Hey het gaat dit jaar redelijk...
de laatste tijd ben ik weer aan het piekeren over het thema vriendschappen.
Ik stel mezelf de vraag of je in deze wereld dat echt kan? Nou ik heb het echt geprobeerd..om hier mee te beginnen.
Nu heb ik een instagram profiel en er was leuk contact en de persoon deed ook heel aardig tegen me en liet blijken dat het wederzijds was.
We spraken veel over games.
En dit contact was een van de contacten die me wel vrolijkheid gaf. Omdat de meeste contacten wat vlakkig zijn zoals korte woorden of uitspraken die iedereen wel maakt. En alle contacten van de mensen die ik vast wilde houden zijn allemaal weg.
Nu is er nog zo’ n contact in mijn leven die als ik hem zie heel leuk is en dan zegt die uit zichzelf ‘’oh we moeten echt wat is doen’’
hij zegt wel vaak dat hij het druk heeft.
Toen ik er een keer was zei hij dat mn vrienden , wat dus wil zeggen dat hij me niet zo ziet?
Maar hij belooft veel alleen er gebeurt vaak niets.
En nu zijn er nog 2 andere contacten, maar ik word er niet blij van... eerder gestrest of zo?
Terwijl ze het echt goed bedoelen, want er is geen ruzie of zo…maar word er echt uitgeput van.
En nu zei een van de contacten tegen mijn moeder dat ik een einzelganger ben.
Maar GOED AAAARH DAT BEN IK HELEMAAL NIET!!!
Het is zo frustrerend!! Ik bedoel ik heb hier toch niet voor gekozen? Ik kan het ook niet bewijzen omdat het idd waar is ik heb geen contacten.
Ik heb toch niet gekozen dat ik afgekeurd thuis zit?
En als ik wel iets doe, dan is het zo van: Oh dat had ik niet van jou verwacht?
Ik word er zo moe van dat mensen me in een hokje plaatsen/me slecht inschatten van wie ik ben?
Terwijl ik niet zo ben maar tsja ik kan het ook niet bewijzen.
En heb dan wel wat vrijwiliggerswerk gedaan maar ik voelde me er niet goed bij, ik wil echt studie opleiding en zo.. Ik heb geen handicap.
Sorry maar voor mij was het niet weggelegd. Maar ik kom nergens anders.
En nu wil ik wel wat mensen appen om iets te doen maar het geeft zo’n angst…Omdat ik niet meer zeker ben van de contacten.
En ik wil niet wanhopig overkomen.
Ik doe zo veel en heb veel aan mezelf gewerkt maar toch ben ik niet verder,
en dan lig ik met een gespannen gevoel in bed en lijkt alles en iedereen verder verwijdert.
En nu weet ik al dat ik deze zomer thuis zit en alleen dingen met mn ouders doe.
En als ik wel iets doe moet ik het alleen doen. Ik kan hier niet meer tegen!
Maar goed ik ga door!