hulp.

[Radeloos ..]

Hallo iedereen.

Ik hoop dat ik hier mijn verhaal wat kwijt kan mits ik het gevoel heb nergens anders begrepen te worden.Om een lang verhaal kort te maken begon ik te kampen met een depressie op mijn 18 de, dit door een job die me niet echt lag, bovendien was de gerant waar ik voor werkte nu niet bepaald mijn beste vriend en dat liet hij merken ook, dus stilaan begon ik meer thuis te blijven tot ik uiteindelijk s morgens stond te beven om te gaan werken en uiteindelijk niet meer terug gaan werken ben. Vervolgens ben ik wat later bij mijn huisarts beland die mij aanrade een antidepresieva te nemen omdat ik thuis niets meer deed ( niet meer rond kwam), huilde dagen aan een stuk , zelfs de behoefte om me te verzorgen was weg, maar ik weigerde deze, ik had het gedacht van : alleen de sterkste overleven en heb deze dingen niet nodig, zo begon ik stillaan alles terug bijeen te rapen en beetje bij beetje lukte dat, nieuwe job, nieuwe relatie,... en had het gevoel alles overwonnen te hebben, nu bijna 10 jaar later ondertussen ben ik er 30 kamp ik met nieuwe klachten, ondertussen ben ik mama geworden van een prachtige dochter van bijna een jaar oud, het probleem is echter dat mijn man het vermoeden had dat ik in een postamentale depressie was beland vlak na haar geboorte, ik liep rond als een zombie, nix telde nog behalve MIJN baby, dus samen zochten we hulp bij zijn huisarts, ik vond persoonlijk dat hij alles wat weg lachte, en gaf mij een voorschrift voor zelf gemaakte pilletjes van de apoheek om rustiger te worden ? ik voelde me totaal onbegrepen, nu een jaar later, maak ik nog steeds alle dagen ruzie met mijn man, als onze kleine meid eens stevig huild roep ik alles bij elkaar, bij het lezen van mijn geschreven verhaal kan ik huilen,waarbij ik nog steeds in mijn piama zit op de bank, geen fut heb,naar de dokter wil ik niet meer na zo behandeld te zijn,ik voel me echt verloren van daar dat ik mij laatste toevlucht hier zoek, kan iemand mij helpen ? iemand die mij nog wil helpen ? ik sta overal alleen voor op dit moment

[ementee]

Hey Radeloos,

Ik ben noch specialist, noch de best geplaatste persoon in deze, maar ik reageer omdat een en ander een beetje bekend voorkomt in deze zin:
- depressief op jonge leeftijd
- vooral zelf gestreden en het was 'voorbij'
- dan komt het toch terug.

Ik zit een beetje in hetzelfde verhaal, ik bespaar je de details (ben overigens een man, dus ken niets van postnatale depressie).

Mijn eerste, en dus niet professionele noch dwingende adviezen:

1. Na regen komt zonneschijn! Sowieso! Dat weet je zelf ook van de vorige keer! Denk daaraan in je donkerste uren. Probeer dat vast te houden.
2. Laat je niet meeslepen door negatieve gedachten, probeer diep te ademen, weet dat die gedachten een symptoom zijn.
3. Laat je helpen, hoe sneller hoe beter. Praten met psycholoog of (andere) huisarts. Mijn ervaring leert dat het zinloos is dat niet te doen, de dingen gaan er weliswaar wel beteren, maar nodeloos trager dan nodig. Pillen kunnen helpen, maar zonder praten is dat m.i. niet optimaal.
4. Beweeg. Dwing jezelf iets te doen. Door niets te doen ga je je niet bete voelen en enkel meer piekeren/schuldgevoel krijgen. Doe eventueel iets nuttigs, maar ga ook eens wandelen/lopen, ook al denk je dat je je ene been niet voor je andere krijgt.
5. Verzorg jezelf. Sta op, douch, kleed je aan, eet, hoe weinig zin je er ook voor hebt.

Dat zijn zo enkele dingen die ik doe (er zijn er nog wel), hopelijk heb je er wat aan. Ik kan je zeggen dat ik er veel aan heb en ik ook de indruk heb dat ik langzaam maar zeker weer het pad omhoog heb gevonden (en ik heb me ook heel, heel erg slecht gevoeld en soms nog).

In elk geval sterkte en verlies nooit de moed!