Hay,
Ik ben in 2006 in een zware depressie beland, bleek later PTSS, maar achteraf besef ik wel dat het al veel langer speelde. Ik heb vier kinderen die toen allemaal puberen, en ik dacht dag het daaraan lag. Toen de huisarts voorstelde een psycholoog te bezoeken wist ik ook direct al wat het eigenlijk probleem was. Het duurde echter maanden voor ik het uit mijn mond kreeg, ik vertelde van alles behalve datgene wat me zo bezig hield. Ik ben op jonge leeftijd seksueel misbruikt door mijn opa. Heb het ook direct tegen mijn moeder gezegd, het was haar schoonvader, maar die zei alleen dat die ouwe ziek was en er niks aan kon doen. Bovendien mocht ik het niet verder vertellen, zeker niet tegen mijn vader. Ik was dus, achteraf bekeken, totaal op mezelf aangewezen en heb een manier gezocht en gevonden om mezelf tegen die man te beschermen.
Helaas blijkt nu, dat het misbruik een heel eigen leven is gaan leiden in mij. Ik dacht toen dat ik het wel achter me kon laten en dat het in de loop der tijd beter zou gaan. Wat een vergissing! In 2006, na ruim 40 jaar, brak het me finaal op. Ik heb mezelf gedurende die 40 van alles aangeleerd om niet de pijn en verdriet te voelen wat me is aangedaan. Helaas veel verkeerde dingen, blijkt nu. Met mijn moeder kon ik er aanvankelijk nog wel over praten, maar sinds mijn vader is gestorven, 10 jaar gelden, blijft ze volhouden dat ze het nooit heeft geweten, dat het ook nooit is gebeurd....Terwijl ze vorig jaar, in een kwade bui, tegen mij en mijn zus, vertelde wat die ouwe precies gedaan had....Maar dat was niet zo erg... Nu weet ze ook niks meer van het gesprek, zit in een totale ontkenning. Voor mij is dat heel erg pijnlijk om te horen dat ik lieg.....Van mijn broer en zus krijg ik wel veel steun, even als van mijn gezin.
Maar het blijft ontzettend moeilijk, ik ben vreselijk depressief en zie ook geen tot zeer weinig lichtpuntjes. Ze hebben me al eens voor 3 maanden opgesloten, maar dat heeft niks geholpen. Antidepressiva heb ik al die jaren geslikt, maar momenteel krijg ik helemaal geen medicijnen meer. De eerste antidepressiva heb ik 12 jaar geslikt, werkte totaal niet, en door een DNA onderzoek kwamen ze erachter dat die pillen direct in de lever afgebroken werden en dus totaal geen werking hadden. Vorig jaar na lang denken, nieuwe antidepressiva gekregen naar die werkte totaal averechts. Daar kreeg ik nog meer zelfmoordneigingen van. Ik heb mijn kinderen beloofd om er zelf geen eind aan te maken, maar ik sta heel vaak in tweestrijd. Tot nu toe winnen mijn kinderen.....Ik kan het gewoon niet af, het voelt alsof ik heel diep in een ouderwetse waterput zit en ik niet naar boven kan komen. Er zijn geen handvaten, en als ik al eens een lichtpuntje zie, val ik weer keihard naar beneden. Ik weet niet hoe ik dit vol moet houden. Ik ben onder behandeling van een psycholoog en psychiater, heb al verschillende keren EMDR gehad, wat wel hielp.
Het ene moment voelt het alsof ik volkomen ongevoelig en murw ben, het andere moment ben ik gewoon overgevoelig en val ik over alles. Ik voel me heel snel persoonlijk aangevallen. Volgens de deskundigen is de kans dat ik hier ooit vanaf kom, heel klein. Ik moet gewoon een manier vinden om er mee om te gaan. Dat probeer ik echter al dertien jaar, maar da's makkelijker gezegd dan gedaan. Met mijn hoofd weet ik het meestal allemaal heel goed, maar mijn gevoel doet zijn eigen ding. Over het misbruik en de gevolgen voor mij, heb ik veel geschreven, meestal gedichten. Dat voelt dan even heel goed, helaas is het altijd maar even.....