Hoi allen,
Ik weet niet of ik dit op de goede plek neerzet. Ik weet op dit moment niet meer wat ik moet doen, dus leg ik het hier voor. De kans is aanwezig dat het een beetje een kriskras wordt door elkaar heen.
Ik kan absoluut niet over mij en mijn gevoelens praten, elke keer als er in mijn omgeving iets vraagt en het gaat iets dieper dan 'hé hoe gaat het?' 'ja met mij gaat het goed', dan klap ik dicht. Op zo'n moment crasht alles in mijn hoofd en kan ik niet meer fatsoenlijk nadenken. Ik begin onzin uit te kramen en achteraf denk ik: had ik het maar anders gedaan.Op zo'n moment weet ik ook niet eens wat ik denk, ook al zou ik het wel willen zeggen, ik kan er gewoon geen gevoelens en gedachten aan koppelen.
Ik denk de laatste tijd vaak dat ik een (lichte) vorm van autisme heb. Elke keer vertel ik mezelf weer dat ik me aanstel en dat ieder persoon wel iets van autisme heeft, maar toch knaagt er iets. Als ik iets in mijn hoofd heb hoe iets zal gaan, dan is het ook niet meer uit mijn hoofd te krijgen. Als ik ergens begin op werk of stage, dan moet ik altijd de eerste maand(en) wennen voordat ik gewend ben en heb kunnen aanpassen. Dit heeft mede te maken met het feit dat ik zo perfectionistisch ben als de pest. Voordat ik iets uitvoer, zeg of typ denk ik daar altijd eerst lang over na.
Elke keer denk ik weer: maar waarom, als ik al een vorm van autisme zou hebben, zou ik dat willen weten? Ik heb mijn leven in zekere zin op de rit. Ik heb een vriend, ga naar school en heb zo mijn activiteiten daarnaast. Toch kan ik het niet loslaten.
Misschien klinkt dit allemaal een beetje vaag, maar ik hoop dat jullie je gedachten erover kunnen delen. Ik kom namelijk met mezelf en mijn gedachten niet meer verder..
Groetjes