Gebruikersavatar
JJBJ
Berichten: 2
Lid geworden op: 07 okt 2021 22:50

(ge)dag(ten)boek

16/08/21
Het is maandag 16 augustus 2021. Doelloos zat ik enkele minuten geleden naar het scherm van mijn laptop te staren. Een dagboek maken was iets waar ik al vaker aan gedacht had, maar - tot nu - dus nog nooit effectief iets mee had gedaan.
Ik weet niet wat ik hier van moet verwachten. Of dit me bepaalde inzichten gaat geven. Of ik hierdoor bepaalde zaken anders ga zien. Misschien helpt het gewoon al als ‘bezigheid’, want dat is iets wat ik lijk te missen in mijn leven. Bezigheden, dingen om te doen, dingen die ik leuk vind en die er voor zorgen dat ik niet meer zoals daarnet doelloos naar mijn scherm zit te staren. Want te vaak vraag ik me af wat ik nu juist moet doen. Nu, als in ‘vandaag hier en nu’, maar ook op lange termijn, waar ik naartoe wil met mijn leven…
Het ‘huisje-tuintje-kindje’-ideaal dat als de ‘normaal’ wordt beschouwd binnen de huidige maatschappij heeft wellicht ergens ook mijn denkpatroon besmet. Maar nu ik op 27-jarige leeftijd – bijna 28 – net een vierde mislukte lange relatie achter de rug heb – waar ik voor de vierde keer zelf de stekker heb uitgetrokken -, begin ik al dit soort dingen in vraag te stellen.
Wat wil ik in het in leven? Wat wil ik van een relatie? Wil ik wel een relatie? Waar wil ik naartoe op professioneel vlak? Het is niet dat ik mijn werk niet graag doe, maar het idee dat ik dit voor de komende 40 jaar ga blijven doen lijkt me zo onwerkelijk. De aanhangers van het ‘huisje-tuintje-kindje’-ideaal, die het ‘geluk’ hebben om een partner te vinden, die samen een huis kunnen kopen en daarna samen aan kinderen beginnen, die hebben voor de komende 20 jaar van hun leven hun ‘bezigheid’ – het opvoeden van die kinderen. Maar wat als je dat niet hebt, en ook niet wilt? Wat is dan, na afstuderen, werk vinden en alleen gaan wonen, de eerstvolgende grote mijlpaal in een mensenleven? Pensioen! Het feit dat ik als 27-jarige hier zo naar kijk, maakt me soms bang.
Toen ik daarnet googlede op ‘early mid-life crisis’ kwam ik twee zinnen tegen die beschrijven hoe ik me nu soms voel.

“You feel like you’ve wasted a large portion of your life and that you will never get that time back”
“Your thoughts about your future are bleak”

Mijn leven tot nu toe was vooral school, studeren en werken. Doordat ik zelf nogal introvert ben en het altijd moeilijk heb gehad met sociale contacten, heb ik nooit echt veel vrienden gehad. Sinds mijn coming-out ben ik dan ook keer op keer gevlucht in een relatie. Gevlucht van het ‘alleen zijn’, denkende dat dit de oplossing zou zijn. En misschien ook deels om aan de wereld te bewijzen dat ik het ook kan, dat ik ondanks mijn ‘sociale beperkingen’ ook een ‘normaal’ leven kan leiden. Ik ben me er ondertussen van bewust dat ik mij aan niemand moet bewijzen. Maar wat ik recent pas ben beginnen beseffen is dat ik geen toevlucht moet zoeken in een relatie. In plaats van van mezelf en van dit ‘alleen zijn’ weg te vluchten, moet ik net proberen dichter bij mezelf te komen, mezelf opnieuw – of misschien wel voor het eerst echt - leren kennen. Wat zijn de zaken die ik gemist heb in mijn leven?

26/08/21
Jaloezie. Een onnozele, onschuldige Instagram-post van een goeie vriend die mijn hele dag verpest heeft. Jaloers zijn op vrienden omdat zij met andere vrienden afspreken. Het kan blijkbaar. Het idee dat mijn vrienden een eigen leven hebben, en geen verantwoording aan mij moeten afleggen van wat ze doen en laten, is iets waar ik blijkbaar moeite mee heb. Een traditionele liefdesrelatie tussen twee personen is op zich heel ‘straightforward’, een duidelijke één op één relatie waarbij je wel continue van elkaar weet wat er zich afspeelt in elkaars leven. Alleszins toch in het ideale scenario waar geen van beide iets achterhoudt.
Laatste weken ben ik via een paar apps actief op zoek gegaan naar nieuwe contacten, in de hoop vrienden te maken. Zelfs zonder het achterliggende idee van uiteindelijk een relatie te starten met iemand, raak ik blijkbaar nogal snel enthousiast in deze nieuwe ‘vriendschapsrelaties’. Ik wil alles van hen weten, heb het gevoel dat ik hen me moet ‘toe-eigenen’. Maar zo werkt het niet.
Toen ik die Instagram-post voor het eerst zag, dacht ik niet meteen aan het concept ‘jaloezie’. Ik had eerst het gevoel dat dit over ‘vertrouwen’ ging. Het gevoel dat mijn vertrouwen in die persoon geschonden was. Terwijl dit absoluut absurd klinkt als je gewoon vrienden bent. Welke emotie ik hier juist op moet plakken weet ik niet, maar het gevoel was zo overweldigend dat het me heel de dag achtervolgd heeft. Het heeft me aan het denken gezet, en nu dus ook opnieuw aan het schrijven…
Als ik erover nadenk is dit op zich niets nieuws. Ik weet nog dat, wanneer ik in het middelbaar plots van iemand te horen kreeg dat één van mijn ‘vrienden’ een vriendin had, ik toen een gelijkaardig gevoel had. Niet dat ik gevoelens had voor die persoon, maar gewoon het besef dat die persoon buiten onze ‘vriendschap’ ook nog een leven heeft, overviel me toen. Wellicht net zoals dat vandaag gebeurde.
Misschien is dit wel hetgeen wat me altijd tegengehouden heeft om vrienden te maken en vriendschappen te onderhouden. Het gevoel dat ik als vriend niet goed genoeg ben, dat ik overal buiten gehouden wordt. Het gevoel dat mijn zogezegde vrienden, hun eigen leven hebben. Een leven dat ik niet heb. Het gevoel dat ik altijd minder betekende voor mijn vrienden, dan dat zij voor mij betekenen. Het gevoel dat dit geen absolute één op één relatie is, dat een vriendschap nooit diezelfde intrinsieke wederkerigheid heeft als een liefdesrelatie.

25/09/21
Een tweede keer uit de kast. Deze keer is het niet de deur van de holebi-kast die ik van binnenuit met bruut geweld moet openstampen, maar die van de introvert-kast. Net zoals het hetero-zijn door de maatschappij als vanzelfsprekend en standaard wordt beschouwd, lijkt ook ‘sociaal zijn’ de norm te zijn. Ik begin nu te beseffen hoe zeer ik mezelf altijd gespiegeld heb aan alles en iedereen; hoeveel moeite ik op bepaalde momenten heb gedaan om in het gareel te lopen, om in het rijtje te passen, om bij de rest te horen, om normaal te zijn. Ik begin nu te beseffen dat ik hier misschien veel te veel tijd en energie in heb gestoken. Door mezelf heel de tijd af te vragen wie of wat ik zou moeten zijn en hoe ik me moet gedragen bij anderen lijkt het wel alsof ik vergeten ben om gewoon mezelf te zijn.
In mijn door mezelf opgelegde zoektocht naar vrienden hoor ik regelmatig van mensen dat ze het knap vinden dat ik mezelf zo snel open stel, dat ik me kwetsbaar durf opstellen. Ergens vind ik dit zelf niet meer dan logisch dat ik dit doe. Wat heb ik aan mensen die mij niet echt kennen, die niet weten wat er in mij omgaat? Anderzijds is het inderdaad wat vreemd dat ik mezelf zo snel open stel. Dit is iets wat ik ‘live’ veel minder snel zou doen. Misschien is het de ‘digitale barrière’ tussen mij en een nieuw contact die dit op een of andere manier allemaal veel makkelijker maakt. Alsof ik ‘online’ wel mezelf kan zijn, terwijl ik ‘live’ nog altijd, misschien onbewust, de drang heb om 'normaal' te zijn. Ik ben altijd heel gesloten geweest tegenover iedereen die ik in mijn leven tegenkwam, te beginnen bij mijn ouders, familie, maar ook vrienden op school en unief,... Dat maakt waarschijnlijk ook dat ik hier uiteindelijk geen vrienden aan heb overgehouden. Praten over gevoelens is iets zó ‘ongebruikelijk’ voor mij, dat alleen nog maar het idee om mezelf bloot te geven, mijn traanklieren in overdrive laat gaan.

Once I was seven years old, my mama told me
Go make yourself some friends or you'll be lonely
Once I was seven years old

Vrienden maken als volwassene lijkt tot nu toe niet echt evident. De meeste mensen hebben al vrienden en zijn dan ook niet op zoek naar nieuwe vrienden, wat uiteraard logisch is. Ik ben niet iemand die veel met songteksten bezig is, maar het stukje uit een liedje hierboven, heeft plots veel meer betekenis gekregen. Ik kan de tijd niet terugdraaien,… maar ik ga mezelf er niet bij neerleggen! Niet meer!

07/10/21
Is het verkeerd om je alleen te voelen? Is het verkeerd om het gemis van vrienden te willen opvullen met een relatie?
Het gevoel van eenzaamheid kan me soms zo plots overweldigen, als een donderslag bij heldere hemel. Vaak zijn het de kleinste dingen die hiertoe de aanleiding geven, die ervoor zorgen dat mijn gemoedstoestand in enkele ogenblikken 180° draait, van gelukkig en onbezorgd tot een bijna onbeschrijflijk gevoel, een mix van zelfmedelijden, moedeloosheid en zieligheid.
Ik weet nog altijd niet hoe ik met deze momenten moet omgaan. Heeft iedereen dit wel eens? Is dit normaal? Moet ik maar gewoon mijn gedachten proberen te verzetten, en gewoon door doen waarmee ik bezig was? Als er nu eens gewoon een pil zou zijn die er voor zorgt dat ik mij zo niet meer moet voelen, of een knop die ik terug kan omdraaien wanneer het nodig is, net als een ‘plon’ wanneer het licht uitvalt.
Waarschijnlijk is dat niet hoe een mens in elkaar zit, waarschijnlijk moet ik hier iets mee, met die gevoelens. Maar wat? Ik heb mezelf lang weten te overtuigen dat ik geen vrienden nodig heb, maar dat ik hier fout in was weet ik ondertussen. Het feit dat ik me zo voel wilt zeggen dat er een bepaald gemis is in mijn leven. En aangezien ik geen ‘plon’ heb om het geluk terug aan te zetten, zal ik hier dus wel iets aan moeten doen. De oplossing is alleen zo moeilijk zichtbaar op het moment dat het licht net is uitgevallen. Misschien moet ik mijn ogen even de tijd geven om te wennen aan het donker.
Gebruikersavatar
Anonymous_Loner
Berichten: 9
Lid geworden op: 23 sep 2021 08:11

Re: (ge)dag(ten)boek

Ik heb wel een idee van de pijn achter deze posts. Ik hoop dat het helpt om je gedachten neer te schrijven. Als je eens wil praten ofzo, contacteer me. Zelf ben ik een heel empatisch persoon, dus je hoeft echt niet in te zitten met wat je problemen zijn. Het doet me iets als ik eenzaamheid zie op straat, of hier online, omdat ik zelf ook weet wat eenzaamheid is.
Gebruikersavatar
Memories
Moderator
Berichten: 24425
Lid geworden op: 25 okt 2009 15:04

Re: (ge)dag(ten)boek

Anonymous_Loner schreef: 08 okt 2021 11:20 Ik heb wel een idee van de pijn achter deze posts. Ik hoop dat het helpt om je gedachten neer te schrijven. Als je eens wil praten ofzo, contacteer me. Zelf ben ik een heel empatisch persoon, dus je hoeft echt niet in te zitten met wat je problemen zijn. Het doet me iets als ik eenzaamheid zie op straat, of hier online, omdat ik zelf ook weet wat eenzaamheid is.
Beste Anonymous_Loner,

We gaan niet individueel contacteren als je nog maar net lid bent. Je mag best in een privéberichtje iets neerzetten, maar over het algemeen kan het ook via dit topic. Voorderest zie ik dat je alleen maar in het forumgedeelte Eenzaamheid, relaties en seksualiteit aan het posten bent. Gezellig, maar misschien is het een idee om ook te gaan deelnemen aan andere gedeeltes van het forum en niet allerlei oudere topics naarboven te halen waarvan al duidelijk is dat het forumlid eigenlijk niet meer zal reageren.

Bij voorbaat dank je wel en tot ziens op het forum.
~Wie niet kan luisteren kan ook niet vertellen.
De kracht van geluk is innerlijke vrede.
Wie geen slechte tijden kan verdragen, zal geen goede tijden beleven.
Wees de verandering die je in de wereld wil zien.~

Terug naar “Eenzaamheid, relaties & seksualiteit”