Hallo,
Ik ben een vrouw van 21 jaar, ik heb mijn hele leven “behoorlijk wat meegemaakt”. Of wel redelijk wat emotionele trauma’s opgedaan. (Ik probeer het niet te bagataliseren maar ik ben daar niet heel goed in). Deze trauma’s bevatten specifieke personen maar ook specifieke omgevingen.
Ik ben kortgeleden verhuisd, en heb nu mijn eigen huisje. Ik woon niet meer in de buurt van de omgeving of de personen die mijn trauma’s betreffen.
Ik merk alleen dat ik de laatste dagen erg oververmoeid ben. En de afgelopen 2 dagen uit dit zich vooral in huilen en opgekropte woede. Ik denk veel terug aan de 2 situaties die te maken hebben met mijn trauma, dit maakt me verdrietig en boos. Ik heb bijv. Het gevoel dat ik deze mensen gewoon even graag een kleine tikje op de neus wil geven. Dit is voor mij heel bijzonder omdat ik vaak word omschreven als een “zacht” persoon. Ik ben ook niet gewend dat ik mij bijv. Zo wil uiten. De emoties keren om het half uur terug en dan barst ik weer in tranen uit. Ik voel de emoties echt en ik heb ze misschien niet eerder zo gevoeld. Terwijl aan de andere kant gaan deze beide situaties zo’n 8 jaar terug in de tijd, dus ik kan mij niet super goed meer herinneren of ik er toen echt goed om heb gehuild.
Ik ben alleen gewoon benieuwd of dit een lichamelijke reactie is. Is het gewoon omdat ik hormonaal ben of dat misschien zelfs gewoon alle sterren net zo staan. Of kan het te maken hebben met dat ik nu het gevoel heb dat ik in een veilige omgeving ben waarin mijn lichaam dingen wilt verwerken, en dit dus verwerken is? Horen daar symptomen bij?
Ik hoop dat iemand meer weet, of mijn hele theorie kan ontkrachten, misschien is het wel gewoon menselijk?
Alvast bedankt!