Twijfels.....weet het even niet meer

[Vlindertje001]

Hallo allemaal,

Heel graag wil ik mijn verhaal hier kwijt omdat ik er alleen niet uit kom.

Ik zal bij het begin beginnen...

Vorig jaar kreeg ik iets met een jongen die ik al een tijdje kende,het was pril maar was en ben echt verliefd. Ondanks dat ik een hormoonstoornis heb en daardoor niet op de natuurlijke manier zwanger kan worden ben ik na 3 maanden toch wel zwanger geworden,ook zat ik gewoon aan de anti conceptie. Mijn zwangerschap was aug 2011. Ik vertelde mijn vriend dit en hij was erg geschrokken....toch wilden we het kindje houden en gingen samen verder. Op een gegeven moment kreeg mijn vriend angst en merkte dat hij afstand van me nam,na vele gesprekken deelde hij mee dat hij voor 6 weken naar het buitenland ging voor zijn werk. Hier had hij al eerder gewerkt en dat beviel hem altijd heel goed. Ondanks dat ik veel verdriet had en liever wilde dat hij bij me bleef ging hij toch. Die 6 weken werden 3 maanden en nooit hoorde ik wat van hem. Ik dacht dat hij nooit meer terug zou komen en ik alleen met mijn kindje verder moest. Zoveel nachten dat ik mezelf huilend in slaap bracht,bang voor de toekomst....de 20 weken echo ging ik samen met mijn moeder en een vriendin doen,hij was er niet bij. Toen ik kreeg de horen dat ik zwanger was van een meisje was hij er ook niet bij. Vaak heb ik geprobeerd contact met hem te krijgen maar het lukte me nooit. Januari dit jaar kwam hij terug....en kwam hij bij me langs,daar zaten we dan...ik boos en verdrietig en het contact verliep moeizaam. Maart dit jaar was ik uitgerekend en hij wist niet of hij bij de keizersnee aanwezig wilde zijn. Zoveel spanningen wat ruzie's maakten en ik voelde me zo ongelukkig....tot een dag voor de keizersnee dat hij langs kwam en me wilde bijstaan en dat deed hij ook. Samen hebben we de geboorte van ons dochtertje meegemaakt en het was zo bijzonder. Er vielen spanningen weg...zijn ouders accepteerden de situatie en daardoor viel bij hem een last van zijn schouders. Zijn ouders met name zijn moeder wilden eerst niks van deze zwangerschap weten. Ons meisje was gezond geboren en mijn vriend en ik waren dolgelukkig,we groeiden weer naar elkaar toe en de gevoelens kwamen ook weer,hij werd weer de persoon waar ik verliefd op was geworden dus we besloten het een kans te geven. En opzich gaat het best goed maar ik krijg toch wel eens mijn twijfels en weet niet zo goed wat ik ermee aan moet.

Ik ben 27 heb 11 jaar een relatie gehad,ben zelfs getrouwd geweest en daar is een zoontje uit voor gekomen,als vrienden zijn mijn ex en ik uit elkaar gegaan en dat loopt heel goed. Hij is pas 24 geworden en stond voor de geboorte van ons dochtertje al heel anders in het leven dan mij...stappen,veel met vrienden op pad. En ik had/heb die behoefte niet meer zo. We wonen nog niet samen omdat we het rustig aan willen doen omdat het natuurlijk allemaal al zo snel is gegaan,we hebben we alle 2 een huis en zijn veel bij elkaar. Het komt ook echt van hem af,hij komt vanuit zichzelf elke avond langs en gaat eigenlijk nooit meer stappen,op zondag gaan we wandelen met ons dochtertje...kortom het gaat goed.

Toch de laatste tijd merk ik dat mijn vriend wat anders wordt,hij begint het contact met zijn vrienden te missen zegt ie,vind dat ik alleen maar wil dat hij bij mij en ons dochtertje is. Vind dat ik mijn zin moet hebben en anders boos op hem wordt. Maar ik zie dat niet zo....hij keek op zondag altijd bij hem thuis film met een groepje vrienden,ik wilde ook wel eens wat met zijn 3tjes doen op een zondag dus ik vroeg dit een keer aan hem,nou prima dat wilde hij wel...sterker nog hij vond het zo leuk dat hij de zondagen erop ook met ons 3tjes wilde doorbrengen. Op dit moment is het met zijn werk heel erg druk,zijn ouders hebben een eigen akkerbouw bedrijf dus de dagen dat hij werkt zijn van heel vroeg tot heel laat,hij kan slaapt dan in zijn eigen huis,maar zo kan ik best 4/5 dagen niks van hem horen. Geen smsje of telefoontje om te vragen hoe het gaat of tenminste hoe het met zijn dochtertje gaat. Afgelopen vrijdag waren ze 17:00 gestopt met werken i.v.m het weer,dus alle collega's gingen samen eten en wat nadrinken. Mijn dochtertje en ik sliepen bij mijn vriend thuis en ik ging ervan uit dat mijn vriend rond 21:00/22:00 wel weer thuis zou zijn en omdat ik hem al een paar dagen niet had gezien we ook nog samen even konden zitten. Tot het 23:30 werd en ik eens een sms stuurde waar hij was. Hij zat nog met de collega's en kwam een uur later thuis. Na 3 weken bijna dag en nacht werken zijn 3 biertjes al snel teveel zo ook bij hem. Ik lag al op bed en hoorde hem de t.v aan doen,even later hoorde ik hem snurken maar viel zelf ook in slaap. Tot ik rond 3 uur wakker werd omdat hij boven het toilet stond over te geven. Ik baalde hier ontzettend van en dit zei ik de volgende ochtend ook. Maar mijn vriend werd kwaad,hij was dan al tijden niks meer met zijn collega's en vrienden gedaan en wilde nu ook wel eens even zitten en ik moest niet daarover zeuren want volgens hem wil ik hem alleen maar thuis houden. Zo ben ik niet zei die,je kan me niet veranderen hoe ik ben. Ik word gewoon onzeker over bepaalde dingen,hij zei 4 weken terug voor het eerst tegen me dat ie van me houd en ik merkte het ook echt aan hem. Maar daarna heb ik het gevoel dat het minder gaat tussen ons,hij zei bij die ruzie ook ja ik weet het zo ook even niet met jou en zo hou ik ook minder van je...
Ik ben die dag naar huis gegaan en de avond kwam hij weer bij me....hij wil me niet kwijt zegt ie.

En dan hebben we nog iets waar ik het meeste mee zit,de wergever waar hij al een aantal jaar in het buitenland voor gewerkt heeft belde 2 weken terug naar mijn vriend,hij wil dat mijn vriend daar deze winter weer komt te werken. Al mijn gevoel en verdriet van de zwangerschap komt naar boven en wil niet dat hij gaat....straks is hij weer voor maanden weg. Het vliegt me echt aan en kan hier niet mee omgaan. Mijn vriend weet nog niet of hij gaat,maar ik weet dat het hem wel enorm aantrekt.

Alles bij elkaar weet ik gewoon niet wat ik moet,ik hou van hem en wil hem liever niet kwijt,maar ik wordt onzeker door deze dingen en kan hier niet mee omgaan. Soms denk ik ermee te stoppen maar weet dat ik hem na 1 dag al ga missen.

Misschien dat hier mensen me advies kunnen geven,het is een heel verhaal geworden zie ik.

Alvast bedankt.

[Selfje]

Hoi Vlindertje,

geeft niks dat het een heel verhaal is geworden

ik denk dat je toch eens een goed gesprek met hem moet hebben.

Als ik dit zo lees, vraag ik me af of hij wel klaar is voor het vaderschap.

Wat wil hij? Wil hij full time vader zijn, dus elke dag dingen met zijn kind (en met jou) ondernemen.
Wil hij part-time vader zijn, een paar keer per week samen zijn met zijn kind, en met jou. Of wil hij de vader zijn die zo af en toe eens langs komt waaien als het hem uitkomt?

Dit staat los van werken in het buitenland.

Ongeacht de rol die hij wil gaan vervullen in jullie leven, hij moet wel ruimte krijgen om af en toe eens wat met zijn vrienden te ondernemen. Je mag hem niet gaan claimen, want dat zal fout gaan.
Dit is overigens wel wederzijds. Jij moet ook af en toe eens de ruimte krijgen om je eigen ding te doen.

Als hij een plek wil hebben in het leven van jou en van jullie dochtertje, zal hij toch wat volwassener moeten worden en zijn prioriteiten anders moeten stellen.