Hallo
Ik wilde toch even kwijt hoe ik erover denk, al zouden sommige het maar vreemd vinden.
Ik ben gediagnoseerd met PDD-NOS toen ik vijf jaar oud was, ik heb het nooit echt kunnen accepteren.
Het heeft voor mij altijd gevoeld alsof ik in een gehandicapte status ben geduwd terwijl dat helemaal niet klopt.
Met het gevolg weinig kans te hebben iets te bereiken, te studeren te werken etc, terwijl ik van begin af aan gemotiveerd ben geweest.
Nu is mijn kijk er zo op: PDD-NOS/Autisme is zoiezo geen handicap, er mankeert namelijk niets aan de hersenen, het is een "andere" manier van denken, in mijn geval denk ik in beeld in plaats van taal, taal en cijfers is daarom voor mij moeizaam, maar dit is niet mijn uitgaand punt.
Ik geloof dat de maatschappij, onze westerse maatschappij mij gehandicapt maakt ik zal je vertellen waarom:
Je moet even mijn beeld volgen: denk aan de oude tijd, je had klokkenmakers, kunstschilders en meubelmakers die tegelijk hout snijders waren.
Deze mensen deden weken, soms maanden over een enkel meubelstuk,beeld of schilderij en verkochten dat aan de elite. ze waren er goed in omdat ze zoveel tijd en zorg besteden aan hun werk, ze werkten heel gedetailleerd en hadden er oog voor.
Maar in het "nu" bestaat dit niet meer, deze maatschappij gaat snel, het lijkt alleen nog maar om kwantiteit te gaan in plaats van kwaliteit.
Of je nou vakkenvuller bent of dokters, zelfs de dokter heeft te weinig tijd om zijn cliënte te observeren.
Je moet een diploma hebben, anders kun je alleen op de laagste grond werken (ongeschoold werk) en voor een goede studie moet je bepaalde eisen hebben, teneerste moet je al goed zijn in taal en rekenvaardigheid.
Dat PDD-NOSers/austisten weer goed zijn in andere dingen, is al bekend, maar naar mijn idee word daar maar weinig mee gedaan, in deze maatschappij is eigenlijk geen plek voor ons, in ieder geval niet de plek waar je hoort te zijn, het is een gevoel van: tussen wal en schip vallen, je bent niet gehandicapt of onder gemiddeld begaafd, maar je voldoet ook niet aan de eisen om buiten een gehandicapte status te vallen.
Het liefst zou ik het zien dat vele diagnoses werden gezien als een andere intelligentie in plaats van diagnose, een wereld waar beelddenkers (vaak mensen met PDD-NOS, ADD,ADHA discalculie en dyslexie) op elk niveau bestonden en ondersteuning gaven in het ruimtelijk inzicht, in details die andere niet zien, meer gevolgen kunnen zien uit één oorzaak, verbanden trekken die in eerste instantie onlogische lijken.
Maar het lijkt erop dat het allemaal één groot misverstand is, uit mijn eigen ervaring: werd ik van begin af aan gezien als iemand die altijd afhankelijk zou moeten zijn van hulp, er werd gedacht dat ik nooit zelfstandig zou kunnen zijn en geen vermogen of in elk geval moeite zou hebben andere te begrijpen, dit bleek later allemaal niet zo te zijn, want ik woon zelfstandig en zorg goed voor mezelf en heb een brede sociale kring.
Maar dit was denk ik niet zo geweest, als ik me leven in de handen van de zorg had gehouden, ik wilde van het speciale onderwijs af en ging naar een reguliere school, het kosten tijd om mij aan te passen, ik was een hele andere omgeving gewent een veel kleinere en kende zelfstandigheid eigenlijk niet omdat alles voor mij werd gedaan. Toen ik uiteindelijk op mezelf ging wonen begon ik in te zien dat mijn grootste blokkade taal was, ik kon mij niet goed verwoorden, ik heb eraan gewerkt door al mijn gevoelens en gebeurtenissen op te schrijven, zelfkennis opbouwen.
Een tweede stap was mijn onzekerheid aan de kant zetten, niet meer denken dat ik anders ben, gaan handelen naar mijn gevoel en intuïtie.
Het brengt mij tot de conclusie: dat het verwoorde en spreken plus hooggevoeligheid (HSP/Overprikkelings stoornis) het gene is wat zoveel verwarring veroorzaakt, je lijkt al gouw onder gemiddeld begaafd als taal moeilijk is te spreken of te begrijpen, de gevoeligheid laat het lijken of je vreemd reageerd op de buitenwereld. Het is dus logische hoe het er van buiten uitziet, de reden waarom ik het hier opschrijf is omdat ik het gevoel heb dat ik iets moet doen met mijn idee en verhaal, ben bang dat maar weinig andere PDD-NOSers zichzelf dit hebben aangeleerd (om te verwoorden).
Ik heb leerlingen opgezocht die net als ik op hetzelfde speciaal onderwijs zaten, veel van hen leven nu in een instelling en hebben maar weinig over zichzelf te zeggen en ik denk dan vaak: hun hadden een leven kunnen hebben zoals ik nu of ik zou het leven kunnen hebben zoals hun hebben, aangezien mijn ouders achter mij stonden, anders was ik nooit op een reguliere school terecht gekomen.
Misschien zegt speciaal onderwijs niet zoveel, maar ik zat vroeger op een Cluster 4 en daarna op een cluster 3, de scholen lopen vaak van de kleuterklas tot volwassen onderwijs, je zit dus vaak van kleuter tot volwassenen op dezelfde school en vaak nog eens opgenomen in een slaapgroep die zich naast zon school bevind. De school ontfermd zich niet enkel over het leren, maar is tegelijkertijd je dokter,psycholoog,psychiater en opvoeder, dit is een systeem die samenwerkt. Hoe ik het heb ervaren is: dat alles voor jou word bepaald, wat jou leer niveau is, wat jou bijscholing is wat je bijvak is, wat jou opleiding is, waar je gaat werken, waar je gaat wonen en het ergste vind ik dat een derde jou verteld wie "Jij" bent.
Ik kan nog heel veel verstellen, maar laat ik bij één onderwerp blijven, ik hoop dat iemand dit leest en wil/kan begrijpen, dank u wel.
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Hoi YutaYuneYunesson,
Wat ik lees is dat jij wat jij hebt, als een handicap of beperking ziet. Misschien word dat in de maatschappij zo gezien, maar is het niet een mogelijkheid om met hetgene wat jij hebt het te benoemen tot een uitdaging? PDD-NOS/Autisme is meer dan een handicap of een beperking wat je zelf ook al aangeeft. Ik merk dat je bepaalde beroepen schetst om dingen uit te leggen, maar niet ieder met dat soort beroepen heeft natuurlijk Autisme. Het is zoals je zelf ook weet heel breed en je kan alle kanten ermee op. Ik snap dat het frustraties kan opleveren als je het beeld maakt dat de maatschappij ons ziek maakt, maar ondanks dat de maatschappij nu meer met "hokjes" en "etiketten" werkt waren mensen met Autisme er vroeger ook al. Er werd alleen veel minder over gesproken of mee gedaan. En naar mijn weten, mochten mensen het van personen weten, dan is er ook een groot verschil met toen en nu rondom de omgang ermee.
Je kan in etiketten en hokjes gaan denken. Er frustratie op loslaten en boos erom zijn en ook daar kan ik inkomen, want als je -en ik gebruik nu het woord uitdaging- een uitdaging hebt dan is het de kunst om ermee te leren omgaan. Wat dat betreft is het geweldig goed dat je motivatie hebt en doorzettingsvermogen. Daar valt ook niet aan te twijfelen want dat is te merken vanuit je bericht. Dat is alleen maar goed. Anderen hebben misschien een ander beeld van jou dan dat jij over jezelf hebt. Maar dat beeld hoeft helemaal niet negatief te zijn. Wat je op dit moment doet is eigenlijk jezelf in een hokje plaatsen. Je hebt een diagnose en oke- jij bent het daar niet mee eens. Want jij vind dat ze je in een hokje plaatsen of iets toeschuiven met deze benaming. Maar je kiest er zelf voor om er met dit bericht in mee te gaan (en noemt daarbij ook beroepen op waarvan de kans aanwezig is dat ze het hebben en mensen die moeilijkheden hebben met bijvoorbeeld rekenen en beelddenkers zijn.) Oke dat kan, maar het geldt niet voor iedereen. Jij kijkt gelukkig naar je mogelijkheden. Ook blijven doen.
Waarom vind je het nog steeds moeilijk om een uitdaging te accepteren? Wat dat betreft accepteer jij jezelf niet. Jij bent meer dan Autisme. (En dat ze in deze tijd verder zijn met benamingen, onderzoek, resultaten, kenmerken enzovoort doet daar eigenlijk niet zoveel aan af.) Ja- het zal misschien altijd terugkomen. Maar waarom laat jij je leiden door frustratie? Jij hebt Autisme/PDD-NOS (En ondanks dat dat heel vervelend kan zijn, is het er.) Een ander heeft weer iets anders. Je bent niet uitgesloten van de maatschappij en ook niet anders. Ik zie het zo: Iedereen heeft wel iets. Iedereen is anders. Niet elke schoenmaker of beelddenker of iemand die slecht in rekenen is, heeft iets als Autisme, maar kan wel weer iets anders hebben dan jij (en dat hoeft niet met rekenen te maken hebben enzovoort.) Overigens heeft Autisme, PDD-NOS niet alleen negatieve kanten zoals je schrijft. En...je kan hiervoor kiezen; je bent een autist...of je hebt autisme. Je hebt bent iets... of je hebt iets....Ik kies dan voor je hebt iets. Je bent het niet. Jij bent meer, dan je "uitdaging". Lucille Werner hereft een boek geschreven over haar lichamelijke beperking. Zij noemt het ook een uitdaging. Want zij is meer, dan iemand met een beperking. (Het gaat uiteindelijk allemaal om te leren het te accepteren, maar vooral ook, houden van jezelf!!) En dan doet de maatschappij en al wat men denkt er niet zoveel meer toe. Dan heb je jezelf lief, om hoe jij bent en dat mag er zijn. Met alles.
(En ik herken, al heb ik geen Autisme of PDD-NOS, dat je regelmatig moet vechten om wie je bent of het nou lichamelijk of op geestelijk vlak is.) Maar jij bent jij en uiteindelijk, wat je ook hebt, heeft het allemaal te maken met lief hebben en accepteren van jezelf. (En daar hoef je echt niets voor te laten, maar het maakt het dan soms wat gemakkelijker, helderder en je kunt vaak wat vrijer leven, juist omdat er een stukje acceptatie bij zit.) -Dat betekent niet dat je er altijd vrede mee moet hebben, maar als je vaker en/of sneller terug kan vallen in acceptatie (en dat is positief in dit geval) maakt het voor jezelf gemakkelijker.
-Eigenlijk gaat het om; een vinger uitsteken naar de buitenwereld. IK ben IK. JIJ bent JIJ. Je kan raar denken over mij, je kan naar mij kijken, maar het maakt mij weing uit!
Speciaal onderwijs zegt inderdaad niet zoveel, maar dat geeft niet. -En ook daar zit veel verschil in, het ligt er ook aan hoe lang je daar op die school (gaat) zijn en in welke richting.
-En het beleid van scholen is per school, ondanks richtlijnen ook anders, hoe ze omgaan met je.
Ik heb het gelezen. Ik kan je hierin best begrijpen. Maar zoals je ziet ook mijn visie/punten er neer gezet en ik hoop dat je iets met mijn bericht kunt.
Wat ik lees is dat jij wat jij hebt, als een handicap of beperking ziet. Misschien word dat in de maatschappij zo gezien, maar is het niet een mogelijkheid om met hetgene wat jij hebt het te benoemen tot een uitdaging? PDD-NOS/Autisme is meer dan een handicap of een beperking wat je zelf ook al aangeeft. Ik merk dat je bepaalde beroepen schetst om dingen uit te leggen, maar niet ieder met dat soort beroepen heeft natuurlijk Autisme. Het is zoals je zelf ook weet heel breed en je kan alle kanten ermee op. Ik snap dat het frustraties kan opleveren als je het beeld maakt dat de maatschappij ons ziek maakt, maar ondanks dat de maatschappij nu meer met "hokjes" en "etiketten" werkt waren mensen met Autisme er vroeger ook al. Er werd alleen veel minder over gesproken of mee gedaan. En naar mijn weten, mochten mensen het van personen weten, dan is er ook een groot verschil met toen en nu rondom de omgang ermee.
Je kan in etiketten en hokjes gaan denken. Er frustratie op loslaten en boos erom zijn en ook daar kan ik inkomen, want als je -en ik gebruik nu het woord uitdaging- een uitdaging hebt dan is het de kunst om ermee te leren omgaan. Wat dat betreft is het geweldig goed dat je motivatie hebt en doorzettingsvermogen. Daar valt ook niet aan te twijfelen want dat is te merken vanuit je bericht. Dat is alleen maar goed. Anderen hebben misschien een ander beeld van jou dan dat jij over jezelf hebt. Maar dat beeld hoeft helemaal niet negatief te zijn. Wat je op dit moment doet is eigenlijk jezelf in een hokje plaatsen. Je hebt een diagnose en oke- jij bent het daar niet mee eens. Want jij vind dat ze je in een hokje plaatsen of iets toeschuiven met deze benaming. Maar je kiest er zelf voor om er met dit bericht in mee te gaan (en noemt daarbij ook beroepen op waarvan de kans aanwezig is dat ze het hebben en mensen die moeilijkheden hebben met bijvoorbeeld rekenen en beelddenkers zijn.) Oke dat kan, maar het geldt niet voor iedereen. Jij kijkt gelukkig naar je mogelijkheden. Ook blijven doen.
Waarom vind je het nog steeds moeilijk om een uitdaging te accepteren? Wat dat betreft accepteer jij jezelf niet. Jij bent meer dan Autisme. (En dat ze in deze tijd verder zijn met benamingen, onderzoek, resultaten, kenmerken enzovoort doet daar eigenlijk niet zoveel aan af.) Ja- het zal misschien altijd terugkomen. Maar waarom laat jij je leiden door frustratie? Jij hebt Autisme/PDD-NOS (En ondanks dat dat heel vervelend kan zijn, is het er.) Een ander heeft weer iets anders. Je bent niet uitgesloten van de maatschappij en ook niet anders. Ik zie het zo: Iedereen heeft wel iets. Iedereen is anders. Niet elke schoenmaker of beelddenker of iemand die slecht in rekenen is, heeft iets als Autisme, maar kan wel weer iets anders hebben dan jij (en dat hoeft niet met rekenen te maken hebben enzovoort.) Overigens heeft Autisme, PDD-NOS niet alleen negatieve kanten zoals je schrijft. En...je kan hiervoor kiezen; je bent een autist...of je hebt autisme. Je hebt bent iets... of je hebt iets....Ik kies dan voor je hebt iets. Je bent het niet. Jij bent meer, dan je "uitdaging". Lucille Werner hereft een boek geschreven over haar lichamelijke beperking. Zij noemt het ook een uitdaging. Want zij is meer, dan iemand met een beperking. (Het gaat uiteindelijk allemaal om te leren het te accepteren, maar vooral ook, houden van jezelf!!) En dan doet de maatschappij en al wat men denkt er niet zoveel meer toe. Dan heb je jezelf lief, om hoe jij bent en dat mag er zijn. Met alles.
(En ik herken, al heb ik geen Autisme of PDD-NOS, dat je regelmatig moet vechten om wie je bent of het nou lichamelijk of op geestelijk vlak is.) Maar jij bent jij en uiteindelijk, wat je ook hebt, heeft het allemaal te maken met lief hebben en accepteren van jezelf. (En daar hoef je echt niets voor te laten, maar het maakt het dan soms wat gemakkelijker, helderder en je kunt vaak wat vrijer leven, juist omdat er een stukje acceptatie bij zit.) -Dat betekent niet dat je er altijd vrede mee moet hebben, maar als je vaker en/of sneller terug kan vallen in acceptatie (en dat is positief in dit geval) maakt het voor jezelf gemakkelijker.
-Eigenlijk gaat het om; een vinger uitsteken naar de buitenwereld. IK ben IK. JIJ bent JIJ. Je kan raar denken over mij, je kan naar mij kijken, maar het maakt mij weing uit!
Speciaal onderwijs zegt inderdaad niet zoveel, maar dat geeft niet. -En ook daar zit veel verschil in, het ligt er ook aan hoe lang je daar op die school (gaat) zijn en in welke richting.
-En het beleid van scholen is per school, ondanks richtlijnen ook anders, hoe ze omgaan met je.
Ik heb het gelezen. Ik kan je hierin best begrijpen. Maar zoals je ziet ook mijn visie/punten er neer gezet en ik hoop dat je iets met mijn bericht kunt.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Memories
Wat jij zegt hoor ik wel vaker en ik denk dat ik wel kan begrijpen hoe jij het ziet.
Je gaat waarschijnlijk uit van het sociale gedeelte, je zal iemand met PDD-NOS waarschijnlijk niet anders zien of anders behandelen.
In sociale omgang zijn er ook geen problemen, ook al weten mensen dat je het hebt, ze zien je niet anders of behandelen je anders.
Het gaat mij puur om het werken en leren, dat is mij namelijk ontzettend moeilijk gemaakt: vanwege mijn achtergrond en diagnose, ken ik twee vormen van discriminatie: de school of werkgevende neemt je "niet" aan of je komt terecht op een plek waar ze zeggen verstand te hebben van PDD-NOS en autisme en word vervolgens behandeld alsof je compleet afhankelijk bent van hulp.
Zo kwam ik bij een re-integratie project waar ik enkel aan de leiding vroeg of ze me kon vertellen waar de lapjes stof lagen.
Vervolgens schreeuwde ze naar iemand, die kwam aanrennen alsof er iets ergs was gebeurd, ik vertelde haar dat ik wilde weten waar de lapjes stoflagen.
In plaats om mij uit te leggen waar het lag of aan te wijzen, ging ze het voor mij halen en mij opnieuw uitleggen wat de bedoeling is: dat ik op dat lapje stof een rondje moet stikken met een naaimachine (terwijl ik er al twee heb gemaakt).
Ze tekent er een rondje op, laat zien hoe het moet en vraagt vervolgens drie keer of ik het snap, waarop ik driemaal antwoord dat ik het snap waarop ze in jip en jannake taal uitleg geeft en laat zien hoe je een rondje moet maken met een naai machine, het ergste eraan is nog dat het werk zelf al zo belachelijk laag is.
Wat mij zo frustreert is dat er over mij een beeld is gevormd die ik op geen enkele manier kan veranderen, mensen die ervoor geleerd hebben met PDD-NOS om te gaan, geloven echt dat ik iemand ben met een achterstand, zwakzinning op zowel leervlak als sociaalvlak en hoe zelfstandig je ook bent, hoe goed je ook praat, het veranderd niets aan hun kijk op jou.
Dan is het ook nog eens zo dat ik wel heb gestudeerd MBO2 met diploma en MBO 4 zonder, maar zelfs dat overtuigt niet dat ik normaal begaafd ben.
Het geeft het gevoel alsof je niet herkent word voor wie je bent en ook niet gelijk staat aan andere, ik ben een 24jarige vrouw, maar hun zien mij eigenlijk als een twaalfjarig meisje.
Dat is wat ik bedoel met tussen wal en schip, er is geen plek in de maatschappij waar ik in hoor.
En wat jij zegt over autisme dat klopt, ik was het vergeten erbij te melden: PDD-NOS is iets heel anders, ik geloof dat de raakvlak hooggevoeligheid en beelddenken is, Autsime valt daar buiten, daar kan ik uit eigen ervaring ook niet veel over zeggen, ik vermelden het zodat mensen begrijpen waar PDD_NOS onder valt.
Wat jij zegt hoor ik wel vaker en ik denk dat ik wel kan begrijpen hoe jij het ziet.
Je gaat waarschijnlijk uit van het sociale gedeelte, je zal iemand met PDD-NOS waarschijnlijk niet anders zien of anders behandelen.
In sociale omgang zijn er ook geen problemen, ook al weten mensen dat je het hebt, ze zien je niet anders of behandelen je anders.
Het gaat mij puur om het werken en leren, dat is mij namelijk ontzettend moeilijk gemaakt: vanwege mijn achtergrond en diagnose, ken ik twee vormen van discriminatie: de school of werkgevende neemt je "niet" aan of je komt terecht op een plek waar ze zeggen verstand te hebben van PDD-NOS en autisme en word vervolgens behandeld alsof je compleet afhankelijk bent van hulp.
Zo kwam ik bij een re-integratie project waar ik enkel aan de leiding vroeg of ze me kon vertellen waar de lapjes stof lagen.
Vervolgens schreeuwde ze naar iemand, die kwam aanrennen alsof er iets ergs was gebeurd, ik vertelde haar dat ik wilde weten waar de lapjes stoflagen.
In plaats om mij uit te leggen waar het lag of aan te wijzen, ging ze het voor mij halen en mij opnieuw uitleggen wat de bedoeling is: dat ik op dat lapje stof een rondje moet stikken met een naaimachine (terwijl ik er al twee heb gemaakt).
Ze tekent er een rondje op, laat zien hoe het moet en vraagt vervolgens drie keer of ik het snap, waarop ik driemaal antwoord dat ik het snap waarop ze in jip en jannake taal uitleg geeft en laat zien hoe je een rondje moet maken met een naai machine, het ergste eraan is nog dat het werk zelf al zo belachelijk laag is.
Wat mij zo frustreert is dat er over mij een beeld is gevormd die ik op geen enkele manier kan veranderen, mensen die ervoor geleerd hebben met PDD-NOS om te gaan, geloven echt dat ik iemand ben met een achterstand, zwakzinning op zowel leervlak als sociaalvlak en hoe zelfstandig je ook bent, hoe goed je ook praat, het veranderd niets aan hun kijk op jou.
Dan is het ook nog eens zo dat ik wel heb gestudeerd MBO2 met diploma en MBO 4 zonder, maar zelfs dat overtuigt niet dat ik normaal begaafd ben.
Het geeft het gevoel alsof je niet herkent word voor wie je bent en ook niet gelijk staat aan andere, ik ben een 24jarige vrouw, maar hun zien mij eigenlijk als een twaalfjarig meisje.
Dat is wat ik bedoel met tussen wal en schip, er is geen plek in de maatschappij waar ik in hoor.
En wat jij zegt over autisme dat klopt, ik was het vergeten erbij te melden: PDD-NOS is iets heel anders, ik geloof dat de raakvlak hooggevoeligheid en beelddenken is, Autsime valt daar buiten, daar kan ik uit eigen ervaring ook niet veel over zeggen, ik vermelden het zodat mensen begrijpen waar PDD_NOS onder valt.
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Ik kan mij goed inleven in wat je zegt. Als je anders bent, ben je in grote mate afhankelijk van het vermogen van mensen om je heen om zich daarin in te leven en rekening mee te houden. Als ze daartoe niet bereid zijn, dan maakt het weinig uit of je tevreden bent met jezelf en jezelf accepteert of niet.
Ik denk dat onze maatschappij niet zo zeer kwantiteit over kwaliteit wil, maar vooral gericht is op zo effectief mogelijk alles doen. Zodat alles zo min mogelijk geld, tijd en moeite kost. Wat er toe leidt dat mensen steeds meer wetenschappelijke modellen, labeltjes en diagnoses en de daarbij behorende richtlijnen gaan toe passen. En er minder ruimte is voor eigen interpretatie en verantwoordelijkheid. En diegenen die buiten de verwachtingspatronen vallen, die worden gezien als lastig en moeilijk. Terwijl juist mensen die een andere kijk op het leven hebben (doordat ze anders denken en zien) veel kunnen toevoegen.
Stel, je hebt twee groepen. Groep 1, waarin mensen zitten die precies hetzelfde denken. En groep 2, waarin allemaal verschillende mensen zitten. Op het eerste gezicht zal groep 1 misschien beter lijken te functioneren, omdat iedereen goed met elkaar kan communiceren, het snel met elkaar eens is. Maar ik ben ervan overtuigd dat groep 2 uiteindelijk tot veel meer in staat is. Maar het zal ze in eerste instantie ook meer tijd en moeite kosten en mensen in onze moderne maatschappij zijn ongeduldig en willen snel resultaat.
Ik denk dat onze maatschappij niet zo zeer kwantiteit over kwaliteit wil, maar vooral gericht is op zo effectief mogelijk alles doen. Zodat alles zo min mogelijk geld, tijd en moeite kost. Wat er toe leidt dat mensen steeds meer wetenschappelijke modellen, labeltjes en diagnoses en de daarbij behorende richtlijnen gaan toe passen. En er minder ruimte is voor eigen interpretatie en verantwoordelijkheid. En diegenen die buiten de verwachtingspatronen vallen, die worden gezien als lastig en moeilijk. Terwijl juist mensen die een andere kijk op het leven hebben (doordat ze anders denken en zien) veel kunnen toevoegen.
Stel, je hebt twee groepen. Groep 1, waarin mensen zitten die precies hetzelfde denken. En groep 2, waarin allemaal verschillende mensen zitten. Op het eerste gezicht zal groep 1 misschien beter lijken te functioneren, omdat iedereen goed met elkaar kan communiceren, het snel met elkaar eens is. Maar ik ben ervan overtuigd dat groep 2 uiteindelijk tot veel meer in staat is. Maar het zal ze in eerste instantie ook meer tijd en moeite kosten en mensen in onze moderne maatschappij zijn ongeduldig en willen snel resultaat.
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Fijn Reinaart
Dat is de uitgang punt waar ik ongeveer heen wilde, is zie het niet zo snel gebeuren om de zelfde redenen, ze willen snel resultaat.
Al ben ik ergens overtuigd dat het welzijn van mens en samenleving beter zou worden, daar is wel ongelofelijk veel voor nodig een geheel nieuw systeem. Je hebt dan zoals jij zegt groep1 en groep2 wat ik dan zie als intelligentie A en B, dan zou voor elke opleiding de mogelijkheid moeten zijn om twee groepen te maken voor A en B, A is dezelfde leerweg als nu, B zou meer gewijd moeten zijn in het analyseren, het simpelst gezegd: Een IQ word gemeten in hoe snel je kan verwerken iemand met intelligentie B zou gemeten moeten worden in "hoeveel" het ziet in hoeverre hij/zij kan analyseren.
Waar het veel op doet lijken is linker en rechter hersenhelft, A= links en B=rechts.
Ik denk dan niet dat de ene groep tot meer instaat is dan de ander, maar het moet een samenwerking vormen.
Uiteindelijk zou ik dan hopen dat mensen meer in staat waren te doen waar ze goed in zijn, zodat de kwaliteit verbeterd, maar ook mensen op hun niveau kunnen werken, waardoor minder "plek onder" word gewerkt, wat naar mijn idee voor een groot gedeelte werkeloosheid veroorzaakt.
Tegelijkertijd zou het moeten helpen mensen met diagnoses sterker en zelfstandiger te maken, waardoor weer minder zorg nodig is.
Nu denk ik absoluut niet dat ik een prachtig werkend politiek plan heb bedacht, maar zou wel graag willen dat er naar gekeken werd of het mogelijk is.
Dat is de uitgang punt waar ik ongeveer heen wilde, is zie het niet zo snel gebeuren om de zelfde redenen, ze willen snel resultaat.
Al ben ik ergens overtuigd dat het welzijn van mens en samenleving beter zou worden, daar is wel ongelofelijk veel voor nodig een geheel nieuw systeem. Je hebt dan zoals jij zegt groep1 en groep2 wat ik dan zie als intelligentie A en B, dan zou voor elke opleiding de mogelijkheid moeten zijn om twee groepen te maken voor A en B, A is dezelfde leerweg als nu, B zou meer gewijd moeten zijn in het analyseren, het simpelst gezegd: Een IQ word gemeten in hoe snel je kan verwerken iemand met intelligentie B zou gemeten moeten worden in "hoeveel" het ziet in hoeverre hij/zij kan analyseren.
Waar het veel op doet lijken is linker en rechter hersenhelft, A= links en B=rechts.
Ik denk dan niet dat de ene groep tot meer instaat is dan de ander, maar het moet een samenwerking vormen.
Uiteindelijk zou ik dan hopen dat mensen meer in staat waren te doen waar ze goed in zijn, zodat de kwaliteit verbeterd, maar ook mensen op hun niveau kunnen werken, waardoor minder "plek onder" word gewerkt, wat naar mijn idee voor een groot gedeelte werkeloosheid veroorzaakt.
Tegelijkertijd zou het moeten helpen mensen met diagnoses sterker en zelfstandiger te maken, waardoor weer minder zorg nodig is.
Nu denk ik absoluut niet dat ik een prachtig werkend politiek plan heb bedacht, maar zou wel graag willen dat er naar gekeken werd of het mogelijk is.
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Misschien is dit heel ver gezocht, maar vind het op zijn plaats.
Ik wilde wat meer begrijpen van de hersenen, toen ik aankwam op het gebied van Wernicke (gebied voor taal) toen bedacht ik mij direct: waarvoor de mens dat gebied gebruikten, voor het taal sprak.
Toen kwam mijn beeld neer op de steentijd en probeerde me te visualiseren hoe hun dachten, ten eerste dacht ik beeld als tweede een sterkere onderbouwing daaraan: hoe meer je terug gaat in de geschiedenis, hoe meer schrift is gemaakt in beelden.
Daarna dacht ik waartoe een mens instaat was, de mens is instaat te visualiseren, problemen op te lossen, en te creëren.
Omdat dat te kunnen, moet je "zelfstandig" kunnen denken, om uiteindelijk van steentijd tot nu te komen heeft mens moeten samenwerken, ieder zijn eigen manier van denken en ideeën uitwisselen tot een geheel.
Naar mijn idee is er nu nog maar weinig ruimte om zelfstandig te denken, alles word je van begin af aan geleerd en wat je hebt geleerd is de waarheid.
Maar is dat misschien niet de blokkade die er nu is? blijven zoeken op hetzelfde spoor, herhalen maar niet terug kijken?
Het lijkt ook wel alsof mensen steeds minder gevoelig worden, minder instinctief, omdat we hebben geleerd te denken in "logica" in plaats empirisch (uitgaan van ervaring)
Dan is mijn volgende gedachten: Zijn mensen "anders" omdat ze anders denken of zijn de mensen die "anders" denken de mensen die het meest lijken op hoe de mens officieel was? Dus eigenlijk de meeste mensen juist vervreemd van echt menselijk zijn?
Ik wilde wat meer begrijpen van de hersenen, toen ik aankwam op het gebied van Wernicke (gebied voor taal) toen bedacht ik mij direct: waarvoor de mens dat gebied gebruikten, voor het taal sprak.
Toen kwam mijn beeld neer op de steentijd en probeerde me te visualiseren hoe hun dachten, ten eerste dacht ik beeld als tweede een sterkere onderbouwing daaraan: hoe meer je terug gaat in de geschiedenis, hoe meer schrift is gemaakt in beelden.
Daarna dacht ik waartoe een mens instaat was, de mens is instaat te visualiseren, problemen op te lossen, en te creëren.
Omdat dat te kunnen, moet je "zelfstandig" kunnen denken, om uiteindelijk van steentijd tot nu te komen heeft mens moeten samenwerken, ieder zijn eigen manier van denken en ideeën uitwisselen tot een geheel.
Naar mijn idee is er nu nog maar weinig ruimte om zelfstandig te denken, alles word je van begin af aan geleerd en wat je hebt geleerd is de waarheid.
Maar is dat misschien niet de blokkade die er nu is? blijven zoeken op hetzelfde spoor, herhalen maar niet terug kijken?
Het lijkt ook wel alsof mensen steeds minder gevoelig worden, minder instinctief, omdat we hebben geleerd te denken in "logica" in plaats empirisch (uitgaan van ervaring)
Dan is mijn volgende gedachten: Zijn mensen "anders" omdat ze anders denken of zijn de mensen die "anders" denken de mensen die het meest lijken op hoe de mens officieel was? Dus eigenlijk de meeste mensen juist vervreemd van echt menselijk zijn?
-
TheEmperor85
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Hoi Yuta, interessant topic
Over je eerste post, ik heb het hier al vaker verkondigd en dat blijf ik doen : Alexander Graham Bell was ook een autist. Zonder hem hadden we nu de telefoon niet gekend (of misschien wel,maar hij was lekker eerst).
Johan Sebastian Bach was (naar alle waarschijnlijkheid) ook een autist, zonder hem was de keuze in klassieke muziek een heel stuk kleiner geweest.
Over Albert Einstein zijn er gegronde vermoedens van autisme, over Bill Gates weten we het zo goed als zeker, Julien Assange: Asperger.
Met andere woorden: ook iemand met autisme kan e.e.a bereiken in het leven, het zijn toch niet de minste namen die ik hierboven noemde.
Ik kan me enorm goed voorstellen dat het tegen je heeft gewerkt dat je al op jonge leeftijd een labeltje opgeplakt kreeg (ik heb daar zelf veel van gemerkt de afgelopen 2 jaar,meer dan me lief was).
Het wordt inderdaad vaak als een handicap, als iets onbekends, als iets engs gezien door mensen die er geen verstand van hebben, en vaak zit jij, zitten wij, daardoor met de gebakken peren.
En toch..noem me een blij ei, maar toch vind ik dat je je daardoor niet moet laten tegenhouden. En dat is in dit geval echt geen holle retoriek, want ik weet zelf hoe moeilijk dat is. Als ik je posts zo eens lees vind ik je helemáál geen gehandicapte of iemand met een tekortkoming,je bent een intelligent persoon met een gezonde nieuwsgierigheid naar dingen.
Dus, om nog maar eens een cliché te bezigen: doe er je voordeel mee
. Logica is m'n geloof, kopieergedrag de overlevingstactiek. Ik zie daar niets verkeerds in.
Maandag t/m vrijdag in je leasebak anderhalf uur in de file staan, 8 uur op kantoor suffen, en dan weer terugrijden naar je vinexwoning, om daar je met pesticiden bestreden en van antibiotica en groeihormonen vergeven voedsel tot je te nemen, om s'avonds nog eens even lekker een 'work-out' te doen op je treurige loopband op zolder (want tja, een mens moet toch bewegen)... heeft natuurlijk NIETS meer met 'mens-zijn' te maken.
Over je eerste post, ik heb het hier al vaker verkondigd en dat blijf ik doen : Alexander Graham Bell was ook een autist. Zonder hem hadden we nu de telefoon niet gekend (of misschien wel,maar hij was lekker eerst).
Johan Sebastian Bach was (naar alle waarschijnlijkheid) ook een autist, zonder hem was de keuze in klassieke muziek een heel stuk kleiner geweest.
Over Albert Einstein zijn er gegronde vermoedens van autisme, over Bill Gates weten we het zo goed als zeker, Julien Assange: Asperger.
Met andere woorden: ook iemand met autisme kan e.e.a bereiken in het leven, het zijn toch niet de minste namen die ik hierboven noemde.
Ik kan me enorm goed voorstellen dat het tegen je heeft gewerkt dat je al op jonge leeftijd een labeltje opgeplakt kreeg (ik heb daar zelf veel van gemerkt de afgelopen 2 jaar,meer dan me lief was).
Het wordt inderdaad vaak als een handicap, als iets onbekends, als iets engs gezien door mensen die er geen verstand van hebben, en vaak zit jij, zitten wij, daardoor met de gebakken peren.
En toch..noem me een blij ei, maar toch vind ik dat je je daardoor niet moet laten tegenhouden. En dat is in dit geval echt geen holle retoriek, want ik weet zelf hoe moeilijk dat is. Als ik je posts zo eens lees vind ik je helemáál geen gehandicapte of iemand met een tekortkoming,je bent een intelligent persoon met een gezonde nieuwsgierigheid naar dingen.
Dus, om nog maar eens een cliché te bezigen: doe er je voordeel mee
Hm ja, dat zal hét verschil zijn tussen een PPD-NOS'er en een AspergerHet lijkt ook wel alsof mensen steeds minder gevoelig worden, minder instinctief, omdat we hebben geleerd te denken in "logica" in plaats empirisch (uitgaan van ervaring)
. Logica is m'n geloof, kopieergedrag de overlevingstactiek. Ik zie daar niets verkeerds in.Tot het moment dat we zeker weten waar autisme vandaan komt, weten we het antwoord daar niet op. Maar ik heb een vermoeden, dat er ook autistische cavemen waren. Diversiteit is er altijd geweest tussen mensen. Dat neemt niet weg dat velen van ons compléét vervreemd zijn van het 'echt' of 'oorspronkelijk' mens zijn.Dan is mijn volgende gedachten: Zijn mensen "anders" omdat ze anders denken of zijn de mensen die "anders" denken de mensen die het meest lijken op hoe de mens officieel was? Dus eigenlijk de meeste mensen juist vervreemd van echt menselijk zijn?
Maandag t/m vrijdag in je leasebak anderhalf uur in de file staan, 8 uur op kantoor suffen, en dan weer terugrijden naar je vinexwoning, om daar je met pesticiden bestreden en van antibiotica en groeihormonen vergeven voedsel tot je te nemen, om s'avonds nog eens even lekker een 'work-out' te doen op je treurige loopband op zolder (want tja, een mens moet toch bewegen)... heeft natuurlijk NIETS meer met 'mens-zijn' te maken.
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Reinaart, dat heb je mooi verwoord.
Yuta, je frustratie is helder als dag. Er zijn vele buitengewoon getalenteerde mensen die niet kunnen voldoen aan de eisen van het systeem. Vervolgens worden zij ernstig in hun vrijheid beperkt, waardoor ze zich niet kunnen ontplooien en steeds sterker afhankelijk worden van andermans voedende hand.
Erg frustrerend is ook dat vaak naar 'onzelfstandigheid' wordt gewezen. Er is namelijk vrijwel niemand die zelfstandig leeft of kan leven. We leunen allemaal op elkaars prestaties en talenten en daar zijn we ook kuddedieren voor. Geheel zelfvoorzienende individuen als John Rambo zijn veruit in de minderheid. Dergelijke wilde leefwijzen zullen op de langere termijn de menselijke beschaving ook niet sterk bevorderen. Een goed leven is vanuit mijn perspectief een leven dat eraan bijdraagt dat de destructieve mensheid zich collectief meer op het goede zal richten.
Blijf dus kritisch en blijf oneerlijkheden aan de kaak stellen. Ontwikkel je talenten en spoor anderen aan hetzelfde te doen. Als we anderen onze weg laten bepalen komt onze ware potentie niet toch haar recht. Veel sterkte en succes.
Yuta, je frustratie is helder als dag. Er zijn vele buitengewoon getalenteerde mensen die niet kunnen voldoen aan de eisen van het systeem. Vervolgens worden zij ernstig in hun vrijheid beperkt, waardoor ze zich niet kunnen ontplooien en steeds sterker afhankelijk worden van andermans voedende hand.
Erg frustrerend is ook dat vaak naar 'onzelfstandigheid' wordt gewezen. Er is namelijk vrijwel niemand die zelfstandig leeft of kan leven. We leunen allemaal op elkaars prestaties en talenten en daar zijn we ook kuddedieren voor. Geheel zelfvoorzienende individuen als John Rambo zijn veruit in de minderheid. Dergelijke wilde leefwijzen zullen op de langere termijn de menselijke beschaving ook niet sterk bevorderen. Een goed leven is vanuit mijn perspectief een leven dat eraan bijdraagt dat de destructieve mensheid zich collectief meer op het goede zal richten.
Blijf dus kritisch en blijf oneerlijkheden aan de kaak stellen. Ontwikkel je talenten en spoor anderen aan hetzelfde te doen. Als we anderen onze weg laten bepalen komt onze ware potentie niet toch haar recht. Veel sterkte en succes.
Neem weg, de sluier van illusie
Neem waar, de vreugde in het absolute
Neem waar, de vreugde in het absolute
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Dit is een stukje waar ik daarstraks nog aan moest denken. Allemaal mensen waar het is vastgesteld. Of mensen waarvan men vermoed dat ze het hadden of hebben.Over je eerste post, ik heb het hier al vaker verkondigd en dat blijf ik doen : Alexander Graham Bell was ook een autist. Zonder hem hadden we nu de telefoon niet gekend (of misschien wel,maar hij was lekker eerst).
Johan Sebastian Bach was (naar alle waarschijnlijkheid) ook een autist, zonder hem was de keuze in klassieke muziek een heel stuk kleiner geweest.
Over Albert Einstein zijn er gegronde vermoedens van autisme, over Bill Gates weten we het zo goed als zeker, Julien Assange: Asperger.
Met andere woorden: ook iemand met autisme kan e.e.a bereiken in het leven, het zijn toch niet de minste namen die ik hierboven noemde.
En inderdaad, Bill Gates heeft het. En zo is dus de cirkel weer rond van verschillende soorten. Bij deze dus zoals Emp vermeld. Asperger bij Julien Assange. Dat zijn zeker niet de minste namen en ook geen mensen die niet goed kunnen rekenen. Daar zullen vast goed in zijn (geweest). - Net zoals er met taal verschillen zullen zijn.
... En hier heeft Radius een goed punt.Blijf dus kritisch en blijf oneerlijkheden aan de kaak stellen. Ontwikkel je talenten en spoor anderen aan hetzelfde te doen.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Lees anders dit eens: http://en.wikipedia.org/wiki/Bicamerali ... chology%29 Gezien je post denk ik dat het zeker aansluit bij je interesses.YutaYuneYunesson schreef:Misschien is dit heel ver gezocht, maar vind het op zijn plaats.
Ik wilde wat meer begrijpen van de hersenen, toen ik aankwam op het gebied van Wernicke (gebied voor taal) toen bedacht ik mij direct: waarvoor de mens dat gebied gebruikten, voor het taal sprak.
Toen kwam mijn beeld neer op de steentijd en probeerde me te visualiseren hoe hun dachten, ten eerste dacht ik beeld als tweede een sterkere onderbouwing daaraan: hoe meer je terug gaat in de geschiedenis, hoe meer schrift is gemaakt in beelden.
Daarna dacht ik waartoe een mens instaat was, de mens is instaat te visualiseren, problemen op te lossen, en te creëren.
Omdat dat te kunnen, moet je "zelfstandig" kunnen denken, om uiteindelijk van steentijd tot nu te komen heeft mens moeten samenwerken, ieder zijn eigen manier van denken en ideeën uitwisselen tot een geheel.
Naar mijn idee is er nu nog maar weinig ruimte om zelfstandig te denken, alles word je van begin af aan geleerd en wat je hebt geleerd is de waarheid.
Maar is dat misschien niet de blokkade die er nu is? blijven zoeken op hetzelfde spoor, herhalen maar niet terug kijken?
Het lijkt ook wel alsof mensen steeds minder gevoelig worden, minder instinctief, omdat we hebben geleerd te denken in "logica" in plaats empirisch (uitgaan van ervaring)
Dan is mijn volgende gedachten: Zijn mensen "anders" omdat ze anders denken of zijn de mensen die "anders" denken de mensen die het meest lijken op hoe de mens officieel was? Dus eigenlijk de meeste mensen juist vervreemd van echt menselijk zijn?
Overigens heb ik er altijd een beetje moeite mee als mensen uit de historie een bepaalde moderne psychiatrische diagnose toegeschreven krijgen. Al vind ik het moeilijk uit te leggen waarom.
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
We zijn nu een week verder, hoe sta je erin nu je dit topic hebt geopend, visies hebt gelezen en het in ieder geval hebt kunnen uitten?
Geeft het meerwaarde of heel misschien toch rust of...? Het gevoel dat je "oke" bent...niet "alleen" staat...? [AAI]
Zou jij dat, als je het zou willen doen, kunnen omschrijven?
Geeft het meerwaarde of heel misschien toch rust of...? Het gevoel dat je "oke" bent...niet "alleen" staat...? [AAI]
Zou jij dat, als je het zou willen doen, kunnen omschrijven?
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Ik ben wel blij met de reactiesMemories schreef:We zijn nu een week verder, hoe sta je erin nu je dit topic hebt geopend, visies hebt gelezen en het in ieder geval hebt kunnen uitten?
Geeft het meerwaarde of heel misschien toch rust of...? Het gevoel dat je "oke" bent...niet "alleen" staat...? [AAI]
Zou jij dat, als je het zou willen doen, kunnen omschrijven?
zie wel dat mensen ruimdenkend zijn.Wat ik eigenlijk zoek bij de meeste berichten die ik post, is dat het "niet" normaal is hoe er met mij is omgegaan.
Maar krijg ik steeds berichten, dat ik mijn PDD-nos moet accepteren.
Uit mijn oogpunt accepteer ik mijn PDD-nos wel, maar niet de manier hoe ermee is omgegaan.
Dat is eigenlijk het gene wat ik niet kan loslaten, dat ik mijn verleden niet kan begrijpen of plaatsen.
Waarom er is gedacht dat ik nooit zelfstandig zou leven, studeren of een sociaal leven zou hebben?
Dat ik op een cluster 4 school terecht kwam toen ik zes was ( ernstig psychische en moeilijk opvoedbare kinderen), daar heb ik tot mijn twaalfste gezeten, terwijl er vanaf begin af aan bekend was dat ik te hoog begaafd was voor speciaal onderwijs maar weer te laag voor regulier onderwijs.
Uiteindelijk tot 16 op speciaal onderwijs gezeten wat ik herinner als een soort gesticht van zwakbegaafde en gehandicapten, waar je regelmatig rolstoelgangers en mensen met syndroom van down zag langs komen.
Uiteindelijk uit eigen wil naar regulier onderwijs gegaan, mijn ouders stonden achter me de rest er om heen wilde me daar houden.
Enige optie het "tender college" wat een slechte naam heeft in mijn regio, omdat het een school is voor kinderen van probleem ouders en kinderen die niet willen leren, zo ook op MBO 1.
Zo is het dus geen speciaal onderwijs verleden dat wijst op moeilijk lerend, nee eerder op dat ik een probleem kind zou zijn, onterecht.
En nu blijkt niets waar te zijn van wat er vroeger werd gedacht, zelfs is mijn IQ hoger dan altijd werd gedacht (in plaats van onder gemiddeld begaafd, normaal begaafd).
En laat ik hier maar ophouden, ik snap er gewoon geen ruk van, ligt het aan mij? of is er een tal van fouten gemaakt? of ben ik de enige die erachter is gekomen dat er hier en daar niets klopt van de psychiatrie?
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Ik ben blij om te lezen dat de berichten je best goed doen. Dat jij vind dat anderen ruimdenkend zijn.Ik ben wel blij met de reacties
Wat ik eigenlijk zoek bij de meeste berichten die ik post, is dat het "niet" normaal is hoe er met mij is omgegaan.
Maar krijg ik steeds berichten, dat ik mijn PDD-nos moet accepteren.
Uit mijn oogpunt accepteer ik mijn PDD-nos wel, maar niet de manier hoe ermee is omgegaan.
Dat is eigenlijk het gene wat ik niet kan loslaten, dat ik mijn verleden niet kan begrijpen of plaatsen.
En het is goed van je, dat jij al zover bent dat je op zich eigenlijk de PDD-NOS kan accepteren.
Ik denk dat het goed is om te weten dat ze nu ze wat jaren verder zijn, ook verder zijn in de ontwikkelingen rondom bijvoorbeeld PDD-NOS
Ze ontdekken waarschijnlijk steeds meer, lezen en onderzoeken er meer over en komen dan tot bepaalde conclusies, die jaren geleden er misschien nog niet waren of noet aan het licht zijn gekomen hoe ermee bezig te gaan. (Het verleden is lastig, loslaten ook, maar "gelukkig" zijn wij nu verder in de tijd en ik denk dat ze er wel wat meer inzichten in hebben.) -Het blijft rot dat het zo is gegaan, maar ze zijn denk ik wel verder met inziochten nu.
Of er echt sprake is van fouten weet ik niet. Maar ik denk wel dat er meer kennis nu over is en dat het nu ook breder is.En laat ik hier maar ophouden, ik snap er gewoon geen ruk van, ligt het aan mij? of is er een tal van fouten gemaakt? of ben ik de enige die erachter is gekomen dat er hier en daar niets klopt van de psychiatrie?
(En tja, daarbij is iemand met "iets" in het Autisme spectrum, weer anders dan een ander met een bepaalde vorm, dus dan kan het ook nog zijn dat er dus weer andere dingen werken voor die...en toch weer iets anders werkt voor een ander.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Bedankt Memories
Ik geloof jou stukje wel, ik heb veel gelezen rondom nieuwe theorieen over autisme.
Zoals verschillen tussen onder gemiddeld begaafde autisten en normaal begaafden autisten en verschillen tussen vrouwen en mannen met autisme.
En nog veel meer nieuwe theorieën waar ik mij in kan vinden.
Vanaf dit punt weet ik niet of ik degene ben die is weggecijferd of dat ik door mijn vlucht gedrag er zelf voor heb gezorgd dat ik nu vast loop.
Ik heb veel angst om naar een psycholoog/psychiater of hulpverlener te stappen. ben bang dat ze mij nog steeds zien als een zwakzinnige PDD-NOSer en mij niet zouden geloven of zelfs denken dat ik gek ben.
Het is niet on realistische als ik het baseer op mijn ervaringen, maar het zijn wel ervaringen van tien jaar geleden en verder.
Ik zit nu bij de paddenstoel een stichting die mensen met autisme naar werk begeleid, mijn contact persoon is heel goed.
Hij denk onder andere dat ik verkeerd gediagnoseerd kan zijn, ik kan niet zeggen of het ook zo is, maar ben blij met de ruimdenkendheid.
Maar mijn moeder heeft mij wel vaker verteld, dat ik nog steeds gedwongen opgenomen kan worden in een instelling als ik bv een bende maak van mijn huis of schulden maak.
Ik heb het van haar, maar weet niet in hoeverre het klopt.
Maar mijn angst zit wel in basis daarvan, angst om tegen mijn wil in opgesloten te worden, een soort herhaling van de geschiedenis.
Ik geloof jou stukje wel, ik heb veel gelezen rondom nieuwe theorieen over autisme.
Zoals verschillen tussen onder gemiddeld begaafde autisten en normaal begaafden autisten en verschillen tussen vrouwen en mannen met autisme.
En nog veel meer nieuwe theorieën waar ik mij in kan vinden.
Vanaf dit punt weet ik niet of ik degene ben die is weggecijferd of dat ik door mijn vlucht gedrag er zelf voor heb gezorgd dat ik nu vast loop.
Ik heb veel angst om naar een psycholoog/psychiater of hulpverlener te stappen. ben bang dat ze mij nog steeds zien als een zwakzinnige PDD-NOSer en mij niet zouden geloven of zelfs denken dat ik gek ben.
Het is niet on realistische als ik het baseer op mijn ervaringen, maar het zijn wel ervaringen van tien jaar geleden en verder.
Ik zit nu bij de paddenstoel een stichting die mensen met autisme naar werk begeleid, mijn contact persoon is heel goed.
Hij denk onder andere dat ik verkeerd gediagnoseerd kan zijn, ik kan niet zeggen of het ook zo is, maar ben blij met de ruimdenkendheid.
Maar mijn moeder heeft mij wel vaker verteld, dat ik nog steeds gedwongen opgenomen kan worden in een instelling als ik bv een bende maak van mijn huis of schulden maak.
Ik heb het van haar, maar weet niet in hoeverre het klopt.
Maar mijn angst zit wel in basis daarvan, angst om tegen mijn wil in opgesloten te worden, een soort herhaling van de geschiedenis.
-
TheEmperor85
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Puur op basis van PDD-NOS is dat (voor een meerderjarige) op geen enkele manier mogelijk. Gedwongen opnamen kunnen alleen als de persoon in kwestie een 'ernstig gevaar voor zichzelf' is, en het niet doen van je huishouden hoort niet tot die categorie. (En als je het heel bont maakt met schulden kan komt iemand in de schuldsanering, da's iets heel anders dan een opname).YutaYuneYunesson schreef: Maar mijn moeder heeft mij wel vaker verteld, dat ik nog steeds gedwongen opgenomen kan worden in een instelling als ik bv een bende maak van mijn huis of schulden maak.
Ik heb het van haar, maar weet niet in hoeverre het klopt.
Tevens wilde ik even zeggen: ik reageer niet zoveel in je topic, maar lees het wel allemaal en ik heb enorm veel respect voor je doorzettingsvermogen. Keep us posted [045]
-
YutaYuneYunesson
- Berichten: 132
- Lid geworden op: 21 nov 2011 23:17
Re: Kan niet tegen de oneerlijkheid
Bedankt
Ik weet het eigelijk niet, is het niet mogelijk dat het erop gegooid kan worden dat ik niet voor mezelf kan zorgen?
En daarom verplicht begeleiding nodig heb?
Ik weet het eigelijk niet, is het niet mogelijk dat het erop gegooid kan worden dat ik niet voor mezelf kan zorgen?
En daarom verplicht begeleiding nodig heb?