Er heerst een spectaculaire toename van medicatiegebruik bij ADHD. Het gaat om medicijnen als Ritalin en Methylfenidaat waarvan wij ons niet genoeg bezig houden met wat hier nou precies in zit, en vooral wat de langetermijngevolgen van het gebruik zijn. Vanaf 2002 is de verkoop van dergelijke medicatie vervijfvoudigd. En dat vind ik shocking.
‘Gedragsstoornissen’ als ADHD en PDDNOS zijn tegenwoordig ‘populaire’ benamingen. Een kind die energiek, impulsief en enthousiast is wordt bestempeld als een kind waar iets ‘mis’ mee is. Waarom gebeurt dit? Waarom hebben wij het tegenwoordig nodig om op elke gedraging, die wij als opvallend ervaren, in een hokje te stoppen? Ik denk dat er hele andere beweegredenen hiervoor zijn dan de juiste.
Ten eerste hebben bepaalde mensen baat bij het verspreiden (lees: verkopen) van zoveel mogelijk medicatie; de farmaceutische industrie. Het is voor hun een lucratieve business. Ten tweede zijn er leerkrachten, ouders en andere opvoeders die het gedrag van een druk kind ervaren als problematisch. Mijn bezwaar hiertegen is dat die stempel meer over hunzelf zegt dan over het kind. Door te beweren dat een kind een aandoening als ADHD of PDDNOS heeft legt de opvoeder in feite de verantwoordelijkheid van het opvoeden van het kind buiten zichzelf: ‘Ja, hier kan ik niks aan doen, dit kind heeft ADHD.’ Het is een slap excuus voor hun pedagogische tekortkomingen. Een kind komt oprecht en onbeschadigd ter wereld en is van nature nieuwsgierig en impulsief. Zo leren kinderen, dat is een deel van hun leerproces. Dat is geen afwijking maar een gift.
Het wordt tijd dat ouders dit gaan erkennen en dit samen vieren met hun kind. Anders zijn is niet erg! Anders zijn is geen ziekte en daar hoeft geen stempel op. Laat je kind zijn wie het wilt zijn en dring je eigen fantasie niet op. Als ouder is het je taak om zelfvertrouwen te geven aan je kind. Hoe willen we dat doen als we steeds bezig zijn met zoeken van “fouten” in ons kind. Misschien ligt de ”fout” wel in u. Denkt u daar maar eens over na.
De meeste mensen leren dat ze iedereen in hun waarde moeten laten en dat we mensen moeten accepteren hoe ze zijn. We zeggen wel dat we dat doen, maar wie van jullie heeft weleens een waslijst gekregen met wat allemaal verkeerd aan je is. We mogen dan volwassenen zijn, maar het kwetst ons niet te min. Voor kinderen is dit gevoel veel erger. Als er maar enigszins hoop is dat onze kinderen opgroeien tot volwaardige volwassenen, dan moeten we als maatschappij opstaan. Sta op tegen stempels, sta op tegen medicijnen, maar vooral sta op tegen ouders die dit niet zien.
Graag horen we jullie mening over bovenstaande?