Dit dient vooral om ff alles van me af te schrijven. De reden dat ik op dit forum kom, zegt me wel genoeg. Ik kan niet mee in de competitieve wereld waarin we leven en waarin mensen niets meer zijn als productiemiddelen om zo het vuilste element ter wereld draaiende te houden: geld. Een gebrek aan begrip, empathie en liefde doet me helemaal verzuipen in m'n hoofd waardoor de zon er niet meer schijnt en het eeuwig donker is, waar ik misschien ooit licht ga zien, maar geen zonlicht... maar eerder licht aan het einde van de tunnel.
Ik ben Googke, 24 jaar en ben een redelijk hopeloos geval waar niet direct toekomst inzit. Nu pas zit ik in de échte wereld, de slavenmarkt waarin mensen evenveel waard zijn als machines en gewoon vervangen worden als nummer. Wat is de waarde van een diploma hedendaags nog? Het geldt toch enkel om ervaring en indien die er niet is, rot dan op. De keren dat ik mag solliciteren, faal ik telkens.
Het is niet alleen kommer en kwel geweest, doch kwam ik mezelf tegen. Eenmaal heb ik een job gehad als data-entry bediende, maar gaf ik na 3 dagen de brui omdat ik mezelf niet zag lukken en m'n instructeur de moed opgaf terwijl m'n na 2 dagen ermee weg moest zijn. Daarna ben ik ietwat gedesillusioneerd terug werk gaan zoeken niettemin was er hoop op beterschap. Ik vond niks, als ik eens mocht langsgaan, werd ik afgetest.
Het helpt er ook niet aan dat ik een verleden heb als secundair stotteraar en de schrik om te stotteren bij zenuwachtige situaties de overhand neemt. Zo kon ik opeens niet meer zonder stamelen Frans spreken of eender welke taal.
Goed, ik heb uiteindelijk toch iets gevonden bij een meubelwinkel. Dat was eerder omdat ze niemand vonden wegens de niet zo gunstige voorwaarden, maar kom ik ben starter. Ik begon er optimistisch, maar al na 1 dag merkte ik dat ik het niet lang ging uithouden. Ik sliep niet meer goed, de zeer bekende stroom van negatieve gedachten en gevoelens die zeer gekend zijn sinds 2012 stromen door mijn hoofd. Ik had nog eens te maken met een zeer dominant, zeer proactief, zeer agressief persoon naar mijn mening aan wie ik gewoon schrik had om iets te vragen. Ja, ik kan gewoon blijkbaar iets niet onthouden na drie keer uitleggen. Ja, ik weet ook niet hoe ik dan aan een bachelor ben geraakt. Ja, ik neem nota's. Nee, ik snap niet waarom ik niks kan.
Maar goed, ik heb uiteindelijk wat langer uitgehouden dan 3 dagen op de bureau en merkte dat de rest mijn fouten en zeer traag bijleren beu geraakte. Herhaalde vragen van waarom ik niks vond etc deden me wel vermoeden dat ik niet welkom was. Ik maakte ook herhaaldelijk fouten ondanks ik het wou voorkomen, zoals shit met kassa. Ik was voor die job ook veel te onzeker gezien ik hoorde ''ik merk onzekerheid in je handelingen'', wat ook gewoon waar is.
De mensen op zich, een paar dan en zeker niet diegene die me opleidde, had ik wel graag. Ondanks de neergepende stijl hier, ben ik best een grappige onnozelaar die met mensen bezig is. Sommigen kwamen graag een babbeltje doen oftewel was het om me uit te lachen...
Goed, uiteindelijk ben ik in de winkel terechtgekomen als winkelmedewerker gezien diegene die ik moest vervangen ergo mijn opleidster bleef. Ik geraakte dit alweer beu en zelf hier kon ik geen richtlijnen onthouden, achterlijk kalf dat ik ben. Ik wil nochtans mijn best doen, hell man want wie wil er nu in het weekend werken, al zeker op zondag?
Ik was opgelucht toen ik telefonisch mijn ontslag doorgaf, wat makkelijk kon door interimwerk. Destijds waren er mooie vooruitzichten en wist ik dat ik me rot ging amuseren: carnaval. Het was een topweek, wat begon op 7 februari eindigde op 14 februari. De zevende was ik jarig en de rest was carnavallen. Ik weet nog hoe ik tijdens een optocht zei tegen de rest in een dronken bui : ''dit gaat niet voorbij, dit blijft eeuwig duren''. Die keken me vreemd aan, wat ik ook zou denken als iemand dat zei.
De dagen erna viel ik in een enorm diep zwart gat. Lichamelijk was ik een gewond dier, mentaal een verrot dier. Terug in de grijze, desolate en uitzichtloze werkelijkheid waar de kutmaatschappij op mij neerkijkt. Ik verzoop in de uitzichtloze zee. Mijn enige plaats was in de zetel. Ik moest mezelf echt dwingen om met mijn familie te praten- woon nog thuis- en om kleine klusjes te doen. Dag later idem dito, hoewel ik af wou van deze donkere en sombere gedachten. Ik ben toen naar een home party geweest en besloot met de auto te gaan en dronk dus niet. De rest was goed in de olie, aan mij merkte niemand iets hoewel ik het erg moeilijk vond om met de rest te communiceren. Eenmaal gaf ik een glimp ervan toen ik iemand naar huis bracht. Ik had zin om te huilen, maar verzette me. Sowieso heb ik gewoon zuipvrienden en mis ik een echte vriend. Vroeger had ik mijn broer, hoewel die me ook niet begreep hoe ik het zou willen. Sindsdien nemen donkere gedachten, uitzichtloosheid de bovenhand.
Zaterdags heb ik me eindelijk eens wat nuttig gemaakt, wat semi hielp. Nog altijd niet was ik eindeloze zee uitgevaren, toch kwam het in de buurt. Ik was gaan helpen met het huis op te ruimen van m'n overleden opa. S'avonds wou ik uitgaan en lekker zuipen, maar ik kreeg geen reactie helaas. Dan maar alleen thuisgebleven en alweer in mezelf opgegaan. s'Zondags onder dwang wel weggeweest en ik had het moeilijk om met de rest te communiceren omdat ik weer in m'n hoofd vastzat. Het enige moment waar ik wat helderder was, was toen iemand vroeg naar mijn werksituatie. Ik ben nooit eerlijker geweest, nooit meer verhullend.
In de zomer ben ik een vriend verloren. Oke, het was het type vriend die er vaak was enz, maar ikzelf nooit echt veel mee sprak. Hij pleegde zelfmoord terwijl het leek alsof zijn zaakjes in orde waren. Meer en meer begin ik dit als een oplossing te zien. Vaak beeld ik me in hoe de reacties zouden zijn over m'n dood. Vrolijk is dit sowieso niet, maar dan besef ik dat ik bitter weinig beteken of heb betekend so far. Zo'n mooie begrafenis zal ik niet krijgen en al helemaal niet hoe ik het zou willen. Pas op, ik ga geen zelfmoord plegen. Uiteindelijk doe ik dit niet. Ik kan niet ontkennen dat ik hoop te worden omgereden of een hartaanval te krijgen. Dan kan ik het mezelf niet verwijten.
It's the Bitter Sweet Symphony, this life. Ja, al heel lang heb ik langdurige sombere periodes gehad terwijl ik de onnozele goedzak was. Echter verbleekt dat tienerdrama met m'n huidige toestand van leven. Op begrip kan ik niet echt rekenen van m'n familie. Meer nog, m'n vader is het begin van alle ellende. Hij zei dat ik onhandig ben en niks kon, dat ik te traag ben enz. Ik moest het maar met de kop waarmaken en nee dat lukt niet.
Goed nieuws misschien: ik ga naar een psycholoog, maar ik zie hiervan niet de meerwaarde in. Wat praten en betalen, meer is het niet. Toch ga ik door, want wat moet ik anders?
Soit, dit is alweer veel te lang dus sorry voor de leeslast. Sorry voor mijn klaagzang en sorry voor de inbezetnamen van bytes voor deze veer vreugdevolle boodschap.