar
ashala
Berichten: 1
Lid geworden op: 02 aug 2015 11:59

Re: Hoe ga ik hier mee om? Help!

De dubbelheid die je voelt is reëel en herkenbaar. Enerzijds wil je gewoon een leuke partner. Anderzijds is er ook een diagnose. Natuurlijk wil je je vriend niet zien als een diagnose en is hij veel meer dan dat. Tegelijkertijd is het heel verstandig je kop niet in het zand te steken, want die diagnose is wel gesteld en niet voor niets. Mijn ex (25 jaar mee samen geweest) en mijn dochter hebben beiden ASS en dat heeft absoluut een grote invloed op mijn leven gehad. Ik heb het gebrek aan het echt kunnen delen van (gevoels)ervaringen altijd moeilijk gevonden. En misschien nog wel meer de wetenschap dat mijn partner daar ook behoefte aan had. Voelde me daardoor vaak eenzaam. Ook buiten de relatie omdat het om subtiele dingen gaat die heel lastig uit te leggen zijn aan derden. Iedereen met ASS is anders en ook mensen zonder ASS zijn verschillend.

Denk dat het belangrijk is voor jezelf na te gaan wat je zoekt binnen je leven en je relatie. Wens je een vol en rijk leven waarin je steun, liefde en saamhorigheid mag ervaren.

Terug naar “Autisme Spectrum Stoornissen”