Cathwill schreef:
Vriendschap en liefde is zeker belangrijk in het leven, en ik zou ook wel hulp willen krijgen, alleen ik kan het gewoon echt niet. Zelfs hier, anoniem op het forum, vind ik het al doodeng om te praten, laat staan om te vertellen wat er allemaal is gebeurd.
Hoi Cathwill,
ik kwam van de week een opmerking tegen, die stelde, dat je als mens op alle grote veranderingen in je leven per definitie veel tijd nodig hebt, om je er op in te stellen. (Oeroude gewoonte: voor je gaat trouwen, eerst verloven, tegenwoordig ook eerst samenwonen, en pas echt ja zeggen als je daar aan toe bent.)
En om *een of andere* reden heb je jezelf in de 'overlevingsstand' gezet - en om daar van de ene seconde op de ander uit te stappen, nee. Ook daar heb je tijd voor nodig. Gun jezelf die tijd!!
Cathwill schreef:Hoi Janneke,
het spijt me te horen dat je incest hebt meegemaakt, en dat je dit herkent.
Mijn ouders zijn hele lieve, goede mensen.
Lief van je! Op zich is incest idd walgelijk en mijn exbroer hoef ik ook niet meer te zien, maar de oude feiten doen geen pijn meer. (Hiephoi, verwerken was een grote opluchting, kan ik je zeggen.)
En voor alle duidelijkheid: ik herken het "overleven" - je kunt om wel honderd redenen besluiten, dat je dat nu maar moet gaan doen.
Cathwill schreef:Maar ik denk dat ook zij een beetje slachtoffer zijn geworden door mij, of wat ik heb meegemaakt. Daarom vind ik het erg moeilijk om met hen te praten, omdat het hun ook pijn doet. Het lijkt erop dat ze er wel al overheen zijn en gewoon verder zijn gegaan met leven, vooral m'n moeder was eerst nog vaak best depressief, maar nu is ze een stuk blijer. Dat wil ik niet kapot maken, dat is vooral waarom ik niet wil zeggen dat het niet goed met me gaat. Als ik naar een psycholoog zou gaan, dan zouden zij het wel moeten weten, want ik woon thuis. Maar ik wil niet dat ze weer bezorgd over me zijn...
Dat is idd de "verknoping", die je in elke familie hebt. En idd: lieve en goede ouders hebben 'plaatsvervangend' pijn, als het niet goed gaat met hun kind. Plus mogelijk schuldgevoel: "Had ik als ouder nu maar dit anders gedaan of meer zus of meer zo." (
OF je daarmee nou de ellende voor je kind had kunnen voorkomen, is op zichzelf nog een hele grote vraag, maar veel ouders piekeren hier wel over.)
En dat maakt idd dat praten met je ouders over hoe jij je voelt, niet gemakkelijk is. Of beter gezegd: ingewikkeld. Want als jij zegt, dat je je @^&@!$& voelt, trekken ze het zichzelf aan - wat jij niet wilt. Wat op jouw beurt wel weer heel lief van je is!!!
Maar uiteindelijk: wat lieve ouders willen voor hun kinderen, is dat ze zich prettig voelen (en niet dat ze maar aan het overleven zijn - zeker niet dat ze terwille van hun ouders aan het overleven zijn).
Je zou op termijn (...doe een en ander in JOUW tempo!!) een beetje kunnen smokkelen met de waarheid. Niet zeggen "hoe beroerd het al een tijd gaat", maar zeggen, dat je naar een psycholoog wilt, omdat je merkt dat gebeurtenis X "je gaat beinvloeden - en dat je dat niet wilt".
Waarop lieve ouders ogenblikkelijk zullen reageren met zoiets als: "Natuurlijk! Dat mag jouw leven niet vergallen, ga maar gauw!"
Wat dan wellicht wel weer ingewikkeld is om te horen, want het vergalt je leven al een ele tijd, zonder dat zij dat dus weten... Maar dan zitten jullie in elk geval op 1 lijn: goed, dat jij naar de psycholoog gaat.
En naarmate je je masker wat meer laat vallen, kun je de psycholoog "de schuld" geven, dwz. dat in therapie blijkt, dat het toch wel heftig was. Maar dan is het voor je ouders makkelijker, om jou zonder masker te zien: ''dat is kennelijk helaas de pijn die bij goede therapie hoort'' (zo denken zij, op zich is dat niet nodig!!) - de pijn is er, maar is bezig opgeruimd te worden.
Cathwill schreef:"mijn verhaal" durf ik niet echt op het internet te zetten, deels omdat ik me er gewoon voor schaam
Schaamte heb je in soorten en maten.
Veel mensen schamen zich, puur enkel en alleen omdat ze akelig behandeld zijn. Heel rot!!
Schaamte is een uiterst pijnlijke emotie, waarin je jezelf afwijst. (...en dat kan een functie hebben. Als gezegd: grote veranderingen, daarvoor heb je als mens tijd nodig om je er op in te stellen. Schaamte zou wellicht een kwestie kunnen zijn, van afstand nemen van jezelf.)
Maar laat het wel duidelijk zijn, dat zelfs als je rationeel rondloopt met allerlei dingen van "Had ik dit maar anders gedaan" etc.: voor wat jou werd aangedaan ben jij
niet verantwoordelijk!
Cathwill schreef:en deels omdat ik bang ben dat er toevallig hier iemand op zit die ik ken, en mij dan herkent.
Anonimiteit is een groot goed.
Wellicht kun je bepaalde details er uit halen, namen weglaten, etc. - maar dat je hecht aan 'ik wil niet herkend worden' is volstrekt terecht.
Cathwill schreef:Ik ben bang om mensen teleur te stellen, of ze boos op mij te maken, daarom doe ik eigenlijk altijd wat me gezegd wordt en ben ik nooit boos.
Dat is een heel zwaar leven...!!!
Want jouw belang en jouw gevoel komen er niet in voor.
En idealiter: fijne, goede mensen vinden jou een waardevol mens om wie jij bent - niet omdat je zo gehoorzaam bent.
Dus op termijn heeft het beslist zin, om wel te gaan zeggen, wat jij wilt, hoe jij dingen ervaart, wat jij voelt als jouw belang, etc.etc. - en "de echte vrienden (inclusief, zo hoop ik vurig, je familie)" vinden dat alleen maar goed.
Cathwill schreef:Het is alsof mijn leven alleen nog maar bestaat uit angst. Ik ben overal bang voor: Ik ben bang dat ik mijn ouders ongelukkig maak, ik ben bang voor mensen, ik ben bang voor mezelf dat ik helemaal gek begin te worden, ik ben bang voor het donker, ik ben bang om te falen voor de examens die eraan komen, ik durf mijn gevoelens niet te uiten, etc. etc.
(Als dingen tegen zitten, dan roept de ene angst de volgende tevoorschijn. technisch gesproken: je schrik- en stresssystemen gaan steeds sneller bij ieder klein, niet ideaal dingetje reageren. Waardoor je steds minder rust krijgt. En op basis van dat gebrek aan rust word je ook weer alerter, en op gegeven moment hyperalert.)
Cathwill schreef:Het lijkt me inderdaad wel fijn, dat als ik ooit naar een psycholoog oid ga, dat ik diegene kan vertrouwen.
Ja, vertrouwen tussen mensen, dat is iets heel erg waardevols.
(En vertrouwen beschamen is een soort heiligschennis.)
Cathwill schreef:Hoe graag ik iets ook wil, mijn angst gaat altijd voor. Ik wil wel hulp zoeken, maar durf het gewoon echt niet...
Ja, angst is er op gericht, dat jij zou overleven. En neemt dus altijd prioriteit.
Heel practisch: je ziet iets in je ooghoek, waarvan je autonome zeuwstel denkt "dat kan gevaarlijk zijn" - en je spring in een reflex opzij. Dat gebeurt zelfs, als het licht "alleen maar" op je netvlies viel, maar jij met je bewuste geest absoluut nog iet weet, wat je nou precies ziet.
Zo overleefden we ooit wilde dieren, maar zo beschermen we tegenwoordig onze psyche.
Jij hebt jezelf *om een of andere reden* op overleven gezet, wat dus inhoudt, dat je je hebt voorgenomen, om je emoties in te slikken, te doen alsof er niets aan de hand is, etc. etc - en die "code", die gewoonte, dat voornemen verbreken heeft voeten in de aarde. Als gezegd: het is een verandering, waar je tijd voor nodig hebt.
Maar je houdt ook in, dat je een ander standpunt inneemt tegenover je emoties, tegenover je naaste omgeving - en tegenover de oorspronkelijke reden, om de boel in te slikken en je niet te uiten. (En ik hoop vurig, dat die oorspronkelijke reden niet meer van toepassing is, en je die "gewoonte" dus veilig kunt laten gaan - maar zelfs als dat zo is, kan het werk zijn, om jezelf daarvan te overtuigen!!)
Vast wel.
