Heb het idee alsof ik de wereld niet snap en de rest wel. De manier van waarop alles werkt.
Als ik met vrienden heb het idee alsof iedereen met elkaar om kan gaan en het wel snapt. En zij weten dan ook dat ik het niet snap.
De onderliggende gedachte van het leven/de manier waarop de wereld werkt. En dan bedoel ik hiermee niet de zin of het doel van het leven. Maar soort van de sociale interactie.
Het is niet zozeer een deppresief gevoel of dat ik niet vrolijk ben. Maar heb soms de gedachtes dat ik een outcast ben. En dan niet op de manier van dat ik me niet geaccepteerd voel, maar omdat ik de sociale omgang niet snap zoals het hoort te gaan. Heb altijd het idee alsof mensen mij behandelden als een mongooltje. Het is net alsof ik een geestelijk gehandicapte ben maar wel op een niveau dat ik genoeg kan functioneren binnen onze maatschappij maar dat andere mensen dit ook weten en hier rekening mee houden. Om deze reden geloof ik ook niet snel wat andere mensen zeggen omdat ik altijd maar denk dat ze me iets proberen wijs te maken.
Soms gaan er dagen voorbij dat ik er niet aan denk. Soms is het zo erg dat ik uren en uren achter elkaar het niet uit mijn hoofd krijg, dit zorgt er ook voor dat ik voor de rest eigenlijk niks meer doe.
Ik zit hier ondertussen al een tijdje mee, ik durf het bij niemand kwijt vanwege onbegrip wat er waarschijnlijk dan plaatsvindt.
Herkent iemand dit? Wat is dit? Hoe moet ik hier mee omgaan?
PS: Ik vind het heel erg moeilijk om het te verwoorden vandaar dat het een beetje bestaat uit soort van steekzinnen. Die heb ik opgeschreven op momenten dat het heel erg was en geprobeerd beetje overzichtelijk maken.