Hier een overzicht van de stoornissen.
Nadat ik voor de zoveelste keer moest verhuizen, en weer naar een andere woonplaats, lukt het mij niet meer om al mijn gedachten op een rij te plaatsen en een overzicht te vormen. Ik kan mij niet meer concentreren (ook niet op een game of film) en ook slapen gaat lastig. Toen werd ook nog mijn jongste hondje ziek, en daar had ik het helemaal gehad. Hondje is inmiddels bij de dierenarts geweest, hij heeft een ontsteking (kies) die opgelost wordt met antibiotica en pijnstillers. Maar als het niet wegtrekt moet zijn kies er uit. De hondjes zijn het belangrijkste wat er is voor mij. Ik maak me dus enorme zorgen om mijn maatje!
Ik heb dus geen huis, geen vaste plek om te verblijven en waar ik nu ben kan ik ook niet lang blijven.
Waar het op neer komt, ik kan mijn gedachten niet meer op een rij zetten. Normaal is dit het moment dat ik naar de coffeeshop ga, een hele dikke joint rook en daarna rustig thuis in een hoekje ga zitten nadenken. Maar nu is het teveel om dit te doen, het gaat niet werken.
Nu dacht ik er aan om langs de huisarts te gaan. Echter wil ik het GGZ vermijden. De lange wachtlijst (3 maanden of langer) is te lang, de kans dat ik dan alweer naar een andere plaats ben verhuist is groot. Daarnaast heb ik moeite met mensen, het liefst vermijd ik ze. Een vertrouwensband opbouwen met nieuwe mensen duurt in mijn geval maanden tot jaren, waardoor een GGZ periode veel te lang zal duren.
M'n diagnose stamt uit 2010.
CIZ indicatie is aanwezig, maar de juiste begeleider heb ik nog niet gevonden.
Dit is voor 9,9 uur per week.
Kan ik nu eventuele medicatie (mits die kunnen werken) gewoon via de huisarts krijgen?
Iets wat de negatieve gevoelens, de hoeveelheid gedachten op een rij zet. Wat daarnaast niet te duur is, want het geld raakt inmiddels enorm op. De pot is leeg.
Ik ben eigenlijk heel gesloten, dus een bezoekje aan de huisarts is al best veel gevraagd. Daarom wil ik graag van te voren weten of dit wat kan oplossen.
-
computerfiguur
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 06 nov 2014 02:20
-
computerfiguur
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 06 nov 2014 02:20
Depressie?
Overzicht stoornissen
Ik heb dystymie, dus ik verander constant van humeur.
Maar nu?
Ik ben afgelopen 2 jaar 4 keer verhuisd, verdeeld over 3 woonplaatsen (die ver uit elkaar liggen).
Ik heb geen eigen woonplek, dus ook waar ik nu ben is tijdelijk.
Ik heb schulden, dus geld voor een oplossing is er niet.
Ik probeer normaal te eten, maar heb eigenlijk helemaal geen trek!
Ik gebruik geen medicatie.
Mijn 2 hondjes zijn alles voor mij, maar de jongste is ziek. Zijn kies is ontstoken en moet er misschien uit. (als dat gebeurd, word het komende maand heel beperkt eten, want zo'n operatie is duur)
Ik ben enorm chaotisch.
Ik heb beperkt tot geen concentratie.
Qua woonplek ben ik mn weg kwijt, ik weet geen oplossing meer. Als ik hier weg moet zijn mn opties op.
Kortom, ik heb veel stress, te veel.
Ik ben bijna niet meer vrolijk, maar huilen kan ik al jaren niet meer.
Is dit aan te duiden als een depressie, of zit ik in een enorme dip?
Ik heb dystymie, dus ik verander constant van humeur.
Maar nu?
Ik ben afgelopen 2 jaar 4 keer verhuisd, verdeeld over 3 woonplaatsen (die ver uit elkaar liggen).
Ik heb geen eigen woonplek, dus ook waar ik nu ben is tijdelijk.
Ik heb schulden, dus geld voor een oplossing is er niet.
Ik probeer normaal te eten, maar heb eigenlijk helemaal geen trek!
Ik gebruik geen medicatie.
Mijn 2 hondjes zijn alles voor mij, maar de jongste is ziek. Zijn kies is ontstoken en moet er misschien uit. (als dat gebeurd, word het komende maand heel beperkt eten, want zo'n operatie is duur)
Ik ben enorm chaotisch.
Ik heb beperkt tot geen concentratie.
Qua woonplek ben ik mn weg kwijt, ik weet geen oplossing meer. Als ik hier weg moet zijn mn opties op.
Kortom, ik heb veel stress, te veel.
Ik ben bijna niet meer vrolijk, maar huilen kan ik al jaren niet meer.
Is dit aan te duiden als een depressie, of zit ik in een enorme dip?
-
computerfiguur
- Berichten: 24
- Lid geworden op: 06 nov 2014 02:20
Erg bewust van mezelf
Toen ik een tijdje geleden met mijn CIZ indicatie ergens aanklopte voor begeleiding, kreeg ik tijdens het intake gesprek de opmerking dat ik enorm bewust ben van mezelf. Ik weet wat er mis met mij is, waarom dat zo is, hoe dat ontstaan is. Ik had er nog nooit zo over na gedacht. Dit is wie ik ben?
Maar na een tijdje nadenken, klopt het wel. Toen ik in 2010 bij de psycholoog terug moest komen, wist ik al dat hij zou zeggen dat ik ADHD, Borderline en Post traumatische stoornis zou hebben. Ik wist in de basis wat dit betekende, en ik wist dat ik aan die lijstjes voldeed. Mijn bewustzijn vertelt me ook wat ik tegen zo'n persoon moet zeggen en wat niet. Als ik nog geen vertrouwensband heb opgebouwd (zo ook met die persoon van die intake) kan ik daar heel rauw in zijn en weet ik vooraf wat ik ga zeggen. Ik weet heel goed wat voor vragen ik moet verwachten.
Mijn huidige situatie (geen huis, geen geld, geen toekomst) is gekomen omdat ik er tussen mijn 15e en 20e één grote puinhoop van heb gemaakt. School? Ik ging niet. Ik had geen zin. Dan moest ik vroeg uit bed. Werk? Werd ik ontslagen (alle baantjes die ik ooit heb gehad, ben ik ontslagen) Tussen mijn 18e en 20e ontstonden er veel schulden. Wist ik veel, het interesseerde me niet (nu nog niet trouwens).
Ik had geen inkomen, dat omdat ik niet wist dat een wajong bestond en ik deze kon krijgen. Niemand had me dit verteld!
Tot ik bij een vrijwilligersbaantje tegen iemand aan liep die mij vertelde dat ik daar recht op had en hoe je het moest aanvragen.
Nooit de schuldhulpverlening in gegaan (toen er nog overzicht was) en nu willen zij mij niet helpen. Ik zou er zelf niet alles aan gedaan hebben. Dat klopt, ik heb er niks aan gedaan. Ze hebben gelijk.
Met een bewindvoerder (ook geprobeerd) kom ik er niet uit. Ik kan niet leven zonder mijn 2 hondjes (zijn maar klein, wegen 7 en 9 kilo) en zij willen maar 45 euro per week geven, ik wil 60! Ik heb geen woonkosten, waar doe je moeilijk over? Een huis is duurder dan die 15 euro per week hoor.. 2 kleine hondjes verzekeren kost hooguit 30 euro per maand, zit je ook goed met dierenartskosten.
Ja, ik ben koppig, ik weet het. Mijn fout? Of ligt het aan de flexibiliteit van deze bewindvoerder, dat ik zorg dat ik de hele periode geen of nauwelijks woonkosten heb in ruil voor wat extra geld om mijn hondjes te onderhouden.
Ik rook niet, drink niet.. Dus daar ligt het probleem niet.
Ik maak er dus geen geheim van dat ik heel goed weet dat veel gewoon ergens mijn eigen schuld is, in combinatie met onwetendheid.
Soms, zie ik even geen uitweg. Dan moet ik nadenken. Dit lukt mij niet meer. Dan denk ik aan zelfmoord. Zal een deel van mij zijn, ik loop weg voor mijn problemen. Maar ben ik levensmoe? Dat denk ik eigenlijk niet. Daar ben ik mij van bewust. Daarom houd ik dit altijd voor me. Een stem in m'n hoofd zegt me constant dat het niet beter word, dat ik weer teleurgesteld wordt. En ondanks dat dit tot nu toe constant bevestigd wordt, weet ik dat het niet veel slechter kan en er dus vanzelf verbetering komt.
Zo lang ik maar van de alcohol en (hard)drugs af blijf, als ik dat pak, is het klaar met me.
Maar die mevrouw, van die intake, vond dus dat ik heel bewust was van mezelf. Is dit niet normaal dan? Hebben andere mensen dit niet?
Het klopt wel dat ik vaak het idee heb dat ik vanaf een andere plek naar mezelf kijk, alsof de aarde een toneel is en ik mijn (waardeloze) rol maar moet vervullen. Mijn hondjes voelen dan ook niet als "huisdieren" maar als mijn maatjes, mijn kindertjes. M'n jongens die er altijd voor mij zijn, in goede en slechte tijden. Ik hou zo enorm veel van die beestjes.. Maar dit, meld ik nooit als ik ergens heen moet. Ook niet aan de psychiater. Hij vroeg het wel, want hij vermoedde het toen. Maar ik ben gewoon eigenwijs van onderwerp veranderd.
Maar na een tijdje nadenken, klopt het wel. Toen ik in 2010 bij de psycholoog terug moest komen, wist ik al dat hij zou zeggen dat ik ADHD, Borderline en Post traumatische stoornis zou hebben. Ik wist in de basis wat dit betekende, en ik wist dat ik aan die lijstjes voldeed. Mijn bewustzijn vertelt me ook wat ik tegen zo'n persoon moet zeggen en wat niet. Als ik nog geen vertrouwensband heb opgebouwd (zo ook met die persoon van die intake) kan ik daar heel rauw in zijn en weet ik vooraf wat ik ga zeggen. Ik weet heel goed wat voor vragen ik moet verwachten.
Mijn huidige situatie (geen huis, geen geld, geen toekomst) is gekomen omdat ik er tussen mijn 15e en 20e één grote puinhoop van heb gemaakt. School? Ik ging niet. Ik had geen zin. Dan moest ik vroeg uit bed. Werk? Werd ik ontslagen (alle baantjes die ik ooit heb gehad, ben ik ontslagen) Tussen mijn 18e en 20e ontstonden er veel schulden. Wist ik veel, het interesseerde me niet (nu nog niet trouwens).
Ik had geen inkomen, dat omdat ik niet wist dat een wajong bestond en ik deze kon krijgen. Niemand had me dit verteld!
Tot ik bij een vrijwilligersbaantje tegen iemand aan liep die mij vertelde dat ik daar recht op had en hoe je het moest aanvragen.
Nooit de schuldhulpverlening in gegaan (toen er nog overzicht was) en nu willen zij mij niet helpen. Ik zou er zelf niet alles aan gedaan hebben. Dat klopt, ik heb er niks aan gedaan. Ze hebben gelijk.
Met een bewindvoerder (ook geprobeerd) kom ik er niet uit. Ik kan niet leven zonder mijn 2 hondjes (zijn maar klein, wegen 7 en 9 kilo) en zij willen maar 45 euro per week geven, ik wil 60! Ik heb geen woonkosten, waar doe je moeilijk over? Een huis is duurder dan die 15 euro per week hoor.. 2 kleine hondjes verzekeren kost hooguit 30 euro per maand, zit je ook goed met dierenartskosten.
Ja, ik ben koppig, ik weet het. Mijn fout? Of ligt het aan de flexibiliteit van deze bewindvoerder, dat ik zorg dat ik de hele periode geen of nauwelijks woonkosten heb in ruil voor wat extra geld om mijn hondjes te onderhouden.
Ik rook niet, drink niet.. Dus daar ligt het probleem niet.
Ik maak er dus geen geheim van dat ik heel goed weet dat veel gewoon ergens mijn eigen schuld is, in combinatie met onwetendheid.
Soms, zie ik even geen uitweg. Dan moet ik nadenken. Dit lukt mij niet meer. Dan denk ik aan zelfmoord. Zal een deel van mij zijn, ik loop weg voor mijn problemen. Maar ben ik levensmoe? Dat denk ik eigenlijk niet. Daar ben ik mij van bewust. Daarom houd ik dit altijd voor me. Een stem in m'n hoofd zegt me constant dat het niet beter word, dat ik weer teleurgesteld wordt. En ondanks dat dit tot nu toe constant bevestigd wordt, weet ik dat het niet veel slechter kan en er dus vanzelf verbetering komt.
Zo lang ik maar van de alcohol en (hard)drugs af blijf, als ik dat pak, is het klaar met me.
Maar die mevrouw, van die intake, vond dus dat ik heel bewust was van mezelf. Is dit niet normaal dan? Hebben andere mensen dit niet?
Het klopt wel dat ik vaak het idee heb dat ik vanaf een andere plek naar mezelf kijk, alsof de aarde een toneel is en ik mijn (waardeloze) rol maar moet vervullen. Mijn hondjes voelen dan ook niet als "huisdieren" maar als mijn maatjes, mijn kindertjes. M'n jongens die er altijd voor mij zijn, in goede en slechte tijden. Ik hou zo enorm veel van die beestjes.. Maar dit, meld ik nooit als ik ergens heen moet. Ook niet aan de psychiater. Hij vroeg het wel, want hij vermoedde het toen. Maar ik ben gewoon eigenwijs van onderwerp veranderd.
-
Wesley_1980
- Berichten: 30
- Lid geworden op: 13 dec 2014 05:33
Re: Erg bewust van mezelf
Maar die mevrouw, van die intake, vond dus dat ik heel bewust was van mezelf. Is dit niet normaal dan? Hebben andere mensen dit niet?
Een groot gedeelte van de mensheid is erg onbewust. Met bewindvoering krijg je nooit meer dan 50 euro als alleenstaande man. Meestal 40 van wat ik begrepen heb. Je zou op zoek kunnen gaan naar stichting/fonds. Elke stad heeft wel fondsen die geld kunnen vrijmaken voor dat soort dingen. In sommige gemeenten doen kerken dat ook, maar dat zal je uit moeten zoeken. Een redelijke brief met uitleg zou het mee moeten lukken. Of je een depressie hebt weet ik niet. Kan best lastig zijn met instanties, dus ja je kan heel lang zoeken tot je iemand vind waar het mee klinkt. Of het toch proberen. Jij bent degene die aanklopt voor hulp en zal dus echt moeten willen. lastig, sterkte ermee
Een groot gedeelte van de mensheid is erg onbewust. Met bewindvoering krijg je nooit meer dan 50 euro als alleenstaande man. Meestal 40 van wat ik begrepen heb. Je zou op zoek kunnen gaan naar stichting/fonds. Elke stad heeft wel fondsen die geld kunnen vrijmaken voor dat soort dingen. In sommige gemeenten doen kerken dat ook, maar dat zal je uit moeten zoeken. Een redelijke brief met uitleg zou het mee moeten lukken. Of je een depressie hebt weet ik niet. Kan best lastig zijn met instanties, dus ja je kan heel lang zoeken tot je iemand vind waar het mee klinkt. Of het toch proberen. Jij bent degene die aanklopt voor hulp en zal dus echt moeten willen. lastig, sterkte ermee