Hoi allemaal,
Terwijl ik dit schrijf voel ik me erg leeg en alleen, mijn vader is thuis, maar hij zegt nooit iets. Meestal praat ik met mijn moeder, die steeds vaker zegt: 'Nu even niet, lieverd.' Vannacht huilde ik en kwam ze naar boven, ze zei kwaad dat ik een kalmerend pilletje in moest nemen en dat ze me níét meer wilde horen. Het lijkt erop dat ze mijn buien zat is. Ik durfde niet verder te huilen.
Waar kan ik beginnen... Ik voel me waardeloos. En lelijk. Als ik in de spiegel kijk, kan ik mezelf wel iets aandoen, zo'n hekel heb ik aan mijn eigen gezicht. Ik ben altijd al onzeker geweest, en de laatste weken wordt het steeds erger. Nu zit ik op een punt dat ik nauwelijks nog naar buiten durf, ook niet in mijn lievelingsjurk. Ik schaam me gewoon voor mijn wezen. Het vervelende is, dat ik iedere dag naar buiten moet: ik heb een hondje en dat wil wandelen. Daarbij kom je natuurlijk andere hondenbezitters tegen en die willen met je praten... Ik denk dan alleen: Weg, ik wil wég!
Ook terwijl ik dit schrijf schaam ik me, ik ben bang wat de mensen die dit bericht lezen wel niet denken.
Ik voel me de mislukkeling van de familie. Mijn broer en zussen zijn allemaal hartstikke sociaal en intelligent en hebben hun school afgemaakt. Ik zoek andere mensen nauwelijks op (sociale angsten!) en ben met school gestopt op mijn vijftiende. Ik heb wel een paar vriendinnen, maar ik merk dat ik sociaal contact heel onprettig vind. Ik zit liever alleen dan dat ik steeds mijn best moet doen om leuk en vrolijk te zijn. Zelfs praten met mijn ouders vergt veel van mij.
Maar dan is er nog mijn hoofd, mijn grootste vijand die ik gewoon meedraag op mijn romp.
Dat hoofd maakt overal een probleem van. Alles wordt uitvergroot, alle muggen worden gigantische olifanten en ik word er he-le-maal gek van. Ik heb totaal geen controle over mijn hoofd, wat één keer heeft geleid tot een poging om mezelf te snijden en veel vaker tot zo'n wanhoop dat ik aan mijn haren trok en mezelf sloeg. Er komt geen einde aan het drama. Ik ben er helemaal beurs van. De hitte buiten helpt ook niet mee, het is alsof die mijn hoofd verder doet overkoken.
Dus ik huil, ik huil heel veel en heb minstens één keer per week een dag dat ik alleen maar in bed lig. Mijn moeder wil niet met mij praten (en ik begin haar steeds minder te vertrouwen), maar gelukkig is er de moeder van een vriendin die wel mijn gehuil kan verduren. Afgelopen week heb ik die moeder helemaal overstelpt met wanhopige berichtjes als: 'Ik kan niet meer, ik wil niet meer, ik wil niet meer ademen.'
Achteraf voel ik me dan ontzettend schuldig en een vreselijke dramatrut. Maar ik kan er echt niets aan doen.
Ik heb erge last van PMS, zelfs de kleinste symptomen komen bij mij voor. Op die dagen zijn mijn gedachten heel duister, denk ik vaak serieus aan zelfmoord - en wanneer die dagen voorbij zijn, is er niets aan de hand. Niets! Opeens kan ik dan weer lachen en alle olifanten tot muggen relativeren.
Maar ook nu er geen sprake is van PMS voel ik me heel rot, en vermoed ik deels dat mijn hormonen de boosdoener zijn. De emotionele buien lijken uit het niets te komen, en ik heb er geen controle over. Over niets heb ik dat: niet over mijn hoofd, niet over mijn lijf. Ik voel me hartstikke naar.
Een paar weken terug namen de hormonen me helemaal over. Ik braakte 's ochtends, voelde me duizelig, de hele dag door misselijk, had een gezwollen buik en wilde alleen maar slapen. Hoe hard ik er ook tegen vocht, het haalde niets uit. Uiteindelijk is het vanzelf weggegaan, hoewel ik nog steeds af en toe 's ochtends boven de wc-pot hang.
Wat moet ik nou toch doen? Ik ben zeventien, en ik ben zo bezorgd over mijn toekomst. Hoe kun je de wereld aan als je zo labiel bent? Ook nu wil ik alleen in bed liggen en mijn verschrikkelijke hoofd negeren. Mijn puppy moet maar in de tuin plassen.
Je hoeft niet met geweldige adviezen te komen, ik wilde dit even van me afschrijven. Fijn dat je tot dit punt hebt gelezen!
Groetjes van mij