verscheurd

[momo]

In een adem heb ik jouw stuk doorgelezen, nee ik schuw geen lange teksten, hoe langer hoe beter

En duidelijker!
Het voelt voor mij een beetje raar omdat als ik de relatie met mijn moeder moet beschrijven ik grotendeels op dezelfde lijnen uitkom.Met de nuance dat ik slechts een trofee was, een slim ,schattig ornamentje dat enkel op prestaties werd beoordeeld en geen gevoel, laat staan negatieve uitingen van dat gevoel mocht hebben.

Dus op die manier werd wie ik was ook nooit gezien, enkel wie zij wilde die ik was en die het perfecte plaatje paste alsof ze dan kon zeggen 'kijk eens wat ik gemaakt heb'.

Kwam erbij nog een pestverleden juist om die redenen die mijn moeder hoog in het vaandel droeg als enige belangrijke, nl. uiterlijk en intelligentie en je krijgt een 'oud' kind.Eenzaam, verward en nooit goed genoeg voor zichzelf.

Zelfs tot laat in mijn twintigerjaren, na een huwelijk vol agressie en een partner die me ook enkel als decoratie gebruikte ben ik tot het inzicht gekomen dat IK mijn leven moet inrichten , niet dat van mijn moeder moet voeden 'by proxy'.

Ik ging uitzoeken wie ik was, wat ik wilde en grote clash toen de dingen werden uitgesproken zoals ik ze voelde.
woede , onbegrip, verwijten .En de grote stilte.Maar voor mij mocht die grote stilte eeuwig hebben geduurd, het was tevens de grote rust.

Inmiddels ben ik allang in een verder stadium, ik neem haar niks meer kwalijk, ik zie gewoon de valkuilen en beperkingen die ze heeft. Met het verschil dat ik me niet meer laat beperken erdoor.

Ik deel dit met je omdat je moet weten dat je je eenzaam voelt ,maar niet alleen bent .Er zijn mensen die het 'vatten'

Er zullen altijd sporen blijven van die eerste dertig jaren van mijn leven, maar ik kan zeker stellen dat ik er enorm heb uit geleerd. Hoe het niet moet, hoe je moet loslaten en niet omkijken. Hoe je echte dingen moet koesteren en niet frivool mag omspringen met vriendschappen. En hoe de neppe gebruikers (mensen zijn gevers of nemers) op voldoende afstand te houden zodat jij bepaald.Er zullen altijd restjes blijven bovenkomen, vooral als je getriggerd word en dan als niet voldoende of belangrijk ervaren.Daar moet je leren omheen werken en doorzien van waar het eigenlijk komt.

Ik heb je hele topic gevolgd en zie hoe je kleine stappen zet die je dichter brengen bij de kastanje die jij bent.
Ik zie ook frustratie en schuldgevoel opduiken wat erbij hoort als iemand de grenzen niet respecteert die je aangeeft.

Hou dit zinnetje in je hoofd, het af en toe neurieen helpt : jij bent goed bezig...ook al zeggen ZE van niet.

en blijf het opschrijven, dat is een goeie eigenschap, dat je het kan van je afschrijven.
Die ben ik ergens kwijtgeraakt

[045]

[Minerva]

Ik heb gisteren een boek besteld wat over dit onderwerp gaat en wat me werd aangeraden. Het is een boek van Ingeborg Bosch en heet: de herontdekking van het ware zelf. Het werd me aangeraden door mijn coach en het gaat over oude pijn en hoe die doorwerkt op het heden. Het schijnt een aanrader te zijn voor mensen met een moeizame jeugd waarin sprake was van psychische problematieken bij de verzorger/ouderfiguur. Ik ben benieuwd en ik hoop dat ik het gauw binnen heb (verwacht het maandag).

Tuurlijk kan je zo'n boek ook bij de bieb halen.

[kastanje]

Dank jullie wel voor jullie lieve lezende oog en steun+boekentip !! Fijn! Heb voorlopig genoeg leesvoetr aan Jeffers, maar dank je wel! Ik ben vandaag nog steeds heel naar van die gestolen post. WOEDEND! GRRR. Wie doet nu zoiets. En vooral de consequenties. Ik wou dat het rekeningen waren of andere onzinpost. Die mogen heel ver weg raken, maar niet de kaart van ex. Ik kan zo zeggen dat ik daar enorm veel verdriet van heb, omdat ik nu geen keus heb. Ik zal nooit meer weten wat hij schreef. c [crying] Heb bijna niet geslapen. Maar vanmorgen gaan sporten, kom net thuis. Was naar de markt gegaan (morgen komt een vriendin eten) en heb van een kadobon een bos bloemen gekocht. Dat kwam heel erg goed uit, want ik heb deze week geen geld voor mijn wekelijkse boeket. Dus nu kon ik er toch 1 kopen. Ik heb zalmkleurige papavers met hele leuke groene sprieten gekozen. Ze zitten nog in knop. Ik ben benieuwd hoe ze worden. Het is ook een beetje metaforisch, kijken wat er van komt.

Zoals ik vannacht al schreef, het zijn hele heftige tijden, ik heb continue een gevoel van wakker-worden uit een veel te schimmig gebied. En ik voel me als het ware ook teruggestort in pijn, door die gestolen post van ex KAN ik nu niks meer. Het is als het ware helemaal afgelopen, en diep van binnen is het dat niet. Ergens sluimert er nog een band, een hoop en verlangen, dat nu dus in 1 keer de kop wordt ingedrukt. Er is geen weg terug. Ik kan moeilijk hem bellen, en kan verder ook niks. Dat maakt het erg zwaar en ik voel me vooral boos, want wie doet nu zoiets, iemand privepost wegpakken en ev zelfs LEZEN!!! Ik kan het moeilijk omschrijven, maar hoofdingredienten zijn woedeaanvallen, berusting en een gevoel dat er wel een stijgende lijn in zit.

Dikke kus, Kastanje

[Memories]

Hee lieve Kastanje,

Je schrijft dat je er nog erg veel woede en verdriet om hebt. Even laten schrijf je dat je hierdoor nooit meer zou weten wat je ex in de brief heeft geschreven. Weer later zeg je dat je hem toch moeilijk kan bellen. Waarom niet ? Wat is er mis mee om navraag te doen en het verhaal uit te leggen ? Je schrijft dat je door dit voorval niet verder kan en als het ware door alles terug gekaatst wordt. Dan is het misschien juist een idee om toch de "stoute schoenen" aan te trekken, hem te bellen en je verhaal te doen. (Met ook de kans dat hij alsnog aangeeft wat hij je heeft geschreven.) Soms moet je iets doen wat je moeilijk vindt om toch het een en ander te bereiken en je erdoor misschien weer wat beter te voelen. (En ik snap dat het heel eng voor je kan zijn, maar nee heb je, ja kun je krijgen, he? )

Gezellig dat er een vriendin bij je komt eten. Zo is er een kans dat je toch ook wat afleiding hebt, wat kan lachen en grappen en als het nodig is ook serieus kan kletsen. En ook heel lief dat je voor haar een boeket bloemen hebt gekocht. Dat zal ze vast heel fijn vinden.

En die hoofdlijnen...het is een begin. [045] Laat je alleen iets niet afpakken door een ander, wat juist ook positief kan zijn voor jou.

[kastanje]

hihi, die bos bloemen is voor mij
Ik heb me, na dat schoonmaak-voornemen, ook een ander doel gesteld: om voor mijzelf elke week een bosje bloemen te kopen. Because I deserve it en omdat ik meestal altijd kado's voor anderen kocht. Heb dus die papavers hier in een mooie vaas gezet

Dank je ook voor je feedback over die post. Ja, het gaat heelgek in mijn hoofd: als die kaart er nog was geweest had ik er niks mee gedaan, zoals ik al schreef. Maar nu het niet meer kan voel ik me zo verdrietig en boos. Heb als het ware geen keus en daar baal ik van. Ja, ik zou hem kunnen bellen. Maar stel dat hij dit als een opening ervaart, dan ben ik erg bang dat we weer in een discussie terecht komen. Ik ben bang. Heb nog niet alle voors en tegens op een rij..........

[Memories]

Excuses...ik las het als in dat je er één voor haar hebt gekocht.

Dan is een compliment wel op zijn plaats; TOP dat je regelmatig toch op deze manier aan jezelf denkt.

[kastanje]

geeft niks, dank je wel!! Lief! Ja, ik heb wel het gevoel dat het werkt. Ik geniet er ook echt van, dat het dan weer tijd is voor een nieuw boeket...

Momo, ik lees nog een keer je lieve en open post, dank je wel meis. Echt, vind het heel bijzonder dat je zo open bent en je eigen ervaringen met me deelt. Wat bedoel je dat je het van je af kunnen schrijven ergens bent kwijt geraakt? Ik vind het heel helder, wat je vertelt. Maar als je bedoelt dat het als het ware onverwoordbaar is, dan snap ik dat heel goed. Je schrijft dat je door die eerste heftige inzichten heen kwam naar een nieuw besef, en dat je toen niet meer werd "geraakt" (als ik het goed begrijp) door je moeder. Ik kan me hier nog niets bij voorstellen voor mezelf, dat ik goed bezig ben. Dat ik altijd mijn best deed. Het zijn nog wat vreemde concepten voor me. Hoe heb je die weg verder vorm gegeven, was je in therapie of heb je een manier gevonden die je verder hielp? Ik ben benieuwd, als je dit wilt delen natuurlijk. Nogmaals, ik vind het steunend wat je schrijft en voel me inderdaad minder alleen, en toch kan ik me nu niet echt een voorstelling maken ervan hoe dat eruit ziet: op eigen benen staan, mezelf steunen en lief hebben, troosten ook. Ik ga er maar niet te veel over nadenken, dan wordt het zo een brij aan woorden. Ik zal gewoon verder gaan met die kleine stapjes.

Ik wil je in ieder geval bedanken dat je zoveel met me deelt, over jezelf. Ik vind dat bijzonder. Wat bedoel je trouwens met dat je wilde dat die stilte had voortgeduurd?

Super dat je je nu beter voelt over die hele toestand met je moeder.

Liefs Kastanje

[momo]

Fijn dat je het delen op prijs stelt en er wat aan hebt.
Ik ben er zelf met vallen en opstaan en veel geworstel achter gekomen. Therapie is niks voor mij , ik denk dat je veel kan oplossen met denken, doen en zelf lezen.

Als je van kleinsaf aangewezen bent op jezelf, niet voor voeding maar voor je gevoel, leer je wel in bepaalde mate je te redden. Maar om een echt 'vol leven' te hebben is overleven niet genoeg natuurlijk, dus je moet 'leren' graag zien in sociale contacten, vrienden en partner.En dat gaat niet op 1 dag he.

Met dat ik de stilte wel aangenaam vond bedoel ik dat ik toen zo boos en gekwetst was omwille van het onbegrip en het afwezig zijn van steun in om het even wat, dat het mij gewoon niet meer uitmaakte of ik nog contact had met mijn moeder of niet. Ik voelde me bevrijd als het ware van haar immense druk van verwachtingen .Ik had haar goedkeuring, noch van iemand anders nodig.Als IK het goed vond was dat voldoende

Zij heeft zelf uiteindelijk weer contact gezocht en nu is het zeldzaam en zeer oppervlakkig,maar goed voor beide. Zonder verwachtingen en eisen.Het is een knop ahw in mijn hoofd die omdraaide en ik zag ze zoals ze was, niet zoals ik wou dat ze was.Door dat besef en de berusting dat zij niet beter kon, en ik wel en het ook deed en door de boosheid en het in de steek gelaten gevoel los te laten, werd het voor mij beter .

Doe inderdaad verder met die kleine stapjes, ze vallen misschien nu niet zo op voor jezelf, maar op een keer kijk je achterom en zie je wat een weg je al hebt afgelegd.. in de goeie richting [045]

[angel12]

" Elke dag, schenkt God ons de zon
en ook één moment
waarin we het vermogen hebben
alles te veranderen..."


Paulo Coelho

[GeenPijn]

" Elke dag, schenkt God ons de zon
Paulo Coelho

"De rest van de dag, schenkt God ons tegenwind, regen, niet rijdende treinen, hogere belasting, minder inkomen, meer problemen"

Somspijn

[Minerva]

Als je van kleinsaf aangewezen bent op jezelf, niet voor voeding maar voor je gevoel, leer je wel in bepaalde mate je te redden. Maar om een echt 'vol leven' te hebben is overleven niet genoeg natuurlijk, dus je moet 'leren' graag zien in sociale contacten, vrienden en partner.En dat gaat niet op 1 dag he.

Met dat ik de stilte wel aangenaam vond bedoel ik dat ik toen zo boos en gekwetst was omwille van het onbegrip en het afwezig zijn van steun in om het even wat,

O wat herkenbaar...sommige moeders zijn gewoon rotmoeders.. ze zouden geen moeder mogen worden. Zoveel schade..

[momo]

Ik noem haar geen rotmoeder, ik noem het meer emotioneel kreupel of verlamd.Zoals je een rolstoelgebruiker niet 'lui' noemt omdat hij niet loopt

Ze is zelf groot geworden zonder vader (vroeg overleden) , met een agressieve broer en een dominante moeder. Vandaar dat ze zelf niet in staat is gevoel uit te drukken, zowel verbaal als nonverbaal.

(Zowel ik als mijn zus hebben geen kinderen, misschien is dat de reden voor een deel?)

Maar ik vind voor mij in elk geval dat ik de cirkel heb doorbroken voor een deel, ik ben nog steeds een stuk gehandicapt naar mezelf wat emoties uiten betreft,maar ik heb inzicht en kan 'graag zien 'en dat laten zien.

En dat is al een heel stuk vooruitgang

[Minerva]

Ja okee, ik kan mijn moeder ook zeker wel psychisch gehandicapt noemen met haar depressies en haar autistische gedrag. Daarmee blijft het een "rot"moeder. Ze was er niet voor mij, integendeel, ik moest er meer voor haar zijn. Ze hield weinig tot geen rekening met mijn gevoelens, met waar ik mee zat. Ze had het enkel over zichzelf en haar ellende en misère. Er was geen steun, nauwelijks begeleiding. Alles was in principe een "nee" als je wat vroeg. En als ik teveel aandacht van visite of mijn vader kreeg dan zorgde ze met haar geklaag en gezeur wel weer dat alle aandacht naar haar uit ging. Ze was dan ook nog eens heel jaloers en bezitterig.

Ik heb mezelf geleerd dat ik het niet hoef goed te praten wat zij deed ook al was zij psychisch niet goed. Ik mag er gewoon kwaad over zijn hoe ze me heeft behandeld. Ik hoef het niet relativeren of kleiner te maken dan het was. Het was zoals het was.. en zij was een rotmoeder. Niet omdat zij daarvoor koos maar omdat ze het was.

[kastanje]

Hey allemaal,

Hier een berichtje met allereerst een dank jullie wel. Vind het fijn om jullie insteek te lezen in problemen. Ik denk dat t heel belangrijk is voor mij dat ik me gewoon meer uit. IRL, ik denk dat dat echt mijn belangrijkste struikelblok is. Op de een of andere manier laat ik mezelf niet zien, en dat vooral niet als ik boos ben, dan ga ik dat uit de weg. Ik denk dat het me helpt als ik dat oefen, maar vooralsnog kan ik bv niet eens de mails lezen die mijn zusje me stuurde. Ik kan het gewoon niet. Dat neem ik mezelf dan ook weer kwalijk. Maar ik denk dat ik overall wel goed bezig ben, ben wel trots op mezelf. De klaprozen zijn trouwens supermooi. Ook heel bijzonder, ik werd wakker en dan zijn er dus weer 2 in bloei. Zo mooi om te zien, ze knappen echt open. Dan hoor je plof plof, en liggen de omhulsels op tafel en ontkreuken de blaadjes zich heel voorzichtig. Sommige zijn al helemaal open, heel mooi. Echt pannekoeken van bloemen [applaus]

Ik voel me vandaag een beetje minder goed, vanwege die gejatte post. Ik vind dat zo naar, en merk daaraan dat ik nog lang niet over ex heen ben. Ik heb nog steeds het gevoel van een band, alsof hij alleen op een lange vakantie is en sowieso terugkomt. Op een lieve manier, dat hij me dan wel ziet en respecteert.
Verstandelijk weet ik dat dit niet echt waarschijnlijk is, maar mijn gevoel is nog steeds met hem verbonden. Ik denk vaak aan hem en vraag me dan af hoe het met hem gaat. Nu zijn post is gejat zal ik dat nooit weten, en dat doet me erg veel pijn! [crying] [crying] Ook omdat we geen contact kunnen hebben en dat maakt me zo machteloos. Voel me dan echt wegzinken in machteloosheid en woede en oude pijn. Ik ben er nog nooit goed doorheen gegaan, dat hele verhaal met ex, hoe ik hem tegen kwam met een ander, heeft nog lang geen goede plek gekregen en daar baal ik van. Waarom duurt dit zo lang?

Ik doe zo mijn best en t lijkt soms een gebed zonder end - word ik heel er moedeloos van soms. Maar ja, ik houd mezelf dan maar voor ogen wat de psycho zei (en wat Paulo Coelho schreef, dank je Angel12, wat een mooi citaat!) - dat ik al heel veel stappen nam waar ik trots op kan zijn. Ik wil proberen geduldig te zijn met mezelf, maar dat valt niet altijd mee . XX

[angel12]

Lieve Kastanje,

Ik wou je toch nog laten weten dat ik resultaatgericht ben en daarom misschien overkwam als ongeduldig naar jou toe.

Ik zie dan ook allerlei patronen lopen en wil jou in dit geval dan wakker schudden. Omdat je je leven zelf in handen kan nemen, je je leven zelf kan bepalen, verantwoordelijk bent voor je eigen leven. En aangezien ik dan ook bezorgd ben en niet wil dat je ongelukkig bent kan het zijn dat ik dan misschien voor jou zo overkwam.

Maar weet dat het allemaal goed bedoeld is maar ik kan mij ook wel in jou inleven en dat jij het zo niet hebt ervaren.

Ook ik kan van anderen nog leren.

Dikke knuffel,

Angel

[kastanje]

......en ik wil er een fijne dag van maken hoe anderen me ook behandelen, ik kan fijn zijn voor mezelf........in ieder geval een poging doen. Toen die vrouw van de hulplijn tegen me zei dat ik mijn best had gedaan is er wel iets van me afgevallen. Zo had ik het nog nooit bekeken. Ik dacht altijd als anderen kwaad of teleurgesteld zijn ben ik daarvoor verantwoordelijk en zal ik harder mijn best moeten doen. Dat ik mijn best deed en als dat niet goed genoeg is, het ook op een bepaald moment niet meer werkt. Ik zag dat altijd als signaal om nog harder mijn best te doen, maar misschien moet ik dat gewoon niet meer doen. Zij komen ook niet op mij af.
Dat doet wel pijn, maar waarom zou ik het dan weer goed moeten maken door alles wat me lief is en "mij", aan de kant te schuiven. t is ook alsof er weer schellen van mijn ogen worden getrokken nu. En v an binnen voel ik een groot NEE, dat doe ik niet meer, en een grote JA naar mezelf. Weet alleen nog zo totaal niet wat ik met dat inzicht moet. Het beangstigd me en ik voel me heel erg alleen en afgewezen van binnen.
Door te veel mensen om op te noemen. Het is alsof ik niet eens meer weet op wie ik kwaad moet zijn, op allemaal tegelijk. En dan komt er dus geen woord meer uit en wie heb ik ooit laten zien dat ik boos op ze ben, niemand. Dat was ik niet waard, ik moest me altijd maar aanpassen, maar weer harder mijn best doen en dat maakt me nu zo boos, dan klap ik van binnen van machteloosheid en woede en verdriet zowat uit elkaar (niet overdreven gesteld). Dan kan ik echt ZO woedend worden. Gewoon niet normaal. Ik wil dat niet maar doordat ik die inzichten alsmaar krijg denk ik: werkelijk waar, wat deed ik mezelf aan door alsmaar de hand te reiken naar degenen die me pijn deden? Wanneer mag ik voor mezelf kiezen, gewoon ongelimteerd mezelf zijn, en geloven in mezelf, dat ik oké ben?
Tekortschieten, niet goed zijn zoals ik ben, niet goed dingen verwoorden, geen goede meningen hebben en mijn gevoelens zouden ook nooit deugen of relevant zijn. Nu ik t zie word ik er echt ziek en zo boos over..... [zucht]
Liefs Kastanje

[angel12]

Ik dacht altijd als anderen kwaad of teleurgesteld zijn ben ik daarvoor verantwoordelijk en zal ik harder mijn best moeten doen.

Mensen hebben vaak verwachtingen naar anderen toe en als daar niet aan tegemoet wordt gekomen kan men teleurgesteld, kwaad zijn en wie weet wat nog allemaal. Maar niemand anders is verantwoordelijk voor een ander. Dat ben je alleen naar jezelf toe. Elk mens is verantwoordelijk voor zijn eigen leven en moet het zelf bepalen en inrichten.
Je kan alleen maar je best doen om je eigen leven beter te maken.

Dat anderen niet naar jou toekomen zegt toch al een en ander. Heb je wel echte vrienden ?
Het is wel goed dat je steun krijgt op dit forum.

Je hoeft jezelf niet weg te cijferen, je moet hetgeen jij belangrijk vindt niet opzijschuiven voor anderen. Doe wat je graag doet en de mensen zullen op je afkomen.

Je gaat nu door een belangrijke levensles. Kom voor jezelf op, je kan het wel. Kies voor wat en wie goed is voor jou. Je verdient dat.

Je voelt je afgewezen en alleen, gebruik die tijd om uit te maken wat belangrijk is voor je, wat je wil en niet meer wil, maak geen compromissen als je eronder lijdt.

Misschien ben je ook kwaad op jezelf omdat je dat allemaal hebt toegelaten. Wel, bekijk het als een les. Nu kan je voor jezelf gaan uitmaken wat je belangrijk vindt anders had je het misschien niet geweten.

Weet ook dat jij er zelf voor gekozen hebt om je aan anderen aan te passen. Je kan anderen niet beschuldigen want dan geef je je kracht uit handen. Je kan het vanaf nu wel anders gaan doen want je bent tot bepaalde inzichten gekomen dus kan je patronen doorbreken.

Laat je boosheid, woede en verdriet los. Laat het toe dat je dat voelt. Maar blijf er niet in hangen. Jij bent de architect van je eigen leven, jij kan het anders doen. Niemand zal het voor jou kunnen doen. Met de inzichten die je nu hebt, kan je verder.
Je kan een gelukkiger leven leiden als je dat zelf wilt. Maar daarvoor is het zeker belangrijk om te weten wat je wel en niet wil, waar je grenzen liggen, voor jezelf opkomen enz...

Wees niet zo hard voor jezelf. Je wist het toen niet. Je hebt je laten doen, maar nu kan je dat dus veranderen.

Jij kan er vanaf nu voor kiezen om altijd jezelf te zijn. Je hoeft geen schrik te hebben. Mensen die jou respecteren zullen jou ook respecteren. Heb vertrouwen, degenen die niet meer bij je passen zullen dan wel wegvallen maar die heb je dan ook niet meer nodig. Je had ze nodig omdat je bepaalde lessen moest leren.
Wees dankbaar dat je die lessen mag leren om dichter bij jezelf te komen, om verder te ontwikkelen, om zelfzeker te worden, te weten wat je wel en niet meer wil.
Aan iedere negatieve ervaring is een positieve les. Je moet het alleen maar willen zien.
Het kan hard zijn, zelfs heel hard maar het maakt je sterker. Je zal meer in je kracht komen.

Je bent een uniek persoon, die liefde waard is en liefde kan geven. Geef niet op, koester jezelf en het kind in jezelf. Troost het.

Ik wens je veel moed en succes, heling om door dit proces te gaan.

Dikke knuffel,

Angel

[Minerva]

Ik vind wat Angel schreef een prachtige (zelf)reflectie. De valkuil van resultaatgericht zijn, herken ik ook Vooral bij psychische processen een moeilijk iets. Er staat spanning op de tijd die iemand nodig heeft om dingen te verwerken, helder te krijgen, te doorleven en te ervaren en resultaatgericht zorgen zodat iemand zich beter gaat voelen.

Een psychisch helingsproces gaat met vallen en opstaan. Vier stappen vooruit, twee stappen terug enzovoorts. Het verwerken van pijnlijke gevoelens is iets wat meermaals terug kan komen voordat de lading van de emoties er af is zodat het een plaatsje kan krijgen. Dat kost tijd..

Ja Kastanje je mag die tijd nemen en je mag boos zijn. Je mag je gevoelens uiten, je behoeften kenbaar maken. Je bent iemand waar rekening mee gehouden dient te worden, gewoon omdat je ook een mens bent met gevoelens en emoties. Het is een goed iets dat je zelf blijft reflecteren op wat jij had kunnen doen om iets te verbeteren maar jezelf voortdurend verantwoordelijk houden voor alles is wat teveel van het goede. Anderen kunnen net zo goed vervelend doen en daar kan je dan wat van zeggen vanuit je gevoel met een ik-boodschap. Zoals jij het beleeft, zoals jij het ervaart en daarbij kan je gelijk je behoeften kenbaar maken als in: wat jij nodig hebt. Je hoeft niet over je heen te laten lopen of je zelf op de reservebank te laten zetten omdat anderen geen rekening met je wensen te houden.

Assertief zijn is voor jezelf opkomen zonder schade toe te brengen aan jezelf of aan de ander. Het is soms ontzettend moeilijk om dat goed te kunnen doen vooral als emoties hoog oplopen of iemand niet open staat voor jouw zienswijzen of argumenten. Toch is het goed als je het blijft proberen omdat je anders jezelf verliest en depressief wordt.

[angel12]

Mooi gezegd Mystica

[Black Rose]

Hey Kastanje,

Als we op het forum lezen dat er iemand een betere dag/of periode doormaakt dan schrijven we vaak hoe blij we voor die persoon zijn.
Dat is dan wel gemeend en het doet ook plezier als je dat leest doordat je ergens toch meeleeft met de mensen op het forum die hun verhalen schrijven.
Doch, heeft je therapeute er iets aan toegevoegd die heel belangrijk is en dit is je gelukkig ook bijgebleven : nl. dat je al vele stappen gezet hebt en vooruit gaat.
Soms komt geluk eens vanzelf uit een klein hoekje onverwachts, maar je kan het ook creëren voor een deel.
Zo heb jij inderdaad stappen genomen door o.a. je huis op te frissen, jezelf trakteren op een dagje shoppen, jezelf bloemen kopen, enz...
Dat is een goed teken ; dat wil zeggen dat je van jezelf houdt, jezelf waardevol genoeg vindt om (letterlijk en figuurlijk ) in de bloemetjes te zetten.
Iets dat niet altijd evident is bij een depressie, maar gelukkig ben je dit niet kwijt en uiteindelijk zal dit je redding worden hoor : super dat je dit doet en blijven doen hé [AAI]

Dat die post gestolen werd gestolen is op zichzelf al geen leuke ervaring.
Inderdaad : wie heeft daar nu iets aan? Net zoals er soms spiegels afgebroken worden van auto's op straat e.a.
Het is een schending van je privacy en zulke zaken overkomt iedereen wel eens (in één of andere vorm), maar het weegt nog zo zwaar door als je het al moeilijk hebt met jezelf & omgeving.
Wat die post betreft over je ex, hoe je schrijft over hem : er is nog altijd hoop dat je iets met hem zou kunnen beleven dat je nooit (of misschien wel in het begin) beleefd hebt.
Logisch gezien als iemand ons diep kwetst willen we die persoon liefst uit ons leven en niets meer van horen.
Soms werkt het spijtig genoeg niet zo en blijven we vasthangen aan het verwachtingspatroon die we hadden van bepaalde personen.
Je hebt die breuk wss nog niet kunnen verwerken (zoals eerder besproken), maar in zekere zin herken ik een beetje hetzelfde patroon in het contact met andere mensen die jou kwetsten.
Je durft niet steeds je mening te uiten uit angst die personen te verliezen en met de verwachting dat die contacten terug zullen beteren.
Je blijft je dan vasthouden aan het verwachtingsbeeld die je creëerde/gekend hebt in deze contacten, en als er bij een volgend contact opnieuw een teleurstelling volgt ben je boos, verdrietig en ontgoocheld in jezelf.
Twee zaken vallen mij hierbij te binnen : niet kunnen loslaten en een vorm van controledrang.
Niet in verwijtende termen op te nemen, zeker niet zo bedoeld (anders maakte ik mezelf nu ook een verwijt ) maar uiteindelijk hoe moeilijk het ook is en al zou je het anders willen kan je de mensen niet veranderen. Enkel jouw grenzen duidelijk maken om ze wat "bij te sturen"

Hierbij denk ik dus nog steeds : blijf voor jezelf zo vaak mogelijk "geluk creëren", en wat sociale contacten betreft probeer je zoveel mogelijk te laten omringen door positieve mensen.
Ik denk hoe meer dit plaatsvindt, hoe beter je met de tijd zal kunnen loslaten wat nu ergens in hoop verborgen blijft.

Ook vroeg ik me af hoe je staat t.o.v. een nieuwe relatie?
Moest je morgen iemand op je pad kruisen die geïnteresseerd is in jou en verliefd op je wordt, zou je dan openstaan hiervoor?
Ik vraag dat omdat ik tussen de regels door toch wel éénzaamheid lees en indien je het geluk zou hebben iemand te leren kennen met wie het klikt dit ook voor een groot deel verschil zou kunnen uitmaken.
Het kan ook zijn dat je er niet klaar voor bent door alles wat je ex je aangedaan heeft : maar er is duidelijk die behoefte om te kunnen beleven wat hij jou niet gaf en met hem lijkt me die kans nihil. Met iemand anders is het ook niet gegarandeerd natuurlijk, maar er ligt wel een kans in.

Groetjes

[kastanje]

Lieve mensen,
Dank jullie wel, voor jullie open houding en ook voor jullie openheid. Ik stel die enorm op prijs. En de mogelijkheid hier open te zijn over wat er in me omgaat is echt een life-saver, want ik voel me eigenlijk erg ver weg van waar ik graag wil staan. Ik zet de noodzakelijke stappen, heb hulp gezocht en ben stukken liever voor mij, maar toch voelt het alsof ik verder "heen" ben dan eerst. Het is een constant bewustwordingsproces, waar op zich nog geen pijn in zit. Maar de daaraan verkleefde herinneringen en dat schrijnende gevoel van gemis, dat niemand eigenlijk geinteresseerd was in wat IK vond en voelde en leuk vond, dat maakt het zo moeilijk. En daarbij het gevoel dat ik actie kan ondernemen om opener te zijn naar mensen en dat ik daar zoveel moeite mee heb. Dat brandt ook met felle pijn in mijn borstkast. Ik zou er heel wat voor over hebben om weer zo vrij te zijn en me zo vrolijk/open te voelen naar anderen. Zoals ik al eens beschreef is er 4 jaar geleden een foto van mijn gemaakt door ex. Ik had leuke kleding aan een welgevoelde big smile op mijn gezicht, en wierp de armen in de lucht, omdat ik me blij voelde en vrij. Als ik nu naar mezelf kijk zie ik een bijna gebroken persoon. Die heel hard haar best doet maar waar die sprankel en dat vrije gevoel nog maar weinig te zien zijn. OKEE, meer dan een jaar geleden. De tendens is stijgend, toch is het lastig de moed er in te houden soms. De afgelopen week is voorbij gevlogen. Morgen weer aan het werk en ik heb geen zin, dat werk past niet bij mij. Maar de energie ontbreekt me om actief en met optimisme een andere job te zoeken. Het hele overkoepelende gevoel van wat een depressie inhoudt, is me ondertussen MEER dan scherp voor ogen. Het voelt soms als een gevecht tegen de bierkaai, dat ik wel van alles probeer, maar dat er maar millimeters verscuiven.
Ik heb wel mijn wekelijkse boeket gekocht en ben er wederom heel blij mee, dit keer een enorme hoeveelheid pioenrozen voor een prikkie. Prachtig wit, en ik kreeg er 2 bossen van een kleiner rood bloemetje bij, die heb ik er in 1 van de 2 vazen parmantig tussen geplaatst. Ik doe mijn best, maar soms ben ik zo zo moe, dat t niet opschiet voor mijn gevoel.

Dan kost alles me zoveel moeite en innerlijke kracht.....dan wil ik t liefste bij de pakken neer gaan zitten.

Laatste jaar heel veel mensen uit het oog verloren, deels omdat ik me realiseerde dat al die vriendschappen erg onprettig eenzijdig waren (van mijn kant), deels omdat ik dus heel erg bang en te veel reageer op de kleinste confrontatie, dan trek ik me gelijk terug.

Soms ging dat verbreken van t contact heel pijnlijk. Ik heb hier dagelijks last van en verdriet van, het ging gewoon te heftig. Ik denk dat het zeker met mezelf te maken heeft, op een gegeven moment herkende ik mezelf niet meer. Nee, ik was niet overmatig depressief noch assertief, maar meer dat ik dacht: nu ik zo vaak de deksel op de kop kreeg als ik meer mijzelf ben, opener en directer ben (ja, met respect voor de ander), loopt het ene na het andere contact af. Daardoor ben ik steeds meer weg gedoken, was/ben niet meer mezelf. Het assertieve ging er gauw af. Nu zit ik achter figuurlijk muurtje, en terwijl ik weet hoe ik daar gekomen ben, vind ik het lastig om de weg terug te vinden. Ik was altijd een vrolijke, spontane meid, maar nu weeg ik woorden op een goudschaaltje en ben voortdurend bang voor afwijzing.
Assertiever, ja graag. Maar ten koste van wat? vroeg ik me af en ben er mee gestopt, in plaats daarvan heb ik me teruggetrokken. Alsof dat een kleinere prijs is. Nee, ik denk terug aan vrolijke avonden met vriendinnen en mis dat zo enorm, vooral mijzelf mis ik. Niet bang om open te zijn, gewoon mezelf, belangstellend, spontaan........


Er zijn dingen gebeurt waardoor ik me nog wel 3 keer bedenk om weer open mijn gevoelens te bespreken. Aproductief, ik weet t, maar ik dacht ongeveer zo: ik assertiever=mensen haken af ergo: ophouden met assertief zijn

En nu is t nog erger en kan ik bijna helemaal niet meer open en spontaan zijn en zit ik dus achter een muurtje. Ja, daar ben ik zelf gaan zitten uit zelfbescherming.
En dat terwijl er nog zoooooveeeeel ruimte is: zolang ik de ander niet wild om me heen maaiend "de waarheid" vertelt en respect houdt voor de wensen en grenzen van de ander zou je alles moeten kunnen zeggen denk ik, maar ik durf niet meer.


Dus verstandelijk weet ik: Kastanje, laat je niet ontmoedigen als er tegengas komt. Maar gevoelsmatig ben ik een bibberend blad aan de boom. Ik probeer ook weer in de swing te komen ervan: vanmiddag (en t was moeilijk) mijn gevoelens met een vriend besproken. Het betrof iets onaangenaams dat hij had gedaan, en waar ik niks van durfde te zeggen. Ik deed t toch, was echt heel erg eng, maar t liep goed af. Hij vroeg zelfs: is dit alles? Met een big smile. En een groot en warm "sorry dat ik je pijn deed". Hoe ongewoon zo een fijne reactie is laat mijn verbazing zien: ik kon t gewoon echt niet geloven dat iemand me begreep en daar ook oprecht in geintereseerd was en me gewoon niet wilde kwetsen. Ik heb nooit een sorry gehoord van mensen over hoe ze tegen me deden. Eindelijk iemand die positief reageerde op mijn openheid. Ik heb thuis gekomen echt zo'n vrij gevoel gehad als in lange tijd niet meer en voel dat nu nog. Dus oefenen oefenen en zo nieuwe ervaringen opdoen. Dat is het enige dat gaat helpen, probleem is dat ik bijna niet meer durf om me open op te stellen, te vragen wat ik nodig heb of te zeggen wat ik onprettig vind. Ja, voor een ander ben ik er, andersom neem ik 0,0 ruimte in.

Ik voel me zo als in dat experiment dat honden die meerdere keren een stroomschok kregen op weg naar het voer op een gegeven moment niet meer naar t voer gingen, ook al was er geen stroomstok meer te bekennen. Ik baal daar zooooooooooooooooooooooo van. Dat ik ben ontmoedigd door de negatieve reacties en in t kooitje terug ben gevlogen, want nu is de deur van de kooi open en durf ik er niet meer uit te vliegen - ik ben bang voor weer die afkeuring en heb mezelf echt steeds meer teruggetrokken met depressie en nog minder positieve ervaringen die me eruit zouden kunnen halen tot gevolg. Het is een hele uitdaging om tegen de weerstand(en) in bij mezelf te blijven en mezelf te blijven uiten.


De lef ontbreekt me soms, uit angst voor afwijzing (again) en dan wordt ik kwaad op mezelf (JA, lekker onproductief, maar toch baal ik van dat zwijgzame dat ik heb de laatste maanden, t voelt echt verschrikkelijk, als een keurslijf). Ik wil dat spontane terug dat er altijd heeft gezeten -......maar zit nu echt heel ver weg heel bang te wezen: ik zeg niks meer tegen anderen omdat ik zo vaak de deksel op de neus heb gekregen. Niet waar ik mee zit, niet wat ik meemaak, niks, en dat me terugtrekken wil ik niet meer..........maar vnd niet echt een manier om daaruit te komen.....


Dus, assertief en vrijer begonnen, een storm van verlating verder, ben ik alleen nog maar aan het schuilen uit angst voor nog meer pijn. T voelt alsof ik verder "heen"ben dan eerst, verder van dat doel om gewoon meer mezelf te zijn (ja, met respect voor de ander).

Pijn en verdriet om het niet gezien en gehoord worden, om het feit dat dingen altijd van mij uitgaan, om het feit dat niemand me vraagt IRL: hoe is het nu met de situatie met je moeder/zusje? Of: ga je gezellig mee naar de film?> Sinds ik ben opgehouden met dat soort dingen te vragen, is er enorme afstand, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. T voelt alsof anderen minder belang hechten aan het contact met mij dan ik aan dat met hen. En dat is de pijn.

Bedankt dat jullie er zijn, en ik hoop dat ik gauw weer wat meer lucht voel........om gewoon mezelf te zijn........maar hoe? Hoe weer meer mezelf uiten? Ik deed t bij die vriend, na veel buikpijn en paniek, en t ging goed. Misschien moet ik me voor dat enorme risico dat ik heb aangedurfd gewooon wel BELONEN. I did it, en ondanks de angst en ik hoop vanuit het diepste van mijn wezen dat t me op een dag lukt mezelf te zijn met anderen. Ook de onaangename dingen te durven zeggen, en niet op te geven tot ik me beter voel over het contact. Mijn wensen en grenzen uiten: dat lukt me nu nauwelijks, en daar wordt ik zo zo moe van...................
Waar is die Kastanje van de foto gebleven? Hoe kan ik me weer zo voelen? Gaat dat nog wel lukken?
Ik ben bang.
Ik kan wel janken............


Jullie bange maar toch eigenzinnig-hoopvolle
Kastanje

[momo]

Hey Kastanje

Ondanks alle gedachten en emoties kan je het wel heel duidelijk in woorden gieten en neerschrijven.

Ik herken veel dingen in je post, maar haal er ook uit dat je veel zelfreflectie hebt en jezelf probeert terug te vinden.
Maar... (die is er dikwijls

Soms verander je, door dingen die je meemaakt, door ziekte of depressie. Misschien bestaat dat meisje op die foto niet helemaal meer. Komt er na het optrekken van de mist een ander persoon uit., meer ervaren,weerbaarder, gewoon anders.

Je vertelt dat je uitersten probeert qua assertiviteit en opkomen voor jezelf en nu gewoon achter de muur bang zijn voor afwijzing.

Ik kan je de raad geven van altijd voor je mening blijven op te komen. Vertellen waar je mee zit en eerlijk te zijn. Zelfs al verlies je in situaties of zijn er mensen die dat liever niet horen. Dat is wel de enige manier om in de spiegel te kunnen kijken en zeggen,ik, Kastanje ben dit.
Ik sta voor dit, en erachter...

ps .pioenrozen zijn prachtig, blijven jezelf verwennen met attenties

[Minerva]

Knappe zelfreflectie Kastanje.. ik zie ook echt groei naar assertiviteit, ook al is dat bibberend als een blaadje. Ik zie iemand die keuzes durft te maken en die voor zichzelf staat en niet meer zich laat neermaaien door anderen. Dat meisje op de foto is een kwetsbaar meisje, durf ik te wedden.. ik hoop dat dat meisje op de foto zich veilig gaat voelen, diep in jou en dat er straks een sterke vrouw op de foto kan staan. Eentje die zeker is van zichzelf, durft te zeggen wat ze voelt, denkt en vindt en in staat blijkt te zijn daarin tevens de verbinding met anderen te bouwen die ze nodig heeft om zich goed te voelen in relaties zonder zichzelf er in te verliezen.

[kastanje]

Lieve momo en mystica,
echt, wat fijn om zulke lieve steun te krijgen en ook open meningen. Ik ben er een beetje stil van.
Momo - zo voelt het niet, in mijn hoofd is alles troebel. Als een mist. Verstandelijk is t vaak wel helder voor me, maar ik voel me eerder oplossen in een vaag gevoel van helemaal niks meer weten. Dus dat het helder overkomt is wel mooi meegenomen. En dank je ook dat je zegt dat ik t wel gewoon kan blijven doen, open zijn/worden. Het voelt bijna onmogelijk voor me. Ik zit zo op slot, ben zo bang. Waarvoor?
Voor de gevoelens die ik had als kind. Dat ik niet voldoe. Ik heb altijd geleefd voor een ander. Ik heb vanavond echt een schokkende ontdekking gedaan, ik las delen van het boek van Braiker: the disease to please en dacht nee hè, dit is het. Ik had wel eens gehoord over een soort lichamelijke vegetatieve reacties bij schokkende inzichten of gebeurtenissen en toen ik sommige dingen las en nu nog grijpt het me zo aan dat ik dacht, ik moet gewoon overgeven. T werd me zwart voor ogen, ik zag dat kleine meisje dat ik was, die werd gevraagd hoe het met haar broer ging. Die zweeg, en ik moest van mijn ouders en psycholoog *ja, ook van hem* beantwoorden hoe het met hem ging Hoe het met mij ging vroeg niemand. Wat me meeviel was dat ik zelfs zo klein als ik was antwoorde: dat weet ik niet, dat moet hij zeggen. Ik dacht/voelde toen al dat t niet klopte. Maar ze drongen aan, en ik zei maar iets. Toch wrikte het. En toen mijn vader overleed, was ik nog alleener. Ik probeerde altijd mij groot te houden voor de ander. Maar geen last zijn. Gewoon doorgaan. Maar ik was gebroken. En betwijfel of ik zijn dood wel een plekje heb gegeven. Ik voel me nog vaak dat meisje dat sterke papa-armen mist. Gelukkig heb ik hem wel 14 jaar meegemaakt. Zonder hem stond ik er nu niet meer zoals ik nu doe, zonder hem had ik niet ergens die basis van: nee, dit klopt niet, ik wil gewoon een ander leven. Hij heeft mijn basis gelegd, mij het gevoel gegeven dat de wereld toch veilig is en mooi. ook al zijn er stormwolken en verdriet, hij was en is er voor me. Maar dat laatste dan in gedachten. Ik voel me gesterkt door zijn geloof en vertrouwen en vooral liefde voor mij. Maar verwerkt heb ik het verlies niet. Niet echt. Momo, heb je raad vanavond in de praktijk gebracht, weer een stapje. Ik belde die vriendin met wie ik een enorme afstand voel en heb er iets van gezegd. Niet boos, niet zoals ik me diep van binnen voel, maar ik heb haar wel mijn verdriet laten zien. Ik voel dit als een stap in de goede richting. Ja, dit is weer een beetje meer openheid.

Mystica, wat een lief bericht! Dank je wel voor je fijne wens en je terugkoppeling over wat je leest in mijn bericht. Ik vind het opvallend dat ik ook dat niet zo evaar, dat ik op die goede weg zit. Ik voelde me juist meer gesloten maar nu ik erover nadenk, ik heb in 1 dag tijd ondanks echt verschrikkelijke angsten (ben nog nooit zo bang geweest) 2 keer open aan mensen aangegeven hoe ik me voel. Dat is voor mij echt een enorme stap. Misschien moest ik maar even niet zo hard tegen mezelf tekeer gaan: nee, ik liet die vriendin niet zien hoe ik het een lulverhaal vindt dat ze het "druk" heeft (ze let gewoon niet op wat ik zeg/onthoud niks meer), maaaaaaaaaaar ik zei wel hoe ik me voelde. Zowel met de vriend als met haar ging het goed.

Over die vrouw op de foto. Dat was een vrolijke vrouw. Ad rem. Niet bang om voor groot publiek te spreken, enthousiast, gepassioneerd. nee, ik was geen kwetsbare vrouw, niet in de verkeerde zin. Dat deel wil ik graag weer terug. Ik wil die vrijheid terug om mezelf te uiten, ik was pittig en vrolijk. Mijn zelfbeeld was echt STUKKEN beter dan nu. Ik vond mezelf leuk, was vrij in de omgang, durfde bv te doen zonder me allerlei belemmerende vragen te stellen. Bv loop ik nu op eieren op mijn werk door de negatieve reacties van anderen. Die mensen vond ik gelijk al enorm negatief en nu voelt t alsof ze me eronder kregen, mijn enthousiasme en optimisme is weg-verzuurd. Nu ben ik constant aan t denken, afwegen en twijfel aan mezelf op t werk. Dat had ik toen niet. Voor mijn relatie met ex was ik zelfverzekerd, nu twijfel ik eraan of er wel een man echt van me zal kunnen houden. Zelfbeeld is ingestort. Als ik bv terugdenk hoe vrij ik was in seksueel opzicht, ik was gewoon mijzelf, nam initiatief en was liefhebbend en vrij. En nu ben ik zo.....geremd. Ja dat is het woord, ook buiten bed voel ik me gewoon dat: geremd. Vreselijk. Zo ben ik helemaal niet. Dat komt door die rotex met zijn rotopmerkingen constante wikken en wegen en bang zijn. Maar goed ik kan mezelf wel blijven afkraken maar mijn missie is lief zijn voor mij. JUIST als t nog niet helemaal goed met me gaat, juist dan . I plaats daarvan bekritiseer ik mezelf voortdurend.

Dus ik neem nu een kop warme melk met honing en zal wat proberen te slapen.
Bedankt voor jullie feedback. En ik waardeer t echt enorm dat jullie in niks "belerend" tegen me doen. Ja, ik heb nog een hoop te leren, maar t doet me gewoon goed dat jullie de positieve dingen eruit halen, zoals met die pieoenrozen. Ja, t was allemaal wat moeizaam de afgelopen week, maar ik was heel blij op de markt. Had een tas vol kaas en een tas vol bloemen, kwam van de sportles, en die was heel fijn. Soms mag ik ook even rusten........ [027]

Waar ik enorm veel aan heb is om mijn persoonlijkheid te leren kennen. Wat vind ik eigenlijk fijn en wat niet. Wat lust ik t liefste en wat kan ik echt niet verteren. Hoe sta ik in het leven, wat wil ik en heb ik nodig? Ik ben een sociaal type, als ik als door een toverstok verlost zou zijn van de problemen (de zogenaamde miracle-vraag) dan zou ik me niet geremd meer voelen, vrij. Waarom ben ik zo geremd? Word er zo moe van.

Voel ook een enorme woede. Als een absses, ik kan t niet anders omschrijven. Hoe kom ik van die woede af. Therapie heeft niet geholpen, ze heeft wat aan de oppervlakte lopen krassen, maar die technieken die ze me aanreikte ken ik allemaal. T echte probleem zit dieper, zit m erin dat ik de extreem rotte jeugdherinneringen zal moeten aanpakken. Ik zag vanavond dus dat boek the disease to please en ik ben in schok.
Ik voel me alsof ik gek wordt, zou dat kunnen? Ik ben echt bang dat er nu alle stoppen door gaan slaan, ik straks in een mental home lig en naar het plafond staar. Ik heb voor mijn gevoel in een waas geleefd, en als mokerslagen wordt dat stomme waas weggetrokken, maar ik voel me slechter in plaats van beter, inderdaad alsof ik gek word. Ben zo moe........echt helemaal kapot. Ik zou zo graag een keer mijn hoofd neerleggen op iemands schouder, samen slapen en niet praten, iemand die me gewoon een keer zegt: goed gedaan, lieve Kastanje......

Ik zie ook overal horrorscenarios, morgen moet ik weer aan het werk, en mijn baas mailde me dat ze me iets moest vertellen. Nu zijn er veel ontslagen in het bedrijf, en ik ben bang dat ze me toch zal moeten ontslaan! Een tijd geleden stond mijn baan op de tocht en ik ben bang dat er toch een eind aan komt. Ik voel me naar en gespannen, waarom doet ze zo geheimzinnig. En vooral: waarom zie ik gelijk dit horrorscenario, ze mailde ook dat ze hoopte dat ik een goede vakantie had en weer fris aan de slag zou kunnen. Dat voelde ook gelijk als een steek onder water, dat ik dus laatste tijd weinig energiek ben. Zo lees ik dat, en ze heeft gelijk. Nu ben ik bang dat ze denkt, Kastanje is niet meer goed, ze moet weg. Kijk, zo gaat dat en dat remt me dan weer gelijk om gewoon zo vrolijk mogelijk aan de dag te beginnen morgen.......
En wat dan nog als ze me wil ontslaan, dan komt er wel wat anders......

Ik baal van dat gedoe...dit gaat de hele tijd zo.......... zo vermoeiend
[crying] [crying]

Kastanje

[kastanje]

Hallo allemaal,

Voor ik weer in een dip zeil vanavond even van me afschrijven. Ik ben deze week best goed bezig, als je t mij vraagt, maar ik zit gewoon onderhuids voortdurend met al die mensne in mijn maag met wie ik nu slecht en/of nauwelijks contact heb. Ik durf zoals ik schreef niet meer die stap te maken naar die personen toe, en erger me ook dat zij het niet doen. Zoals die vriendin die ik aansprak aan de telefoon laatst over de verwijdering, ik heb sindsdien zo een boos gevoel. Ik herinner me namelijk steeds meer. Hoe weinig voorstellen ze doet (misschien 1x per jaar) om iets leuks te doen. Hoe de keren dat ik sauna of bios of dierentuin voorstelde (of een weekend weg) deze voorstellen gewoon in het luchtledige terecht kwamen. Oh leuk. Maar zelf erop terugkomen: dat nooit. Ik ben daar boos over, en ook vind ik het zo erg dat ik wel altijd maar weer die voorstellen deed. Als ze zo weinig beklijven. Het erge is dat ik me nog steeds niet uit over de echte gevoelens die ik heb. Heel klein tipje van de sluier lichtte ik op, en nu gaat t weer zoals t altijd gaat. Loslaten van de vriendschap vind ik moeilijk, of misschien wel onmogelijk nu, maar rationeel gezien weet ik dat er een ongelijkwaardigheid zit in initiatief enz, die de vriendschap sowieso van binnen uitholt. Door de wrok die ik heb wordt t ook niet beter.
En dan mijn moeder.
Mijn zusje,
Mijn broer,
een andere vriendin,
nog een andere vriendin,
en nog 1
een andere vriendin die mij wel van alles vertelt maar als ik haar in vertrouwen neem, is ze er niet (moet ze ophangen, dwalen haar ogen af etc)
Ik krijg niet eens een dankjewel als ik mijn neef een kaart stuur of een collega aan een huis help.
Het is gewoon teveel. Ik ben te nep geweest en heb tevens mensen die helemaal niet zo aardig waren mijn leven laten beheersen. Ik was zo op ze gesteld, en we hadden ook veel lol. Dus missen doe ik de fijne tijden ook.
Ik begrijp mezelf soms niet. Die woede is echt heel erg moeilijk. EN ik zou zeggen dat het ergste probleem dat ik heb dat ik me nauwelijks kan uiten.
Weet iemand hoe dit meer te doen?

Al die strijd en verwtijten naar mij, ik ben ze zo beu. Ik voel me daar nu zo boos over. Komt de situatie met ex bij, en ik kan wel ontploffen.

Ik merk dat ik zoveel binnen houdt............... en vind geen manier dit gewoon eruit te gooien. Ik wist niet hoe weinig ik betekende voor zoveel mensen.........en ook niet hoe me vroeger het zwijgen is opgelegd, terwijl ik een heel expressief en eigenzinnig mens ben. Ik heb daar echt verdriet over. En nu dat zwijgen nog zien te lozen. Dan kan ik vooruit. Maar dat zwijgen lijkt te zijn gekoppeld aan een gat vol pijn, een beerput, met daarop een deksel met ketting, een gewicht die t op zijn plek hield is nu weg, en de klep is wat geopend. Maar man, wat een onvewerkte troep, en daarbij het besef dat ik t geen seconde eerder had kunnen beginnen (deze weg) omdat ik t niet had aangekund.
Misschien is dit het begin van het einde, maar t voelt wel als een nieuw begin. Ik voel me van alles tegelijk, en dan houden woorden op om echt zinnig te zijn. Toch zal ik ze moeten vinden, niet alleen op papier of het scherm, nee, om eindelijk mijn stem wel te laten horen die nooit een kans heeft gekregen zich te vormen.

Vraag is hoe dat gaat. Ben er voor mijn gevoel nu al zo lang mee bezig en soms denk ik dat het erger wordt. OMdat er zoveel binnenin blijft is er nauwelijks ruimte voor iets nieuws, en daar baal ik van...




Knuffels, Kastanje