Hallo allemaal,
Onlangs is bij ons oudste zoontje van 5 ASS vast gesteld. Voor mij geen verrassing; al een paar jaar weet ik dat hij af en toe een vreemde vogel is en dat bep. dingen een stuk moeizamer gaan. Het is een slim mannetje met heel veel positieve eigenschappen; ik maak me dan ook niet echt zorgen om hem, hij komt er wel op zijn manier met heel veel liefde en extra aandacht.
Een aantal van mijn vriendinnen is psycholoog, en toen ik dit aan hen vertelde kwamen zij er na 8 jaar (!) een keer mee op de proppen dat mijn partner toch ook wel verdacht veel kenmerken van autisme vertoont. (Inmiddels is dit vermoeden ook voorzichtig uitgesproken door de kinderpsychiater die bij mijn zoontje de diagnose heeft gesteld). Dit was voor mij nogal een eye-opener, hele waslijsten met typische eigenschappen van hem vielen op zijn plaats. Eindelijk begreep ik waarom wij al jaren in hetzelfde kringetje ronddraaien, waarom ik al jaren met grote regelmaat op het punt sta de relatie te verbreken. Steeds komt er dan echter weer een charme-offensief van zijn kant; het is zeker niet allemaal negatief en natuurlijk heb je ook 2 kleine kinderen waardoor je niet zo makkelijk de handdoek in de ring gooit. Ook heb ik het onbestemde gevoel dat ik het hem niet kan aandoen (nu begrijp ik ook waarom). Last but not least heb ik zelf MS; het gaat relatief goed maar daar doe en laat ik dan ook van alles voor. Ik heb zo mijn eigen strijd, en blijf daarnaast nog eens vechten tegen de bierkaai in mijn relatie.
Ik bereik echter een punt waarop ik voel: ik ben er toch ook nog, ik hoef toch niet alles over mijn kant te laten gaan? Mijn partner heeft regelmatig driftaanvallen waarbij hij verbaal ontzettend agressief en kwetsend is; dit holt onze relatie uit. Ik begrijp wel waar het vandaan komt (hij 'snapt' dan gewoon) maar altijd ben ik de boosdoener omdat ik 'ook niet zo lief was'. Ik ben me dan van geen kwaad bewust; kan toch niet altijd op eieren lopen en hem stroop rond de mond smeren? Hij heeft totaal geen zelfreflectie. (Hetgeen hij mij grappig genoeg verwijt). Is dit een kenmerk van autisme, extreme lichtgeraaktheid? Vice versa mag hij ongebreideld kritiek geven; iets met de mantel der liefde bedekken is er niet bij. Hij kan gewoon niet tegen onrecht (ook volgens mij weer zo'n kenmerkend trekje).
Op zich heb ik respect voor hem en ben ik milder geworden door wat ik nu weet; voor iemand met autisme functioneert hij lang niet slecht. Ik kan alleen niet meer incasseren. Voor mijn ziekte is stress funest; hetgeen de afgelopen jaren ook wel is gebleken. Ik merk dat ik naar relaties kijk als iets wat alleen maar energie kost. Het zou zo schelen als mijn partner zijn 'imperfecties' zou accepteren en erkennen, en er al dan niet mee aan de slag zou gaan. Hij heeft echter overal een verklaring voor. (relatie)therapie is zinloos, 'daar gaat hij zijn geld niet aan uitgeven.'
Samenvattend: ik weet al heel lang dat mijn partner een hele goede, loyale man is, maar ook bijna onmogelijk om mee te leven. Ik paste me tot voor kort altijd aan maar dat kan ik gewoon niet meer.
Als iemand suggesties heeft hoe deze vicieuze cirkel die al jaren duurt te doorbreken; dan hoor ik het heel graag!
Alvast bedankt!