het maken van een handleiding hoe ik reageer

[FlowerPower2020]

Toen ik laatst een andere psy sprak (zie een ander gezicht) gaf zij een tip. Zij gaf aan in kader van asperger dat het handig zou zijn om een handleiding aan mensen te geven hoe ik reageer en waar mensen rekening mee moeten houden.

Mijn broer en zijn vriendin weten nog niet dat ik positief scoorde op autisme. Ik ga het hun ook niet vertellen maar wel mailen. Omdat ik niet hun emoties wil zien. Daarbij wil ik een aantal punten sturen die van toepassing zijn op mij. Daarbij wil ik de mail ook bcc-en naar mijn ouders. Zij zijn al ingelicht.

Althans dit is mijn plan. Echter iets houdt mij nog tegen.ik heb wel een concept gemaakt maar nog niets verstuurd. 4x doorgelezen of ik er echt achter sta. Toch zit ik hier nog mee te dubben.

Ik heb er duidelijk in gezet dat ze mij niet anders moeten gaan behandelen en dat ik van tijd tot tijd wel van een uitdaging hou (anders wordt het leven saai), maar dat bepaalde activiteiten bijzonder veel energie vragen.

Ik denk dat ik het maar ga doen. Ik vind het moeilijk.

[volhoudertje]

Ik denk dat ik het maar ga doen. Ik vind het moeilijk.

Ga de uitdaging aan en verstuur de mail, zou ik zeggen.
Veel succes!

[FlowerPower2020]

Dank je wel, vol houdertje, voor je mening. Ik moest even mijn verhaal kwijt. Het is altijd fijn als ik een reactie krijg.

[Wriemel]

Ik heb er duidelijk in gezet dat ze mij niet anders moeten gaan behandelen en dat ik van tijd tot tijd wel van een uitdaging hou (anders wordt het leven saai), maar dat bepaalde activiteiten bijzonder veel energie vragen.

Dat lijkt me prima. Het enige mogelijke nadeel hiervan is dat mensen kunnen gaan denken dat je ''naar je diagnose leeft'', gewoon omdat je je moeilijkheden erkent. Andere kant is wel dat ze misschien begrip krijgen voor dat bepaalde activiteiten te veeleisend voor je zijn.

Succes ermee

[FlowerPower2020]

Beste Wriemel,

We zien wel hoe mijn familie reageert. Ik heb het vandaag verstuurd. Dan is het ook maar weg.

Groetjes van Koen0069

[Superwoman]

Wat ik mezelf altijd afvraag in dit soort situaties is waarom de ander rekening moet houden met mij. Waarom moet een ander zich aanpassen aan mij? Wat doe ik zelf om het die ander zo gemakkelijk mogelijk te maken?
Natuurlijk mag een ander best rekening met mij houden maar als ik als 'normaal' behandeld wil worden, moet ik daar vooral zelf wat voor doen.

Misschien iets voor jou om in overweging te nemen, ondanks dat je de mail al verstuurd hebt.

[elgebak]

Je wilt dat mensen je handleiding gebruiken, maar je wilt niet anders behandeld worden? Dat klinkt een beetje tegenstrijdig. En waarom wil je eigenlijk hun emoties er niet bij zien als je het vertelt?

[TheEmperor85]

Wat ik mezelf altijd afvraag in dit soort situaties is waarom de ander rekening moet houden met mij. Waarom moet een ander zich aanpassen aan mij? Wat doe ik zelf om het die ander zo gemakkelijk mogelijk te maken?
Natuurlijk mag een ander best rekening met mij houden maar als ik als 'normaal' behandeld wil worden, moet ik daar vooral zelf wat voor doen.

Het is heel moeilijk om voor een ander te spreken, maar omdat je het veralgemeniseert ga ik het toch proberen: 'rekening houden met mij' betekend in dit geval iets anders.

Een Asperger kan in de ogen van iemand zonder autisme nogal 'vreemd' reageren. Je staat met iemand gewoon gezellig te praten, en ineens zegt diegene out of the blue iets diep beledigends tegen je.
In zo'n geval is het fijn te weten dat die persoon dat absoluut niet zo bedoelde, je helemaal niet wilde beledigen. Die persoon mist alleen de sociale voelsprieten om te begrijpen dat een grapje, of zelfs iets bedoeld als compliment, ook wel eens beledigend kan overkomen.
En dat bedoeld TS, denk ik, met 'rekening houden met mij'.
Rekening houden met het feit dat een Aspi dingen soms heel anders zegt dan bedoeld. En dus hoef je je dan ook niet beledigd te voelen.
Dus eigenlijk is dat 'rekening houden met mij' juist 'rekening houden met jou', in zekere zin.

Bovenstaand klinkt, nu ik het teruglees, nogal rommelig. Laat ik er dan een klein voorbeeldje aan toevoegen:
Iemand heeft nieuwe schoenen gekocht. Die persoon komt naar mij toe, en zegt 'Kijk es, nieuwe schoenen, vind je ze mooi? '
En ik zeg "Nee, ik vind ze hideous, vreemd model en matcht absoluut niet met je kleding".

Voor de persoon met de nieuwe schoenen kán dat dus beledigend zijn.
Voor mij was mijn antwoord echter heel logisch, want die persoon vroeg iets aan me en waarom zou ik dan gaan liegen en zeggen dat ik ze wel mooi vind?. Als je de waarheid niet wilt horen, vráág het dan niet.

Bovenstaand berust op een waargebeurd verhaal, en is een typisch voorbeeld van een praatje tussen een 'normaal' persoon en een Asperger
Ondertussen begrijp ik dat het blijkbaar niet aardig is om de waarheid te zeggen, en dat het in zo'n geval sociaal acceptabel is om zo iemand recht in het gezicht voor te liegen dat je de schoenen wel mooi vind.
Maar dat blijf ik onlogisch vinden, want liegen vind ík niet netjes en ik ben juist beledigd als iemand tegen mij liegt.

Het blijft dus een balans vinden tussen rekening houden met de mogelijke sociale lompheid van een Aspi, en de Aspi zelf loopt voor jou constant op z'n spreekwoordelijke tenen om je vooral niet te beledigen.

[TheEmperor85]

Je wilt dat mensen je handleiding gebruiken, maar je wilt niet anders behandeld worden? Dat klinkt een beetje tegenstrijdig. En waarom wil je eigenlijk hun emoties er niet bij zien als je het vertelt?

Zie m'n antwoord op 'Superwoman'. En emoties bij anderen kunnen heel lastig zijn, overigens niet alleen voor Aspergers maar voor elke persoon met autisme. Het is moeilijk om een ander te peilen, te begrijpen wat een bepaalde emotie betekend, en voor je het weet reageer je er weer verkeerd op. En áls je de emotie begrijpt, dan is het heel aangrijpend om dat bij een ander te zien. (Er wordt door onwetende mensen beweerd dat autisten geen emoties hebben..niets is minder waar. Autisten hebben juist hele heftige emoties, en je zit er dan niet op te wachten dat die getriggert worden door een ander).

[Superwoman]

Dat communicatie heel lastig kan zijn, ontken ik ook zeker niet. Ik geef alleen aan hoe ik erover denk en dat het misschien iets is om in overweging te nemen. Want mijn overtuiging is dat mensen met psychische problemen veel steun kunnen hebben aan begrip maar ook zelf moeite moeten doen. Het is niet zo dat de wereld zich maar aan moet passen aan mensen met psychische problemen, daar speelt de betreffende persoon zelf ook een rol in.

[FlowerPower2020]

Dat communicatie heel lastig kan zijn, ontken ik ook zeker niet. Ik geef alleen aan hoe ik erover denk en dat het misschien iets is om in overweging te nemen. Want mijn overtuiging is dat mensen met psychische problemen veel steun kunnen hebben aan begrip maar ook zelf moeite moeten doen. Het is niet zo dat de wereld zich maar aan moet passen aan mensen met psychische problemen, daar speelt de betreffende persoon zelf ook een rol in.

En dat - superwoman - begrijp ik heel goed. Ik pas mij voor 1000% aan iedereen. Ik houdt mij echt in. En dan is het fijn dat mijn eigen familie mij ook begrijpt. Het heeft niets te maken met iedereen maar mijn familie.

De reactie van mijn vader en broer waren heel lief. Ik heb er een pdfje van drie pagina's gemaakt. En voorbeelden gegeven. En uiteindelijk wat het doet.

[FlowerPower2020]

Dank je wel the emperror85 voor je uitleg.

[Superwoman]

Fijn dat er positief gereageerd is!

[Wriemel]

Inderdaad, fijn! Ga je niet over je grenzen, met je aanpassen?

[elgebak]

En emoties bij anderen kunnen heel lastig zijn, overigens niet alleen voor Aspergers maar voor elke persoon met autisme. Het is moeilijk om een ander te peilen, te begrijpen wat een bepaalde emotie betekend, en voor je het weet reageer je er weer verkeerd op. En áls je de emotie begrijpt, dan is het heel aangrijpend om dat bij een ander te zien. (Er wordt door onwetende mensen beweerd dat autisten geen emoties hebben..niets is minder waar. Autisten hebben juist hele heftige emoties, en je zit er dan niet op te wachten dat die getriggert worden door een ander).

O daar herken ik zelf ook wel dingen in hoor. Ik heb zelf ook een vorm van autisme, maar ook ik heb emoties en kan die van anderen vaak ook zelfs wel begrijpen. Het reageren op anderen is daarentegen wel een stuk lastiger... Maar niet weten hoe je moet reageren is niet alleen een probleem dat bij autisten voorkomt, maar in mindere mate ook bij 'normale' mensen. Ik heb wel eens gelezen dat het dan vaak wordt gewaardeerd als je gewoon zegt dat je niet weet hoe je moet reageren (ook zo'n leuk autistisch trekje,lezen en observeren wat anderen passend gedrag vinden en dat zelf gaan gebruiken). Dus weet je jezelf geen houding te geven als een ander zijn emoties toont, benoem dat dan maar gewoon. Dat is voor jezelf ook makkelijker omdat je dan niet meer je energie hoeft te verspillen met het zoeken van passend gedrag.

Maar in dit geval is het dus al opgelost, en het is fijn dat er positief op de mail gereageerd is! Als dit voor jou de makkelijkste manier is om iets te vertellen dan moet je dat ook vooral doen, maar het ging mij erom dat ik je uitspraken wat tegenstrijdig vond overkomen.

[TheEmperor85]

Dat communicatie heel lastig kan zijn, ontken ik ook zeker niet. Ik geef alleen aan hoe ik erover denk en dat het misschien iets is om in overweging te nemen. Want mijn overtuiging is dat mensen met psychische problemen veel steun kunnen hebben aan begrip maar ook zelf moeite moeten doen. Het is niet zo dat de wereld zich maar aan moet passen aan mensen met psychische problemen, daar speelt de betreffende persoon zelf ook een rol in.

Ten eerste: autisme is geen 'psychisch probleem'.
Ten tweede: bij uitstek mensen met autisme doen hun best om niet op te vallen, om mee te kunnen doen in de 'normale' omgangsvormen, om het liefst nog als 'normaal' gezien te worden.
Dus als jij vind dat iemand daar moeite voor moet doen, dan zit bij de gemiddelde autist goed. Daarmee geef je m.i ook wel aan het niet helemaal te begrijpen, hoeveel moeite het kost om geaccepteerd te worden, om iets van je leven te kunnen maken met (bijv.) autisme.. Maar dat is prima, je bent niet de enige.

En de wereld zal zich nooit aanpassen, aan helemaal niemand die dan ook maar enigzins buiten 'de norm' valt, maak je daar vooral geen zorgen om.

[Wriemel]

Voor mij is het enorm bevrijdend geweest om me te gedragen als mezelf. Als andere mensen mogen bestaan zoals wie zij zijn, waarom dan ik niet? Ik ben geen monster. Gek, en leuk genoeg, doen mensen uitspraken in mijn bijzijn als ''ik kan echt niet met autisten overweg'', iemand bij wie ik bijv 3x sliep. Mensen zien me wel als tamelijk apart, maar op een ''oké'' manier.

Ik wil niet meer anders. Werd zo depressief van proberen iemand anders te lijken. Ik gun dat andere mensen enorm, dat ze meer zichzelf kunnen zijn.

[Superwoman]

Volgens mij weet ik inmiddels genoeg van 'anders zijn' door ervaringen in mijn eigen leven. En waar ik puur voorbeelden geef uit mijn eigen leven als advies, moet er toch zeer negatief op gereageerd worden. Jammer.

[Wriemel]

Ik bedoelde het meer algemeen. Ook vanuit mezelf denkend.

[TheEmperor85]

Volgens mij weet ik inmiddels genoeg van 'anders zijn' door ervaringen in mijn eigen leven. En waar ik puur voorbeelden geef uit mijn eigen leven als advies, moet er toch zeer negatief op gereageerd worden. Jammer.

Kende je die jongen of dat meisje op school, die in stilte altijd ongelófelijk hard zijn/haar best deed? Niemand had echt contact met deze leerling, er was ook niet echt mee te lachen ofzo.
Dus niemand wist dat hij/zij zo ontzettend zijn/haar best deed. Haalde ook niet echt bijzonder hoge cijfers ofzo, dus er was ook geen reden om aan te nemen dat hij/zij zo hard werkte.

Zelfs de leraren wisten het niet. Tot op een zekere dag de leraar Nederlands het nodig vond om deze leerling eens aan te spreken op de verantwoordelijkheid; “Je moet echt eens je best gaan doen hoor, je moet wat harder gaan werken”. Dat is het moment dat deze leerling barst of buigt. Hij/zij rent zonder iets te zeggen de klas uit, om de rest van de les niet meer terug te komen. Al die extra uren huiswerk tot diep in de nacht waren blijkbaar nog niet genoeg. Met een 200% inzet net aan een 6,5 halen is niet goed genoeg. De rest van de klas begrijpt dit uiteraard niet, er wordt een beetje gegniffelt.“Typisch iets voor die vreemde vogel.”

Dit is exact wat jij hier deed superwoman. Jij verteld iemand die zijn/haar hele leven z'n úiterste best moet doen om uberhaupt mee te kunnen doen in de samenleving dat hij/zij ook maar eens z'n best moet doen. Iemand die 2x zoveel energie moet stoppen in elk gesprek met een ander mens, om dat gesprek of misschien wel de hele relatie niet te verpesten.

Een supermarkt binnenlopen? Dóódeng, maar hij/zij doet het wel, al zal het nooit wennen, al zal het nooit minder eng worden. Praatje met leeftijdsgenoten? Als dat zonder gestuntel wordt voltooid is dat al een overwinning. Vriendschappen? Niet mogelijk, hij/zij zal altijd alleen zijn. Werk? Altijd ver onder zijn/haar niveau. Relatie? Met 300, 400, 500% inzet misschien. Niets gaat vanzelf, alles moet beredeneert en van te voren uitgedacht worden, een rondje met de hond lopen moet nog per seconde gepland worden.
Maar superwoman vind dat zo iemand maar eens “z'n best moet gaan doen”???? “Want tja, de wereld draait natuurlijk niet om mensen met 'psychische problemen he”..Serieus superwoman, waar haal je het lef vandaan..Je zou eens ÉEN DAG met de hersens van een autist rond moeten lopen, wedden dat je aan het einde van die dag doodop op je bed neervalt? En dan laat ik je op dat moment wel weten dat je 'eens je best moet gaan doen'. Kijken hoe je je dan voelt.

Als je ergens totaal geen verstand van heb, reageer er dan ook niet op. Alsjeblieft. En als meerdere mensen je het vervolgens proberen uit te leggen, dat een gemiddelde autist een stuk meer zijn/haar best doen in het dagelijks leven dan een gemiddeld mens zonder autisme, en je post dan zo verongelijkt dat 'het jammer is dat er zo negatief gereageerd wordt' ja..dan kun je een post van mij zoals deze verwachten. En ik kan er nog 100 als deze schrijven. Op een zeker punt ga ik namelijk m'n best niet eens meer doen om sociaal wenselijk over te komen. Dat is dit gewoon niet meer waard.

Heb je ook eens een post gelezen van iemand die eventjes z'n best níet meer deed..

[Superwoman]

Ik krijg het vermoeden dat jij mijn post heel anders interpreteert dan ik 'm bedoeld hebt.
De enige bedoeling die ik had was aangeven dat er altijd 2 kanten zijn. De post van Koen leek over te komen als dat anderen rekening met hem moesten houden. En daar wilde ik alleen op aanvullen dat hij zelf ook een rol speelt in contacten met anderen. Vervolgens geeft hij aan dat hij ook zijn best doet. Nou, dan is het toch prima?
Waarom je dan zo boos uit de hoek moet komen snap ik niet. Ik beschrijf het ook vanuit mijn eigen situatie. Ik kom vaak genoeg in de problemen en dan kan ik alles uit gaan leggen en verwachten dat de ander rekening met mij houdt, maar ik kan ook naar mijn eigen aandeel kijken. Niets meer, niets minder.
Volgens mij komt het op hetzelfde neer als 'je gedragen naar je diagnose' wat ik hier in dit topic ook las, alleen dan in andere woorden. Niets om je zo druk over te maken.

[volhoudertje]

Ik beschrijf het ook vanuit mijn eigen situatie. Ik kom vaak genoeg in de problemen en dan kan ik alles uit gaan leggen en verwachten dat de ander rekening met mij houdt, maar ik kan ook naar mijn eigen aandeel kijken.

Iedereen heeft waarschijnlijk een blinde vlek, Superwoman. Misschien is het beter dat eigen perspectief los te laten en niet te reageren vanuit je eigen situatie?
Het punt wat Emperor probeert te maken lijkt me overigens niet zo heel moeilijk om te begrijpen, eerlijk gezegd.

[Superwoman]

Waarom mag je geen advies geven hier?
Ik probeer gewoon iemand te helpen maar wordt daar op afgebrand. En als ik het probeer toe te lichten omdat mijn boodschap anders is oevrgekomen dan ik bedoeld heb, krijg ik van de volgende op mijn kop.
Andere zienswijzen kunnen soms verhelderend zijn en als ze niet bij je passen kun je besluiten niets met het advies te doen. Ik snap niet waarom er zo'n probleem van gemaakt wordt.

[Leeuwtjuh]

@Volhoudertje; Iets minder heftig reageren mag mijn inziens toch ook wel?

Het is waar dat geen van beide partijen zich 100% aan MOET of zelfs maar KAN passen aan elkaar.
Laat staan dat je zoiets zou moeten willen. Wanneer men normaal reageert en begrip voor elkaar kan opbrengen, lukt het het best.

[volhoudertje]

Andere zienswijzen kunnen soms verhelderend zijn en als ze niet bij je passen kun je besluiten niets met het advies te doen. Ik snap niet waarom er zo'n probleem van gemaakt wordt.

Natuurlijk mag je best advies geven, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat sommige mensen die in dit topic gepost hebben een lichte voorsprong hebben omdat ze ervaringsdeskundige zijn. Dat er dan een bepaalde felheid in de manier van antwoorden sluipt kan ik me dan best indenken.