Vroeger als kind lag ik na te denken in bed over het leven. Ik werd mij ineens enorm bewust van mijzelf en het gevoel dat ik er echt ben en leef. Daar werd ik erg bang van. Nu heb ik door een lange stressperiode weer een paniekaanval gehad en dan duurt het voor mij even voor ik weer van de angst af ben.
Helaas wordt na een paniekaanval ook weer de angst voor mijzelf of mijn bewustzijn geactiveerd. Ik moet mij dan helemaal weer hervinden. Het is zoiets als depersonalisatie/derealisatie, maar toch ook weer anders. Er zijn zo enorm veel angsten te vinden op internet, maar niet de angst waar ik mee kamp.
Momenteel ben ik 42 jaar en ik ben zelf eigenlijk een enorme avonturier en levensgenieter, maar dat wordt in een keer van tafel geveegd als de angst weer komt opdagen. Ik heb wel ervaren dat er een duidelijk verschil is tussen denken en zijn, maar toch is het steeds de herinnering die mijn bewustzijn als angst doet ervaren.
Nu werkt exposure heel goed tegen angst, maar voor mijn angst is het moeilijk omdat er gedachten nodig zijn om de angst uit te lokken, maar mijn gedachten zoeken een antwoord op de vraag waarom ik angstig ben voor mezelf? Ik ga dan juist piekeren zeg maar.
De angst trekt min of meer wel weg na een tijd maar ik ben mezelf dan wel nog steeds kwijt, waardoor de angst ook weer vanzelf begint. Ik hoor mijzelf praten tegen mensen als een soort toeschouwer van mijzelf, ik observeer mijzelf steeds. En ja dat doe ik allemaal zelf maar ik heb nu juist angst voor het eigen bewustzijn dus dat maakt het zo ingewikkeld. Het lijkt of ik een mijzelf in m`n hoofd heb gecreëerd die ik niet kan onderscheiden met mijn echte ik.
Nu ben ik uiteraard enorm benieuwd of er mensen zijn die ook zoiets hebben ervaren in hun leven?