Sinds juni dit jaar heb ik een nieuwe baan bij, welbeschouwd dezelfde werkgever als hiervoor,maar toch weer niet. Het zit op hetzelfde terrein, deels onder dezelfde vlag, maar dan 2km verderop.
Ányway, een nieuwe werkplaats betekend ook nieuwe collega's. Ik werd tijdens mijn sollicatiegesprek al 'gewaarschuwd' voor de collega waar ik een team mee zou gaan vormen,en dus intensief mee samen zou gaan werken.
" Het is een nogal aparte man, met hele strikte eigen regeltjes, en probeer daar vooral niet 1mm naast te gaan zitten want dan krijg je het nog eens goed uitgelegd"..
*Autist* dacht ik direct. Nou inderdaad...
Alle systemen zijn anders als bij m'n vorige baan, in totaal 11 compleet nieuwe programma's/systemen en 6 machines die ik hiervoor nog nooit gezien had. Een normaal mens zou iemand die nieuw is, rustig gaan inwerken. Zo niet mijn collega. Na 2 dagen verwonderde hij zich er openlijk over dat ik het nogsteeds niet begreep.
"Er zijn 3 treinen die we bevoorraden, elke trein heeft 4 batches, elke batch heeft 2 units,elke unit heeft 2 lijnen. Wat snap je nou niet?"
Elke trein,batch en unit heeft elke dag een nieuwe planning die je god-knows-where vandaan moet halen, niets is chronolisch genummerd, alles kan op het laatste moment veranderen, en maak voorál niet 1 fout want we produceren resp. styreen, buthylacrylaat,polyethileen en stikstof, en 1x een verkeerd knopje indrukken betekend een verkeerd geladen trein, wat enkele 10.000en euro's aan schade betekend.
Oh,en het mengsel van elke stof veranderd per 2 seconden live op de schermen voor je, dus houd de parameters vooral goed in de gaten...
En wel monsters nemen van alles wat je produceert en laadt he? Je moet er toch niet aan denken dat de machinist niet weet wat ie in z'n karretje krijgt...
Nu ben ik opzich wel wat gewend. En een baan zonder uitdaging vind ik ook niet leuk. De eerste dag keek ik eens rond in de controleroom naar m'n collega's, die met een telefoon per oor en een heel scala aan schermen voor zich, zeer geconcentreert hun werk deden.
Ik denk dat ik dat ook wel kan..na 2 maanden!! Niet 2 dagen!
M'n collega begrijpt niet dat ik met anderhalve week ervaring iets anders werk dan hij, met zijn 16 jaar ervaring.
En dat zal hij laten weten ook. De laatste 3 dagen heb ik naar eigen gevoel een hele goede shift gedraait, op een paar schoonheidsfoutjes na ging het gewoon perfect. Maar deze schoonheidsfoutjes zijn voor hem dus reden om de héle-godganse-dag te lopen zeiken.
Ja, ik was vantevoren gewaarschuwd, en nee, niemand van mijn andere collega's denken er dan ook maar aan met hem samen te werken, dus ja, ik ben gedoemd met hem samen te werken. En ik wordt er een beetje hopeloos van. Het is mijn droombaan. Top of the bill. Met aan alle kanten groeimogelijkheden, studie-mogelijkheden,een CAO van heb-ik-jou-daar.. En ik kan het heel goed met elke andere collega vinden, behálve met mijn teamgenoot.
Ik ben zelf ook autistisch, ik heb zelf in vorige functies ook mensen opgeleid, en ik hoorde ook wel eens dat ik wat te snel ging,maar dit??
Ik draai een perfécte shift,alleen ik pak één keer een krat met grondstoffen via de achterkant op met de heftruck, verkeerde kant dus.
5-uur-lang..heb ik dat aan moeten horen.
Alle andere collega's,ook uit andere ploegen lachen er om als ik zoiets vertel, maar ík werk er mee. Elke dag! En ik wordt er behoorlijk onzeker van. Het is gewoon niet leuk meer zo...
Me weg laten pesten door een autist,nee dat gaat me niet gebeuren.
Maar wat ik er wel mee aan moet; ik weet het niet meer..
Iemand een idee?...