Doodongelukkig door relatiedip

[MVdB]

Ik ben nu 4,5 jaar samen met mijn vriendin. We zijn samen sinds we 16 jaar waren.
Toen we net samen waren, bleek al snel dat mijn vriendin enorm veel aandacht nodig heeft. Ze wou elk moment van de dag weten wat ik aan het doen was en stuurde tientallen smsjes per dag uit bezorgdheid. Ze miste me elk moment van de dag, ook al had ik haar een uur ervoor nog gezien. In het begin vond ik dit niet zo'n groot probleem, maar na enkele maanden leverde dit toch problemen op. Ik twijfelde erg om een einde te maken aan onze relatie, maar na enkele goede gesprekken besloten we om er toch voor te gaan. Ik zag en zie haar doodgraag, dus ik wou er alles voor doen om het in orde te brengen. Sindsdien verliep onze relatie heel wat beter. We hadden ons allebei aangepast, en we waren het perfecte koppel. Soms wat kleine ruzies of meningsverschillen, maar dat is normaal denk ik.

Soms twijfelde ik nog wel of ik vanaf mijn 16 jaar al zo lang met hetzelfde meisje wou samenblijven, ook al ging het echt goed en zag ik mijn vriendin doodgraag.

Sinds dit jaar ongeveer, ging het echt echt goed tussen ons. Langs mijn kant voelde ik echt een intense verliefdheid. We hebben elkaar een heel jaar lang dagelijks gezien, aangezien we in dezelfde stad allebei op kot studeren. Ik besefte dat ik haar echt enorm graag zag en (ook al zijn we al van ons 16 jaar samen) echt een toekomst met haar wou. Ik besef dat dit misschien redelijk belachelijk klinkt omdat ik nog zo jong ben, maar ik wou haar echt niet meer kwijt, en kon me niet voorstellen dat iemand me ooit zo gelukkig zou maken als zij.

Echter, 3 maanden geleden, ging alles plots bergaf.
Na een klein meningsverschil reageerden we allebei nogal heftig, en zei mijn vriendin plots dat ze niet wist of ze nog met mij samen wou zijn. Ik dacht dat dit een bevlieging was en dat het wel zou overwaaien, maar na enkele dagen twijfelde ze nog steeds. Ze deed erg afstandelijk, liet nog nauwelijks iets van haar weten en reageerde heel onverschillig wanneer ik iets zei. We hebben eens goed gebabbeld, en ze zei dat ze niet meer verliefd was op mij, en dat ze het er zelf moeilijk mee heeft, dus dat ze nog wel wilt proberen om het terug op te lossen, aangezien dit misschien een klein dipje was en we geen 4 jaar gingen 'weggooien' omwille van een relatiedipje.
Dit dipje werd alleen nog maar erger. Net enkele dagen later begonnen de examens, dus dat wilt zeggen dat we elkaar nauwelijks zien. Normaal is dit geen probleem. We zien elkaar elke examenperiode zeer weinig. Maar deze examenperiode werd dit alleen nog maar erger. Een relatiedip valt onmogelijk op te lossen tijdens de examens, wanneer je elkaar nauwelijks ziet. Ik hoorde nauwelijks iets van haar en ik was er kapot van. Vroeger kreeg ik leuke smsjes tijdens de examens, en belden we elkaar dagelijks. Zij had hier ook erg veel nood aan. Maar nu deed ze erg afstandelijk, ze wou onmiddelijk afleggen als ik haar belde en stuurde ook nooit uit zichzelf smsjes. Ik was hier kapot van. Ik huilde dagelijks en kon niet studeren.
Zij hield echter vol (wanneer ze mijn smsen beantwoordde) dat we na de examens allerlei leuke dingen zouden doen en dat we dan opnieuw naar elkaar zouden toegroeien. Ik bleef dus hopen. Maar intussen gingen er wel 6 weken examens voorbij waarbij ik elke dag huilde en echt enorm bleef afzien.

Na de examens (nu dus) doen we vaak leuke dingen samen. Als we samen zijn is dit altijd heel leuk. Toch ben ik nog steeds doodongelukkig omdat alles niet meer hetzelfde is als vroeger. Wanneer we bijvoorbeeld samen een dagje iets leuks gaan doen, lijkt het meer alsof ik met een gewone vriendin op stap ben. We lachen en babbelen en alles is leuk, maar ik krijg nooit eens een spontane zoen of knuffel. We hebben ook al niet meer gevreeën sinds voor de examens. Vaak geef ik wel eens een zoen, maar dan lijkt dit langs haar kant steeds met tegenzin. We zoenen en knuffelen alleen uitgebreid wanneer ik of zij weggaat. We hebben hierover al eens gebabbeld, maar dan zegt ze steeds dat ze dit nog te vroeg vindt en dat ze eerst wil dat het tussen ons volledig in orde is. Vroeger stuurde ze ook vaak smsjes uit zichzelf, maar nu zijn haar smsjes steeds zeer kortaf en hebben nooit iets met liefde te maken. Dit is al een tijdje zo, en ik begin stilletjes aan de hoop volledig op te geven. Dit lijkt misschien allemaal een beetje belachelijk, dat ik zoveel geef om bijvoorbeeld smsjes, maar dat zijn kleine dingen die ik vroeger heel leuk vond, en nu niet meer krijg. Zij houdt echter vol dat alles in orde is en dat ze mij graag ziet. Ze zegt echter alleen maar dat ze van me houdt wanneer ik erom vraag, terwijl ze dit vroeger vaak zei.

Momenteel zit ik dus helemaal met mezelf in de knoop, vandaar dat ik heel mijn verhaal op dit forum wil posten.

Ik kan alleen maar aan haar denken. Ik heb nu herexamens en kan me niet concentreren. Ik loop de muren op. Ik doe heel de dag niks anders dan haar missen en uitkijken tot we nog eens samen iets gaan doen. En als we dan samen iets doen, geniet ik er wel van op de moment zelf, maar ben ik achteraf teleurgesteld omdat ze weer vrij afstandelijk deed. Ik huil nog steeds dagelijks.
Volgende week vertrekken we samen op vakantie. Vroeger toen we op vakantie vertrokken, zei ze constant dat ze enorm naar de vakantie uitkeek en kon ze niet wachten om te vertrekken. Nu zegt ze hierover nauwelijks iets wanneer we samen zijn. Soms stuur ik wel eens een smsje wanneer ik ongelukkig ben, en dan zegt ze dat ze mij graag ziet, en dat ze heel erg uitkijkt naar de vakantie. Maar zoiets zegt ze alleen als ik ongelukkig ben, en nooit eens uit zichzelf. Ik besef dat dit voor haar ook erg moeilijk is omdat ik momenteel veel aandacht nodig heb, maar ik kan het echt niet helpen. Ik wil gewoon weer de aandacht die ik vroeger kreeg, de spontane knuffels en zoenen, de lieve smsjes... Het lijkt dat zij hier geen nood meer aan heeft, want voor haar lijkt onze relatie momenteel goed in orde. Ik kan hier niet mee leven, maar ik zie haar echt doodgraag en kan aan niets anders denken.

Ik verwacht geen oplossing voor dit alles, maar ik moest gewoon eventjes mijn verhaal kwijt en toen vond ik dit forum..

[Radius]

Een nare situatie, vooral nu jullie geplande vakantie in zicht is. Ik zal meteen met de deur in huis vallen, want ik denk een veelvoorkomend probleem te herkennen. In het algemeen is het vaak zo dat vrouwen zich sterk aangetrokken voelen tot kerels die ongeacht hun aanwezigheid in zijn leven succesvol zijn, en onafhankelijk. In het begin van jullie relatie was jij de koele kerel en zij was aanhankelijk en wilde je niet kwijtraken dus bleef ze proberen je te controleren.

Nu is er ergens iets misgegaan, misschien was het sleur (in veel langdurige relaties leidt dit tot problemen), en nadat jij getoond hebt dat je haar absoluut niet kwijt wou was je niet meer de koele onaantastbare kerel. Juist deze uitstraling van onaantastbaarheid en onanhankelijkheid zorgen ervoor dat bij vrouwen hun oerinstinct voor partnerselectie hevig geprikkeld wordt, waardoor je voor hen bijna onweerstaanbaar kan zijn.

Deze gunstige positie heb je vrees ik in dit geval verspeeld. Als je de komende tijd je hoofd koel houdt en niet gaat kniezen of bang wordt haar te verliezen (je hebt immers niets te verliezen), dan maak je de meeste kans dat haar herinnering aan jou als onweerstaanbaar en onaantastbaar weer opgeroepen wordt en haar gevoelens terugkomen.

Veel sterkte en succes.

[GeenPijn]

Ik zie wel heel veel éénrichtingsverkeer, zoals je zelf al zegt niet het meest goed gevoelgevend gedrag. Al je vermoedens klinken als een waarheid je kan de tip van radius eens proberen. Kan zijn dat ze je wel als een gewone vriend wil hebben en daarom zo aanhoudt terwijl ze denkt wat ze verder wil of hoe ze het wil zeggen. Of ze houdt je aan tot ze wat beters tegenkomt. Ik vind het gedrag in ieder geval wel apart.