Een aantal jaar geleden voelde ik me vast in een situatie en ik wou er zo graag uit geraken. Ik had het gevoel dat ik niet mezelf kon zijn. Ik wou de echte uitbundige en expressieve ik zijn, maar omdat ik iemand ben die alles van me aan trekt en nu nog steeds een beetje, durfde ik dat niet. Echt een zwakke persoon was ik. Ik haatte het feit dat ik niet gewoon normaal kon leven zoals de andere "normale mensen". Ik vond mezelf een lelijke nerd die social cues niet snapte en met een super slecht werkgeheugen waardoor ik op een gegeven moment niet meer goed kon studeren. Ik haatte het feit dat ik alles overdacht en heel aarzelend was. Ik wou zijn zoals de hippe en coole tieners die zich trendy gedroegen en zich
gedraagden. De eerste 2 jaren van het middelbaar accepteerde ik het feit dat ik nooit zal zijn zoals de coole hippe tieners. Dus mijn focus ging vooral op het halen van goede cijfers, want destijds had ik echt serieuze ambities, ik wou wetenschapper worden.
Wel sinds het derde middelbaar veranderde dat. Mijn vriendengroep destijds waar ik tijdens de pauzes bij stond, daar begon ik meer en meer verlegen te worden waardoor ik op den duur niks meer in de groep iets durfde te zeggen. Ik schaamde me oppeens voor hun en ik begon me meer en meer minderwaardig te voelen tegenover hun. Ik heb altijd naar hun opgekeken. Omdat zij beter waren op sociaal vlak, studeren bij hun vlotter ging, mooier waren dan ik en niet zo onzeker waren zoals ik.
Zij waren de enige mensen waarmee ik praatte op school dus ik probeerde vooral mij aan te passen aan hun, want mijn grootste schrik was dat ze me gingen laten vallen en dat ik dan alleen zou staan tijdens de pauzes. Gevolg---> Ik begon mezelf te verliezen omdat ik hun zoveel mogelijk na deed qua manier van praten en humor. En jahh het was gewoon duidelijk dat het geforceerd was en uiteindelijk zei eentje van hun tegen mij van dat het niet nodig was om zo te forceren en dat ik gewoon mezelf moest zijn, maar jahh ik wist destijds niet meer wie ik was. Dus na verloop van tijd begon ik bij hun meer en meer te zwijgen en verzonk ik meer en meer dieper in mijn gedachten.
Ook werd mijn sociale angst op school groter waardoor ik me minder veilig voelde op school. Ik voelde me bekeken en uitgelachen. Elke schooldag kon ik wel door de grond zakken van de schaamte.
Ik haatte mezelf super erg. Mijn sociale skills werden steeds slechter, studeren lukte niet meer, ik werd vanbinnen meer onrustiger, paniek werd groter. Ik dacht van "ik ben nog maar zo jong en ik voel me nu al zo hopeloos en depressief". Dit kan toch niet alles zijn.
Ik las veel forums, zag veel documentaires, las veel zelf hulp artikelen om mezelf te informeren zodat ik mezelf kon verbeteren.
Voor een tijdje leek het toen weer evn rustig te gaan, maar toen....Op school gebeurden er enkele incidenten die mij van slag maakte en bij mijn vriendengroepje begon ik meer en meer het gevoel te krijgen dat ze me niet mochten en mij eigenlijk weg willen. Ik kon de emotionele pijn niet meer aan.
Toen knapte er iets. Ik begon toen artikelen te lezen over hypnose en over het overwinnen van angst. Ik las ook veel artikelen op wiki how over hoe je je persoonlijkheid kan veranderen. Want dat ik wou doen. Ik wou mezelf transformeren van het stille meisje naar het uitbundige mondig meisje. Ik wou ook gewoon
maken op school. Maar op mijn huidge school durfde ik dat niet. Want ik had al de reputatie van de stille. Dus ik dacht als ik van school verander dan zal het waarschijnlijk makkelijker zijn om mijn persoonlijkheid te veranderen. Uiteindelijk bleek dat de meest foute, domste en impulsieve beslissing ooit.
Ik had nog steeds last van mijn sociale angst dus de persoon die ik wou zijn, werd ik niet. Ik vond dat zo balen. Ik had dezelfde problemen zoals vorig jaar eigenlijk of nog erger. Want in dat schooljaar werd ik lastig gevallen door een meid omdat ze mijn sociaal incapabele gedrag interpreteerde als "arrogant".
Toen besefte ik pas dat in het had opgefock. Terug naar mijn vorige school gaan durfde ik ook niet omdat ik me echt schaamde tegenover mijn ex vriendengroep en de mensen van mijn jaar, omdat ze die move van mij om van school te veranderen totaal niet hadden verwacht. Tot de dag van vandaag ontwijk ik hun nog steeds. Het is gewoon te awkward.
Wel sinds dat jaar durfde ik amper naar buiten te gaan en werd mijn paranoia nog groter.
Dit heeft nog steeds een negatief effect op mijn leven nu en daardoor haat ik mezelf. Ik ben vrij slim en verstandig dus zo'n domme beslissing zou ik nooit gemaakt mogen hebben.
Nu zit ik hier dan als volwassene, met een alleen maar een middelbaar diploma, nooit het coole tienerleven gehad die ik wou en nooit de academische doelein heb behaald die ik oorspronkelijk wou halen en ook met een hele slechte thuissituatie.
Al jaren voel ik nu een heimwee naar de tijd voor ik die beslissing had genomen. Ik mis gewoon die onschuldige tijden waar ik kon fantaseren over een "nieuwe ik" en dat ik niet in de spotlights zat. Want nu voel ik me bekeken en heb ik het gevoel dat mensen het constant over mij hebben. Ook mijn familie heeft het constant over mij omdat ze totaal niet verwacht hebben dat het met mij zo ging lopen.
Dus mijn tip verkeer je je ongeveer in dezelfde situatie zoals ik. Wacht dan af met iniatief nemen en zeker als je minderjarig bent. Ik weet het dat is heel kut omdat je je dan gevangen voelt. Maar denk zo, na je
kan je altijd je eigen weg gaan. Dus als je je als tiener niet gelukkig voelt in je huidige thuissituatie of op school, probeer dan even vol te houden. Sorry voor het lange en chaotische bericht maar ik wou het van me afschrijven.
