angel12

Eetprobleem

Ik heb jaren geleden anorixia en boulimia gehad. Ik ben er dankzij en enkel mezelf doorgeraakt waardoor ik terug kan eten zonder te braken of wat ook dat bij deze ziekte hoort.

Ik heb wel een lactose -en glutenintolerantie gekregen.
Bijgevolg kan ik niet zomaar eten wat ik wil.
Ik eet gezond en weinig.

Mijn echtgenoot wil nu graag met Allerheiligen met zijn broers uit eten gaan maar ik zie dat dus niet zitten.

Hun ouders zijn zo'n 15 jr geleden overleden.
Ik heb ook een ouder die overleden is.

Waar ik van geniet is met hem, zoals wij al jaren doen, een ingetogen wandeling maken op het kerkhof/park en nadien naar een van mijn ouders gaan - anders is ie alleen.
En ik ben daar dan ook graag.

Zonder te vragen (of ik dat wil en of ik mij dan wil vrij maken), voor te stellen of wat ook legt ie op, onderneemt, beslist zijn broer nu dat ie een restaurant gaat zoeken waar ik ook kan eten.

Zulke handelingen zorgen ervoor dat ik mij van mensen verwijder.

Ik zie dat dus absoluut niet zitten en heb dat ook via mail laten weten.

Het zorgt zo voor stress bij mij, midden in de nacht word ik dan wakker en zit er dan aan te denken. Ik moest mijn grenzen stellen en voor mezelf opkomen.
En duidelijk, rechtuit zijn waardoor ik misschien hard overkom.

Zij, noch mijn vrienden, familie maar enkel mijn echtgenoot wéét wat ik al dan niet kan eten en vooral HOE het klaargemaakt moet worden.

Het feit is ook dat ik heel weinig eet (of vis of groenten of aardappelen) en een poes eet zelfs meer dan ik.

In mijn mail had ik geschreven dat ik dat lief vond dat ie rekening met me wil houden maar achteraf vond ik dat totaal niet meer, en kon ik het totaal niet appreciëren.

Vorig jaar wou ie onaangekondigd langskomen. Ik zit met een spierziekte en moet vaak slapen. Dus heb ik ook laten weten dat dat niet kon en dat ie beter op voorhand afspraken maakt (zodat ik wakker ben en er niet als een zombie bijloop).
Hij heeft dat na heel de uitleg begrepen maar blijkbaar heb ik mij vergist en begrijpt ie dat totaal niet.

Ik ben uiteindelijk een vrije mens en ik bepaal wat ik al dan niet wil.
Hij moet niet in mijn plaats gaan beslissen.
Ik wil niet dat ie mijn ruimte met zijn behoefte, goed bedoelde adviezen invult.

Voor mij is allang uit eten gaan niet meer aan de orde.

Trouwens, stel dat ik uit eten zou gaan, dat bepaal ik zelf waar en geef ik aan de kok wel zelf door hoe het moet. Maar gelet op mijn ervaring is uit eten dus niet meer aan de orde.

Fijne avond,
Angel
Gebruikersavatar
Janneke
Berichten: 6335
Lid geworden op: 26 aug 2008 14:00

Re: Eetprobleem

Hoi Angel,
ingewikkeld allemaal hoor...! Aan de ene kant klinkt het heel vriendelijk: "we zoeken ene restaurant, waar jij ook kan eten" - maar als iemand niet weet, wat jouw dieet is, heb je daar niets aan.

Aan de andere ant vraag ik me af, als je zo weinig eet, of je jezelf wel voldoende voedt.
Nou hoeft een mens geen grote porties te eten, maar als je bijv. de ene dag alleen groenten eet, de volgende dag alleen aardappelen, dan copenseert die ene dag vis niet echt voor het eiwittekort dat je als menn opbouwt.

En zou je "correct" vegan eten, zonder graanproducten, dan ben je veilig mbt. latose en gluten maar krijg je voldoende eiwitten, vitamines en koolhydraten binnen.
Dat is op den lange duur veel en veel beter voor jezelf.
(En is het even een vraag of een restaurantkok dat kan, maar zo eten is tegenwoordig wel helemaal in de mode, dus er zijn heus lui die dat ged kunnen.)

En ik hoop, dat je de stress, die dit allemaal heeft opgeleverd, weer goed hebt kunnen laten afvloeien.
angel12

Re: Eetprobleem

Dag Janneke,

Lief van je om zo bezorgd te zijn. Ik weet dat ik niet echt goed bezig ben. Vandaag heb ik toch een beetje vanalles gegeten.

Ondertussen heb ik een mail van zijn broer gekregen en heb ik er terug een verstuurd, het was naar mijn aanvoelen ok doch ik ben rechtuit.

Dit is oa hetgeen ik geschreven heb : dat ik mij uiteraard zorgen maakte, gelet op mijn verhouding met eten.

Ik weet uiteraard dat hij begrip heeft voor mijn eetprobleem.

Zolang ik bepaal wat ik wel en niet kan eten, het kan aangeven enz...is dat al een positieve zaak maar nog altijd geen garantie. Ik spreek uit ervaring.
Dus ja, ik ben echt wel op mijn hoede.

Ik had wel graag gehad dat hij ook mij eerst zou gevraagd hebben of ik op restaurant wil én kan gaan en dus niet zelf - zonder er met mij over te praten - beslist, op het punt staat te ondernemen een restaurant te zoeken want uiteindelijk zit ik met het eetprobleem en ik weet het best wat ik wel en niet verteer en ik ben het best geplaatst dit aan te geven, en of ie dit begrijpt ?
Dat is ook respect tonen voor mij. Zo ervaar ik dat.

En dus, ondanks het feit dat ik schreef dat ik het lief vond, ik weet wel dat ie het goed bedoelt, kon ik het een dag later - eerlijk gezegd - niet echt meer appreciëren.

Mijn echtgenoot zegt dan wel dat ie me moet proberen te overtuigen maar hij weet goed genoeg dat ik enkel dingen vanuit mijn hart doe en niet omdat iemand mij wil overtuigen.
Het plaatje moet kloppen.
Ik blijf dan ook bij hetgeen ik hem in mijn vorige mail geschreven heb - ook wat betreft mijn moeder.

Misschien kom ik hard en niet diplomatisch over, ik wil hem zeker niet kwetsen, dat heb ik hem al eens geschreven (in mijn mail van vorig jaar was dat net hetzelfde i.v.m. onverwachts langskomen) - ik wil wel duidelijk en rechtuit zijn dat er grenzen zijn bij mij, zodat er geen misverstanden zijn en ikzelf niet in de puree kom te zitten door niets te zeggen.

En natuurlijk kunnen zij altijd langskomen, zolang het maar niet onverwacht is.
Ik wil er nl. ook niet als een zombie bijlopen wat toch regelmatig het geval is.

En dit was het dan. Ik weet natuurlijk niet of ik daar nog een reactie op ga ontvangen.
Ik ben in ieder geval blij dat ik geschreven heb wat er in mijn omgaat.

Groetjes,
Angel
rabi

Re: Eetprobleem

Zijn hier nog leden die een vermageringsoperatie hebben ondergaan ?

Terug naar “Eetproblemen”