Ik ben nu 34 en ik heb een relatie van tien jaren.
Mijn vriend is best afstandelijk geworden laatste tijd.
Voor mij had hij een ex ..het was al een jaar uit met zijn ex daarna had hij nog twee korte relaties totdat hij mij ontmoette. Onze relatie begon goed maar het werd toen wat minder. Ik was te dominant en ik eiste teveel van hem ( zoals hij dat zei ) Na een tijdje werd het toch ( doordat we werkten aan onze relatie ) stabiel. Laatste jaren ( ongeveer twee ) zie je wel dat hij best gesloten is. En het ergste vind ik de afstand. Ik kan hem niet telefonisch bereiken. En ik kom niet in zijn wereld ( ouders en vrienden )
De laatste paar weken merk ik dat hij iedere zaterdag ( terwijl hij het weekend altijd bij mij is ) dat hij steeds een afspraak heeft ( klopt wel : het zijn ook echte afspraken ) maar hij zorgde ervoor dat hij altijd na zo een afspraak bij mij nog kwam maar dat is nu niet meer zo.
Ik weet dat hij en zijn ex samenwoonde voor een jaar..toen nam hij afstand en hij kwam haast niet thuis. Sex was minder. Maar ze kreeg in tegenstelling van mij wel zijn ouders en zijn vrienden erbij. En andere dingen. Ze was erg stil en zeer onzeker. En zeer claimerig.
Nu ben ik iemand die niet op haar mondje is gevallen en ik weet dat hij daardoor een afkeer van heeft gekregen. Maar claimerig ben ik niet. IK ben wel erg zo een persoon die van alles regelt zonder met hem te overleggen. Dat was een minpunt in zijn ogen. Nu ben ik er wel mee bezig, maar het komt niet aan.Tenminste ik zie dat niet. En dat doet pijn.
Ik ben bang dat hij net doet als bij zijn ex. Ik zeg niet dat zijn ex de oorzaak is van onze problemen. Ik weet dat ik best dominant kan zijn ..niet in zijn vrijheid beperken want ik ben ook erg op mijn vrijheid gesteld. Maar ik vind het best oneerlijk hoe hij nu doet. Afstand nemen van mij. Als er mensen zijn die mijn verhaal niet begrijpen, mijn excuses. Ben bereid om vragen te beantwoorden ook omdat er misschien iemand is die mij inzicht kan geven in de situatie.