worthless schreef:Ik weet niet zeker of je dit een depressie kan noemen, maar ik zit niet lekker in mijn vel. Op school word ik elke dag gepest. Ik zit bijvoorbeeld in de aula en groepjes jongens en meiden roepen mijn naam en scheldwoorden. Ik krijg ook volle flesjes naar me toe gegooid, ik kan er niet tegen en probeer het te negeren maar ik krijg altijd traanogen.
Hoi Meis,
vind je het heel erg erg, als ik je Nick links (of rechts?) laat liggen....? Ik geloof heel erg grif, dat je je waardeloos voelt!!! (Want zo word j helaas beandeld.)
Maar dat wil niet zeggen, dat jij dat zou zijn...!!!
Wat ik erg belangrijk vind: pesten is een groepsprobleem.
Radius' suggestie is prima - gesteld, dat je karate hebt gedaan.
Dan deel je bij de eerste de "beste" nieuwe rotstreek mee: "Ik vertel ju, dat ik karate kan - hier houd je NU mee op." Volgt dan een minder respectvolle reactie: BAM!
Je hebt gewaarschuwd en het is sowieso "meer dan mooi" (of beter, lelijk) geweest.
Om straf van de directie te vermijden, kondig je deze handelswijze van te voren aan.
(Krijg je dan toch straf, dan ga je naar de krant, van school, noem maar op. Je verzetten tegen dit soort gekoeionneerd worden hoort niet bestraft te worden. Zeker niet door zoiets als een school, een plek waar men verstand hoort te hebben van pedagogiek.)(Ik zeg, hoe ik vind, dat het hoort te zijn. Of het altijd zo gaat, dat is helaas iets anders.)
worthless schreef:Vandaag was het alweer erg en huilend schreewde ik dat ik ze op hun bek zou slaan, en ben weggelopen. Dat was misschien geen goede actie van me, maar ik ben er nog nooit tegenin gegaan.
Als gezegd: pesten s een groepsprobleem - dus dat JIJ dat zouu moeten oplossen is sowieso een raar idee.
- Okee, ik snap, dat jij degene bent, die de klappen krijgt, daar niet van, maar laad geen verantwoordelijkheid op je schouders, die niet van jou is!!
Schematisch gesproken begint pesten vaak ngeveer zo: vaak is stap 1: de onethische beslissing van de pestkop om zijn/ haar agressie bot te vieren op iemand die "er niets mee te maken heeft".
Stap 2: de rest van de groep schrikt hiervan, doet niets en is vooral bang "Hoei, ik wil die agressie niet over me heen krijgen - laat ik maar impliciet de agressor naar de mond praten".
Sommigen worden 'meeloper' gaan ook een beetje pesten, etc. Anderen worden passieve 'omstanders' die voor zichzelf hun passiviteit goedpraten.
Hierdoor ontstaat stilzwijgen (= hoe t echt zit, wordt zelden gezegd: "men is bang voor de agressor").
Agressor en omstanders 'spreken al dan niet in stilte af', dat het aan het slachtoffer zelf ligt. "Jij bent gewoon zo stom", etc. (NIET geloven, s.v.p.!!!)
Het is de leugen, waarmee ze hun eigen straatje schoonpoetsen. "Wie het er zelf naar maakt, dat-ie gepest wordt (jaja, omdat hij rood haar heeft, mag je kennelijk iemand in elkaar slaan - ??) daar hoef je "dus" geen medelijden mee te hebben".
Medelijden is wellicht niet aan de orde, maar erg fatsoenlijk is het gedrag van de omstanders niet te noemen.
worthless schreef:Jammer genoeg zag de congiere me op school huilen en zag mijn arm, waar veel grote maar ook kleine littekens op staan.
...wat ik tussen de regels ook lees, is dat iedereen jou maar laat aanmodderen!!
Dwz.: in de klas/ op school word je gepest, maar kennelijk heb je geen thuisfront, waar je met je verhaal terecht kunt. En dat er geen schoolleiding is, die stappen onderneemt, om het probleem op te lossen (= straf plus therapie voor de agressor(s); training en een stevige "preek" voor omstanders - en traumaverwerking voor jou.)
worthless schreef:Elke dag voel ik me somber, en heb nergens zin in. Behalve in snijden, het liefst heb ik elke seconde een mesje in mijn hand.
Kennelijk is dat je enige 'ontsnapping': als je jezelf fysiek pijn doet, voel je de psychische pijn veel minder.
Het grote punt is, dat de psychische pijn hoort te stoppen (van school af, als er niet snel GRONDIGE maatregelen worden genomen, en dan traumaverwerking doen met een therapeute).