Ik ben een single vrouw van 27 met 2 kindertjes van 2 en 4.
Waarom ik me heb geregistreerd; nu een ruim jaar na de scheiding gaat t nog steeds niet altijd even lekker, en om de momenten tussen de psycoloog afspraken toch eens m'n ei kwijt te kunnen, ervaringen van anderen te lezen en/of feedback te krijgen leek me dit een mooie optie.
Wie ben ik; ik zal t proberen kort te houden
Basisschool vaak eenzaam, periodes van pesten en dan weer vriendschap met de pestkop(die overigens nog steeds bestaat)naar een middelbare school waar niemand heen ging, raakte best populair alleen heb ik er nooit zo in gelooft, dus onverschillige houding.
Na mn VWO te hebben afgerond een jaar naar t buitenland geweest, toen ik terugkwam en nog altijd niet wist wat te gaan studeren en een leuke man ontmoet te hebben ben ik enkele cursussen gaan doen en in zijn eenmanszaak aan de slag gegaan. Samenwonen volgde snel, binnen 2 jaar getrouwd en hup kids, tijdens de 2e zwangerschap voelde t al niet meer goed en 8mnd na de geboorte vd 2e is t stukgelopen. (helaas doordat ik zgn gevoelens kreeg voor een ander maar ik zie dat als gevolg en geen oorzaak, iets wat ik blijkbaar nodig had om me uit de relatie te halen. (met n man met een sociale stoornis, ons sociaal leven bestond uit bezoekjes aan de ouders in t weekend (verder geen vrienden)was de scheiding op zich een goede beslissing). Leeftijdsverschil was overigens 11 jaar.
Nu ben ik dus al een jaar bezig met te proberen weer een beetje een leven (sociaal) op te bouwen maar dat vlot niet echt. Even bij een restaurantje gewerkt en daar wel wat contacten opgedaan maar ong 19/20 jarige meiden , met eentje ga ik nu nog om maar ik kan me weleens te afhankelijk opstellen en claimen.
Zo ook vandaag, voel me alleen op de wereld want wil er graag op uit maar ik heb niemand. De kids zijn bij hun vader en om nou weer naar mn ouders te gaan zie ik niet zitten. (mijn ouders die me ruim 3 maanden na de openbaring van de scheiding hebben laten zitten zonder contact omdat ze t er niet mee eens waren en ze partij voor hem 'kozen' terwijl er geen sprake was van ruzie, inmiddels is t contact weer hersteld)
Dan komt daar nog bij dat ik sinds een maand of 3/4 weleens door mn benen zak 's nachts. het is nu zo'n 5/6 keer aan de hand geweest, eerst altijd op mn eigen kamer maar deze week op mn dochters kamer die het dus op een huilen zette en ik niet direct kon opstaan wat dus erg vervelend en machteloosheid teweeg bracht. Met een vader met ms nam de huisarts me gelukkig serieus en volgende week naar de neuroloog.
Dus in de tussentijd loop ik me aardig gek te maken, momenteel zelfs nu ik zit te typen en mn handen tintelen boezem ik mezelf alleen maar angst in.
Afijn dat is dus, helaas toch niet zo kort, wie ik ben en wat me bezighoudt.
Wellicht tot spreeks...
