hoi,
Eigenlijk ben ik op zoek naar mensen die ook hoogsensitief zijn en mij misschien wat tips kunnen geven hoe ermee om te gaan, want ik zie het soms niet meer zitten, ik wordt zo moe van mijzelf. Ik heb al een aantal boeken gelezen, eerst over autisme omdat ik nogal hoog scoor op de autisme spectrum test. Maar ik kom zeker in aanmerking voor hooggevoeligheid, vroeger als kind hoorde ik niets anders dan dat ik overgevoelig was en verlegen.
Het probleem is dat het met de jaren erger is geworden en dat ik regelmatig last heb van woedeaanvallen die ik niet kan controleren, zo heb ik eens mijn eigen hand gebroken op de kastdeur. De reden daarvoor was het lawaai dat de buurman ineens veroorzaakte, hij klopte 's morgens vroeg heel hard op de muur met een hamer en ik werd razend. Lawaai kan me zo overstuur maken dat ik het zelf niet begrijp en ik snap ook niet dat andere mensen daar zo rustig kunnen onder blijven. En het ligt niet aan mijn oren want het lawaai dat een straaljager produceert kan ik heel goed verdragen (ik hou zelfs enorm van airshows!) Ik ben ook gevoelig voor andere dingen (smaak, geur, licht,...) maar meestal is dat positief. Lawaai is het grootste probleem, daar kunnen ze mij echt mee martelen, ik stort direct in.
Wat anderen over mij zeggen, of kritiek en opmerkingen kunnen me heel hard raken. Humeur van anderen slaat direct over op mij, waardoor ik heel snel van goedgezind naar slechtgezind kan evolueren door andere mensen. Ik heb het gevoel dat andere mensen de touwtjes in handen hebben over hoe ik me voel en wat ik moet doen. Zelfs de buren hebben daar invloed op als ze teveel lawaai maken! Zo vermijd ik dus sociale contacten voor zover dat mogelijk is (ik werk in een supermarkt, wat niet altijd bevorderlijk is voor mijn humeur, het hangt dus af van het humeur van de klanten en collega's).
Wat ik zo graag wil is gewoon mijn leven, mijn gedrag, mijn gevoelens in eigen handen hebben en niet laten beïnvloeden door de buitenwereld. Het is misschien wel leuk als het over positieve zaken gaat zoals lachen en plezier maken door toedoen van anderen. Maar het rare is dat ik daar meer controle over heb, als iemand uitbundig plezier maakt lijk ik wel een koele kikker, ik kan daar wel afstand van nemen. Wat niet wil zeggen dat ik niet uitbundig kan zijn, ik kan dansen op feestjes of springen en zingen tijdens een concert. Maar daar kies ik zelf voor! Het zijn de negatieve gevoelens waar ik weinig controle over heb. Zo kom ik over als een zwakkeling, een emotioneel wrak zonder zelfcontrole! Op het werk sta ik al bekend als een overgevoelig iemand die direct begint te wenen bij conflicten. Ik kan me niet verdedigen tijdens bijvoorbeeld een evaluatie zonder in tranen uit te barsten als er één negatief punt over mijn werkprestatie gegeven wordt, ook al is de rest positief. Waarom kan ik niet gewoon koelbloedig blijven in zo'n situaties? Ik wil helemaal niet dat men mij zo ziet, dan heb je die stempel voor de rest van je loopbaan. Eerlijk gezegd zou ik soms willen dat ik ongevoelig ben, maar dan mis je natuurlijk de positieve kanten van gevoelig zijn, en die zijn er ook natuurlijk.
Wat het de laatste jaren nog heeft verergerd is het feit dat mijn ouders oud worden en aftakelen. In het algemeen vind ik het al moeilijk om aan te zien dat ouderen sukkelen, bijvoorbeeld in de winkel waar ik werk, als ik een bejaard persoon zie boodschappen doen en het allemaal niet zo goed krijg ik al een krop in de keel. Mijn eigen ouders zien aftakelen is de hel voor mij, en toch weet ik dat het iedereen overkomt. Het maakt mij zo triest en kwaad. Ook kwaad op mezelf omdat ik soms geen geduld heb met hen en moeilijk kan aanvaarden als ze iets niet meer kunnen. Mijn pa wordt dement en dat valt me heel zwaar, ik kan daar niet mee omgaan. Ik heb nooit een goede relatie gehad met hem, vroeger dronk hij veel wat bij mij zijn sporen heeft nagelaten. En nu kan en mag hij niet meer drinken en is het andere miserie. Het maakt me kwaad want ik steek het op de drank, hij heeft zijn hersenen kapot gezopen en nu zitten wij (mijn ma en ik, de andere broers en zussen hebben er minder last van) met de gebakken peren. Tegelijkertijd heb ik medelijden met hem en doet het pijn hem zo te zien achteruitgaan. Zo wil ik niet eindigen, zeg ik dan altijd, ik wil dit niet meemaken. En van mijn moeder zou ik het zeker niet kunnen aanzien, gelukkig heeft zij die vreselijke ziekte niet. Ik ben bang voor de toekomst, al weet ik ook wel dat we in het 'nu' moeten leven, dat is soms al erg genoeg.
Soms heb ik van die depressieve buien die plots uit de lucht komen vallen, dat ik niet weet wat me overkomt. Dat duurt meestal maar één dag, maar kan zeer hevig zijn. Sporten helpt niet meer, want afgelopen zondag ben ik 5 kilometer gaan lopen wat meestal toch een goed gevoel geeft, en in de namiddag werd ik overvallen door zo'n depressieve bui. Heel raar en heel beangstigend! Alsof ik mezelf niet meer ken en dan denk ik: 'wat overkomt me nu, dit wil ik niet!', maar ik heb er geen controle over. Heeft iemand dit ooit al gehad? Ik durf het niet zeggen aan mijn huisarts want ik wil geen antidepressiva, eigenlijk ben ik niet depressief, enkel die ene dag of een paar uren. Heel bizar!
Ik zal hier maar stoppen anders wordt het te lang. Bedankt aan wie dit leest en mij wat tips kan geven zonder dat er dure therapieën aan te pas komen.