Je hebt er niet voor gekozen en je kan er niets aan doen. Dat klopt. Maar wat ik ermee wil aangeven is dat het voor je omgeving, en dus je partner, mogelijk ook zwaar is en wellicht nog vermoeiender of zwaarder. Dat maakt een opmerking niet raar, maar realistisch. Daarom hoop ik voor jou, voor jullie allebei en mogelijk andere betrokkenen, dat het gauw beter zal gaan.Anoniempje1988 schreef: ↑06 mar 2022 17:40 Ik heb cognitieve behandelingen gehad en exposure.
Niks lijkt mij te helpen, en kwa tools heb ik wel diverse gehad maar dit soort situaties lijkt er niks te helpen, de enigste gedachte wat dan door me heen gaan is ze staart je niet voor niks zo aan, daar moet wel een hele goede rede voor zijn.
En de opmerking van memories vind ik wel een beetje raar wat betreft mijn vriendin.
Want wat kan ik er nou aan doen dat ik dit heb? Ik heb hier ook niet voor gekozen, ik zou er zoveel voor over hebben om het niet te hebben.
Maar het lastige blijft, psychiaters en psychologen noemen het dwangstoornis voor zover tot nu, maar voor mij is het realiteit en geen dwangstoornis.
Wat fijn dat we iets van je horen! Ook hallo van mijn kant. Er zijn dus zeker al wat veranderingen en verbeteringen. Ik ben blij voor je! Er zijn dus al stappen gemaakt en je hebt er ook al wat aan gehad. Ergens moet dat ondanks alles ook opluchting geven denk ik. Je bent eigenlijk langzaamaan steeds een beetje meer doorgelicht en ze zijn er dus achter gekomen dat je lichaam medicatie te snel afbreekt. Wat goed dat ze er dan achter gekomen zijn dat het kan helpen als ze het nog wat verhogen en dat je wat resultaat merkt.Anoniempje1988 schreef: ↑25 sep 2022 16:12 Hallo, daar was ik weer.
Ik wil de gene die mijn topic volgen en beantwoorden laten weten hoe het gaat en graag ook een mening horen.
Als eerst zal ik beginnen dat ik voor me dwang een intake heb gehad bij het amc in amsterdam.
Ze hebben met mijn nieuwe psychiater contact gehad en het amc wilde dat er een persoonlijkheid onderzoek afgenomen zou worden.
Ik heb ook een Farmacogenetisch onderzoek laten afnemen omdat de medicatie die ik slikte gewoon voor mijn gevoel niet werkte.
Uit onderzoek is dus gebleken dat ik “ ultra rapid metabolizer “ ben en dus bijna direct de stoffen van de medicijnen afbreekt.
Door nu een hogere dosering te geven dan de maximale dosering is mijn bloedspiegel nu goed en zou de medicijnen zijn werk nu goed moeten doen.
Ik slik Clomipramine voor de mensen die willen weten welk medicijn ik gebruik.
Oke goed, toen zijn ze begonnen aan me persoonlijkheids onderzoek, diversen opdrachten moest ik doen, heel veel testjes, mijn ouders moesten een keer naar hun toen komen, ook mijn vriendin, onderzoek duurde ongeveer 10 sessies van anderhalf uur.
Ik dacht op een gegeven moment dat ik wel nog iets anders moet hebben dan alleen maar dwangstoornis, maar nee uit onderzoek is gebleken ik heb geen andere stoornissen!
Ergens heel blij natuurlijk, maar ook ergens heel dubbel want waarom voel ik me dan toch zo slecht?
Aankomende week moet ik weer langs komen en gaan we de uitslag bespreken van het onderzoek en misschien hoor ik dan wel of ik ergens zwakke punten heb.
Momenteel gaat het wel redelijk met mij, ik heb het idee dat de medicijn wel aan is geslagen, ik ben niet meer de man die alleen maar op de bank lig en wil slapen, ik ben veel ondernemender geworden en doe graag leuke dingen met mijn vriendin en dochter.
Alleen leuke dingen die ik doe wil ik buiten ons dorp doen, want hier waar ik woon ben ik nog steeds wel bang dat ik herkent word door de “slachtoffer” van mijn verhaal.
Nu kan ik wel het iets makkelijker naast me neer leggen als ik aangekeken word, maar in bepaalde situaties raak ik nog best van slag af.
Maar ik kan nu ook denken, kijk nou eens HOEVAAK je denkt dat je aangekeken word en er over je gesproken word? Misschien al wel 500 keer meegemaakt?
En toch kan ik het niet helemaal naast mij neer leggen helaas!!
Overdag als ik aan het werk ben denk ik gelukkig niet echt meer na van ik kom in de gevangenis terecht of TBS.
Eigelijk komen dit soort gedachtes alleen nog maar voor als ik een situatie mee maak dat ik aangekeken word.
Gesprekken die zij met andere collega's voert hoeven niet over jou te gaan. Ze hebben een druk leven, het onderwijs, de BSO en aanverwanten zijn heel erg leuk om in en mee te werken maar vergen ook veel motivatie en overleg. Probeer om voor jezelf op een rijtje te krijgen dat ze meer aan hun hoofd hebben dan ouders die hun kind ophalen. En bedenk voor jezelf hoe onrealistisch of realistisch iets is. Je bent goed bezig. Houd dat vast en werk aan dit punt!!Anoniempje1988 schreef: ↑20 mar 2023 20:57 Ja gelukkig is het een stuk rustiger in mijn hoofd, vooral het stukje van mensen die naar me kijken, ik probeer altijd zo min mogelijk op te letten of ik bekeken word, en gebeurd het toch laat ik het op 1 of ander manier sneller los als voorheen.
Waar ik wel nog moeite mee heb is bijvoorbeeld (gebeurd echt) als ik mijn dochter op haal van de BSO, er werkt daar een dame, meerdere dames uiteraard maar bij 1 van hun heb ik op een 1 of andere manier geen goed gevoel bij waar van ik dan denk misschien is zei mijn slachtoffer wel, dat zijn nog wel punten waar ik tegen aan loop.
Die dame heeft nooit iets geks gezegd, alleen zag ik der wel dus een keertje wat zeggen tegen collegas waarna er meerdere keken en dat heeft mij misschien dit gevoel gegeven.
Dit is wel een puntje waar ik moeilijk mee om kan gaan, steeds weer als ik haar zie.
Terug naar “Obsessief gedrag/gedachten en verslavingsgedrag”