EvelineH

Partner met autisme, (hoe) nu verder?

Hallo allemaal,

Onlangs is bij ons oudste zoontje van 5 ASS vast gesteld. Voor mij geen verrassing; al een paar jaar weet ik dat hij af en toe een vreemde vogel is en dat bep. dingen een stuk moeizamer gaan. Het is een slim mannetje met heel veel positieve eigenschappen; ik maak me dan ook niet echt zorgen om hem, hij komt er wel op zijn manier met heel veel liefde en extra aandacht.

Een aantal van mijn vriendinnen is psycholoog, en toen ik dit aan hen vertelde kwamen zij er na 8 jaar (!) een keer mee op de proppen dat mijn partner toch ook wel verdacht veel kenmerken van autisme vertoont. (Inmiddels is dit vermoeden ook voorzichtig uitgesproken door de kinderpsychiater die bij mijn zoontje de diagnose heeft gesteld). Dit was voor mij nogal een eye-opener, hele waslijsten met typische eigenschappen van hem vielen op zijn plaats. Eindelijk begreep ik waarom wij al jaren in hetzelfde kringetje ronddraaien, waarom ik al jaren met grote regelmaat op het punt sta de relatie te verbreken. Steeds komt er dan echter weer een charme-offensief van zijn kant; het is zeker niet allemaal negatief en natuurlijk heb je ook 2 kleine kinderen waardoor je niet zo makkelijk de handdoek in de ring gooit. Ook heb ik het onbestemde gevoel dat ik het hem niet kan aandoen (nu begrijp ik ook waarom). Last but not least heb ik zelf MS; het gaat relatief goed maar daar doe en laat ik dan ook van alles voor. Ik heb zo mijn eigen strijd, en blijf daarnaast nog eens vechten tegen de bierkaai in mijn relatie.

Ik bereik echter een punt waarop ik voel: ik ben er toch ook nog, ik hoef toch niet alles over mijn kant te laten gaan? Mijn partner heeft regelmatig driftaanvallen waarbij hij verbaal ontzettend agressief en kwetsend is; dit holt onze relatie uit. Ik begrijp wel waar het vandaan komt (hij 'snapt' dan gewoon) maar altijd ben ik de boosdoener omdat ik 'ook niet zo lief was'. Ik ben me dan van geen kwaad bewust; kan toch niet altijd op eieren lopen en hem stroop rond de mond smeren? Hij heeft totaal geen zelfreflectie. (Hetgeen hij mij grappig genoeg verwijt). Is dit een kenmerk van autisme, extreme lichtgeraaktheid? Vice versa mag hij ongebreideld kritiek geven; iets met de mantel der liefde bedekken is er niet bij. Hij kan gewoon niet tegen onrecht (ook volgens mij weer zo'n kenmerkend trekje).

Op zich heb ik respect voor hem en ben ik milder geworden door wat ik nu weet; voor iemand met autisme functioneert hij lang niet slecht. Ik kan alleen niet meer incasseren. Voor mijn ziekte is stress funest; hetgeen de afgelopen jaren ook wel is gebleken. Ik merk dat ik naar relaties kijk als iets wat alleen maar energie kost. Het zou zo schelen als mijn partner zijn 'imperfecties' zou accepteren en erkennen, en er al dan niet mee aan de slag zou gaan. Hij heeft echter overal een verklaring voor. (relatie)therapie is zinloos, 'daar gaat hij zijn geld niet aan uitgeven.'

Samenvattend: ik weet al heel lang dat mijn partner een hele goede, loyale man is, maar ook bijna onmogelijk om mee te leven. Ik paste me tot voor kort altijd aan maar dat kan ik gewoon niet meer.

Als iemand suggesties heeft hoe deze vicieuze cirkel die al jaren duurt te doorbreken; dan hoor ik het heel graag!

Alvast bedankt!
Gebruikersavatar
Radius
Berichten: 827
Lid geworden op: 05 aug 2011 21:53

Re: Partner met autisme, (hoe) nu verder?

Lastig, maar je zou hem op een slimme manier misschien therapie kunnen laten aanvaarden. Stel nu dat jij de eerste sessies voor je rekening neemt, dan vervalt zijn argument. Als hij vervolgens ervaart dat het werkt, dan zal hij mee willen betalen. Het is wel belangrijk om van tevoren erg goed uit te zoeken welke therapeut je in de arm neemt. Er zijn therapeuten die geen expert zijn op gebied van relaties, maar wel alles weten over ASS, en vooral ook met patiënten kunnen omgaan! Zo iemand zal meer bereiken dan een gemiddelde relatietherapeut. Met hem rondtrekken van therapeut naar therapeut zal meer slecht dan goed doen. Zorg er dus voor dat je direct een goede keuze maakt en doe vooraf ruimvoldoende navraag (bij huisarts, zorginstellingen, (naasten van) patiënten). Veel sterkte en succes!
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
EvelineH

Re: Partner met autisme, (hoe) nu verder?

Hoi Radius,

Bedankt voor je tip, daar heb ik zeker wat aan! Ervaring met ASS is belangrijker dan ervaring met relatietherapie. Ga naar zo iemand op zoek en het zelf betalen! Hier kan ik echt wat mee :)

groetjes Eveline
Waterdier

Re: Partner met autisme, (hoe) nu verder?

Eveline,

Ik heb ook een partner met pddnos.. Ik heb 7 weken geleden de relatie beeindigd maar.. de liefde zit diep.
Wij zijn zelfs weer dusdanig in gesprek dat het ernaar uitziet dat wij weer bij elkaar komen.
Wij hebben samen ook een zoontje van bijna 3..
Mijn partner kan een ontzettend lieve man zijn, waarmee ik ook echt een hele diepe klik heb. Maar net als jij zegt, soms onmogelijk om mee te leven. Hij had ook driftbuien, met agressie etc..
Gelukkig is hij, doordat/nadat ik weg ben gegaan, naar de huisarts gegaan. Daar heeft hij een doorverwijzing gekregen naar het Autisme Centrum (Stribos).

"We" wachten nu nog op de oproep, maar ik ben nu al behoorlijk gerust gesteld.. Ik heb het gevoel dat t goed komt, al durf ik het nog moeilijk echt te geloven. Want ook ik ben tijdens de relatie (5jaar) al 2x eerder weggegaan. En heb in de afgelopen jaren ook heel vaak op het punt gestaan.. Tijdens de 2e keer zijn we samen naar een psychiater gegaan en dat heeft min of meer, niks geholpen. We kregen vooral medicatie (waar ik opzich al tegen ben..maar goed, t zal wel nodig zijn dachten we) Vooral ook omdat het bijna niks geholpen heeft wou mn partner niet weer hulp.
Gelukkig heeft hij het toch gedaan en komt hij nu bij een centrum terecht die gespecialiseerd is in autisme.
Wij denken echt dat hij daar op de goede plek is. En we gaan er samen voor vechten om onze relatie weer op te bouwen.
Onze liefde zit diep. Hij is mijn maatje. En ik de zijne..
En ondanks dat veel mensen om ons heen (vooral mijn familie..) er niet achter staat en er niet in gelooft wil ik er voor gaan. Ik geloof in hem. Hij is geen monster.. Maar door zn eigen onbegrip, die van anderen, en mijn eigen portie burnout/depressie/etc.. is dat wel het beeld wat de buiten wereld van hem heeft gekregen.

Ik volg mijn gevoel. Hoe moeilijk het (soms) ook is..
Gebruikersavatar
pillendraaier
Berichten: 1
Lid geworden op: 21 nov 2014 13:37

Re: Partner met autisme, (hoe) nu verder?

Hallo,

ik herken me ook in jullie verhaal. Ik heb een vriendin die vermoedelijk een ASS stoornis heeft. Ze heeft hier al lang last van en heeft nu dankzij de psycholoog ook de stap durven nemen tot een onderzoek in Kortenberg.
Het is soms zwaar als man voor een gezin te zorgen met 2 kids. De vriendin doet soms weinig in het huishouden maar ze zegt dat ze zoveel mogelijk moeite doet. Ik kan me niet zo goed inbeelden hoe de ASS haar gewone leve beïnvloed maar probeer hiervoor zoveel mogelijk regelmaat en din te bouwen.
We hebben 2 dochtertjes, eentje van 5 en eentje van 2.5 jaar. Deze drukte wordt soms zwaar omdat ik 's avonds vaak de zorg voor de kinderen op me neem en het eten kook. Ze werkt 1 weekend op 2 dus elk weekend ben ik wel samen met de kids. Drukte is voor mij dus dagelijkse kost ook door werk. Geen probleem. Maar ik wil dan soms gewoon rust en even weg van alles. De vriendin begrijpt dit niet en denkt dan dat ik afstand van haar wil nemen en haar wil verlaten. Zware situatie waarbij ik soms toch ook met de handen in het haar zit en me afvraag waar ik aan begonnen ben. Ik wil zoveel mogelijk doen om het ons leefbaar te maken. Maar ze heeft heel weinig orde en moet bijna alles controleren. Soms voelt het dan ook dat ik meer een begeleider ben dan een partner.
Ben blij dat ik hier even mijn hart kan luchten en eventuele reacties kan bekijken.

groetjes
Gebruikersavatar
Rick78
Berichten: 1
Lid geworden op: 08 dec 2014 22:16

Re: Partner met autisme, (hoe) nu verder?

Goedenavond allemaal,

Zal me even voorstellen mijn naam is rick, ben 36 jaar en bij mij is enkele jaren geleden autisme pdd nog vastgesteld.

Wil graag mijn ervaring met jullie delen, misschien dat er iemand wat aan heeft.

Voor mij is het belangrijk geweest om mijn eigen handleiding te schrijven. (Net zoals je een handleiding hebt voor een tv)

En dan is het belangrijkste om te weten.

Wanneer wordt je boos of geïrriteerd en waarom? Aangezien dit vaak een terug kerend patroon is.

Voorbeeld: ik werd vaak boos als iets niet volgens mij planning ging. Maar mijn planning had ik alleen in mijn hoofd en maakte het niet kenbaar aan anderen. Sinds ik mijn planning vertel, is er meer begrip. Dit voorkomt dat ik boos of geïrriteerd wordt.

Elk persoon is uniek en iedereen heeft zijn eigen handleiding. Met + punten als - punten.

als je ook de - punten begrijpt en waardeert, dan kun je ook genieten van een ruzie of woordenwisseling.

Mvg rick
Gebruikersavatar
margreetwegter
Berichten: 1
Lid geworden op: 19 jan 2015 14:35

Re: Partner met autisme, (hoe) nu verder?

Hallo allemaal,
wat een herkenning is dit voor mij! Vooral het verhaal van EvelineH lijkt veel op mijn situatie.
3 jaar geleden werd bij mijn zoon asperger geconstateerd, en ook een autistische afwijking bij mijn man, met doorverwijzing voor hem, maar daar wilde hij niks van weten ("er is niks mis met mij"). Er is zelfs een chromosoomafwijking vastgesteld bij hun beiden, maar weer wilde hij daar niks mee doen.
Hij word ook gauw kwaad, en dan schreeuwt (en gooit) hij, is heel strikt met veel regeltjes, en o wee als je een van zijn regels breekt....We hebben 4 kids, (achteraf had hij nooit kinderen moeten hebben denk ik, of hooguit 1, want kinderen zijn alles behalve voorspelbaar, luisteren zelden meteen, en houden zich nooit altijd aan de regels...) en die zorgen natuurlijk voor onvoorspelbaarheid, rommel, kabaal, kortom ze verstoren zijn ruist en ruimte. En dan barst de bom regelmatig. Het verhaal van Rick78 vind ik erg goed, want als je inderdaad weet wat voor boosheid en irritatie zorgt, kun je daar rekening mee houden. Ging mijn man er maar zo mee om, hij vind dat hij een hele lieve hardwerkende man is, en dat alle problemen worden veroorzaakt door mij (ben niet lief genoeg, niet genoeg interesse in hem, houd me niet altijd aan al zijn regeltjes) en de kids. Als wij nu maar precies doen wat hij zegt, is alles perfect. Vind hij...
ik ben nu op een punt aangekomen, dat ik eigenlijk zou willen scheiden. Maar...we hebben 4 kids, en dan ga je niet zomaar uit elkaar. Want dan zou hij ook periodes alleen voor de kids moeten zorgen. De praktische zorg (eten, drinken, douchen etc) zou niet zo'n probleem zijn, maar de emotionele zorg (aandacht, liefde tonen, interesse, meeleven) dat kan hij niet. Dat doet hij nu namelijk ook niet. Hij heeft nauwelijks een band met de kids, maar hij heeft dan ook weinig tot geen interesse in ze, toont nooit zijn liefde, en gaat gewoon zijn eigen gang.
Ik voed de kids dus alleen op. Met een man erbij die continue gauw boos is, eist dat je je aan zijn (vaak onbekende) regels houd, en ondertussen weinig teruggeeft, dat is zwaar, heel zwaar.
de eerste 10 jaar van ons huwelijk heb ik het geprobeerd, maar continue leven volgens andermans regeltjes, om hem maar niet boos te maken, en zelden aandacht, liefde en interesse terug te krijgen, dat kan denk ik haast niemand.
Op dit moment is het voor mij een kwestie van doorgaan, want ik moet. Maar ik fantaseer nu al vaak over als de kids ouder zijn, dat ik dan bij hem weg kan. Om hier verhalen te lezen van anderen die raakvlakken hebben, is heel fijn!
Autisme is niet de enigste oorzaak van onze problemen. Wij zijn heel verschillend, maar in een "normaal"huwelijk kun je dat aan, met goede communicatie. Met een man die alleen maar gefocust is op zijn eigen wereldje, en hoe wij ons daar aan moeten houden, is dat onmogelijk.
Misschien leest niemand hier meer, maar het is al fijn om mijn hart eens te luchten.
groetjes,
Margreet

Terug naar “Autisme Spectrum Stoornissen”