Zoveel mogelijk dien ik in een cliënt/counselor relatie neutraal te blijven. Ik moet onbevooroordeeld naar mijn cliënt kunnen luisteren en er neutraal op kunnen reageren. Juist en vooral als de cliënt hele nare of pijnlijke of moeilijke dingen vertelt. Ik kan dan niet van de kaart raken bij heftige verhalen wil ik iemand goed kunnen counselen. Dat gaat niet. Daarbij zou ik de cliënt afschrikken als ik heel geschokt ga reageren. Het zou oordelend over kunnen komen en dat is niet de bedoeling. De cliënt moet zich vrij voelen om alles te kunnen delen.. ook de nare en moeilijke dingen.
Dat je neutraal moet blijven is logisch. Maar ik doelde meer op berichten uit de media, kranten die je leest, berichten uit je naaste omgeving, zoals bij familie, vrienden, kennissen, in dit stukje.
Ja ik ga meestal inderdaad gewoon verder met de orde van de dag. Inmiddels heb ik al veel voorbij zien komen en kijk ik niet zo zeer meer van iets op en het raakt me niet verschrikkelijk. Soms blijft iets nog wel even hangen en dan denk ik er nog wel over na. Vooral als ik iets moeilijk vind om te behandelen of twijfels heb of ik de juiste persoon voor deze cliënt ben en misschien moet doorverwijzen. Als er iets echt bij mij blijft hangen dan kan ik dit in brengen bij intervisie bijeenkomsten met collega’s. Dit gebeurt als casus en met volledige anonimiteit van de cliënt natuurlijk. Dan kan ik het voor mezelf gaan onderzoeken waardoor het komt dat het mij zo raakt of blijft hangen.
Oke, dat is duidelijk.
(En in zekere zin inderdaad goed, dat je daarin neutraal blijft is van belang. Dat je het doorhebt als het niet gaat, dat is ook van belang. Dat heb je dan ook door.)
Ik ben net als jij ook een mens en als ik iets naars zie of mee maak dan blijf ik daar niet neutraal over. Wat maakt dat je denkt dat ik altijd neutraal zal blijven? Als er iets met mijn kinderen gebeurt dan ben ik daar ongerust of verdrietig over, net als elke andere moeder. Het zou ongezond zijn als ik geen gevoelens meer zou kunnen voelen bij schokkende of nare situaties.
Sorry, dat kwam even zo over in je stukje.
Ik dacht dat je ook doelde op familie en vrienden, maar jij doelde daarmee in het meerendeel op cliënten. Het is mij nu duidelijker.
Het zou anders inderdaad ongezond zijn. Ik wilde er graag even duidelijkheid over en er is nu wat meer duidelijkheid.
In mijn cliënt counselor relatie kan ik zeker verdriet of woede meevoelen vanuit mijn eigen ervaringen en gevoel. Soms pink ik ook wel eens een traantje uit mijn ooghoek weg als iemand heel veel verdriet heeft. Je voelt onbewust toch mee met je cliënt (doen je spiegelneuronen
) Het is echter niet de bedoeling dat ik mee ga huilen.. dat zou niet goed zijn. Dat geldt voor meer beroepen denk aan ambulance personeel of politiemensen. Je kan niet tijdens een dodelijke aanrijding heel hard gaan zitten huilen en helemaal van de kaart raken.. dan kan je je beroep niet meer uitoefenen.
Daar heb je helemaal gelijk in. Er is een balans nodig.
Mens zijn is van groot belang, maar je beroep tot behoren uitoefenen blijft ook een belangrijk punt. Er moet een evenwicht zijn.
Mee eens. (Net zoals moderators ook mens kunnen zijn, ja, daar moet ik ook even aan denken nu.
)
Mooi gezegd.. precies dat is het. Het uitoefenen van een vak als hulpverlener wil niet zeggen dat je gevoelloos moet zijn.. integendeel. Juist het herkennen en erkennen van je eigen gevoelens heb je nodig wil je een ander aan kunnen voelen en goed kunnen reflecteren op diens gevoel wat misschien nog onbewust is (eliciteren en reflecteren).
Daar zijn we het dus over eens.
Er is echter wel een grote "maar" hier aan. Een goede hulpverlener weet zijn/haar eigen gevoelens en gedachten voor zichzelf te houden in een professionele situatie waarbij er cliënt contact is. Het is niet de bedoeling dat je je eigen gevoelens en gedachten op je cliënt gaat projecteren. Als je merkt dat je eigen gevoelens en gedachten op je cliënt gaat projecteren dan is het belangrijk dat je je dit gelijk bewust wordt en je zelf terug in de neutrale positie probeert te brengen van onbevooroordeeld luisteren.
Mee eens. Je zou er ook nog in kunnen groeien overigens. Dat je merkt dat het steeds beter gaat. (Want het lijkt mij dat dat toch gebeurt, dat erin groeien.) Herken je dat?
Als je als hulpverlener uit je plaat gaat als er iets ergs is dan wordt het tijd om wellicht even te stoppen met hulpverlenen en supervisie aan te vragen. Dan is er iets in jezelf niet goed aan het gaan en dan dien je dat eerst uit te werken voordat je verder kan gaan met hulpverlenen. Ook hier geldt je kan een ander niet helpen als je er zelf niet professioneel en neutraler in kan staan. Je doet dan je cliënt en jezelf te kort en dat is niet goed.
Dat lijkt mij inderdaad meer dan logisch.
Je mag het gerust met mij oneens zijn
Dat zal vast nog wel vaker gebeuren, maar dat is niet erg, verschil hoeft geen struikelblok te zijn.
Aan elke handeling gaat een gedachte vooraf of je moet uit reflex handelen, uit oerinstinct zeg maar. Al het andere vereist eerst een gedachte, een interpretatie van een situatie en een beoordeling van keuzen die je hebt over hoe je er mee om wilt gaan. Natuurlijk kan eerst iets je emotioneel raken maar naar verloop van tijd herpak je je als het goed is en worden je gedachten er anders over (denk aan rouwverwerking na een verlieservaring). Kies je er anders mee om te gaan. Als je ergens in blijft hangen wat een grote lijdensdruk veroorzaakt of je ernstig belemmert in je dagelijks functioneren dan wordt het tijd om daar hulp bij te vragen.
Oke, ja, dat is wat je dus bedoelde met: "Je bent niet je gedachten, je hebt ze". Net zoals je bent niet je gevoel, je hebt gevoel. (En gelukkig, ben je het beiden niet.)
En... wellicht komt er nog bij dat gebeurtenissen, dingen kunnen bepalen (ligt aan de situatie) in plaats van alleen je gedachten over een situatie, een ding.
Zou dat ook kunnen, inplaats van alleen dat gedachten kunnen bepalen hoe je ergens mee omgaat? Zou het samen kunnen?
Je zegt het al.. “je hebt gedachten die niet leuk zijn.. je mist die persoon” en “weten dat het beter is zo” is ook een gedachte. Die gedachten bepalen hoe je er mee omgaat met het verlies. Als je als maar heel negatief over het verlies blijft denken dan kom je er ook niet over heen, lukt het je wel om het verlies te accepteren en te bedenken dat je door moet met leven zonder die persoon, dat je bedenkt dat het beter zo is.
Klopt...
Je hebt een keuze in hoe je over een situatie wilt denken.. je kan over een situatie op wel minstens 5 verschillende manieren denken als de emoties niet overheersen.
Eh, ja klopt... dat kan trouwens ook met overheersende emoties, maar dan heeft iemand een probleem en raakt chaotisch, raakt nog meer in de war, dat moet je niet hebben.
Dank je wel voor je heldere uitleg. Je hebt het duidelijker opgeschreven dan ik. (En er zitten dus wel raakvlakken in, ondanks dat we ook verschillend kunnen denken.)
Ondanks dat ik nog steeds van mening ben, dat je dus wel ergens goed mee om kan gaan, ook als je er negatieve gedachten over hebt.
Ik vind het in ieder geval fijn dat je de tijd hebt genomen om zo te antwoorden.