Ik schaam me enorm.

[Puresilver]

Dag,
Ik vind het heel erg lief dat jullie ons antwoorden geven op onze problemen. Hopelijk kunnen jullie mij ook helpen, want ik kan het echt aan niemand kwijt. Ik kan geen kant op. Als ik aan mensen mijn problemen vertel, dan vinden ze me raar. Misschien ben ik ook wel raar. Maar ik moet deze angst toch opschrijven. Ik ben ook bang uitgelachen te worden om mijn problemen. Ik schaam me dood.

Waar zal ik beginnen.
Als eerste wil ik even duidelijk zijn. Ik wil echt serieus overbrengen dat ik geen kapsones heb, zoals velen denken over mij.
Ik heb een onwijs geweldige jeugd gehad. Ik had een onwijs lieve papa en mama. Op de basisschool kon ik erg goed leren. En ik had veel vriendinnetjes. Ik mis die tijd.
Ik ben op de middelbare school 6 jaar getreiterd, genegeerd, geslagen en betast, cyberpesten. De school deed niets. Ik heb ook in de pubertijd plotseling het overlijden van mijn papa mee moeten maken. Ik vond mijn papa heel lief, maar het erge is dat ik me nog goed herrinner dat als ik moest kiezen dat ik toch liever mijn vader verloor dan die treiterijen. Ik denk dat ik gepest ben uit jaloezie om mijn uiterlijk. Volgens mensen schijn ik nogal aantrekkelijk inclusief lief te zijn. Ik had en nu nog bijna geen vrienden meer en kwam elke keer huilend thuis. Ik wou ook niet van school af, omdat ik bang ben dat ik achter ging raken met de leerstof als ik naar een andere school zou gaan.
Ondanks die treiterijen ben ik een keer blijven zitten en heb ik een herexamen moeten doen. Ik kon geen leerstof meer in mijn hoofd opnemen. Vooral lange teksten niet. Toch heb ik de school met diploma op zak verlaten.
Maar ik kreeg mijn diploma pas in september. Alle hbo instellingen waren al begonnen en ik wou niet later instromen. Ik was bang dat ik op zou vallen en weer de pispaal zou worden.
Een jaar later heb ik een hbo-opleiding geprobeerd maar het lukte me echt niet meer. De klas was niet leuk en ik merkte weer dat ik genegeerd ging worden. Nieuwe studenten wilden niet naast me zitten bij college, terwijl ik serieus met veel mensen heb geprobeerd leuk contact te leggen. Het leek wel alsof ze daarom juist niet naast me wilden zitten. De opleiding zelf vond ik ook een rotopleiding, dus ben ik gestopt. Later heb ik nog een andere opleiding gedaan. Al toen ik ook het gevoel kreeg dat mensen me gingen negeren, was ik er wel aan gewend. Ik had geen zin meer moeite te doen voor mensen. Het was te overleven. Totdat ik stage moest lopen. Ik ging stage lopen bij een rechtbank waar ik administratief werk moest verrichten en mijn collega's negeerden mij. Ik moest na 2 dagen alles weten. Ik werd niet mee gevraagd in de pauze. Op laatst gaven ze me ook geen werk meer. Ook geen feedback hoe ik het werk verricht had. Roddelden gingen ze over mij. En gingen me een beetje uitlachen. Als ik zei dat mijn mentor zou klagen als ze mij geen werkopdrachten gaven, werd de 'leider' boos op mij. Op laatst ging het allemaal niet meer. Ik was zo zwaar depressief dat ik ook gestopt ben met die opleiding. Vanaf toendertijd (is nu een jaar geleden) ben ik een thuiscursus gaan volgend om medisch receptioniste/telefoniste te worden bij een riagg. Lach maar. Ik vond het beroep zelf en het werk serieus leuk, aangezien ik mijn middelbare schoolniveau wel te hoog ervoor is.
Maar ik kan niet meer goed leren als toendertijd. Mijn ouders en vooral mijn moeder stelden nogal hoge eisen aan mij. Ik moest en zou het VWO doen en daarna naar de universiteit wat niet lukte bij mij. Mijn moeder is dus wel een tijdje boos op me geweest. Nu minder.
Maar dat is nog niet alles. Ik vind het zo erg om dit op te schrijven, of te vertellen aan anderen maar ik doe het toch. Ik heb ontdekt dat ik lesbisch ben. En het is totaal niet aan mij te zien, maar ik word gewoon niet verliefd op mannen. Ik 3x een meid meegemaakt waar ik verliefd op ben geworden. Dit heb ik 3 jaar geheimgehouden. Toen heb ik het alsnog aan mijn moeder verteld, omdat ik het niet meer kon verkroppen. Toen heb ik er een half jaar problemen thuis mee gehad. Ik walg nu nog van mezelf. Ik voel me een complete mislukkeling. Dat ik een lage thuiscursus aan het volgen ben en dat ik ook nog eens gay ben. Verder heb ik het aan niemand verteld. Als ik naar mezelf in de spiegel kijk ben ik alleen nog maar tevreden om mijn uiterlijk. Volgens mensen heb ik nogal een aantrekkelijk uiterlijk en ik denk ook dat de pesterijen daardoor komen.
Ondanks dat ik thuis zit en aan het leren ben, heb ik nog altijd de angst om last te krijgen van mobbing. Het voordeel is dat ik als medisch receptioniste/telefoniste wel vaak alleen zit volgens mij. Een op een gesprekken kan ik wel aan maar groepsgesprekken zijn vreselijk. Ik zie het leven daardoor echt niet meer zitten en ik ben enorm angstig.
Ook mijn toekomst zie ik niet meer zitten. Ik ben bang om een relatie aan te gaan met een vrouw, omdat ik bang ben gepest te worden (vooral als men er achter komt op werk). Ook wil ik graag het huis, maar ik durf niet (omdat ik gepest kan worden op werk), dat ik gedwongen ontslag moet nemen en geen geld heb om mezelf te onderhouden. Ik weet het echt niet meer. Vaak probeer ik oplossingen te bedenken. Misschien moet ik thuis blijven wonen en geen relatie nemen, bijvoorbeeld. Of: ik ben een mislukkeling en wil gewoon dood, maar ik durf niet. Blijkbaar ben ik geboren met als doel langzaam kapot te gaan. Help me...
:crybaby:

[Janneke]

Ik ben ook bang uitgelachen te worden om mijn problemen. Ik schaam me dood.

Hoi Pure Silver,
mooie nick heb je uitgekozen. Misschien past het ook precies bij je...!!
And please, relax: schaamte is een hele nare emotie!

Ik ben op de middelbare school 6 jaar getreiterd, genegeerd, geslagen en betast, cyberpesten. De school deed niets. Ik heb ook in de pubertijd plotseling het overlijden van mijn papa mee moeten maken. Ik vond mijn papa heel lief

Vreselijk!!!!
Gecondoleerd.

, Ik denk dat ik gepest ben uit jaloezie om mijn uiterlijk. Volgens mensen schijn ik nogal aantrekkelijk inclusief lief te zijn.

Even heel erg principieel: je wordt als mens gepest, omdat een minder ideaal mens besluit, te gaat treiteren.
Ook weerbare mensen worden gepest (zij het niet voor lang) en er is altijd wel iets te verzinnen. Per definitie ligt het niet aan jou (al was de pestkop die begon, misschien idd jaloers op jou, dat zou kunnen).
Ondertussen doet 'gepest worden', jaren lang onveilig zijn, je niet welkom voelen - en in de steek gelaten worden (school deed niets) nogal wat met een mens.

Maar ik kan niet meer goed leren als toendertijd. Mijn ouders en vooral mijn moeder stelden nogal hoge eisen aan mij. Ik moest en zou het VWO doen en daarna naar de universiteit wat niet lukte bij mij. Mijn moeder is dus wel een tijdje boos op me geweest. Nu minder.

Grrr!!! Makklijk hoor: nou deed de school niets, maar waar was je moeder...? Stelde die alleen maar eisen, terwijl jij doodongelukkig was..?

Ik heb ontdekt dat ik lesbisch ben. En het is totaal niet aan mij te zien, maar ik word gewoon niet verliefd op mannen.

In een ideale wereld zeg je dan: gefeliciteerd.
Maar het is niet altijd en overal voor iedereen makkelijk, om lesbisch te zijn, helaas.

Ik 3x een meid meegemaakt waar ik verliefd op ben geworden. Dit heb ik 3 jaar geheimgehouden. Toen heb ik het alsnog aan mijn moeder verteld, omdat ik het niet meer kon verkroppen. Toen heb ik er een half jaar problemen thuis mee gehad. Ik walg nu nog van mezelf. Ik voel me een complete mislukkeling.

Als ik naar mezelf in de spiegel kijk ben ik alleen nog maar tevreden om mijn uiterlijk.

Vreselijk hoor, om jezelf zo afgewezen te voelen!!!

Volgens mensen heb ik nogal een aantrekkelijk uiterlijk en ik denk ook dat de pesterijen daardoor komen.

Niets ervan!! Je wordt gepest, omdat sommige mensen hun agressie zo kwijt schijnen te willen raken. (En als ze dan merken, dat je je niet weerbaar opstelt, gaat het vaak van kwaad tot erger.)

Ondanks dat ik thuis zit en aan het leren ben, heb ik nog altijd de angst om last te krijgen van mobbing. Het voordeel is dat ik als medisch receptioniste/telefoniste wel vaak alleen zit volgens mij. Een op een gesprekken kan ik wel aan maar groepsgesprekken zijn vreselijk. Ik zie het leven daardoor echt niet meer zitten en ik ben enorm angstig.

Begrijpelijk - en een goede psycholoog kan hier een boel tegen doen.
Ten eerste: de nare heriineringen minder beladen maken. (Ik ben in dit verband een fan van emdr.) Niet alleen het pesten, maar ook het overlijden van je vader en de sexuele harrasments.
Ten 2e: er zijn allerlei subtiele en ongeschreven regels binnen een groep. Als je daar zonder angst (want weg via bijv. emdr) naar kunt kijken en je enigzins weerbaar kunt opstellen, heb je ook minder reden om bang te zijn. Daarna kunje met een gerust hart als lesbo uit de kast komen (al dan niet, na tips op het COC opgedaan te hebben).

Sucses!!!!

[Puresilver]

Ik wil je heel erg bedanken voor je reactie. Ik waardeer het enorm dat er iemand is die naar me wilt luisteren.

mooie nick heb je uitgekozen. Misschien past het ook precies bij je...!!
And please, relax: schaamte is een hele nare emotie!

Dankjewel voor het compliment.
Wat schaamte betreft. Het is nog zachtjes uitgedrukt. Ik voel gewoon dat ik door god verkeerd gemaakt ben. Al ben ik niet christelijk opgevoed. Mama is wel lief hoor, maar ze jammert wel vaak van: had god je maar een man laten zijn, of hetero. Daar word ik wel verdrietig om. Maar ze zegt dat ze het goed bedoelt.

Vreselijk!!!!
Gecondoleerd.

Dankje wel voor de condoleance. Het is nu alweer een groot aantal jaartjes geleden. Ik mis mijn lieve papa heel erg. Maar ik ben ook gigantisch kwaad op mijn vader. In mijn gedachte wil ik ook niets meer met hem te maken hebben soms. Ik vind dat hij me erg in de steek heeft gelaten. Hij overleed plotseling. Het was lichamelijk. Hij wist dat hij zich al niet goed voelde en zei nooit iets. Hij overleed niet door een ongeluk of moord.

Even heel erg principieel: je wordt als mens gepest, omdat een minder ideaal mens besluit, te gaat treiteren.
Ook weerbare mensen worden gepest (zij het niet voor lang) en er is altijd wel iets te verzinnen. Per definitie ligt het niet aan jou (al was de pestkop die begon, misschien idd jaloers op jou, dat zou kunnen).
Ondertussen doet 'gepest worden', jaren lang onveilig zijn, je niet welkom voelen - en in de steek gelaten worden (school deed niets) nogal wat met een mens.

Zou kunnen. Ik heb geen idee. Maar goed, het pesten heeft lang geduurd. Daardoor ben ik nogal bang voor de toekomst geworden en heb ik nergens meer wilskracht voor. Opnieuw een hbo-opleiding zou ik echt niet meer vol kunnen houden. Bovendien heb ik geen enkele interesse in een opleiding. Nou ja, de cursus die ik nu aan het doen ben vind ik wel heel erg leuk.

Grrr!!! Makklijk hoor: nou deed de school niets, maar waar was je moeder...? Stelde die alleen maar eisen, terwijl jij doodongelukkig was..?

Sorry ik wou niet kwaad over mijn moeder praten. Ik heb wel een hele lieve moeder die het beste met me voor heeft. Sinds het overlijden van mijn vader zijn wij ook enorm naar elkaar toegegroeid. Tijdens het pesten heeft ze ook heel vaak melding gedaan op de school en uitstellingen naar school geschreven als ik een toets niet kon maken.
Ze dwong me wel echt om het diploma halen, omdat ze niet wou dat door de pesterijen zonder diploma van school moest. Ik snap dat ook wel. Ik had het ook uiteindelijk gehaald. Maar absoluut niet zonder zelfmoordneigingen. Ik dacht elke dag aan zelfmoord en leerde van
's morgens vroeg tot 's avonds laat en stond middernacht op als ik voor mijn gevoel de leerstof niet goed kende voor een toets. Kortom, mijn leven hing ervan af.
Maar nu kan ik het hbo echt niet meer aan. Al hoor ik nog wel dat ik volgens ma alsnog een hbo-opleiding moet proberen. Maar ik wil niet. Ze vergelijkt me soms ook met nichtjes of kennissen die het wel gelukt zijn om een hbo-opleiding te halen. Ik zeg dat ik dat niet leuk vind. Ik voel me dan zo 'minder'. Dan bedoelt ze het niet zo zegt ze. Maar mij maakt het wel enorm verdrietig als ik vergeleken wordt met iemand die het wel lukt om een hoog diploma te halen.

In een ideale wereld zeg je dan: gefeliciteerd.
Maar het is niet altijd en overal voor iedereen makkelijk, om lesbisch te zijn, helaas.

En daar inderdaad nog bij dat ik lesbisch ben. Soms zou ik de tijd nog willen terugdraaien zodat ik niet had verteld tegen haar dat ik gay ben. Excuses voor mensen die nog in de kast zitten. Maar dit is mij situatie.
Ze zegt ook steeds omdat ik lesbisch ben dat ik het arm ga krijgen. Omdat ik geen man zal hebben die voor me 'zorgt' en dat ik alsware 'de man' ben. Ik snap haar ook wel, ze zegt steeds dat ze het beste met me voor heeft. Ze wilt gewoon dat ik een goed leven krijg en dat ik wat te besteden heb. Ook zegt ze dat ik voorlopig single moet blijven etc. etc. etc. en thuis moet blijven wonen. Zelf loop ik niets anders op internet te zoeken wat de voordelen zijn als ik single blijf. Maar toch overal in mijn lichaam heb ik de drang om een relatie met een vrouw te willen. Dat maakt mij zo ontzettend verdrietig, omdat ik het eerlijk gezegd aan niemand wil laten zien dat ik een relatie heb. Ik ben zelfs bang voor relatieproblemen of huiselijk geweld. Ik zou het psychisch ook nooit aankunnen om breed uit de kast te komen. Ik heb mijn moeder ook teleurgesteld dat ik lesbisch ben voor mijn gevoel. In begin geloofde ze me gewoon echt niet en heeft ze me om willen praten of had ze zenuwslopende stiltes. Voel me enorm mislukt. Maar ik begrijp haar ook wel. Het is voor haar ook niet leuk om te horen dat haar dochter gay is. Ze heeft natuurlijk andere toekomstbeelden over mij.
Ik ga wel eens naar de gaybar, maar ik ben van plan voortaan stiekem te gaan en smoezen te verzinnen dat ik met een verre vriend (de enige die ik heb) gewoon iets ga doen. Ze vindt het lijk wel niet leuk als ik wegga naar een gaybar of -discotheek. Begrijp me niet verkeerd. Ik vind mijn moeder heel erg lief. Ze doet veel lieve dingen voor mij. En ik wil haar gewoon niet teleurstellen. Maar het lukt me helemaal niet.

Ook kan ik helemaal geen leerstof meer in mijn hoofd krijgen. Ben ook zo bang om weer ergens gepest te worden op werk. Ik zie mijn toekomst heel erg negatief voor me. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben enorm verdrietig. Maar ik durf het aan niemand te vertellen. Dus vandaar dat ik het hier schrijf. :crybaby:

Ik wil je heel erg bedanken voor de reactie nogmaals.

[John Taigai]

Beste Silver,

Ik kan me heel goed voorstellen dat je het zwaar hebt en dat heel veel dingen niet meezitten. Ik geloof dat je er wel bovenop kan komen, als je wat meer vertrouwen in jezelf zou hebben en met de juiste instelling te werk gaat. Je hoeft je niet te schamen. Schamen doe je als iets hebt waarvan je verwacht dat andere mensen het niet accepteren. Ik snap best dat je vindt dat er een hele hoop dingen niet goed zijn in je leven, maar ik vind het menselijke aard om jezelf te verbeteren en trots te worden op jezelf. Misschien ben je er nu nog niet, maar uiteindelijk wil je toch ook door het leven gaan met een lach op je gezicht en zonder je druk te maken over de negatieve dingen die mensen over je te zeggen hebben?

School is altijd een naar onderwerp als het geen plek is waar je je comfortabel kan voelen. Mijn middelbare schooltijd was grotendeels ook echt een drama. Toen ik bleef zitten en in een leuke klas terecht kwam, ging het echter compleet de andere kant op. Mijn 4en veranderden in 7s en 8en, en ik ben ook zo geslaagd van havo met die cijfers. Ik heb vervolgens HBO gedaan om m'n P te halen en door te stromen naar de universiteit. Hier heb ik 2 jaar over gedaan en momenteel zit ik in m'n 2e jaar universiteit. Bij beide instellingen heb ik er geen vrienden aan overgehouden en vond/vind het ook een hele klus om aanwezig te zijn op die plekken. Het is echter niet anders, de maatschappij stelt dat je een goede opleiding moet hebben gevolgd om een goede kans te maken op de arbeidsmarkt, en niemand in mijn omgeving is er echt mee bezig. Ik heb ook moeite om m'n hoofd erbij te houden om al m'n lesstof bij elkaar te houden, maar het lukt aardig en het gaat steeds beter. Werk is natuurlijk niet veel anders dan school, dus dat je zo op je stage wordt behandel, helpt ook niet voor je om meer motivatie op te brengen om te slagen in je opleiding.

Verder snap ik wel dat je liever medisch receptioniste wil worden, waarschijnlijk omdat het een betere omgeving is dan wat je de afgelopen jaren hebt meegemaakt op academisch/professioneel gebied. Ik kan echter niet anders denken dan dat het veel lager ligt dan wat je kan. Ik kan me daarom ook heel goed voorstellen dat je na een aantal jaar het gevoel krijgt dat je je verveelt of misschien zelfs spijt krijgt dat je niet het beste hebt gehaald in die tijd dat het mogelijk was. Ik denk dat je heel ver kan komen als je in een omgeving komt waar je je comfortabel voelt, want zoals je het beschrijft lijk je me een heel slim en lief meisje.

Daarnaast hoop ik dat je langzaam het gevoel kan krijgen dat 'it's okay to be gay'. Als je niet alles van jezelf kan accepteren in je leven, dan maak je het jezelf heel moeilijk. Tenslotte ben je niet blij met degene die je ziet in de spiegel. Als je leert om van jezelf te houden en accepteren zoals je bent, zal het een stuk makkelijker voor je worden om je bed uit te gaan. En als we het hebben over je geaardheid, wat is er nou weer mis mee? Ben je een slechter mens dan iemand die wel is? Ik vind echt niet dat je iets hebt om voor te schamen. Je beperkt alleen jezelf maar om ervoor te kiezen om het wel te doen.

Probeer eens af en toe te flirten met meisjes die je interessant lijken. Niets is zo verfrissend als aandacht krijgen van een leuk meisje. Ik heb een hele goede vriendin die ook lesbisch is, en die heeft een gigantische relatielijst en is nooit in gaybars te vinden enzo. Ze is gewoon lekker spontaan, flirt gewoon met de meisjes die haar interessant lijken, en soms krijgt ze een reactie en soms niet. Volgens haar zijn er meer dan genoeg meisjes die TENminste biseksueel getint zijn, en dat is soms al genoeg voor je om er plezier uit te halen. Natuurlijk is zoiets niet goed voor een vaste, serieuze relatie, maar hetero's hebben evenveel moeite om een goeie partner te vinden. Er verandert heel weinig voor je als je lesbisch bent, behalve het gedrag dat bevooroordeelde mensen uiten naar je toe, en waarom zou je je zoveel aantrekken van bevooroordeelde mensen? Wat weten zij nou weer?

Probeer een beetje jezelf te vinden en een leuke omgeving. Probeer wat spontaner te zijn en meer van jezelf te houden. Als je dat blijft aanhouden zal het beetje bij beetje beter met je gaan.

Kleurrijke groetjes, John.

[Zoeza]

Hallo PS (mag ik je naam zo afkorten anders moet ik zoveel typen ?

Welkom hier. Wat goed dat je je verhaal zo helder opgeschreven hebt. Dat alleen al lucht je waarschijnlijk al op.