Hallo allemaal,
Ik weet even niet waar ik moet starten. kleine voorstelling is dan misschien op zijn plaats. Ik ben 23, mannelijk. Vandaag heb ik me neergezet om een keuze te maken. Deze keuze is over het te gaan werken of nog verder te gaan studeren. Nu zit het namelijk zo dat dat niet zo makkelijk is als verwacht. Ik weet niet wat ik wil. Dit heeft toch wel enkele redenen. Eerst en vooral beleef ik geen plezier aan zaken waaraan je plezier zou moeten beleven. Ik ben een teruggetrokken, introvert persoon. Ik ben bang voor de keuzes die ik ga maken, en wat ik dan ook op zijn beurt niet voor kies.
ik ben altijd maar matig geweest in het schoolgaan, omdat ik nagenoeg teveel afleidingen had(heb). Deze gingen van gewoon gamen tot slapen. Ik ben moe, mentaal en weet niet of dat gaan werken dat gaat oplossen.
Momenteel heb ik mijn (eerste) vriendin. Ik zie haar graag. Ik ben nu bij haar voor 6 maanden ongeveer. We wonen praktisch gezien tezamen. phufff.... Nu zit het zo dat ik niet weet wat ik wil met mijn leven. Ik kan niet leven met de gedachte dat ik later(als ik ga werken) moet opstaan - werken - eten - slapen. En dat elke dag.
Zes à zeven jaar geleden zat ik nog wat dieper, ik zag het gewoon niet meer zitten. Maar de gedachte mijn broer en ouders alleen achter te laten was ondoenbaar. Dus ben ik doorgegaan. Met ups en downs ben ik 3 jaar geleden dan een bachelor gestart. Elk jaar had ik herexamens. Dit waarschijnlijk omdat het mij niet veel uitmaakte of ik slaagde of niet. Competitie doet mij niks in de klas. Het gezaag en aandringen van mijn ouders evenmin. Maar de vraag is dan natuurlijk, waarom wil ik verder gaan studeren. Misschien om mijzelf te bewijzen? Om nog niet te moeten beginnen aan het echte leven? ... ?
Nu is het vakantie en ben ik bezig met mijn herexamens te leren. Of wat je leren kunt noemen. Ik ben immens snel afgeleid. Games zijn binnen handbereik en worden dan optimaal benut.
Ik heb veel 'vrienden', maar geen echte goede vrienden. Omdat ik ook moeilijk diepe gesprekken kan voeren. Omdat mij dat niet boeit, hoe iemand voelt of denkt. Meestal omdat ik dat al weet hoe dat die persoon voelt of denkt. Omdat het normaal en gewoon is. Omdat het zo gewoon in general is. omdat de maatschappij dat aanneemt. Daarom had ik ook veel moeite in het begin om te zeggen hoe ik me voelde tegen mijn vriendin. Dit omdat dit een nieuwe situatie was voor mij was. Ik voel gewoon niks bij niets of niemand. Maar ik ben graag bij haar en zie haar graag. Ze is goed voor mij. Maar ik zeg veel hoe dat ik geacht ben mij te voelen.
binnenkort moet ik een keuze maken. Indien ik ga werken, kan ik blijven bij mijn vriendin. Ze ziet het namelijk niet zitten dat ik nog ga studeren. Ze begrijpt mij, maar ze wil ook verder in het leven. Ik ook, maar als ik die keuze maak dan sluit ik de andere uit, namelijk het gaan studeren. Als ik ga studeren, wat ik wel wil om de een of andere reden, dan loopt de relatie waarschijnlijk stuk.
Ik ben moe, mijn lichaam kwakkelt (uitslag, buikkrampen, gewrichtspijnen,..). Ik ben allergisch aan alles en nog wat. Mijn vriendin doet er zoveel mogelijk aan om het leefbaar te maken voor mij. Ik weet niet of dat die uitslag komt van de huisstofmijt ofzo... Ik ben 2 jaar geleden vastgesteld geweest met glutenintollerantie. Dieet deed me wel goed, maar heb nog steeds het gevoel dat ik in een waas leef en dat ik op één of andere manier wil uitbreken.
Dank voor het lezen. Mochten er suggesties of opmerkingen zijn.. laat maar weten. Ik weet dat ik moet doen wat ik wil, maar het probleem is dat ik niet weet wat ik wil. Uitzoeken is voor mij een lastige taak omdat ik er geen emoties bij voel. En dus niet weet of dat ik me er goed bij ga voelen.
S.