Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

zo moe

Ik woon al 20 jaar samen met mijn vriendin en we hebben een zoon van 17. Deze jongen heeft op moeten groeien in een relatie waarin heel veel ruzie was. Pas de laatste jaren hebben we een manier gevonden om minder ruzie te maken. Ik ben ervan overtuigd dat bij mijn partner ASS speelt en inmiddels heb ik daarvoor bij haar ook wel begrip voor gekregen, al moet ik er beslist nog geen nadruk op leggen. Ik weet niet wat mijn zoon ervan ziet en in hoeverre hij zich bewust is van het ongewone wat hierin speelt. Ik loop hier al vanaf het begin in te schipperen.

Vooral toen hij klein was en bijvoorbeeld in paniek om een doekje riep omdat hij ietsje op tafel geknoeid had... Hoe blijf ik beide trouw. Nu is hij ouder en wijzer een geeft me soms een nadrukkelijke knipoog wanneer er weer iets gewoon moet worden gevonden wat dat niet is. Ik wil nadrukkelijk een idee van bondje tegen mijn vriendin voorkomen, maar ook mijn zoon steunen in zijn opgroeien. We zijn bijna zover dat we hierover een gesprek met hem willen aangaan, maar weten nog niet hoe. Ze hebben een goede band samen en mijn vriendin is een heel lieve moeder. Maar ik denk wel dat mijn zoon hierdoor ook gevormd is. In ieder geval is hij zeer gesloten en praat pas en doet pas gezellig op commando. Nou ja, hij is dan ook 17..

De laatste tijd merkte ik dat ik zo moe was, zo lusteloos, stil, niet meer op gang te krijgen. Ik vroeg me af wie ik zelf ook alweer was. Vroeger was ik veel ondernemender, meer overtuigd van mijn kunnen. Nu voel ik me vooral ontmoedigd. Er blijkt een naam voor te zijn: CADD.
Mijn vriendin heeft een goede baan en omdat ze op bijna alle terreinen controle wil hebben zorgt ze voor het grootste deel voor het huishouden. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal goed te functioneren, al valt wel op dat alles op de meest omslachtige en tijdrovende manier moet. Pas nu ik internet zo'n beetje leeg gegoogled heb valt me op hoe ze tientallen malen per dag niet weet hoe ze moet reageren. Ik weet niet beter, zo is ze altijd geweest. Wat het meest vretend is geweest, zijn alle redenaties om alles wat ze doet te legitimeren. Ze is daar heel goed in en weet daarmee ook hulpverleners in te pakken. Ik heb vaker zinderend van woede een sessie verlaten, omdat ik degene was die raar leek te reageren. Vriendin mag toch ook zeggen hoe ze iets wil hebben.

Ondertussen moet ik opletten met initiatieven nemen, die worden uitgelegd alsof zij niets in te brengen heeft. Ook al betrek ik haar in alles, teken mijn plannen volledig uit om inzicht te geven en samen te besluiten. Elk ideetje van mij moet bevochten worden, en dan bedoel ik ook elk ideetje. Het begint altijd met nee. Er is nergens het vanzelfsprekende vertrouwen dat ik weet waar ik mee bezig ben en dat ik niet haar belangen veronachtzaam. Ik heb haar gevraagd welke functie voor haar deze behoefte aan controle heeft, maar daar komt ze niet zo goed uit. Zij doet haar best wat controle te laten gaan en ik reageer met nervositeit wanneer ik haar alweer ergens naar zie kijken wat niet perfect gevonden wordt.

Toch ben ik ervan overtuigd dat ze een goed mens is, met een groot hart en ze doet werkelijk waanzinnig haar best om zich een beetje aan te passen. Heel vaak pas na uren en uren praten denk ik dat ze begrijpt wat ik bedoel, de nuances van wat ik voel en waarneem, om dan te merken dat ze de dingen vertaalt met: dit moet ik voortaan niet meer doen, dit moet ik voortaan wel doen. Ik heb veel bereikt bij haar, even goed, en we leven met liefde en respect voor elkaar. Al moet ik blijvend vechten voor elk beetje ruimte dat ik wil hebben. De keuken niet opruimen wanneer ik aan het koken ben, moet ik blijvend verdedigen, ondanks de afspraken die we daarover hebben gemaakt en de crisissen die we erover gehad hebben.
Het gekke is, dat veel ook allemaal zo is weggerationaliseerd dat ik niet meer weet aan te geven wat het nou in concreto is wat er gebeurt tussen ons. Ik ben op dit moment alleen zo ver dat ik niet meer twijfel aan ASS of een andere autismevariant.

In de loop der jaren ben ik steeds kleiner geworden, kan ik mezelf steeds minder goed uitdrukken en heb een hoop contacten verloren, oa die met familie. Dat zijn ook onuitgesproken dingen, maar ik weet dat ze vinden dat ik soms raar op mijn vriendin reageer, wat al te fel. Tot ik tenslotte al mijn positie kwijt was en ik nu denk: laat maar. Ik kan niet staande houden wat dat met mijn relatie te maken heeft, ik denk dat er verband is. Mijn vriendin kan niet stuk, die heeft een houding alsof ze precies weet waarmee ze bezig is, hoog opgeleid, goede baan, op het eerste gezicht wel een sterk karakter. Ik ben de enige die weet hoe vaak dat niet zo is.
Ik ben zo alleen en zo moe. Kan vaak alleen nog maar op de bank zitten en puzzeltjes doen, sociale contacten bijhouden is me soms teveel, hoewel ik steeds weer ontdek hoe voedend die kunnen zijn. Maar ik ben zo moe van het schipperen, naar buiten repectvol met mijn vriendin omgaan en niemand te laten merken hoeveel het schuurt tussen ons. Dat zal toch allemaal mijn schuld gevonden worden, want ik reageer vaak te fel (in de praktijk al behoorlijk onder controle overigens)

Ik denk nu over de relatie niet verbreken, maar wel apart wonen. Of strakke afspraken maken over welke controle ze wel mag en welke ze aan mij moet overlaten én loslaten. Dat zullen we met hulpverlener moeten doen en vermoedelijk een soort van contract. En dan nog zal ik blijvend moeten vechten voor mijn plannetjes en ideetjes. Hoewel ze zegt dat ze daar opener mee zal proberen om te gaan. Maar opnieuw hulpverlening zoeken dat is op dit moment nog een brug te ver voor haar.
Ondertussen ben ik zooo moe...

Iemand herkenning en wellicht goede suggesties?
Parsie
Gebruikersavatar
Max
Berichten: 191
Lid geworden op: 17 apr 2015 09:35

Re: zo moe

Misschien kan ik wel van enige herkenning spreken (wat een vroegere relatie betreft). Wat heb jij lang op je tenen moeten lopen zeg...en wat heb je dat steeds goed volgehouden. Ik kan me voorstellen dat het intussen echt niet meer op te brengen is en dat je beslissing apart te gaan wonen misschien een noodzakelijke stap is omwille van de gezondheid en het psychisch welzijn van niet alleen jezelf maar ook vast die van je zoon en die van je vriendin; vroeg of laat breekt het je op (misschien is dat nu het geval) en dan zijn de onderlinge verhoudingen helemaal niet meer in banen te leiden, zoals je dat steeds hebt proberen te doen.

Sterkte kerel!


Groeten, Max
Gebruikersavatar
Janey
Berichten: 66
Lid geworden op: 19 apr 2015 20:39

Re: zo moe

Hallo Parssie,

Op zich geen herkenning...maar als ik je verhaal lees en zie hoe jij jezelf hebt weggecijfert....
het lijkt wel of je jezelf volledig bent kwijtgeraakt....
en daar word je ontzettend moe van...

ik gun je ...dat je ontdekt wat jezelf graag wilt, apart wonen lijkt mij geen gek idee,
maar verwacht geen applaus....(bij wijze van spreken)

Misschien zal uiteindelijk je vermoeidheid verdwijnen...kun je je eigen dingen weer gaan doen en komt er wat energie terug....

je staat voor een heel moeilijke keuze, want volgens mij houden jullie wel van elkaar en hebben jullie best veel geinvesteerd....
Maar als op jezelf wonen, eventueel met zoon...voor jou rust geeft.....dan hoop ik dat je die keuze durft te maken.
Je hoeft geen verantwoording af te leggen naar de buitenwereld...je te verdedigen...

ik wil wel meer zeggen..hou het hierbij...ik wens je heel veel sterkte!! janey
Gebruikersavatar
Jet73
Berichten: 6
Lid geworden op: 15 apr 2015 23:06

Re: zo moe

Hoi Parsie,

Ik lees nu pas je eigen bericht, wat een herkenbaarheid!

Voor mezelf ben ik helemaal overtuigd van de noodzaak tot afstand van mijn man. Ik heb dit heel hard nodig, ik voel aan alles dat me dat goed gaat doen. Niet alleen mij, maar ook mijn kinderen en zelfs mijn man (dat ziet ie zelf anders).
Bij mij is dat in de vorm van een scheiding omdat alle andere opties (een plek voor mezelf oid) voor hem niet duidelijk genoeg zijn.
Ik weet dat veel stellen waar ASS een rol speelt en waarbij het met de liefde en respect voor elkaar nog goed zit, soms voor bijzondere oplossingen kiezen. Het komt erop neer dat degenen zonder ASS een plekje of iemand hebben waar ze naar toe kunnen als het allemaal even teveel wordt. Ik zie dat dat in hun relaties echt heel goed werkt.

Zorg goed voor jezelf, je zult zien dat je daar enorm van opbloeit en daarmee je zoon en ws je vriendin ook.
This above all: To thine own self be true!
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: zo moe

Hai Jet
Het is alweer even geleden dat ik gereageerd heb. Vorderen jullie een beetje in het scheidings-en acceptatie-proces? Het lijkt erg op wat ik heb doorgemaakt, zij het dat mijn vriendin er nu zelf heel goed over nadenkt. Dat had tijd nodig. Stel je toch maar voor dat je niet beter weet dan dat je gewoon bent en je partner gaat je opeens vertellen dat je al die tijd gehandicapt ("gek") bent geweest. En ik stel me zo voor dat ook jouw partner met een dosis wantrouwen behept is van alles wat ie niet begreep en geen greep op had. En dacht dat iedereen dat had....
Binnenkort heb ik een gesprek bij het regionaal autismecentrum en hoop nog steeds dat het goede begeleiding oplevert. Ik heb aangegeven niet te willen scheiden en wel een lat-relatie nog te willen, maar omdat onze zoon nu zijn eindexamenjaar ingaat wachten we tot daarna. In die tijd moet er financieel nog wat worden uitgezocht. Zij is heel gemotiveerd om er beter mee om te leren gaan en wil dit jaar gebruiken om mijn vertrouwen weer te winnen zodat ik niet wegga. Het is een opluchting dat we er nu over kunnen praten en dat ze bij momenten begrijpt dat ze zoveel niet begrijpt en aanvoelt. En gelukkig valt haar wantrouwen hieromtrent meer mee dan ik verwacht had. We maken er zelfs grapjes over: als ze niet denken dat je autisme zou kunnen hebben ga ik vandaag nog bij je weg, want dan ben je dus kwaadaardig. Wat helpt is a la de methode 'geef me de vijf" ik aan het begin van elk gesprek aangeef dat ik vertrouwen in haar goede hart heb. Benoem ik dat niet, dan krijg ik geen ingang. (methode geef me de vijf wordt gebruikt bij verstandelijk gehandicapten en houdt in dat je bij alles wat je gaat doen het hele rijtje benoemt: wat, waar, met wie, wanneer en hoe. Laat je iets weg, dan ben je niet meer te begrijpen) Het werkt, nu nog zorgen dat het niet opvalt.Het is nu regelmatig wat openener tussen ons. Het lijkt of ik weer een heel klein beetje kan groeien, maar ik wiebel nog steeds behoorlijk op de beentjes. En, dat wat voor mij als onderdrukking aanvoelt, zal nooit helemaal verdwijnen. Bij jou zijn je ouders bereid om je te begrijpen, dat lijkt me toch wel heel erg fijn. Dan ben je toch opeens een stuk minder alleen. Maar het hele verhaal aanvoelen zullen ze misschien toch ook niet kunnen, hoe je stukje bij beetje wordt uitgehold door je noodgedwongen aan te passen,en hoe 'pervasief' zo'n pervasieve ontwikkelingsstoornis is...
Sterkte ermee. Hou je haaks.

groet, Parsie
Gebruikersavatar
robken
Berichten: 4
Lid geworden op: 19 jun 2015 20:26

Re: zo moe

Hallo Parsie, wat een verhaal joh. Heel veel sterkte toegewenst hoor.
Nog bedankt voor uw berichtje nog.
Gebruikersavatar
Julie266
Berichten: 15
Lid geworden op: 16 nov 2015 11:09

Re: zo moe

Hoi Parsie,

Naar aanleiding van jou reactie op mijn bericht dit bericht van jou gelezen. Tjee wat herken ik dat vermoeide, uitgeholde gevoel. Day gevoel van dat de buitenwereld denkt dat het prima is.
Ook het lastige dat kinderen het mee krijgen. Mijn kinderen zijn een stuk jonger maar de oudste merkt soms al dat "papa niet goed luistert of dingen niet snapt". Haar manier om te zeggen dat mijn partner snel is afgeleid of haar gevoel verkeerd interpreteert.
Ik twijfel ook vaak, los van wat voor mij het beste is, of bij elkaar blijven vanwege de kinderen wel zo goed is. Zij krijgen zo veel ellende mee.

Ik wens jou en alle anderen veel wijsheid en sterkte
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: zo moe

Hai Julie
Hoe zit het met de acceptatie door je partner? Wil hij er een beetje over nadenken? Wanneer alles in dat opzicht op jou neerkomt is dat niet goed voor jou en waarschijnlijk ook niet voor (de band met) je kinderen. Mogen jouw kinderen fouten maken of moeten ze op hun tenen lopen? Ben jij als enige degene die ertegenaan loopt of ziet hij ook dingen die niet acceptabel zijn in zijn gedrag?

Wat bij mij gebeurt is dat dingen heel snel en met een behoorlijk redenatievermogen op mijn bordje komen te liggen. Ik accepteer dat niet meer en hou steeds meer star voet bij stuk. Zo star dat ik me soms afvraag of ik niet degene ben met autisme, maar ja, wanneer ik niet kort en duidelijk genoeg ben gaat het helemaal mis.
In ieder geval is nu bij ons het gesprek erover geopend. En bovendien ben ik duidelijk geweest in: ik ga weg, tenzij ik me weer een beetje veilig kan voelen. Daarmee hou ik de druk er op.
Dat klinkt manipulerend vind ik zelf, maar geeft ook de grens duidelijk weer. Hiermee is ze nu aan het werk, met wisselende uitkomst en een wisselend gemoed bij mij over weggaan of niet.Het enige wat ik zeker weet is dat nu de laatste keer moet zijn dat ik overspannen ben. Dat geeft mijzelf ook houvast.
Vanmiddag mijn aandeel in het diagnosetraject, zeer spannend.

wat jouw man betreft, die kan best leren om signalen van overprikkeling te onderkennen en dan te weten wat hij ermee moet doen. En wellicht toelaten dat de was op 'de verkeerde' manier wordt opgevouwen, of de 'verkeerde' kleur bordjes bij de kopjes staan. Dan raakt ie daar maar extra geprikkeld van, maar dat raakt hij ook van ruzie erover en dat richt veel meer schade aan. Het gaat erom of hij ziet dat jij ook recht op je ruimte hebt. Je kunt zelf wel leren accepteren dat groene bordjes bij groene kopjes horen omdat dat voor hem kennelijk belangrijk is, maar daar blijft het niet bij. Tot je je afvraagt wat je ook alweer zelf belangrijk vindt.

hm, ik geloof dat dit bij jouw topic hoort, maar ja, er zijn ook zoveel overeenkomsten.

veel sterkte ermee.
Gebruikersavatar
Julie266
Berichten: 15
Lid geworden op: 16 nov 2015 11:09

Re: zo moe

Weer herken ik veel in je verhaal.
Gebruikersavatar
Julie266
Berichten: 15
Lid geworden op: 16 nov 2015 11:09

Re: zo moe

De band tussen mij en mijn kinderen is hel goed. ondanks dat ik vaak juist de strikte strenge ouder moet zijn omdat mijn partner alles goed vind. Hij ziet het verschil niet tussen wat echt zielig is of het jengelen van kinderen om hun zin te krijgen. De kinderen zijn alle voor hem. Wel is het zo dat als zij iets doen dat typisch peuter/ kleuter is hij dat niet altijd goed kan handelen.

Voel je niet schuldig over het feit dat je duidelijk een grens aangeeft. Dat is niet manipulatief.. Ik heb ook jaren gedacht dat ik heel directief en overheersend was, mijn echtgenoot onder de voet liep maar ik moest gewoon heel duidelijk alles voorkauwen en 'opdrachten geven' wilde er ook maar iets gebeuren. Daarom zag de buitenwereld ook niet dat ik eigenlijk de persoon was die zich steeds in allerlei bochten wrong en zich aanpaste. Eigenlijk pas in mijn eigen traject bij de psycholoog kwam ik erachter datt ik mezelf zo aan de kant had gezet dat ik mezelf een beetje ben verloren.

De overprikkeling ziet hij wel steeds beter aankomen. Maar als puntje bij paaltje komt kan hij het toch niet helemaal voorkomen of de situatie wijzigen zodat het stopt. Persoonlijk vind ik de vaste stramienen in het dagelijkse leven nog het kleinste issue. Het gemmis aan spontane dagtrips of andere dingen is voor mij een veel groter ding.
Maar het allermoeilijkste vind ik het gebrek aan de mogelijkheid tot goede communicatie waarbij ik niet ieder woordje hoef af te wegen of waarbij ik gewoon gehoord wordt. Ik merk bij mijn partner dat hij al een idee heeft van wat ik ga zeggen en dan ook niet meer hoort wat ik zeg... de reactie gaat dan vaak over het door hem in zijn hoofd gehaalde. Herken je dit?

Ik hoop dat het stukje diagnosetraject goed ging deze middag.
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: zo moe

Nou en of ik dat herken. Van tevoren invullen wat ik zal zeggen, reageren op de eigen gedachten erover, maar niet op mij.
Was dit nou elke keer en alleen maar zo, dan was het duidelijk. Maar er zijn ook tijden dat ik daar niet tegenaan loop...
Diagnosegesprek viel niet mee. Moest overal duidelijke voorbeelden bij geven, maar daar ben ik niet goed in. De lijnen schetsen ben ik wel goed in, maar dat doen ze liever zelf. Gevoel dat het allemaal niet voldoende op autisme leek.
En dan weer het gevoel: waar ben ik mee bezig, moet ik iedereen trachten te bewijzen dat zij autisme heeft? Wil ik dat zo perse?
Wat als straks de uitslag geen autisme geeft? Kan ik dat geloven en hoe dan verder?
Kortom, nog heel wat spoken en beren op de weg.
En wat betreft onze zoon, voor hem was ik lang zijn favoriete mama, omdat hij zich door mij beter begrepen voelde. De laatste paar jaar is dat gekanteld en kan hij beter met haar overweg, ik denk omdat ik de voeler en de denker ben in huis en daar kan hij wat minder mee. Ik ben dan wel weer de knuffelmama en ondanks zijn 18 jaar stelt hij dat nog zeer op prijs.

Dat jouw mans kinderen alles voor hem zijn herken ik ook bij haar. Heel lief, maar iets te weinig gevaren voorzien en grenzen aangeven had ik al eens gezegd geloof ik. En toen hij klein was te hoge eisen stellen. Kortom, zeer herkenbaar, maar die van mij misschien niet eens autisme...ik weet alleen dat ik al eerder overwoog weg te gaan, maar het niet zag zitten hem de helft van de tijd niet te kunnen beschermen, en dan ben ik nog niet eens een kloekige moeder.

kortom veel herkenning in jouw verhaal. Sterkte er maar weer mee.
Gebruikersavatar
Julie266
Berichten: 15
Lid geworden op: 16 nov 2015 11:09

Re: zo moe

Het diagnose gesprek was bij ons eigenlijk best soepel. Ik moest een vragenlijst invullen, en natuurlijk wel eea onderbouwen met voorbeelden. Ik denk dat eea ook afhankelijk is van de psycholoog en hoe deze met zo’n onderzoek omgaat. Is er al bekend wanneer de uitslag komt?

Je stelt een aantal vragen in je bericht, weet je daar ook het antwoord al op?
Kort gezegd; stel dat er autisme uitkomt wat betekend dat voor jou, waarom is dat voor jou belangrijk?
Want het gaat er niet om wat de buitenwereld vind, of dat er iets bewezen moet worden. Het gaat erom dat jij niet lekker in vel zit in deze relatie en dat je de antwoorden krijgt die je verder kunnen helpen.
Voor mezelf kan ik zeggen dat het wel een stukje bevestiging was dat het dus niet allemaal aan mij lag, ik me dingen inbeelde. Aan de andere kant, als je als partner iets ervaard, aangeeft dat je het niet prettig vind maar er wordt gewoon doorgegaan is dat in mijn ogen iets dat nooit zo moeten binnen een relatie.
Ik vind de diagnose in die zin moeilijk dat dit dus betekend dat mijn man een aantal nare eigenschappen ook echt onbewust heeft, maw hij kan er niets aan doen. Dan krijg ik weer het gevoel van medelijden, dat ik denk om te stoppen terwijl hij er niet eens iets aan kan doen. En zoals je al schrijft het is de ene keer erger dan de andere. Maar daar tegenover staat wel mijn gevoel dat ik ook recht heb op een leven waarin ik ik kan zijn en bepaalde dingen waaraan ik behoefte heb er ook moeten zijn in een relatie. En ook al is het de ene keer erger dan de andere, als je al zo lang zoveel ongelukkige momenten heb in je relatie is het dat dan waard? Ik merk de laatste tijd dat ik er ook echt geen leukere moeder van wordt.


Vwb of jij of je partner de favoriete mama is, is het niet zo dat kinderen altijd wisselen tussen wat hun favoriete ouder is. En het feit dat je zoon, ondanks zijn puber leeftijd nog steeds jou opzoekt voor een knuffel zegt heel veel over hoeveel je voor hem betekend.
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: zo moe

Tja, voor mij is het zo dat ik denk dat ik weg moet gaan wanneer dit geen autisme blijkt te zijn. Gewoon therapie heeft te weinig opgeleverd.Er zijn teveel dingen die voor mij als onrespectvol voelen .Ik snak naar een relatie die ook wat energie geeft ipv alleen maar kost. Ik weet wel dat ik een paar vriendinnen heb bij wie ik mag zeuren en die voldoen aan mijn behoefte aan een meer emotioneel contact en iets toevoegen aan wat ik zelf nog niet wist. Ik weet ook dat ik dat niet in deze relatie zal vinden, maar wat respect voor mijn rechten en haar inzicht in haar gedrag zou me niet onwelkom zijn.
Vandaar dat ik hoop op de diagnose autisme en dat we daarmee aan de slag kunnen. Het inzicht wat ik reeds heb en het verschil met NT ers zal ze nooit echt goed kunnen zien, maar puzzeltijd vragen wanneer ik haar iets wil duidelijk maken of voorstellen en er dan serieus mee omgaan. Of aangeven ik kan het nu even niet ik kom er,(na het eten bv) op terug, heb nog te worstelen met weerstand.
Wanneer het niet steeds op mijn bordje ligt, kan ik er mee leven denk ik. En ja, een beetje hartelijkheid zal ik blijvend missen vrees ik.De liefde voor mij is er, maar voelt niet als dat ik liefde krijg.
ik ben er in de loop der jaren wel sterk en onafhankelijk van geworden. oOp dit moment heb ik zelf al uitgemaakt dat het niet langer vooral bij mij ligt en dat geeft me meer zelfvertrouwen. Alleen de angst dat ik mezelf wat blijkt te hebben wijsgemaakt zit me nog erg hoog. Dan zal ik zelf even erg de weg kwijt zijn.

ik heb nu een brief naar de diagnosticerend psycholoog gestuurd waarin ik de gevraagde voorbeelden wel weet te benoemen. Benieuwd hoe dat aankomt, ik vind het zelf al een stuk ovrrtuigendrr. Ik had er niet zo'n vertrouwen in, ze is nog heel jong en begon meteen met het verhaal dat het doorgaans op jonge leeftijd toch al duidelijk is. Dan kent ze toch de geschiedenis van autisme niet zo goed. Toen wij zo jong waren was het nog nauwelijks duidelijk wat autisme was. Ik heb het zelf nog in mijn pedagogiekopleiding gehad als kinderschizofrenie
die met het volwassen worden overgaat.Tot de dag van vandaag is er nog geen eenduidig beeld van wat autisme in de kern nou is.

Het stelt me gerust dat ook jij ervaart dat al deze uitingen niet elke dag even sterk aanwezig zijn. de psych vroeg of dingen echt onveranderlijk aanwezig zijn. Foute vraag vond ik.
Gebruikersavatar
Julie266
Berichten: 15
Lid geworden op: 16 nov 2015 11:09

Re: zo moe

Tjee, weer zo herkenbaar.
Ik had ook zoiets van als hier geen autisme uitkomt ben ik weg want dan is het dus gewoon allemaal bewust gedaan, maw is het niet zo dat hij als bij autisme het gewoon niet zag/voelde, dan zou hij bewust geen rekening hebben gehouden met wat mij pijn zou doen. Maar nu de uitslag er is is het niet ineens heel simpel en duidelijk. Ja, hij probeert meer rekening met mij te houden. Maar het gemis aan oprechte gemeende (niet omdat ik er om vraag) genegenheid of het aanvoelen van mij is er niet. Het blijft een relatie die meer energie kost dan oplevert. En natuurlijk kan ik mijn verhaal kwijt bij vriendinnen, maar ik heb een partner voor steun en daar wil ik ook bepaalde (gevoels) zaken mee delen. En het besef dat dat door de diagnose autisme waarschijnlijk nooit op een soepele manier kan is wel een hele harde klap, harder dan verwacht.
En meer en meer denk ik dan: “ben ik het ook niet waard om gewoon een gelijkwaardige relatie te hebben”. Ik voel me dan wel vaak egoïstisch. Dat is de tweestrijd waar ik in zit nu.
Niet dat ik mijn partner als minder waardig zie. Maar als ik dan van de psycholoog hoor je moet gewoon alles heel simpel, per deel onderwerp vragen, je moet zeggen wanneer je steun wil of vragen om een arm om je heen… pfff daar wil ik helemaal niet om hoeven vragen. En gedurende de heftige tijd die ik ben doorgegaan merkte ik dat als je zelf echt niet lekker in je vel zit je daar niet eens om kunt vragen. Dan is het heel vervelend als het niet vanzelf komt. Nu heb ik het gevoel dat ik alles zo moet voorkauwen, op zoń simpele manier probeer mijn gevoel te uiten, en dat er dan vaak nog niets uit komt in een gesprek.
Natuurlijk is iedere vorm van autisme anders en kan ik alleen maar aangeven waar ik tegen aan loop.

Goed dat je die brief hebt gestuurd met voorbeelden. Hopelijk doet de psycholoog er iets mee. Wij hebben ook een vrij jonge psycholoog maar die gaf idd aan dat er vroeger minder goed naar gekeken werd. En in weze doet het er niet toe of het wel of niet gezien is toen ze een kind was. Het gaat erom waar je nu tegen aan loopt.
Ik vind het vervelend te horen dat je weinig vertrouwen hebt in de psycholoog. Dat is wel een essentieel iets. Hopelijk verloopt het traject verder wel soepel.
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: zo moe

Ja, ik denk dat ik degene ben die het meest overstijgend beeld heb van mijn partner en dat zij toch niet zo'n probleem ziet in haar gedrag en gewend is dat weg te moffelen, weg te praten,te bagatelliseren of gewoon niet te zien. En dan word ik er maar zeer beperkt bij gevraagd en mag zij alle antwoorden invullen.
Op die ene lijst empathie na. Waar ze dan weer wel redelijk goed in is, al moet ze erover nadenken en sneuvelt het sociale stuk snel als eerste factor in haar handelen.

Dat ligt bij jullie ingewikkelder begrijp ik. Het lijkt alsof de belangstelling er niet is, zoals je erover schrijft. Dat lijkt me moeilijk leefbaar. Verwarrend is natuurlijk dat het er ooit wel in bepaalde mate geweest moet zijn, anders was je niet zover met hem gegaan. Ik weet nog dat ik alle vreemde dingetjes voor lief nam omdat zij in alle onhandigheid toch duidelijk gek op me was en ik dus zo te zien geen liefde tekort kwam. Toen onze zoon 2 was is dat steeds minder geworden en heb ik erop moeten aandringen. Het werd steeds minder vanzelfsprekend. Nu gaat het wel weer, maar ze heeft me toen diep gekwetst door te zeggen dat ze ook niet van twee tegelijk kon houden. Ik hield het maar op onhandigheid..
Toch word er bij ons redelijk veel geknuffeld. Mijn grote struikelblok is haar controlebehoefte, inclusief over wat ik zeg,_ de kans krijg te zeggen. Je kunt het ook dominant noemen of arrogant, maar dat is niet hoe ze verder overkomt.

Zoals jij nu klinkt lijk je er helemaal geen gat meer in te zien en is je behoefte aan liefde, belangstelling en betrokkenheid het belangrijkste. Ik blijf me afvragen of er bij hem ruimte is om hierin nog iets bij te leren en of de interesse bij hem er is. Bij begeleiding hierin is het soms de vraag of jou niet opnieuw gevraagd word om begrip voor zijn handicap en dus opnieuw aanpassing en of hij daarin niet ook verantwoordelijk moet zijn. Het is al zo lang op onze ruggen terechtgekomen, en wij dan?
Dus alsjeblieft, kies voor jezelf zonder je egoïstisch te voelen, ook jij hebt recht op liefde en aandacht en een arm om je heen. Op een gelijkwaardige relatie die niet draait op opoffering van jouw kant. Heb oog voor wat hij wel te bieden heeft, maar weeg ook af hoe belangrijk het is wat je mist.
En je hebt je erg in de steek gelaten gevoeld toen hij er op belangrijke momenten niet voor je was, wat vind hij daar zelf van? Dit was zeer heftig, maar wanneer dit ver achter je ligt, hoe is het dan voor je? Kan je dan je verwachtingen aanpassen aan wat er wel is? Of blijft het even belangrijk voor je? Lastige vragen voor je je keuze kunt bepalen . En er speelt nog zoveel meer mee.
Maar wanneer je niet voor jezelf kiest, welke keuze dan ook, is dat voor niemand goed. Je kinderen, je man en jijzelf. Dus veel sterkte met je keuze.
zelf zit ik nog niet in die fase, maar het speelt natuurlijk wel. Eerst de diagnose.
Gebruikersavatar
Julie266
Berichten: 15
Lid geworden op: 16 nov 2015 11:09

Re: zo moe

Ik merkte bij mijn echtgenoot dat hij het inderdaad niet zag, en nu nog steeds niet ziet, maar door de diagnose autisme wel doorheeft dat het niet altijd de ander is aan wie het ligt.

Of de belangstelling er echt niet is weet ik niet. Hij probeert het wel maar ik het lukt vaak gewoon niet. In een gesprek probeert hij nu echt bewust mij aan te kijken (iets waar hij tijdens een gesprek moeite mee heeft) maar op de een of andere manier blijf ik het gevoel houden dat het een geforceerd iets is. Gedeeltelijk klopt dat omdat hij door het autisme bepaalde sociale vaardigheden niet heeft. Maar dat geforceerde blijft een irritatie punt voor mijn.

De controle behoefte die jij beschrijft herken ik in mijn relatie helemaal niet. Dat lijkt me voor jou ook echt moeilijk om mee te maken te hebben. Ik kan me voorstellen dat dat je belemmert om jezelf te zijn.

Jij schrijft: Het is al zo lang op onze ruggen terechtgekomen, en wij dan?... Dat voel ik precies zo. Ik heb me, zonder dat de diagnose er was al zo aangepast aan alles. Ik kan en wil me niet nog meer aanpassen want dan ben ik echt mezelf niet meer. Ik ben inderdaad bezig met het wegen van zalen maar dat is heftig. Hij begrijpt nu wel hoe ik in de steek gelaten ben op heel moeilijke momenten maar ik durf niet te vertrouwen dat dat in de toekomst anders gaat omdat hij zaken gewoon niet inziet.
Erg lastig.
Gebruikersavatar
parsie
Berichten: 51
Lid geworden op: 13 apr 2015 17:33

Re: zo moe

Nee, ik vrees inderdaad dat dit blijvend zal zijn dat je dingen heel concreet moet vragen omdat hij dingen niet uit zichzelf zal bedenken, dat ook niet kan. De vraag is, zoals ik het voel dan, of hij voldoende vertrouwen in jou heeft om jouw aanwijzingen over wat jij nodig hebt serieus te nemen en dus op te volgen, en altijd in het hier en nu, niet gegeneraliseerd naar een andere situatie.
Dit zeg ik op basis van wat ik erover gelezen heb, hoe ik mijn eigen partner ken en wat ik van jou begrepen heb. Inzicht ontbreekt gewoon en zal maar op heel kleine schaal opbouwen.
ik stel me dan ook voor dat je als persoon met autisme voortdurend in het duister tast van wat de dingen om je heen betekenen, ook geen pretje en als je ziet dat de meeste andere mensen dat wel begrijpen ben je al een heel eind.Maar je bent zo gewend aan hoe het voor jou is dat je dat al die tijd als de norm gezien hebt.

Ik vraag me sterk af of jou aankijken wanneer jullie samen praten brengt wat jij het hardste nodig hebt. Kan hij zich dan nog concentreren op het gesprek of leidt hem dat juist erg af?krijgt hij dan informatie van jou die hij niet weet te plaatsen?
Nee, er zullen altijd dingen blijven die we heel hard nodig hebben en die we (bijna) niet zullen krijgen.
De vraag die ik me steeds stel is;kan ik hiermee leven. En het antwoord is wisselend. De liefde is er, van beide kanten, maar ik kan mijn gezondheid daar niet aan opofferen.

Terug naar “Autisme Spectrum Stoornissen”