Hoi allemaal,
Al anderhalf jaar gaat het geleidelijk achteruit met mij. Ik wil dit graag delen met onbekenden met een objectieve blik.
In 2011 is bij mij ADD vastgesteld. Ik was zo opgelucht! Eindelijk wist ik waarom ik mij al die jaren al 'anders' had gevoeld. Feit is, ik voel mij graag 'anders'.
Ik ben 24 jaar en was vroeger een zeer verlegen meisje. Sinds ik mij kan herinneren ben ik al extreem creatief; tekenen, kleien, fotograferen, alles. Ik heb wel tien baantjes gehad waar ik op een vervelende manier ben weggestuurd omdat ik dromerig, ongeïnteresseerd of ongemotiveerd zou zijn. Ik vroeg me af wat er nou mis was met mij, ik stak tijd in dingen die volgens werkgevers onbelangrijk zijn en was niet geïnteresseerd in targets en verkoopcijfers. Toch ben ik 100% overtuigd dat ik mijn werk niet slecht deed.
Ik bedacht mij dat het misschien aan mijn verlegenheid zou liggen. Op een gegeven moment was ik het zat en was ik vastbesloten om een theateropleiding te gaan volgen.
Ik ben het enige creatieve talent in mijn familie. Daarom was de weerstand ook groot nadat ik auditie had gedaan voor de theateropleiding en werd aangenomen; mijn familie, toenmalige vriendje en zelfs docenten van de middelbare school probeerden mij ervan te weerhouden. Want creatief = onzeker. Maar ik was eigenwijs, vastberaden en meer gemotiveerd dan ooit tevoren. Ik ben mijzelf eeuwig dankbaar dat ik op mijn gevoel heb vertrouwd. Ik ben door deze opleiding mijn verlegenheid verloren en heb er lef, inzicht en een flinke portie zelfreflectie voor in de plaats gekregen. De grenzeloosheid vond ik het fijnste dat er is, alles was mogelijk.
Het ging als een speer, ik werd naar aanleiding van mijn afstudeervoorstelling meerdere keren geboekt voor hoogstaande festivals en evenementen. Ik had een leuke baan die perfect aansloot op mijn opleiding. Ik woonde sinds kort op mijzelf op een prachtige plek. Alles liep op rolletjes.
Daarna werd alles anders. Ineens waren er weer grenzen in mijn leven, er moest huur worden betaald, geld verdiend en ik moest zelf dingen regelen. Ik hoorde dat ik ADD heb. Mijn contract bij mijn toenmalige leuke baan liep af omdat ze geen vaste contracten geven. Ik ben bij een groot theater gaan werken, wat ik als vreselijk heb ervaren. Hetgeen wat ik het liefst wilde van alles werd onder mijn neus gehouden terwijl ik jassen moest ophangen en koffie moest inschenken. Ik kreeg depressieve klachten en kwam iedere avond huilend thuis. Mijn contract werd niet verlengd om de bekende redenen. Mijn vader werd ziek, mijn broer onhandelbaar, mijn oma overleed en als klap op de vuurpijl kwam ik erachter dat mijn toenmalige vriend, waarmee ik hoopte mijn verdere leven te delen, mij heeft besodemieterd terwijl al mijn vrienden hiervan op de hoogte waren.
Ik ben praat nu met een psycholoog om mijn ADD en alles wat daarbij hoort te begrijpen en te accepteren. Ik moet mij aan weekschema's houden en structuur in mijn leven brengen. Helaas heb ik met het UWV te maken, waar ik moeilijk persoonlijk contact mee kan krijgen. Meerdere malen heb ik gevraagd om hulp voor bijv. ADD en loopbaanbegeleiding. Antwoord was altijd 'nee', ik moest het allemaal zelf maar uitzoeken.
Helaas ben ik nu zo ver dat er een bijstandsuitkering nodig is. Ik kom zojuist terug van het gesprek en ik ben doodongelukkig. Als ik de lijst zie met plichten, krijg ik de zenuwen en gaat mijn hart tekeer. Juist terwijl de stap naar werk zoeken voor mij nu zó groot is, door alle nare ervaringen.
Het lijkt wel alsof ik de grip op mijn eigen leven, waarop ik eerst zo trots was, volledig kwijt ben. Door al die negatieve ervaringen geloof ik niet meer in mijn talenten en durf geen risico's meer te nemen. Ik moet blijkbaar structuur in mijn leven krijgen en schema's volgen, ik moet 3x per week solliciteren, ik moet een studie zoeken, doordat ik afhankelijk ben van instanties MOET ik zoveel. Ik word doodongelukkig en jaloers op iedereen om mij heen die hoge studies halen, terwijl dat mij vroeger geen barst interesseerde.
Ik ben mijzelf kwijt, ik gun mezelf weinig en mijn zelfbeeld is gekelderd en heb mij nog NOOIT zó klein gevoeld. Gelukkig heb ik lieve ouders, broer en zus en een schat van een vriend en schoonfamilie. Maar zij staan te dichtbij om mij hieruit te krijgen, hoe goed zij ook hun best doen.
Is er hier iemand die mij kan helpen en tips voor mij heeft?
Hoe vind ik mijn oude zelf weer terug?
Hoe kan ik mijn negatieve ervaringen achter mij laten?
Hoe kan ik mijn ADD accepteren en gebruiken?
Hoe kan ik mijn rationele denkbeeld weer omzetten in mijn impulsieve, vrije en creatieve ideeën?
Kortom, hoe vind ik mijn zelfvertrouwen weer terug? Ik mis mezelf...