boone

adhd en zijn impact...

Dag allen

Het is weer zo een moment dat ik het even van me af moet "typen" [crying]
Ik kan hier onmogelijk alles vertellen, want dan moet ik een boek vertellen...

Maar ik zal mijn best doen om het kort te schetsen...
De reden dat ik hier op het forum post, is omdat ik me zo eenzaam voel in mijn situatie, in real life vrienden genoeg, maar niet om over dit onderwerp te discussiëren of vrienden die me daarin kunnen begrijpen/steunen. Ook mijn familie heeft het soms nogal moeilijk met "de situatie".

Ik heb 2 zoontjes, 9 en 11 jaar(Allebei gemiddelde intelligentie) Al sinds de kleuterklas werd geïnsinueerd dat ze adhd hadden. Ik was zo een ouder die daar niet in geloofde,.. zelf opgevoed met het idee dat enkel opvoeding je kind maakt.
Je kunt je dus voorstellen hoe ik ertegen gevochten heb... maar ... toen me keer op keer weer werd ingefluisterd dat ik mijn kinderen kansen zou afnemen door hen dit label niet aan te plakken en eventueel te starten medicatie(rilatine), ben ik bezweken door de druk.

De oudste haalde eind 3de leerjaar voor rekenen maar net 60%, dus heb ik eigenlijk zelf voorgesteld om het 3de jaar nog eens opnieuw te doen. Vele ouders verklaarden me gek, maar de juf kon erin komen..
2x 3de leerjaar gestart met medicatie en intensieve begeleiding in het revalidatiecentrum (rekenen, taal en sherborn)
Sindsdien is ie goed mee, maar moet nog steeds heeel hard werken voor zijn resultaten.
Nu zit hij eind 5de leerjaar en doet het goed in de klas... het is een superleraar, en zijn gedrag is meestal goed tot zeer goed. Ook zijn punten zijn heel goed.(hij neemt sinds september geen medicatie meer en volgt ook geen bijlessen meer)
MAAAR... zijn gedrag buiten de klas, daar komen steeds commentaren op... nota's a volonté. Zo frustrerend ook allemaal omdat ze niet altijd terecht zijn.. Hij is een gemakkelijk slachtoffer om de schuld op te steken. Zo is hij niet zo intelligent genoeg om op tijd te stoppen of om valkuilen van anderen te doorzien. Door zijn slechte taalvaardigheid en impulsiviteit, wordt hij weinig geloofd en veel (onterecht) gestraft. Tot zijn eigen ergernis, met onbeleefdheid, onzekerheid, frustratie,... tot gevolg, zijn vrienden wisselen elke dag, hij heeft ook niet echt 'goede, vaste' vrienden.
Thuis merken wij daar weinig van. Behalve eens ambetant doen omdat hij moet werken voor school of eens blazen/ ruzie met zijn broer, maar niks echt uit de hand lopend.

De kleinste heeft bovenop zijn adhd een uiterst slecht auditief geheugen ( echt héél slecht) Zijn kortetermijngeheugen werkt echt heeeel slecht. Waardoor het in het gewoon onderwijs veeel te snel ging en hij dus sinds vorig jaar in het bijzonder onderwijs les volgt. Je kan je al voorstellen dat het opvoeden van dit kereltje ook niet van een leien dakje loopt. Bij een 'normaal kind' moet je al veel herhalen, maar bij hem moet het nog zoveel meer gebeuren, vooraleer hij het fits heeft. Het is zo frustrerend als je dan ergens bent, waar ze je niet kennen. Voor buitenstaanders lijkt het alsof hij gewoon niet luistert en geen manieren heeft, met als gevolg een veroordelende blik naar 'de incompetente ouders'

het is zooo frustrerend allemaal. Onlangs kwam hier een kindje (vanuit de buurt) spelen de woensdagnamiddag. Hij kwam om 12u en ik zei hem later nog eens terug te komen omdat we eerst moesten eten. Ik vroeg of hij niet moest eten?
Hij zei: neen, mijn mama komt maar pas tegen 17u30 thuis, ik ben alleen thuis (10j).
Vervolgens heeft dat ventje heel de namiddag bij ons met de kinderen gespeeld en daar was dus niks op aan te merken!
Hoe is het in godsnaam mogelijk dat IK zoooo mijn best doe en gewoon alles verkeerd loopt????

En ja alles, kweet het niet alles loopt verkeerd, maar soms kan ik het niet meer zien, soms is alles zo somber.

Bovendien ben ik een kleine 2 j geleden gescheiden van de papa van de kinderen. Heb intussen een nieuwe relatie... en dat maakt het er ook niet allemaal simpeler op.

Nu pff, mijn tekst is alweer veel te lang. Ik hoop dat iemand de moeite doet om mijn relaas te lezen.

grtjs
Marco

Re: adhd en zijn impact...

Hallo,

Marco hier. Ik heb zelf geen kinderen, heb je relaas gelezen en heb niet veel ervaring met autisme. Het is wel een onderwerp dat me interesseert, omdat vaak naar mij toe gesuggereerd is dat ik één of andere vorm van autisme zou hebben.

Ik was zo een ouder die daar niet in geloofde,.. zelf opgevoed met het idee dat enkel opvoeding je kind maakt.
Je kunt je dus voorstellen hoe ik ertegen gevochten heb... maar ... toen me keer op keer weer werd ingefluisterd dat ik mijn kinderen kansen zou afnemen door hen dit label niet aan te plakken en eventueel te starten medicatie(rilatine), ben ik bezweken door de druk.


Ik stuit ook vaak op reacties zoals wat jij aangeeft. Ik wil er niet aan dat me iets mankeert of zo. Ik wil aan mezelf werken op een gezonde manier. Jij hebt die strijd gehad dat je gewoon je kinderen op wil voeden, en niet aan de maatschappelijke druk toegeven waar altijd maar een instantoplossing voor problemen gevonden moet worden.
Je bent op een gegeven moment gewoon moe geworden, en dat begrijp ik. Zit er een stukje bij van: ik moet maar accepteren dat mensen niet open staan voor mensen die ‘anders’ zijn? Ik ben het vechten moe? Heel begrijpelijk, en niets mis mee. Zelf had ik graag gewild dat ik in mijn jeugd al wat psychische begeleiding zou hebben gehad. Ik geloof er in dat ouders altijd het beste meegeven aan hun kinderen, en denk dat je je niet schuldig hoeft te voelen dat je onder de druk bezweken bent. Het is zo’n onzekerheid van een ouder van doe ik het wel goed? Je hebt al zo lang gevochten voor je kinderen.

Zo frustrerend ook allemaal omdat ze niet altijd terecht zijn.. Hij is een gemakkelijk slachtoffer om de schuld op te steken. Zo is hij niet zo intelligent genoeg om op tijd te stoppen of om valkuilen van anderen te doorzien. Door zijn slechte taalvaardigheid en impulsiviteit, wordt hij weinig geloofd en veel (onterecht) gestraft. Tot zijn eigen ergernis, met onbeleefdheid, onzekerheid, frustratie,... tot gevolg, zijn vrienden wisselen elke dag, hij heeft ook niet echt 'goede, vaste' vrienden.
Thuis merken wij daar weinig van. Behalve eens ambetant doen omdat hij moet werken voor school of eens blazen/ ruzie met zijn broer, maar niks echt uit de hand lopend.


Als een kind zich niet op zijn gemak voelt buiten, hoeft dat denk ik niet altijd binnen zichtbaar te zijn, daar voelt hij zich vertrouwder. Als kind was ik graag thuis, op school verliep alles anders, en daar had ik moeite mee. Daar was ik een ander kind. In mijn geval in mezelf gekeerd, teruggetrokken.
Hier steekt een sterk rechtvaardigheidsgevoel de kop op. Heb ik ook als ik het gevoel heb onterecht behandeld te worden. Ik vind het heel begrijpelijk dat je dat als moeder die je kind wil beschermen hebt.

En ja alles, kweet het niet alles loopt verkeerd, maar soms kan ik het niet meer zien, soms is alles zo somber.

Bovendien ben ik een kleine 2 j geleden gescheiden van de papa van de kinderen. Heb intussen een nieuwe relatie... en dat maakt het er ook niet allemaal simpeler op.


Lijkt mij heel begrijpelijk dat het er niet simpeler op is geworden. Ik ben hier niet om een oplossing aan te bieden, maar een luisterend oor. Jij zit midden in deze situatie. Naar wat je beschrijft, zie ik een liefdevolle, hard voor haar kinderen vechtende moeder. Je schrijft je frustratie van je af en ik kan me zo voorstellen dat je een heel geduldige, goede moeder bent. Hoe moeilijk het ook is, trek je van de buitenstaanders niets aan. Het is zo gemakkelijk te veroordelen. Laat snel veroordelende mensen eerst naar zichzelf kijken.
Er zijn veel tips op internet wat een ouder kan doen als het kind of de kinderen druk zijn. Ik weet niet of je vindt dat het werkt. De informatie op deze site vond ik makkelijk leesbaar. Ik ben hier verder ook een buitenstaander in, weet niet de ins en outs, wat werkt of niet werkt.
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/pe ... -tips.html

Veel succes toegewenst bij de opvoeding!
Marco

Terug naar “Aandachtsproblemen (ADHD)”