Hallo allemaal!
Ik ben vanavond voor het eerst op dit forum en zal mij gelijk even voorstellen. Ik ben Annemiek, 32 jaar en ben eigenlijk al sinds mijn 18e met 'mijzelf bezig' (wat klinkt dat vreemd). Op zich is het allemaal in stijgende lijn gegaan, maar dat kwam mede dankzij een antidepressivum dat ik al vanaf mijn 20e ben gaan slikken. Nu ben ik na geleidelijk aan afbouwen sinds augusus dit jaar geheel gestopt. En ik moet zeggen - het leven is zwaar! Alle gevoelens, emoties, indrukken, meningen van anderen, en nog veeeeel meer komt 10x zo hard binnen. Ik heb veel moeite om dat een plaats te geven en trek mij de laatse tijd ook veel terug. Ik spreek weinig met vriendinnen af (komt ook wel door hun drukke leven), ik werk nog wel, maar mijn deeltijdstudie heb ik op een laag pitje gezet.
Maar zo nu en dan komt er een enorme dip om de hoek kijken en twijfel ik eraan of ik toch weer aan de medicijnen moet. Maarja, eigenlijk gaat het 50% wel redelijk goed, 40% mwa en 10% niet goed, dus nog niet heel dramatisch. Maar soms voelt de verveling, eenzaamheid en ook somberheid zo heftig aan dat ik het wil verdoven, niet voelen...
Nou, ik heb nog veeeel meer te vertellen (ik merk dat ik het 'in real life' weinig met anderen deel, alsof het me ook niet lukt te uiten wat me dwars zit, terwijl ik op zich best extrovert ben...), maar dat komt nog wel.
Groetjes
Annemiek