Hoi,
Ik zit al een tijdje in een mindere periode in mijn leven en ik wil het hier graag even van me af schrijven. Om zelf wat hulp te krijgen, of zelfs om anderen te helpen. Wie weet herkent iemand zich in mijn verhaal.
Even wat achtergrondinformatie over mij: ik ben momenteel student (4e jaars), heb werk in de richting die ik studeer. Ben van jongs af aan gediagnosticeerd met PDD-Nos, maar later onofficeel omgezet naar Asperger (ivm DSM-IV en het schrappen van alle subcategorieën van ASS), maar de psycholoog wilt inzetten op een herdiagnose daar ze ernstige twijfels heeft of dit juist is.
Okay, daar gaan we. Ik zit al een tijdje in de knoop met mezelf. Ik kan mezelf lastig focussen op dingen. Haal geen voldoening meer uit mijn hobbies. Ik geef geld uit als een malle om maar iets van vreudegevoel te compenseren (neemt overigens geen heftige vormen aan, we hebben het dan over een koffie'tje hier, een broodje daar. Ik koop niet iedere dag een nieuwe auto, bij wijze van spreke).
Mijn relatie is een kleine 3 maanden geleden uit gegaan. De relatie was zwaar voor mij. Mijn ex-partner had tijdens onze relatie de diagnose PTSS/Manische-Depressie gekregen en ik probeerde haar zo goed mogelijk te begeleiden. Ten koste van mezelf, achteraf gezien. We hebben samen de beslissing genomen om een einde aan onze relatie te maken, omdat ze graag aan zichzelf wilde werken, en vervolgens een week later ligt ze weer met iemand anders in bed (en hebben ze een onofficiële relatie - met andere woorden: ze gedragen zich wel als een relatie maar ze noemen het niet zo). Naja prima, maar dat laat mij denken dat de opgegeven reden niet de echte reden was.
Dat is er bij mij wel ingehakt. Ondanks dat ik er nu niet meer écht mee zit is het soms lastig. Is heel normaal, ik weet het. De periode liefdesverdriet was heftiger dan dat ik normaal heb meegemaakt. Ik kreeg suïcidale gedachtes in bv. de skilift ('wat zou gebeuren als ik zou springen?'). Gelukkig vocht mijn innerlijke persoonlijkheid dit aan door mijzelf meteen te corrigeren en te denken ('Waar heb je het over, doe normaal'). Sindsdien geen last meer van gehad. Ik schrijf het dus ook maar weg als incident.
Ik ben nooit echt iemand geweest die vrienden kan onderhouden. Ik ben sociaal genoeg om overal waar ik kom nieuwe vrienden te maken, maar het onderhouden is een 2e. Ik doe altijd mijn best (soms kun je je afvragen of dat misschien niet nét te veel is), maar op de een of andere manier ben ik altijd het soort vriend dat als laatste wordt gevraagd, om deel te nemen aan activiteiten en bijna chronisch wordt genegeerd in groepsgesprekken. Kun je je inderdaad afvragen of het wel echt je vrienden zijn, máár bij gebrek aan beter... Ik ga door het vuur voor de mensen die ik vrienden noem en het is confronterend om te zien dat mensen dat bij mij niet doen.
Ik heb het gevoel alsof ik niks bereikt heb in mijn leven, terwijl dat in werkelijkheid toch wel zo is. Moeilijke periode op de basisschool, laag middelbaarschool advies, vervolgens via speciaal onderwijs (voordelen van een diagnose, zullen we maar zeggen) toch nog naar havo gegaan en deze op een reguliere school afgemaakt. Met mijn Havo diploma ben ik uiteindelijk naar de hogeschool gegaan waar ik nu met goede cijfers mijn afstudeerjaar in ga. Dat is best een prestatie maar ik ervaar het niet zo. Ik voel me niet specialer dan de rest van de samenleving, en ondanks dat dat soms wel een beetje mag in het kader van zelfvertrouwen, heb ik dit helemaal niet. Wat ik bereikt heb hebben miljoenen andere ook bereikt, een feit dat mijn vrienden maar al te graag in mijn gezicht wrijven.
Emotioneel ben ik een wrak. Ik jank tegenwoordig bij de kleinste scénes van een film/serie. Kan er echt een aantal dagen mee zitten. Ik word ontzettend snel verliefd op meisjes/BN'ers/whatever die ik er goed uit vind zien en het is dan ook ontzettend confronterend om te beseffen dat ik niet in hun zogenaamde 'league' zit (overigens, ik zie er niet slecht uit, vind ik zelf, maar het is nou ook niet dat ik een 8/9/10 ben) en dat ik waarschijnlijk nooit zal bereiken wat die mensen bereikt hebben. Het is zelfs zo erg dat ik baal van het feit dat ik geen DJ ben, op het moment dat ik een goed nummer hoor. Vaak geprobeerd zelf muziek te maken, maar door mijn gebrek aan doorzettingsvermogen de laatste tijd lukt me dat niet. Na 30 minuten geef ik het op. Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen durf ik ook nooit een stap te zetten buiten mijn comfortzone omdat ik bang ben dat ik onderuit ga. Op meisjes afstappen durf ik, bijvoorbeeld, ook niet. Ik word op dagelijkse basis al genoeg gekwetst door mijn vrienden / nieuwe vrienden die ik probeer te maken waar ik nooit meer wat van hoor, waarom zou ik me dan vrijwillig het risico op kwelling opzoeken?
Ik voel me soms als een poel olie in het water. Het is er wel, maar de twee zullen nooit één worden. De aanwezigheid ervan wordt erkend, maar ondertussen wel verafschuwd. Bijvoorbeeld: vorig jaar, met mijn verjaardag, heb ik zelfs van veel vrienden niet eens iets gehoord. Nu ben ik niet iemand die daar echt waarde aan hecht, maar het zegt veel over hen. Ik ben nu al bang voor komende verjaardag (en die komt snel!). Ik weet hoe het me vorige keer gekwetst heeft (misschien hecht ik er dus toch meer waarde aan dan ik zelf denk). Ik heb niet eens zin om 'm te vieren. Eerder om de hele dag in bed te liggen niks te doen. Overigens heb ik dat gevoel iedere dag.
Ik voel me dus niet gelukkig in mijn sociale leven, op mijn werk, met wat ik bereikt heb. Ik voel me vaak moe, klaar met het leven, klaar met het feit dat ik mijn draai thuis niet vind en er geen financiële middelen zijn om op mezelf te wonen, klaar met alles. Ik heb er geen zin meer in. Ik loop chronisch chagrijnig rond, en als ik niet boos ben, ben ik wel verdrietig. Dat zijn de enige emoties die ik ken tegenwoordig. De laatste keer dat ik me vrolijk heb gevoeld kan ik me niet eens meer herinneren. Ik zou nooit de stap zetten om een einde aan mezelf te maken, maar ik ben er wel echt goed klaar mee. Ik ga naar een psycholoog en zie één keer in de week een therapeut, maar op de een of andere manier klinkt alles wat ze zeggen ontzettend logisch, maar zodra ik de deur uit stap is het alsof ik alles kwijt ben en vervolgens weer doorga met hetzelfde miserabele leven als dat ik van te voren had. Ik heb dus niet het gevoel dat het helpt. Ik noemde het, soms grappend, naar mijn vrienden een quarterlifecrisis. Niet bewust van het feit dat het wel degelijk bestond. Nadat ik even snel ben gaan googlen merkte ik dat veel symptomen toch wel degelijk overeen komen.
Uiteraard heb ik ook een depressie zelftest gedaan op de website van GGZ (volgens mij, weet ik niet meer zeker). Daar stond ik op 67 punten, vanaf 49 punten of meer werd het gelabeld als een zware depressie. Hierna direct naar de huisarts gegaan, maar die verwees me door naar dezelfde psycholoog waar ik al in behandeling zat, met de boodschap dat ik sporten maar weer moest gaan oppikken, want dit werkte anti-depressie. Ik heb het sporten laten vallen omdat ik mijzelf er niet toe kon zetten sinds mijn relatie gestand is.
Al met al zoek ik dus op een andere manier hulp. Ik hang vast, en ik wil graag uit de neerwaarste spiraal. Ik weet alleen niet hoe, soms weet ik zelf niet meer waarom ik het überhaupt wil.
Dankjewel voor het lezen.
Anx.