Gebruikersavatar
Jon
Berichten: 1239
Lid geworden op: 24 apr 2015 16:02

Wat zijn jullie ervaringen?

Zelf ben ik in 2012 een half jaar opgenomen geweest.
Had een zeer bekwame psychiater en kon hiermee goed opschieten.
Helaas had ik met mijn persoonlijk psychiatrisch verpleegkundige een minder goede band en ik voelde me vaak niet serieus genomen.
Ook kreeg ik erg sterk het gevoel dat ik voortdurend werd afgerekend op mijn vorm van ASS.
Hetzelfde gevoel had ik ook bij een arbeidstherapeute en (afdelings)psycholoog
Vond het verder erg beklemmend om een half jaar lang op een opname-afdeling te zitten en was op den duur blij dat het einde in zich kwam.
Daarna heb ik nog een maatschappelijk training gevolgd, met ondermeer Cognitieve Gedragtherapie.
Hier heb ik veel baat bij gehad.
Verder vond ik Psychomotische therapie ook altijd zeer prettig, net als creatieve therapie.
Gebruikersavatar
Jon
Berichten: 1239
Lid geworden op: 24 apr 2015 16:02

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Nog even ter aanvulling.
Met afgerekend worden op mijn autisme bedoel ik vooral ook dat sommige hulpverleners erg vooringenomen en stigmatiserend waren.
Sommigen hadden bij mij al een bepaalde benadering, alsof ik op een andere manier behandeld moest worden.
Dat voelde gewoon niet goed voor mij.
Gebruikersavatar
Jon
Berichten: 1239
Lid geworden op: 24 apr 2015 16:02

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Jammer dat dit topic (nog) niet goed loopt.
Ben zelf zeker wel benieuwd naar ervaringen van anderen met hulpverlening etc.
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Ik had het nog niet gezien. Ik zal thuis eens bestuderen...
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Dag Jon,
ik heb zelf wel veel geluk gehad hiermee. Ik zat al een hele tijd in een diepe put, maar toen ik uiteindelijk hulp zocht onder (zachte) dwang van anderen, kreeg ik meteen de nodige hulp van de huisarts, een psychologe en de spoeddienst van de psychiatrie. Ook in het ziekenhuis heb ik geen negatieve ervaringen gehad wat dat betreft. Na mijn ontslag had ik ook snel een goede psychiater.
Er is nog een lange weg te gaan maar dankzij deze mensen denk ik toch af en toe eens dat ik het misschien wel waard ben.
Ik hoop dat je ook snel iemand zal hebben waar je jezelf kan bij zijn en die je respecteert en die oprecht luistert naar je verhaal, zonder te oordelen.
Gebruikersavatar
FlowerPower2020
Berichten: 6775
Lid geworden op: 30 jun 2013 21:54
Locatie: Mentha Aquatica

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Hoi Jon,

Als ik in het geheel naar je topic kijkt wil je dus eigenlijk duidelijk hebben wat de ervaringen zijn met hulpverleners.

In 2004/2005 had ik een relatie met een vriendin, daarmee ging ik door, ik bleef haar zien terwijl ze niets meer met mij wou. Het was een rare relatie, ik gaf, maar ik kreeg niets terug of er werd niets herkent, althans dat zei mijn gevoel. Dat heeft mij veel pijn gedaan. Eerst dat zij de relatie opzegde vond ik niet prettig, weken heb ik rond gelopen met tranen in mijn ogen. In 2006 had ik een korte relatie van een paar dagen waar ik een half jaar mee bezig ben geweest, zonder er iets mee te doen. Met vriendin1 kreeg ik ruzie, maakte weer goed maar de boosheid bleef, er waren zoveel gedachten in mijn hoofd wat moeilijk maakte om te communiceren. Ik besloot om te gaan werken bij mijn huidige werkgever in midden 2007. Ik was een wrak. Ik woonde bij mijn ouders en reisde elke dag 11 Km heen en weer.

Men merkte ook wel op mijn werk dat niet alles lekker ging en dat ik anders reageerde als anders. Ik heb vaak en veel gesprekken met collega's gevoerd. Ik kon toendertijd nog niets wat ik nu kan en hield elke gedachte voor mijzelf. Maanden lang liep ik met punten op die ik niet kon vertellen. Dit had tot gevolg dat ik op bepaalde personen best wel boos was, maar niet kon uitten. Ik had ook naar mijn ouders (vooral naar mijn moeder) nogal een behoorlijke bagage. Ik had constant het gevoel dat ik geleefd werd en niet zelf de touwtjes in handen had. Ik genoot wel van de lange fietstochten. Poging om een woning te kopen resulteerde in dat mijn ouders de voortouw namen en mij niet betrokken en destructieve gedachtes bij het wonen in een flat (dan kan ik daar mooi van afspringen). In november 2010 ging ik op mijzelf wonen in een huurwoning. Het op mijzelf wonen was moeilijk en ik vond het behoorlijk wennen. En het lukte mij niet om contact te hebben met de omgeving. Dat lukt nog steeds niet of heel erg stroef. Vaak gesprekken gehad met drie collega's. Die hebben mij veel geleerd en daardoor kon ik de dingen ook loslaten. En nog heb ik dat. Dus zij zijn mijn eerste hulpverleners geweest. In die periode waren mijn manieren van uitten door gedichten te schrijven, wijn maken en van mij af te schrijven.

In 2012 werd door mijn werkgever aangegeven en door één collega aangegeven dat het misschien een idee zou zijn om aan mijzelf te werken d.m.v. een psycholoog. Ik zou er over denken. In februari 2013 heb ik dit verteld aan mijn huisarts die zou een verwijsbrief schrijven. Het duurde heel erg lang voordat ik bij een psycholoog kwam. In het begin voelde ik mij ook een derderangs patiënt. Ik moest naar Volendam toe ipv Purmerend waar ik werk. Geleidelijk aan kon ik mijn wensen duidelijk maken door behandeld te worden in Purmerend. Ik weet niet hoe en welke soort therapie soort ik mee heb gewerkt. Maar het was eigenlijk gewoon praten, praten en nogmaals praten. Ik heb geleerd om weer te praten ipv e-mails te sturen, Durven om hulp te vragen, mijn emoties verkennen door middel van de vier B's (bang, boos, blij, bedroefd), boos zijn uitten, één ding tegelijkertijd te doen, perfectionisme loslaten, communicatie te analyseren, cognitieve gedragstherapie, zelfverzekerd zijn / worden, trots zijn op jezelf, vriendschap, relaties etc.

In 2014 heb ik een switch gehad van psycholoog. Ik had een hele aardige vrouw en die heeft mij dooverwezen naar een man. Daar moest ik flink aan wennen. Ik had die stereotype gedachte dat vrouwen beter zijn in luisteren. Gelukkig was de overgang van psy1 naar psy2 beter. Maar toch flink wennen, ongeveer een half jaar. En dit is ook een goede peer, mijn dokter Sigmund.

In 2014 had ik een slechte periode. Ik nog nauwelijks slapen en ben daarvoor bij de huisarts geweest omdat de psy met vakantie was of iets anders. Ik ervoer die huisarts als een luisterend oor. Aangezien ik niet terecht kan bij mijn ouders. Het kan wel, maar iets in mijzelf houdt dat tegen en te vaak nare ervaringen of nare reacties.

En morgen mag ik weer cheerqd5. Ik ervaar de omgeving (voormalig MAVO gebouw) als erg groot, en ruim maar wel als vriendelijk. Hij is er voor mij. Ik heb er af en toe ook wel eens een traantje gelaten. En ik ken de mensen daar nu wel. Er is één behandelares die kleine kinderen begeleid. Zij spreekt mij soms aan. Ik vind haar aardig omdat ze mooi is en ze heeft een fijne stem. Helaas is er een behoorlijke echo in de behandelkamer. Vooral als het druk is kan ik er slecht tegen omdat ze veel geluid maken wat heftig binnenkomt. Toch zit ik daar graag te wachten, meestal een kwartier voorafgaand de therapie.

Dus dat is 'm .
Understand: you been understood
Gebruikersavatar
Jon
Berichten: 1239
Lid geworden op: 24 apr 2015 16:02

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Wat een mooie en interessante reacties, katje en koen0069.
Heb deze met zeer veel interesse gelezen.
Mooi ook dat jullie het zo positief ervaren.
Gebruikersavatar
katje
Berichten: 52
Lid geworden op: 24 jun 2015 20:20

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Dag Jon,
ik hoop dat je ook snel iemand zal vinden. Ik weet echter niet wat ik zelf zou gedaan hebben moest het niet van de eerste keer "geklikt" hebben. Als je enige ervaringen negatief zijn, kan ik wel begrijpen dat je moeilijk verdere stappen onderneemt.
Ik heb de indruk dat er veel Nederlanders op het forum zitten. Ikzelf ben van België en werd geholpen door het CGG (centrum voor geestelijke gezondheidszorg). Het positieve hieraan is, naast de goede band die ik met psychologe en psychiater heb, het feit dat zij ook onderling dingen bespreken, waardoor er tijdens mijn bezoek meteen ingespeeld kan worden op het probleem. Zij hebben echt mijn leven gered...letterlijk! En ik wens zo iemand ook voor jou Jon, want je bent dat waard!!!
Gebruikersavatar
Jon
Berichten: 1239
Lid geworden op: 24 apr 2015 16:02

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Dank je wel :knuffel:
elgebak

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Ik heb meerdere ervaringen met hulpverlening.

Mijn eerste ervaring gaat terug naar toen ik 10-11 jaar was en waar ik me niet heel veel van kan herinneren. Het waren geloof ik een stuk of 3 gesprekken met een psycholoog waarbij mijn ouders ook aanwezig waren. Wat ik nog weet is dat ik de man wel aardig vond en dat we een keer een tekenopdracht kregen (dat weet ik alleen nog omdat daar iets heel vreemds mee gebeurde, maar dat terzijde). Volgens mijn ouders hadden die gesprekken wel effect, maar ik heb zelf nooit gezien dat er na die tijd iets veranderd was.

Op mijn 21ste kwam ik bij een psychologe omdat ik was vastgelopen in mijn studie, het allemaal niet meer aan kon en last had van angst. Daar werd de diagnose pdd-nos gesteld. Ik kreeg wat opdrachten tegen de angst en verder hadden we veel gesprekken. Ik had het idee dat al mijn uitspraken op zo'n manier werden geïnterpreteerd dat ze precies in dat hokje pasten. En toen ik een keer een botte reactie tegen mijn moeder gaf was dat meteen het bewijs dat ik geen inlevingsvermogen zou hebben, terwijl mij niet eens werd gevraagd naar waarom ik zo reageerde. Nee, de reden was wel duidelijk, dat was de pdd-nos. Er is zelfs nog letterlijk tegen me gezegd dat ik pdd-nos bén en het niet héb. Ik zou waarschijnlijk ook niet in staat zijn om ooit een nieuwe hbo studie te doen en ik moest ook zeker niets gaan doen waarbij ik iets met mensen te maken heb. Ik voelde me steeds meer een kansloos, sociaal gestoord geval. Voor mijn gevoel was ik niet eens meer een echt mens. Maar hier moest ik het maar mee doen, want volgens de psychologe was hier niets aan te veranderen en moest ik er maar mee leren leven. Hoe dat precies moest heeft ze mij niet echt geleerd. Na een paar maanden werden de gesprekken afgerond. Ik had toen nog altijd last van angst en een gebrekkige emotieregulatie, maar blijkbaar was er niet meer verbetering mogelijk voor mij.

Op mijn 23ste ben ik per toeval weer in de hulpverlening terecht gekomen. Mijn vriend was aangemeld bij een psychologe vanwege hypochondrie. Zijn klachten werden getriggerd door stress en al gauw kwam de belangrijkste bron van stress ter sprake: ik. De psychologe had gevraagd of ik een keertje met hem mee wilde zodat ik zou kunnen leren hoe ik het beste met zijn klachten kon omgaan. Na 2 keer kwam ze tot de conclusie dat ik zelf ook wel wat hulp kon gebruiken en op mijn vraag of ik dan geen kansloos geval was antwoordde ze dat er nog zoveel uit te halen viel. Ik wilde dan per se bij haar verder, want zij was waarschijnlijk de enige persoon die kansen zag en bij haar had ik me vanaf het eerste moment al goed gevoeld. En zo kreeg ik zelf dus ook een verwijzing naar haar. Meteen twijfelde ze al aan de diagnose pdd-nos en dacht meer richting de angststoornissen en mogelijk ook een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Na een uitgebreide intake stelde ze de diagnose gegeneraliseerde angststoornis. Van een persoonlijkheidsstoornis was ze niet zeker genoeg, dus dat kreeg ik niet. Waar ze wel steeds zekerder van werd, is dat het geen pdd-nos was. We zijn begonnen met een module zelfbeeld omdat mijn psychologe dacht dat ik minder angst zou hebben als ik meer zelfvertrouwen zou krijgen, maar daar zijn we al snel mee gestopt omdat mijn ze het idee had dat dit nog een stap te ver was. Ik heb toen wat opdrachtjes gekregen om wat zelfstandiger te worden (oa. in mijn eentje naar de stad rijden en dat soort opdrachtjes) en ik moest elke dag opschrijven wat ik goed had gedaan. We zijn bezig geweest met de angst, maar op een gegeven moment verschoof de aandacht daarvoor naar de achtergrond omdat de prioriteit kwam te liggen op automutilatie. Daar hebben we toen veel over gesproken. Na een paar maanden besloot ze mij verder te verwijzen naar de tweede lijn omdat ze dacht dat ik daar betere hulp zou kunnen krijgen vanwege de multidisciplinaire samenwerking. Toen ze de verwijsbrief had verstuurd heeft ze gezorgd dat ik door de wachtlijsten werd gedrukt en kon ik al binnen 3 weken terecht.

Na een intake met een psychologe en een SPV'er lagen de nieuwe diagnosen al klaar: angststoornis NAO, trekken van borderline, trekken van een obsessieve compulsieve persoonlijkheid en een identiteitsprobleem. Het behandeladvies was een VERS-training vanwege de AM, een medicatieconsult bij een psychiater vanwege de nog altijd aanwezige angst (waar ik overigens nog steeds niet ben geweest) en individuele gesprekken met de SPV'er. Bij haar heb ik het veel over de angst gehad en ook over negatief denken, waarvoor ik de opdracht heb gekregen om elke dag te leven naar een spreuk van de dag, wat voor meer positiviteit kan zorgen. Ondertussen ben ik ook nog bijna 3 maanden bij de psychologe gebleven die me had doorverwezen hier naartoe. Ondanks dat er nieuwe hulpverleners voor me waren wilde ze de hulp voor mij nog niet volledig uit handen geven. Ik kon nog op haar steun blijven rekenen, waar ik naar mijn idee meer aan had dan aan de hulp van nieuwe, onbekende mensen die mij nog niet door en door kenden. De laatste gesprekken bij deze psychologe waren met mijn vriend erbij en gingen vooral over de problemen in de interactie tussen ons, over hoe we elkaar steeds meeslepen de afgrond in en hoe we daar beter mee om kunnen gaan. En de AM was een steeds terugkerend onderwerp. Dat is nu net afgerond. Tot zover mijn ervaringen met de hulpverlening.
Gebruikersavatar
Jon
Berichten: 1239
Lid geworden op: 24 apr 2015 16:02

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Dat is een heel verhaal, elgebak.
Heb geboeid zitten lezen.
Hopelijk heb je wel baat erbij gehad.
Gebruikersavatar
Delicatesse
Berichten: 10
Lid geworden op: 09 jul 2015 22:22

Re: Wat zijn jullie ervaringen?

Mijn ervaring met hulpverlener is iets anders dan voorgaande reacties. Het verschil is dat ik zelf hulpverlener ben, ik ben social worker, maatschappelijk werk-sociaal pedagogisch hulpverlener.
In mijn werk denk ik niet graag in hokjes, een stempel is voor mij niet het belangrijkste, het is slechts een gebruiksaanwijzing die in sommige gevallen handig kan zijn maar waar in veel gevallen van afgeweken moet worden.

Elke mens is anders, dus elke mens met een bepaalde diagnose ook. Natuurlijk kunnen er overeenkomsten zijn en kan je opgedane kennis en handigheidjes aandragen. Hetzelfde geldt voor de voorgeschiedenis en onderzoeken, ik neem ze mee maar het is niet het belangrijkste in mijn visie en benadering.
De mens achter de diagnose is het belangrijkste, ik kijk graag naar overeenkomsten en naar een persoonlijke benadering die bij die unieke individu past.

Volgens mij is dit wel meer een visie van de wat jongere generatie hulpverleners maar natuurlijk zitten er bij de oude garde ook mensen die wat minder in diagnoses denken en een meer persoonlijke benadering hebben.
The world will break your hearts 10 ways to sunday. That's guaranteed.
I can't begin to explain that. Or the craziness inside myself & everybody else.

Terug naar “Ervaringen met en 'reclame' voor hulpverlening”