Ik ben Jenna, 24 jaar. Ik wil vooral kwijt over mijn fantasiewereld. Ik kan namelijk nergens echt vinden dat mensen met hetzelfde strugglen als ik. En ik wil graag weten hoe anderen dit ervaren.
Ik heb me altijd teruggetrokken in mijn fantasiewereld. Ik vind het moeilijk om contact te leggen met anderen en ik weet niet hoe ik moet reageren of wat sociaal gewenst is om te doen of te zeggen. Ook al doe ik het via de "regels", meeste keren komt het verkeerd uit mijn mond of dan stotter ik of gebeurt er nog iets gênanters.. Het komt erop neer dat ik altijd op mezelf neerkijk en mezelf haat als ik voor de zoveelste keer faal in het communiceren met andere mensen. Daarom is het veel makkelijker om mij terug te trekken in een fantasiewereld (anime).
In deze wereld is alles leuk, interessant, iedereen is aardig en niets wat ik niet aan kan...Want in deze wereld bestaat de realistische ik ook niet, alleen een ander meisje genaamd Rin, die wel alles kan, in een wereld waar alles wel goed gaat en niets onhandelbaar is. En niets in die wereld is realistisch. Bijna alles wat ook maar realistisch uitziet, is uit mijn fantasie verbannen, alles is letterlijk anime.
Voor zover ik het me kan herinneren, ben ik sinds mijn 8ste al heel erg gehecht aan mijn fantasiewereld, dat ik het niet durf los te laten. Om elke dag door pesterijen, verlies, werk (vanaf mijn 10de "hielp" ik al in het restaurant en moest ik zorgen voor mijn baby broertjes en het huishouden doen. Als ik het niet deed, werd ik gestraft) en vernederingen heen te komen.
Mijn Fantasiewereld heeft elke dag in mij geleefd, geen dag zonder, en voor mij veel meer reëel dan de echte wereld. Deze belevingswereld belemmerd mij ook vaak genoeg in deze wereld. Er zijn zoveel dingen die mij dwarszitten, mede door dit of door iets waardoor ik mij weer terugtrek in de fantasiewereld... :'- (
In groepstherapie (8 jaar geleden) was dit nooit aan bod gekomen, omdat ik bang was dat ze het stuk zouden maken. Mijn wereld was heillig, en als iemand er aan zou komen, dan dreigde ik te stoppen met therapie. En niemand durfde meer naar te vragen... Ik heb het destijds met 1 persoon gedeeld, en sinds kort ook met mijn man.
Hoewel ik nu wel gelukkig ben, getrouwd en een baan waar ik met anime werk, heb ik toch het gevoel dat mijn fantasiewereld me steeds naar beneden haalt. Ik kan niet groeien in de werkelijke wereld. Ik wil er graag wat aan doen, maar ik wil er niet van af...
Wat moet ik doen en wie herkent hier iets in?