Ik ben een beetje apart wbt mijn verleden en mijn reactie op bepaalde gebeurtenissen dat ik het ontzettend moeilijk vind om mensen te vertrouwen. Als ik je vertrouw, wil dat niet zeggen dat ik je 100% vertrouw. En zelfs als je bij the lucky 90+% hoort; komt het geregeld voor dat ik nog aan je ga twijfelen. Dat is misschien een slechte eigenschap van me, maar het is niet anders. Ik ben vroeger continu gebruteforced om mijn gedachtes, gevoel en bezigheden op tafel te gooien om er vervolgens keihard door veroordeeld of gekwetst te worden, dat ik wel geleerd heb om dingen voor mezelf te houden en te verstoppen. Er zijn nog steeds onderwerpen waar ik nog nooit met iemand over heb gesproken, wat van 'mij' is, en dat ik niet deel met een ander. Niet omdat dit ernstige zaken zijn of het daglicht niet kunnen verdragen of iets, maar meer uit zelfbescherming. Zodat ik voor mijn gevoel toch nog verder op iets door kan bouwen, als ik voor mijn gevoel kapot gemaakt ben, of mijn vertrouwen het niet waard bleek te zijn. Ik heb vertrouwen in gradaties. Ik ben over het algemeen heel erg wantrouwig en paranoide. Hetgeen ik met de één deel, hoeft niet perse hetzelfde te zijn als met de ander. Het gaat een beetje om wáárover het gaat. Ik weet op sommige momenten wie ik met wat vertrouw, en dat is bij sommige een beetje meer dan bij een ander.
Vroeger leek het me een fantastisch idee om in een compleet stalen/betonnen huis boven op een berg in the middle of nowhere te gaan wonen, met een slotgracht vol krokodillen, een laserkanon met bewegingsdetector en een all-around videocamera systeem. Alleen stik je dan zo van de eenzaamheid dat je de deuren open zet. Ik zie het nu eerder als een huis dat open staat. En je bent welkom in de bezoekersruimte. Voor sommige blijven kamers voor altijd gesloten. Dit tot grote ergernis van de psychologen/psychiaters die een poging gewaagd hebben.
Als ik op school zit, en ik moet even het lokaal verlaten voor iets (rookpauze, toilet) laat ik mijn stoere jas achter bij mn klasgenoot, met de woorden: let even op mn gear. Zo kan ik ook voor een periode van vijf tot tien minuten mijn schoolcomputer onbeheerd achter laten met het vertrouwen dat er niet allerlei rottigheid uitgehaald wordt. Maar er is geen haar op mijn hoofd die er ook maar een seconde over nadenkt om diezelfde klasgenoten onbeheerd achter mijn eigen computer te laten. Hoe meer betekenis of waardevol iets voor mij is, des te meer paranoide ik word. Ik zie het soms wel als een level-up-systeem. Het kan jaren duren voordat ik echt vertrouwen heb in iemand en écht overtuigd ben van de goede intenties. Op het moment dat ik iets vermoed, of zie dat er iets sneaky gedaan wordt, of de suggestie gewekt wordt dat er dubbelspel gespeeld wordt, ben je bij mij gelijk uitgerangeerd. Zelfs in vlagen van paranoia waar de persoon in kwestie niets mee te maken heeft, wil dit nog wel eens voorkomen. Ik kan compleet door het lint gaan als ik merk dat er geheimzinnig wordt gedaan, en of dat nou om een verjaardagscadeautje gaat of een andere verrassing, als ik er lucht van krijg dat je me beduveld of bedonderd, blijf ik net zo lang vragen/zoeken/onderzoeken totdat de onderste steen boven is. Het maakt me dan niet uit of de intenties goed zijn of niet. Je kwetst mij sowieso... Als je echt wilt dat ik vertrouwen in je heb, zeg me dan maar gewoon wat het is, en dan speel ik het spelletje wel mee
Op de één of andere manier vind ik vertrouwen ontzettend moeilijk. Een leraar op school probeert al een tijdje mijn vertrouwen te winnen, door veel over zichzelf te delen. Een andere leraar probeert het af te dwingen door te manipuleren. Beide komen van een koude kermis thuis en komen er niet doorheen. Het is een soort overlevingsstrategie. Als je eens wist hoe vaak ik de woorden: 'ik heb geen flauw idee wat er in haar omgaat', gehoord hebt, zou je echt lachen. Ik ben over het algemeen best wel open, vind ik zelf, maar wanneer het aan komt op gevoelens en emoties ben ik al gauw 'niet thuis' of draai ik er om heen. Vaak reageer ik op de interpretatie van anderen, gewoon omdat dat een stuk makkelijker is. "Dan voel je je ook wel rot?". Uhhuh. Een klasgenoot zei mij anderhalf jaar geleden: je bent zooo gesloten, geef mij een jaar, en dán ben je open, echt waar, geloof mij nou maar, je bent dan compleet open, als een open boek. Ik wacht nog steeds geduldig af? Ik ben meer iemand die mensen het maar gewoon laten denken. Zoals de dwingende leerkracht die aan de telefoon hing van:
je vertrouwt me toch? Zeg dat je me vertrouwd! *blijft herhaaldelijk mijn naam noemen* Je hebt toch alle vertrouwen in me he? Waarop ik op een gegeven moment maar 'jahoor, als jij dat wilt' heb gezegd zodat hij zou stoppen met vragen, en hij vervolgens zijn eigen glazen ingegooid heeft, want ik vertrouw hem dus never nooit niet meer. En zeker niet op zo'n toon.
Het is zeker niet zo dat ik een complete nucleaire atoombom en kernenergie-achtige raketgeleerde ultiem diep duistere donkere geheimen heb, of een complete schandpaal heb of iets dergelijks waar ik bang voor hoef te zijn dat ooit naar buiten komt. Want dat is niet zo. Soms lijk ik net op een normaal mens. Ik vind het alleen zelf een prettig beschermd gevoel geven als mensen niet weten in hoeverre ik wel/niet vertrouwen in hun heb, zodat ze er geen misbruik van kunnen maken. Ik denk dat dat een bijwerking of restproduct is uit mijn jeugd. Ik wil gewoon graag weten met wie ik te maken heb.
Ik vertrouw forumleden in mijn huis, wil sommige van jullie gerust een kwartiertje alleen laten als ik even naar de supermarkt ga of iets dergelijks... Maar zodra ik naar school of werk ga, is het einde oefening want iedereen vertrekt of gaat maar mee of elders iets doen. Uiteraard is het vanzelfsprekend dat ik windows-lock doe en laat ik mijn computer in dat kwartiertje ook niet onbeheerd achter. Mijn laptop heeft al een tijdje geen wachtwoord meer, en die wil ik eventueel in geval van nood wel in mijn bijzijn tijdelijk laten gebruiken, uiteraard vervalt je recht op privacy zodra je het ding aanraakt. En anders zit je vast aan het gast account die nauwlettend in de gaten word gehouden. Als je op mijn account zit, kun je er donder op zeggen dat ik iedere seconde en iedere handeling mee kijk. Dan maakt het mij niet uit wie er achter zit. Mijn ervaring heeft in de afgelopen jaren geleerd dat mensen lief en leuk tegen je doen, en vervolgens notabene op mijn eigen computer achter mijn rug van allerlei negatieve dingen hebben lopen bespreken, en vervolgens in de veronderstelling waren, dat ik er niet achter zou komen. Dus ik denk niet dat mijn wantrouwen compleet onterecht is, wat dit aan gaat.
Er zijn maar een paar mensen aan wie ik mijn prive toe vertrouw. Voor de rest wil ik best een stukje geschiedenis over mezelf vertellen, hoe ik ergens over denk en mijn leven op dit moment, maar daar blijft het verder bij. Ik ben verder wel open over onderwerpen, alleen als het me raakt niet meer zo. Hoe ik me voel, waar ik aan denk en waar ik me mee bezig hou deel ik eigenlijk maar met twee mensen. En dat vind ik prima, die twee mensen vertrouw ik in principe mijn leven toe, als ik zelf niet meer in staat ben om die keuzes te maken. Ik ben in het verleden vaker geraakt door mensen waarvan ik dacht dat ze te vertrouwen zijn, maar op het moment dat ik merk dat het niet zo is, is het compleet over, en vertrouw ik mijn vuilcontainer nog niet aan die mensen toe.
Voor de rest vertrouw ik de zorg van mijn poezen aan niemand toe. Daar ben ik ook volstrekt paranoide over en ben al argwanend wanneer iemand ze probeert te aaien. Dat zijn mijn meisjes, en ze zijn heilig. Zo zijn mijn poezen trouwens ook. Ik heb mijn poezen maar twee keer bij iemand op schoot zien liggen in alle rust & vrede, in diepe slaap en voor de rest adviseer ik hun ook om er niet in te trappen. Ze voelen feilloos aan mij aan bij wie wel of niet. Overigens kan ik ook compleet over de rooie gaan als er iemand binnen hun persoonlijke levenssfeer komt of hun in een hoek drijft. (en visa versa, want geloof me dat ze jou ook aan zullen vliegen als het nodig is! Je zal de eerste niet zijn met krassen of tandafdrukken
) Ik ga dus ook niet op vakantie en blijf ook nooit lang weg. Ik (we) vind(en) het ook dermate een stressfactor als er iemand anders in mijn huis aanwezig is, en ik elders ben en er geen zicht op heb. Ik vrees dat het met mijn kinderen nóg erger gaat worden. Moet er nu nog even niet aan denken hoe paranoide ik zal zijn als ik een pasgeborene heb die weerloos overgeleverd is aan andermans (mijn) zorg. Voor mijn gevoel schat ik in dat er maar 2 tot 3 mensen in hun buurt mogen komen, totdat ze een jaar of 2 zijn. I know; i've got issues.
Heb nu af en toe al een vermogen tot death-ray-laser-vision-blik wbt de poezen.